H PSA Marine Bureau είναι μια ναυτιλιακή μελετητική εταιρεία με έδρα τον Πειραιά. Αντικείμενο του έργου ο επανασχεδιασμός των γραφείων της εταιρείας, επιφάνειας 138 m² αναβαθμίζοντας ριζικά τις υποδομές, με στόχο την λειτουργικότητα και την ανάδειξη της εταιρικής ταυτότητας
Μελετώντας την γεωμετρία του χώρου και εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες των υλικών δημιουργούμε ένα ισχυρό concept, μια ευδιάκριτη καμπύλη γραμμή που διατρέχει τον μακρόστενό χώρο κατά μήκος, οριοθετεί τις λειτουργίες – τμήματα και ορίζει την πορεία της κίνησης.
Το ξύλο, για premium αίσθηση και το γυαλί για την ανάγκη της διαφάνειας, είναι τα υλικά που επιλέγονται για να την υλοποίηση της κεντρικής ιδέας. Προς ενίσχυση του σχεδιασμού η γραμμή επαναλαμβάνεται στην οροφή και στο δάπεδο και το σύνολο αυτών των σχεδιαστικών επιλογών οριοθετούν από την μία την open plan περιοχή των εργασιακών γραφείων και από την άλλη τα διευθυντικά γραφεία, το meeting room και τους επιμέρους βοηθητικούς χώρου.
Ο χώρος των εργαζομένων χαρακτηρίζεται από τον βιομηχανικό σχεδιασμό με τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις να είναι ορατές στην οροφή ώστε να διατηρηθεί το ύψος του χώρου. Επιπλέον η μεγάλη μεταλλική ραφιέρα βαρέως τύπου δίνει τον απαιτούμενο αποθηκευτικό χώρο για την αρχειοθέτηση των μελετών που πραγματοποιεί η εταιρία.
Στους κλειστούς γραφειακούς χώρους η παρουσία του ξύλου σε συνδυασμό με την εφαρμογή ψευδοροφής, για να καλυφθούν οι μηχανολογικές εγκαταστάσεις, δημιουργούν μια λιτή και φιλική αίσθηση στους χρήστες, απαραίτητο στοιχείο για τους μικρούς χώρους.
Μεγάλη πρόκληση για τον σχεδιασμό η διαχείριση του φυσικού φωτισμού. Στόχος και οι δύο ζώνες να έχουν πρόσβαση άμεσα σε αυτό και όπου δεν είναι εφικτό η χρήση μεγάλης επιφάνειας γυαλιών επιτρέπουν με έμμεσο τρόπο την πρόσβαση στο φυσικό φωτισμό.
Ο τεχνητός φωτισμός σε όλα τα φωτιστικά σώματα είναι ρυθμιζόμενος ως προς την ένταση του έτσι ώστε ο κάθε εργαζόμενος να μπορεί να έχει την επιθυμητή ένταση ανάλογα με την ώρα της ημέρα και την θέση που βρίσκεται στο χώρο του γραφείου. Ειδικά στο meeting room υπάρχει η επιλογή για έντονο, διάχυτο φωτισμό αλλά και πολύ χαμηλό ιδανικό για παρουσιάσεις. Οι χώροι με αυτόν τον τρόπο αποκτούν μια εν δυνάμει εξατομίκευση ανάλογα με τις ανάγκες των εργαζομένων.
Ένα ακόμα ζήτημα που έπρεπε να διαχειριστούμε ήταν ο ήχος λόγο της επιλογής open plan χώρων. Γι αυτό τον λόγο χρησιμοποιήσαμε ηχοαπορροφητικό δάπεδο με διαφορετικό χρώμα για να γίνεται ακόμα πιο έντονος ο διαχωρισμός εργασιακών και διευθυντικών χώρων.
Στους εργασιακούς χώρους τοποθετήθηκαν ηχοαπορροφητικά πάνελς ανάμεσα στους εργαζόμενους κίνηση που πέρα από την μείωση της όχλησης οριοθετεί τα τμήματα της εταιρείας.
Στους διευθυντικούς χώρους και στους χώρους συναντήσεων χρησιμοποιήθηκαν ηχοαπορροφητικά πάνελ ως διακοσμητικά στοιχεία. Κατασκευαστικά μέσα στις ψευδοροφές τοποθετήθηκε ηχομονωτικό υλικό ενώ στα όρια του κάθε κλειστού χώρου δημιουργήθηκε φράγμα που διακόπτει την μεταφορά του ήχου.
Αποτέλεσμα η δημιουργία γραφείων με χαρακτήρα που αναβαθμίζουν την εικόνα της εταιρείας, με λειτουργικούς χώρους που καλύπτου πλήρως τις ανάγκες τις εταιρίας και μια νέα μηχανολογική και ΙΤ εγκατάσταση σύμφωνη με τις σύγχρονες ανάγκες.

To αρχιτεκτονικό γραφείο Georgios Apostolopoulos Architects, σε συνεργασία με τους Manuel Gonzalez και Βασίλη Τσεσμετζή, ολοκλήρωσαν πρόσφατα την ανακαίνιση μιας μεζονέτας σε ένα παλιό βικτωριανό κτίριο στο κεντρικό Λονδίνο. Το διαμέρισμα παρουσίαζε αρκετές κατασκευαστικές προκλήσεις, όπως δυσλειτουργική κυκλοφορία των εσωτερικών χώρων καθώς και περιορισμένο φυσικό φως στους κυρίους χώρους.
Ο πρωταρχικός στόχος του έργου ήταν η ενοποίηση του καθιστικού του ισογείου και της κουζίνας του κάτω ορόφου, και παράλληλα η μεταφορά των δύο υπνοδωματίων στις δύο πλευρές του κάτω ορόφου ώστε να επωφεληθούν με τα δύο εξωτερικά ανοίγματα που δημιουργούν μικρούς εξωτερικούς κήπους.
Κατά τη συνθετική διαδικασία, μεγάλη προσοχή δόθηκε στη διατήρηση της αισθητικής των διατηρητέων στοιχείων του διαμερίσματος. Στόχος ήταν να τιμηθεί η ιστορία του κτιρίου, και παράλληλα να ενσωματωθούν με τις νέες παρεμβάσεις κάποια σύγχρονα στοιχεία που εντάσσονται αλλά παραμένουν διακριτά. Τα στοιχεία αυτά συνδέονται με το βικτοριανό υπόβαθρο μέσω της τεχνικής της τεκμηρίωσης και της προσοχής στην χρήση των υλικών. Παρόλα αυτά, η κατασκευή απομπλέκεται από την διακοσμητική της τότε εποχής, στοχεύοντας στην ανάδειξη μιας αρχιτεκτονικής με δωρικότητα και διάρκεια.
Η σκάλα συνδέει το καθιστικό με την κουζίνα και λειτουργεί ως το κύριο σημείο οπτικού εστιασμού του σπιτιού. Τα μασίφ δρύινα πηχάκια σχηματίζουν ένα διαχωριστικό που εκτείνεται σε όλο το ύψος του σπιτιού, προσφέροντας την αίσθηση της ενότητας στον χώρο. Παράλληλα, καταλήγει και ενοποιείται με το χώρο της κουζίνας και επιτυγχάνοντας - παρά τον περιορισμένο χώρο - την οπτική διαφοροποίηση της κουζίνας από τη σκάλα, χωρίς να χαθεί η συνθετική αρμονία. Η σκάλα δημιουργεί μια αρμονική σύνδεση με τον πάγκο εργασίας της κουζίνας στο σημείο που συναντιούνται. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας εναρμονισμένης σύνδεσης στο σημείο που συναντιέται η σκάλα με τον πάγκο εργασιών.
Μέσα από την ενσωμάτωση των σκούρων δρύινων υλικών της σκάλας με τα ξύλα της κουζίνας, επιτυγχάνεται η αίσθηση της ενότητας και της συνέχειας, γεγονός που ευθυγραμμίζεται με το αρχικό όραμα του σχεδιασμού, και αντανακλά και τις υπόλοιπες ξυλουργικές λεπτομέρειες του διαμερίσματος. Μέσα από το μινιμαλιστικό σχεδιασμό και το άπλετο φυσικό φως, το διαμέρισμα προσφέρει έναν ήρεμο χώρο διαβίωσης στην καρδιά του κεντρικού Λονδίνου.

Το "Pelosof" βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε παλαιά εμπορική στοά, που χτίστηκε το 1924 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη και στέγασε προπολεμικά το ταχυδρομείο. Το ηλιόλουστο αίθριο με τη γυάλινη, δίριχτη στέγη ταξιδεύει τον αέρα και τις σκέψεις του επισκέπτη. Ο σχεδιασμός δομήθηκε γύρω από την ιδέα να τοποθετηθεί, σ’ αυτό το όψιμο νεοκλασικό κέλυφος, ένας χώρος συγκέντρωσης που θα θυμίζει ιστορικό συμπόσιο σε μια ιδιωτική αυλή. H αρχική σκέψη - ερώτηση ήταν: "Πώς θα ήταν αν ο Ντόριαν Γκρέι και ο Ντέιβιντ Μπάουι οργάνωναν ένα επικό πάρτυ στο αίθριο της στοάς του πρώην Ταχυδρομείου;"
Ένας χώρος φτιαγμένος από αντικείμενα που δημιουργούν πολλαπλές αφηγηματικές συνδέσεις με τη χειροποίητη τεχνική και την ταυτότητα του κελύφους: ένας δράκος που βρυχάται, ένα φωτεινό ιερό σημείο στην οροφή, μια μεταλλική τσέπη με φρεσκοκομμένο γρασίδι. Ένα μέρος όπου οι επισκέπτες μπορούν να βυθιστούν σε ιστορίες συγκέντρωσης, δημιουργικότητας, διασκέδασης και αλληλεπίδρασης, που αφηγείται το design.
Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία του χώρου, όπως οι τοίχοι και οι σκάλες και οι διάφορες κατασκευές λειτουργούν ως διευθετήσεις μέσα στο κέλυφος και συνδέονται μεταξύ τους σε μια ενιαία οπτική γλώσσα, αυτή των γήινων υλικών και των "neon techno" αναλαμπών. Τα σχήματα και οι υφές συνδιαλέγονται άμεσα με τη μεγάλη κλίμακα του κελύφους, αλλά και τη μικροσκοπική κλίμακα των διάσπαρτων αντικειμένων, τα οποία λειτουργούν σαν κρυμμένες, απροσδόκητες ανακαλύψεις. Φωτεινά χρώματα από σημαίες ανύπαρκτων χωρών, μεταλλικά κοπτικά "πανό" που λειτουργούν ως οι μασκότ του αιθρίου και μικρά γλυπτά, που εμφανίζονται ως "οικόσημα" των χώρων, φόρος τιμής στη συνέπεια των συμβόλων που χρησιμοποιεί ο Έλληνας ζωγράφος Αλέκος Φασιανός, όπως το κλαδί ελιάς, τα καπέλα και τα φύτρα σκόρδου.
Τα υφιστάμενα δάπεδα από μωσαϊκό, μάρμαρο και ξύλο συντηρούνται και συνδυάζονται με γλυπτικούς πάγκους από μάρμαρο και γεωμετρικά έπιπλα με στοιχεία έντονου χρώματος και αισθητική εμπνευσμένη από το Memphis Group. Επιχρίσματα εφαρμοσμένα με οδοντωτή σπάτουλα και ειδικές κατασκευές διαμορφωμένες από MDF με χάραξη και κοπή λέιζερ διακοσμούν τις κατακόρυφες επιφάνειες, ενώ ένας χώρος με χτιστά έπιπλα επενδυμένα με κεραμική ψηφίδα δημιουργεί την αναπάντεχη εικόνα ενός λουτρού.
Μεγάλο μέρος του "Pelosof" ήταν η συνέργεια του δομημένου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού με ένα αυθόρμητο και ελεύθερο σύστημα χειροποίητης δημιουργίας και τέχνης: μικρές επιφάνειες με λεπτομέρειες που ταιριάζουν σε μια γκαλερί ή σε μια κατοικία, βαμμένες οροφές με degrade εφέ από τον εικαστικό Γιώργο Γεροντίδη, στολίδια από φυσητό γυαλί από Κρητικούς κατασκευαστές και χειροποίητα φωτιστικά με ιαπωνικό χαρτί. Όλα αυτά δηλώνουν μια ισχυρή ευαισθησία στα μοναδικά αντικείμενα, ένα ενδιαφέρον που μπορεί να βρεθεί σε κάθε λεπτομέρεια του έργου.
Κεντρική φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης

Post-Spectacular Office is a narrative-driven design office that combines the wide experience from the fields of architecture, exhibition, graphic design, and academia. We design spatial and iconic environments for individuals, brands, exhibitions, trade fairs and museums that have narrative power. Our projects are trans-disciplinary approached with an intellectual and narrative perspective motivated by a strong intention to realizing concepts in the world. Starting from the content and using of a variety of mediums, we create layered, spatial narratives in which multiple mediums create a unique form. Our aim is to design meaningful environments that inspire visitors and immerse them into new experiences.

Παρατήρηση
Ένα έργο έχει συνήθως πολλές αφετηρίες: κάποιες γίνονται αντιληπτές, κάποιες ίσως όχι.
Η περιοχή αποτελούσε προορισμό για περιπατητές και γενικά φυσιολάτρες, όπως παρατηρητές αποδημητικών πουλιών. Με αυτήν την αφορμή το θέμα της παρατήρησης υπήρχε ενεργό στις 3 εξοχικές κατοικίες στη Μεθώνη και θα μπορούσε να έχει ως αντικείμενο τη φύση, τη θάλασσα, τον ουρανό, τα πουλιά, το ηλιοβασίλεμα, το κάστρο, την πόλη: πράγματα μεταβαλλόμενα (τόσο οπτικά όσο και ηχητικά) ανάλογα με τις εποχές, τις ώρες της ημέρας, τις ιδιαίτερες συνθήκες.

Τόπος
Στο σχεδιασμό επενδύει κανείς σε δύο συνιστώσες: στον τόπο και στο πρόγραμμα. Ένα υλοποιημένο έργο εγκαθιστά μια συγκεκριμένη σχέση με έναν τόπο και θέτει σε λειτουργία ένα πρόγραμμα.
Το οικόπεδο βρίσκεται έξω από την οικιστική περιοχή της Μεθώνης, μιας όχι μεγάλης πόλης της Μεσσηνίας, στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο. Πριν να επιτραπεί η εκτός σχεδίου δόμηση, η περιοχή είχε ένα χαρακτήρα αμιγώς αγροτικό, που τον διατηρεί ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Τα έντονα στοιχεία για έναν επισκέπτη είναι οι εκτεταμένες καλλιέργειες της ελιάς –ως παραγωγικής δραστηριότητας–, ο άμεσος ορίζοντας του κάστρου με το Μπούρτζι στο όριο της πόλης, ο αμέσως επόμενος ορίζοντας των νησιών που κυκλώνουν τον κόλπο, Σχίζα και Σαπιέντζα, και ο μακρινός ορίζοντας της θάλασσας του Ιονίου. Γύρω από το οικόπεδο υπάρχουν διάσπαρτα παραθεριστικά συγκροτήματα, που ως επί το πλείστον ακολουθούν παραδοσιακές μορφολογικές διαδρομές: επένδυση με πέτρα, κεραμοσκεπείς στέγες, ανοίγματα στο μέσο των τοιχοποιιών.
Το οικόπεδο είναι κατά κάποιον τρόπο ένα περιβόλι με ελαιόδεντρα. Χωρίς να υπάρχει αμιγώς αγροτουριστική προσέγγιση στη σύνθεση, η ιστορία αυτού του κτήματος δεν επέτρεπε το σχεδιασμό ενός κήπου, ούτε τον κατακερματισμό του περιβολιού σε ιδιωτικές περιοχές. Εξ ου και η μονοσήμαντη λύση του τοπίου - αγρού, δηλαδή, με μια έννοια, η απουσία σχεδιασμού του τοπίου. Οι σαφώς διακριτοί κτιριακοί όγκοι αναπτύσσονται σε ένα όσο το δυνατόν ανέπαφο αγροτικό τοπίο. Οι διάδρομοι στο έδαφος που οδηγούν στις εισόδους, λειτουργούν περισσότερο σαν στοιχείο προσανατολισμού και εισόδου στο σύμπλεγμα, παρά σαν κηποτεχνικό στοιχείο.

Πρόγραμμα
Το οικόπεδο έχει σχεδόν τρίγωνο σχήμα και μικρή κλίση. Αυτό έδωσε σαφείς κατευθύνσεις στην οργάνωση των κατοικιών. Κάθε μια από τις τρεις κατοικίες δεν στέκεται ούτε λειτουργεί μόνη της. Αυτός είναι και ο λόγος που το σύμπλεγμα δουλεύτηκε όλο μαζί, και όχι σαν ένα εκτεταμένο δίκτυο με παράθεση "follies" και φυσικά όχι σαν μια επανάληψη της ίδιας μονάδας.
Το πρόγραμμα όπως διαμορφώθηκε από τη σχεδιαστική έρευνα είναι απλό: 3 ανεξάρτητες κατοικίες με σύνολο 3 χώρους διημέρευσης (καθιστικό, κουζίνα, τραπεζαρία), 5 υπνοδωμάτια (10 κλίνες), τα αντίστοιχα λουτρά, 3 πισίνες, ένα υπόγειο για υποστήριξη (αποθήκη, πλυντήρια, ψυγεία κτλ.). Με τη μελέτη, ορίστηκαν μικρές μονάδες για κάθε μία από αυτές τις ενότητες (καθημερινά, υπνοδωμάτια, λουτρά, σκάλες, πισίνες κτλ.). Κάθε ενότητα οργανωνόταν σε μικρά ορθογώνια παραλληλεπίπεδα κουτιά, με σχετικά μικρές διαστάσεις. Τα κουτιά αυτά σταδιακά απέκτησαν ανοίγματα, ή κάποιες πλευρές τους ολόκληρες μετατράπηκαν σε ανοίγματα. Αυτό περιόριζε ίσως τις πιθανές επί μέρους χωρικές εμπειρίες στο εσωτερικό κάθε ενότητας, αλλά δημιουργούσε ένα αρκετά μεγάλο εύρος συνδυαστικών δυνατοτήτων: σαν να λύνει κανείς ένα σκακιστικό πρόβλημα, ξέροντας πόσο περιορισμένες είναι οι κινήσεις των πιονιών ή, σε πιο γεωμετρική αναλογία, σαν να παίζει ένα παιδί με ξύλινα τουβλάκια.
Οι παράμετροι που όρισαν το σύμπλεγμα ήταν πολύ συγκεκριμένες: η εσωτερική οργάνωση των διώροφων κατοικιών με τις δυνατότητες λειτουργίας, της θέας, του ηλιασμού, της ιδιωτικότητας κτλ. καθώς και η συνύπαρξη των τριών όγκων σε ένα κοινό εξωτερικό χώρο. Το θέμα έπαψε επομένως να αποτελεί μια επίλυση τριών μεμονωμένων κατοικιών, αλλά την επίλυση ενός πιο σύνθετου προγράμματος, όπου τα κενά ανάμεσα στις κατοικίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και κατά κάποιο τρόπο οδηγούν τις επί μέρους επιλύσεις. Φυσικά σημαντικό θέμα ήταν να δημιουργηθούν ιδιωτικότητες χωρίς μάντρες ή τεχνητούς τρόπους στο έδαφος, αλλά συγχρόνως να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις κάθε μίας από τις 3 κατοικίες με ένα ενιαίο λεξιλόγιο.
Μπορεί να διαβάσει κανείς τη σύνθεση σαν μια αλληλουχία λειτουργιών ή όγκων ή σαν το προσεκτικό "χτίσιμο" διαφόρων κενών, ανάμεσα στις λειτουργίες.
Η γεωμετρική διαφοροποίηση των κατοικιών προσπάθησε να απαντήσει σε αυτά, ενώ οι εσωτερικές σκάλες και οι μικροί διάδρομοι βοήθησαν στην οργάνωση των χώρων, των ανοιγμάτων, του ηλιασμού και των εσωτερικών φυγών.

Οικοδομικά
Το συγκρότημα των τριών κατοικιών ακολουθεί μια συμβατική οικοδομική, στην οποία έχουν πλέον μεγάλη εμπειρία οι τεχνίτες στην Ελλάδα.
Επιλέχθηκε να μην χρησιμοποιηθούν επιτηδευμένα υλικά, ώστε να μην δυσκολευτούν τα συνεργεία και να μειωθεί το ρίσκο στη συντήρηση. Αντίθετα, μεγάλη προσοχή δόθηκε στην ακρίβεια της υλοποίησης των γεωμετριών και στην εφαρμογή των τελειωμάτων.
Ο φορέας των κτιρίων είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα, οι τοιχοποιίες από οπτοπλινθοδομή, οι εσωτερικές επιφάνειες είναι επιχρισμένες και στις εξωτερικές έχουν εφαρμοστεί συστήματα θερμομόνωσης. Οι δαπεδοστρώσεις, οι επενδύσεις των λουτρών και οι πισίνες γίνονται όλες με πλακίδια 0,60 × 1,20 (m), με έναν κάνναβο που διατρέχει όλο το κτίριο.
Τα κουφώματα είναι θερμοδιακοπτόμενα και τα υαλοστάσια, καθώς τα κτίρια κοιτούν δυτικά, είναι ενεργειακά, δίνοντας ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο άνεσης στο σύμπλεγμα.
Αυτή η λιτότητα στην οικοδομική και την επεξεργασία ίσως βοηθάει στην αντίληψη των σχεδιαστικών επιλογών.

Κεντρική φωτογραφία: Γιώργης Γερόλυμπος

ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟ ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ "ΟΛΥΜΠΟΣ ΝΑΟΥΣΑ" ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ "ON RESIDENCE"
Η μελέτη εφαρμογής για τον εσωτερικό φωτισμό του κτιρίου ορόσημο για τη Θεσσαλονίκη ανατέθηκε στην Prolight, κατόπιν πρόσκλησης σε σχετικό διαγωνισμό και είχε ως βασικό στόχο να αναδείξει τη διαχρονικότητα και την ιστορική αύρα ενός τόσο εμβληματικού κτιρίου, δίνοντάς του ταυτόχρονα μια σύγχρονη αισθητική. Ο σύνθετος χαρακτήρας του έργου, καθώς πρόκειται για πλήρη ανακατασκευή και αποκατάσταση διατηρητέου κτιρίου, με την προσθήκη επιπλέον ορόφων και με την ανάγκη να ενσωματωθούν οι λειτουργικές, και όχι μόνο, απαιτήσεις ενός σύγχρονου ξενοδοχείου, σε συνδυασμό με την πολυπληθή ομάδα ειδικών μελετητών αποτέλεσαν τις κυριότερες προκλήσεις για την ομάδα της Prolight.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΟΨΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΤΙΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ "UP AND DOWN" ΤΟΥ "ΟΛΥΜΠΟΣ ΝΑΟΥΣΑ"

Το κτίριο του "Όλυμπος Νάουσα" κατασκευάστηκε το 1926 στην παραλία της Θεσσαλονίκης και χαρακτηρίστηκε ως "έργο τέχνης και ιστορικό διατηρητέο μνημείο". Βρίσκεται στην παλαιά παραλία του κέντρου της πόλης, στην οδό Νίκης, σε τμήμα του αστικού ιστού, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως "ιστορικός τόπος". Η μετατροπή του σε boutique hotel 5 αστέρων και η εκ νέου λειτουργία του εμβληματικού ομώνυμου εστιατορίου επιτρέπουν στο κτίριο να ανακτήσει το χαρακτήρα ορόσημου, που κατείχε ιστορικά στην κοινωνική ζωή της Θεσσαλονίκης. Η επέμβαση στο παλαιό κτίριο και η κατασκευή του νέου υλοποιήθηκαν με σεβασμό στην ιστορία και στην κληρονομιά του τόπου και με απόλυτη αρμονία με το φυσικό και κτισμένο περιβάλλον, ενώ ακολούθησε τις βέλτιστες μεθόδους σχεδιασμού, αρχιτεκτονικής, κατασκευής και βιωσιμότητας, θέτοντας νέα υψηλά δεδομένα στον κλάδο της πολυτελούς φιλοξενίας.

Το εστιατόριο "Όλυμπος Νάουσα" υπήρξε ένα αναγνωρίσιμο τοπόσημο της Θεσσαλονίκης απο τη στιγμή της έναρξης λειτουργίας του μέχρι και το οριστικό κλείσιμό του. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε τόπος συνάντησης για σπουδαίες προσωπικότητες, που πέρασαν ή ζούσαν στην πόλη, ενώ παράλληλα φιλοξένησε ιδιαίτερες στιγμές της κοινωνικής ζωής πλήθους κατοίκων της. Η σχεδόν συμβολική διάσταση που απέκτησε το κτίριο μέσα από την κοινωνική του υπόσταση κατά τις δεκαετίες 1920 - 1990, ως μέρος τόσο της υλικής όσο και της άυλης κληρονομιάς του τόπου, επιφορτίζεται σήμερα με την κύρηξή του ως διατηρητέο μνημείο στο σύνολό του αλλά και στη χρήση του ισογείου του ως εστιατόριο.
Κύρια σχεδιαστική πρόθεση για την επαναλειτουργία του κτιρίου το 2022 ως "ON Residence" υπήρξε η ανάδειξη του υφιστάμενου διατηρητέου μνημείου καθώς και ο σεβασμός στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Σ' αυτό το πλαίσιο, σημαντικό στοιχείο του νέου κελύφους –που προστέθηκε στο διατηρητέο κτίριο για να παραλάβει τις νέες χρήσεις–αποτέλεσε η επίλυση της όψης του. Η προσθήκη –ύψους 5 ορόφων– σχεδιάστηκε ώστε να οπισθοχωρεί σε σχέση με την κύρια όψη του διατηρητέου κτιρίου και επιλύθηκε στη λογική όψης - φίλτρου ώστε να δημιουργεί ένα ουδέτερο φόντο, στο οποίο προβάλλεται το υφιστάμενο μνημείο.
Η τοποθέτηση του νέου κελύφους σε σημαντική υποχώρηση καθιστά, επιπλέον, διακριτές τις διαφορετικές φάσεις κατασκευής του ενώ επιτρέπει στον παρατηρητή να εντοπίσει ανεμπόδιστα την αρχική ογκοπλασία του κτιρίου. Το τελικό μέγεθος του κτιρίου συμπληρώνει την κορυφογραμμή του παραλιακού μετώπου. Η νέα όψη, οργανώνεται σε πέντε κατακόρυφες ζώνες κατά αντιστοιχία της παλαιάς, η οποία χωριζόταν με τους αντίστοιχους πεσσούς και σε τρεις οριζόντιες περιοχές με διαφορετικό βάθος υποχώρησης από την οικοδομική γραμμή κατ' αναλογία του αρχικού όγκου. Το σύνολο των επί μέρους ενοτήτων επενδύεται με ένα σύστημα επάλληλων συρόμενων κατακόρυφων κεραμικών περσίδων, δημιουργώντας ένα ουδέτερο φόντο, που αναδεικνύει την αρχική κατασκευή, ενώ παράλληλα προστατεύει τους εσωτερικούς χώρους από το δυτικό προσανατολισμό.
Σημαντικότερη πρόκληση κατά την κατασκευή υπήρξε η αντικατάσταση του φέροντος οργανισμού από σκυρόδεμα με έναν νέο, ίδιων διατομών και γεωμετρίας. Σ' αυτό χρειάστηκε να προστεθεί η κατασκευή υπόγειων χώρων κάτω από το ύψος του υδροφόρου ορίζοντα και η προσθήκη καθ’ ύψος. Η διατηρούμενη όψη στηρίχθηκε στο νέο φέροντα οργανισμό και τα μορφολογικά της στοιχεία συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν επίσης. Το κτίριο στο σύνολό του είχε υποστεί σειρά παρεμβάσεων και προσθηκών στα χρόνια της λειτουργίας του, συμπεριλαμβανομένων κτισμάτων στον ακάλυπτο χώρο του με σκοπό την επέκταση της κουζίνας του. Η αποξήλωσή τους κατά τις εργασίες αποκατάστασης του κτιρίου αποκάλυψαν το μέγεθος και το χαρακτήρα του κήπου, ο οποίος αναβίωσε, φιλοξενώντας ξανά την υπαίθρια εκτόνωση του εστιατορίου.
Στο εσωτερικό του κτιρίου διατηρήθηκε και αποκαταστάθηκε το σύνολο των αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών στοιχείων της αρχικής του μορφής. Τα κιγκλιδώματα από χυτοσίδηρο των εξωστών και του κλιμακοστασίου, τα περιμετρικά ξύλινα πασαμέντο στους τοίχους, τα γύψινα διακοσμητικά των οροφών, τα συμπαγή μαρμάρινα σκαλοπάτια και τα αρχικά τσιμεντοπλακίδια των δαπέδων. Αποκατεστημένα πλέον, αναπαριστούν την εικόνα του μνημείου στην αρχική του μορφή διατηρώντας την ατμόσφαιρα του χώρου, μέρος της άυλης κληρονομιάς του και του συλλογικού ασυνείδητου της πόλης. Παράλληλα, σε τμήματα των οροφών και των τοιχοποιιών των υπερκείμενων ορόφων συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν μερικώς σωζόμενες οροφογραφίες και τοιχογραφίες. Αντίστοιχα, στην όψη του κτιρίου διατηρήθηκε στο σύνολό του ο γύψινος διάκοσμος καθώς και τα σωζόμενα κιγκλιδώματα των εξωστών.
Συνολικά, η σχεδιαστική προσέγγιση και η μορφολογική επίλυση του νέου κτιριακού όγκου στοχεύει στη σύμπλεξη στοιχείων του παρελθόντος και σύγχρονων, υπό το πρίσμα μιας ιστορικής αφήγησης της Θεσσαλονίκης με αρχιτεκτονικούς όρους. Με αφετηρία το σεβασμό απέναντι σε ένα κτίριο - σύμβολο για την πόλη, η μελέτη του "On Residence" αναδεικνύει τη δυνατότητα ενός τέτοιου κτίσματος να δομήσει την ιστορική συνέχεια και να αποτελέσει τον κοινό τόπο μεταξύ των ανθρώπων και των γενεών τόσο της πόλης όσο και της χώρας μας.

Η κουζίνα και το καθημερινό καθιστικό ενοποιούνται με τον χώρο του σαλονιού και της τραπεζαρίας, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να διαχωριστούν με συρόμενες θύρες, έτσι ώστε οι χώροι να μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα.
Φωτογραφίες: CreativePhotoRoom

Ο σκελετός της κατοικίας είναι μεταλλικός, επενδυμένος με ξηρά δόμηση, όπως και όλες οι εσωτερικές τοιχοποιίες. Εξωτερικά η κατοικία επενδύεται εξ ολοκλήρου με κατακόρυφο μοτίβο από κεραμικό τύπου τραβερτίνο και όλοι οι πρόβολοι καλύπτονται με ξύλινη επένδυση.
Φωτογραφίες: CreativePhotoRoom