Η αρχιτεκτονική μελέτη της συγκεκριμένης κατοικίας, η οποία πραγματοποιήθηκε στη βάση των απαιτήσεων και αναγκών των χρηστών της, αποτελείται από ενιαίο χώρο σαλονιού – τραπεζαρίας – κουζίνας και από ένα πιο ιδιωτικό-απομακρυσμένο γραφείο στο ισόγειο. Στο επίπεδο του ορόφου, είναι χωροθετημένα τρία en Suite υπνοδωμάτια, τα οποία έχουν την ελάχιστη δυνατή επαφή μεταξύ τους, για λόγους ηχομόνωσης και ιδιωτικότητας.
Το οικόπεδο έχει ήπια κλίση καθώς και θέα προς τη δύση και πιο συγκεκριμένα προς το σπήλαιο που βρίσκεται η Μονή της Χρυσοσπηλιώτισσας, ένα από τα αρχαιότερα μνημεία της Κύπρου. Το κτίριο εντάσσεται στις υψομετρικές του τεμαχίου, οι οποίες βοήθησαν αφενός στη λιγότερη δυνατή εκσκαφή του και αφετέρου στη δημιουργία της πισίνας τύπου infinity edge. Στη χαμηλή πλευρά του οικοπέδου η οποία είναι και η πλευρά της κύριας όψης, δημιουργήθηκε ένας φυσικός φράχτης, με σκοπό την ενίσχυση της ιδιωτικότητας των ενοίκων.
Η ανάπτυξη του κτιρίου είναι γραμμική καθώς απλώνεται στο σχήμα του οικοπέδου. Η σύνθεσή του πραγματοποιείται μέσω μικρότερων όγκων οι οποίοι ταυτόχρονα διαχωρίζουν τις επί μέρους χρήσεις του, κάτι που γίνεται αντιληπτό τόσο στην κάτοψη όσο και στις όψεις του οικοδομήματος.
Η είσοδος στην κατοικία πραγματοποιείται κλιμακωτά· η πύλη της κύριας όψης υποδέχεται το χρήστη, ενώ η κύρια είσοδος αποκαλύπτεται μετά από μία μικρή περιδιάβαση στον μεσογειακό κήπο και καθώς το κτίριο υποχωρεί σε αυτό το σημείο, δημιουργείται ένα δεύτερο πλάτωμα υποδοχής. Στο βάθος του πλατώματος αυτού, ο χρήστης συναντά τη γυάλινη πόρτα εισόδου της οικίας, όπισθεν της οποίας κυριαρχεί ως φόντο η προβολική κρεμαστή ξύλινη σκάλα.
Ο χώρος εισόδου που οργανώνεται κεντροβαρικά του κτιρίου, έχει διπλό ύψος και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των τριών όγκων της όψης. Στο σημείο αυτό, συγκεντρώνονται οι χώροι κίνησης του κτιρίου: ο διάδρομος σύνδεσης των χώρων διημέρευσης με το γραφείο στο ισόγειο, το κλιμακοστάσιο καθώς και η γέφυρα σύνδεσης των τριών όγκων του κτιρίου στον όροφο. Τα μεγάλα υαλοστάσια στο πάνω μέρος του εσωτερικού αυτού αίθριου, εξυπηρετούν τόσο το φυσικό φωτισμό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, όσο και την απαγωγή του θερμού αέρα κατά τους θερινούς μήνες.
Στο επίπεδο του ισογείου, οι χώροι διημέρευσης εκτονώνονται προς την αυλή του οικήματος, με θέα προς τη δύση. Κατά το άνοιγμα των συρόμενων θυρών, οι εσωτερικοί χώροι αυτού του επιπέδου ενοποιούνται με τους αντίστοιχους εξωτερικούς. Το υγρό στοιχείο της πισίνας λειτουργεί ευεργετικά στο μικροκλίμα που δημιουργείται, καθώς συντελεί στη φυσική ψύξη του δυτικού αέρα πριν αυτός εισέλθει στο κτίριο. Οι γραμμικοί φεγγίτες που έχουν τοποθετηθεί ψηλά στη νότια πλευρά του κτιρίου, επιλέχθηκαν αφενός για να συμβάλλουν στην άμεση απαγωγή του θερμού αέρα και στον διαμπερή αερισμό,
και αφετέρου ώστε να επιτύχουν τον έμμεσο φωτισμό της οροφής. Με την κίνηση αυτή, δημιουργείται η αίσθηση μεγαλύτερου ύψους στο χώρο του ισογείου καθώς επίσης βελτιώνεται η οπτική άνεση των χρηστών του, μέσω της μείωσης του φαινομένου της θάμβωσης.
Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι μεταλλικός, ενώ οι τοιχοποιίες πλήρωσης έχουν πραγματοποιηθεί από ξηρά δόμηση.
Στο πλαίσιο της βιοκλιματικής προσέγγισης του έργου, πέρα από την εσωτερική θερμομόνωση των τοιχοποιιών αλλά και το εγκατεστημένο σύστημα εξωτερικής θερμοπρόσοψης, σε όλους τους κύριους χώρους της κατοικίας έχει προβλεφθεί φυσικός φωτισμός και διαμπερής αερισμός. Επιπροσθέτως, έχει εγκατασταθεί φωτοβολταϊκό σύστημα στην οροφή του κτίσματος, για χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Η υλικότητα του κτιρίου έχει ήπια παλέτα, χρησιμοποιώντας τέσσερα βασικά υλικά, το λευκό σοβά, υλικά τσιμεντοειδούς βάσης, μεταλλικά στοιχεία σε μαύρο χρώμα καθώς και το υλικό του ξύλου με σκοπό την επίτευξη της αίσθησης του οικείου.

Η συγκεκριμένη μεζονέτα στο Βύρωνα συνολικού εμβαδού 120 m² αποτελούσε μέχρι πρόσφατα, ένα ευρύχωρο διαμέρισμα δύο επιπέδων σε πολυκατοικία, που δεν κατοικούταν σε μόνιμη βάση. Βασική σχεδιαστική απαίτηση του ιδιοκτήτη ήταν η αναδιαμόρφωση της λειτουργικής δομής και αισθητικής της κατοικίας, ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί ο χώρος ως studio παραγωγής αλλά και ως χώρος κατοικίας. Παράλληλα, βασικό ζητούμενο ήταν η δημιουργία ενός νέου χαρακτήρα, που κύριο στοιχείο του θα ήταν ο συγκερασμός των δύο ιδιοτήτων του χώρου «κατοικία - studio παραγωγής».
Η κεντρική συνθετική ιδέα στηρίχτηκε σε μια αρχιτεκτονική απλότητα σε επίπεδο δομής, με καθαρές, γεωμετρικές γραμμές, διαμορφωμένη από κατασκευές λιτές, ευφάνταστες και λειτουργικές, με κοινό συνδετικό νήμα, την ιδιοκατασκευή. Παράλληλα, η επιλογή των χρωμάτων της τοιχοποιίας, οι ιδιαίτερες υφές των υλικών, η μικρή κλίμακα που συναντάται στη λεπτομέρεια των επιλογών, η διατήρηση και ανάδειξη της ξύλινης οροφής, συνδιαμορφώνουν τη συνθετική ιδέα.
Πιο αναλυτικά, οι επεμβάσεις στον χώρο έγιναν με βασική αρχή την ενοποίηση των επιμέρους χώρων (κουζίνα, καθιστικό, τραπεζαρία, τζάκι) και την απλοποίηση της κίνησης σε αυτούς με το φως να ρέει ανεμπόδιστα. Στόχος ήταν οι χώροι διημέρευσης να μπορούν να φιλοξενούν πολλά άτομα εν ώρα εργασίας, κυρίως στα διαστήματα που η κατοικία θα χρησιμοποιείται ως studio παραγωγής. Επίσης, η μόνιμη επίπλωση της κατοικίας κρίθηκε απαραίτητο να είναι λιτή ώστε να υπάρχει επαρκής χώρος για τον απαραίτητο κάθε φορά εξοπλισμό των συντελεστών. Οι λύσεις αποθήκευσης, που αποτέλεσε βασικό σχεδιαστικό ζητούμενο για την άρτια οργάνωση της διπλής ταυτότητας του χώρου οικία - studio, απαρτίζεται από σταθερές ξυλουργικές κατασκευές κυρίως στο χώρο της κουζίνας με προεκτάσεις ως το καθιστικό. Τα μεγάλα ανοίγματα στην κύρια όψη της οικίας εξασφαλίζουν άπλετο φως στο ενιαίο εσωτερικό χώρο.
Η επιβλητική παρουσία του μαύρου, «διαπραγματεύεται» συνεχώς τη θέση του ανάμεσα στις έντονες χρωματικές επιλογές, κίτρινο, μωβ, πετρόλ, σε συνδυασμό με το γκρι – λευκό μάρμαρο του πατώματος και τα ξύλινα στοιχεία της οροφής. Το σουρεαλιστικό αυτό «τοπίο κατοίκησης» εναλλάσσεται μέσω του τεχνητού φωτισμού, όπου δίνεται η δυνατότητα αλλαγής χρώματος φωτισμού και αυξομείωσης της έντασης του. Η επιλογή της καθαρής και αυστηρής γεωμετρίας σε επίπεδο επίπλωσης – κατασκευής συνομιλεί με την πληθωρική παρουσία των επιλογών χρώματος και φωτισμού.
Οι παραπάνω αρχιτεκτονικοί χειρισμοί εν τέλει διαμορφώνουν ένα σταθερό πλαίσιο «κατοίκησης» ενώ παράλληλα συνεισφέρουν στην «εναλλαγή» του σεναρίου κατοίκησης από studio παραγωγής σε κατοικία και αντίστροφα.

Βασικό στόχο του σχεδιασμού αποτέλεσε η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας αριστοκρατικής κομψότητας με μινιμαλιστικό ύφος και αφαιρετικά στοιχεία. Βασικό ζητούμενο το προϊόν να αποτελεί κύριο στοιχείο στον χώρο χωρίς να παρακάμπτεται από το design. Η επιλογή, ο χειρισμός και η ισορροπία των υλικών συντείνουν στην επίτευξη του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Η ζεστασιά του ξύλου πάνω στη ματ επιφάνεια του δαπέδου σε γκρι απόχρωση πατητής τσιμεντοκονίας δημιουργεί αντίθεση με τις στιλπνές επιφάνειες του μαρμάρου και της λευκής λάκας ενδυναμώνοντας το αποτέλεσμα.
Η σχεδιαστική γραμμή του καταστήματος έχει ως βασικό στόχο από τη μια πλευρά την απόλυτη εργονομία χωρίς να παρακάμπτεται το αισθητικό αποτέλεσμα και από την άλλη να εξομαλυνθεί η ασύμμετρη μορφή της αρχικής κάτοψης του καταστήματος. Έξυπνες επιλογές όπως η δημιουργία στην είσοδο του καταστήματος ενός μαύρου πλαισίου με πλακίδιο στο δάπεδο και χρώμα σε τοιχοποιία και οροφή συνέβαλλαν στην επίτευξη του στόχου αυτού, ενώ ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια υποδομή για τη βέλτιστη ανάδειξη της βιτρίνας δημιουργώντας ένα κάδρο περιμετρικά αυτής.
Σημαντική πρόκληση αποτέλεσε το ζητούμενο να ενταχθούν οι κολώνες του καταστήματος στο σχεδιασμό και να αποτελέσουν μέρος αυτού. Για το λόγο αυτό η reception, η οποία ακολουθεί το ίδιο pattern υλικών, τοποθετείται στο κέντρο δίπλα στην κολώνα ορίζοντας έτσι το χώρο της. Στο μπροστινό της σημείο φέρει την επωνυμία με μικρά μύρα γράμματα και κρυφό φωτισμό πάνω και κάτω από αυτό. Ταυτόχρονα, ο πάγκος εξυπηρέτησης στη δεξιά πλευρά σχεδιάστηκε έτσι ώστε να αγκαλιάζει την δεύτερη κολώνα και την κάνει μέρος του επίπλου μαζί με τον επιτοίχιο καθρέπτη.
Στο κέντρο τοποθετείται μια νησίδα, ορίζοντας τις ροές στον χώρο και διαχωρίζοντας τις δυο πλευρές. Η νησίδα πλαισιώνεται από μαύρη σατινέ λάκα και μάρμαρο στην επιφάνεια της νησίδας με κρυφό φωτισμό στο κάτω μέρος και κρυφά συρτάρια με σκοπό την αποθήκευση προϊόντων και την άμεση χρήση τους κατά την εξυπηρέτηση των πελατών. Πάνω ακριβώς από τη νησίδα τοποθετείται εξωτερική μαγνητική ράγα φωτισμού σε καμπύλο σχήμα ακολουθώντας τη σχεδιαστική γραμμή των επίπλων, τα οποία υιοθετούν καμπύλους σχεδιασμούς.
Στο μπροστινό μέρος του καταστήματος βρίσκεται ο κυρίως χώρος της έκθεσης και πώλησης, ενώ πίσω ακριβώς βρίσκεται το εργαστήριο και οι βοηθητικοί χώροι, οι οποίοι διαχωρίζονται με τοιχοποιία ξηράς δόμησης και στην οποία εφαρμόζονται δυο υαλοπετάσματα επενδυμένα με αυτοκόλλητα τύπου one way vision, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα οπτικής επαφής εκ των έσω χωρίς ωστόσο να υπάρχει αυτή η δυνατότητα για το κοινό. Το γράφημα που επιλέχθηκε είναι σχέδιο oneline draw σχετικό με το προϊόν.
Το κατάστημα υιοθετεί κατά κύριο λόγο το λευκό φόντο στην έκθεση προϊόντων. Τα ράφια στην αριστερή πλευρά του καταστήματος σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από λευκή σατινέ λάκα με κρυφό φωτισμό κάτω από κάθε ράφι με σκοπό την ανάδειξη των προϊόντων. Κάτω από τα ράφια τοποθετούνται συρταριέρες, χωρίς περιττές λεπτομέρειες, οι οποίες βοηθούν τον επαγγελματία να αποθηκεύει το εμπόρευμα του. Ανάμεσα τους τοποθετούνται δυο μεγάλοι επιμήκεις καθρέφτες με μαρμάρινη πλάτη. Στα έπιπλα ο συνδυασμός είναι λευκή λάκα με φυσικό ξύλο οξιάς ενώ ένα τρίτο υλικό, το μάρμαρο Forest Green, εφαρμόστηκε στο σχεδιασμό με σκοπό να δώσει ένα πιο εκλεπτυσμένο ύφος.
Στη δεξιά πλευρά τοποθετείται μια σειρά από συρτάρια με ύφος ιταλικής φινέτσας, ενώ μια αφαιρετική κατασκευή, στον τοίχο ακριβώς από πάνω, από σιδερόβεργες οπλισμού σε συνδυασμό με χρωματιστούς γυάλινους κύβους αναδεικνύουν τα οπτικά δημιουργώντας έναν επιτηδευμένο, αλλά και πλήρως εναρμονισμένο διάκοσμο στο κατάστημα και εγείροντας το μάτι ώστε να μελετάει με λεπτομέρεια την έκθεση.
Τέλος, μια ακόμη έκθεση γυαλιών τοποθετείται στον τοίχο με πλάτη από ξύλο οξιάς και ράφια από λευκή λάκα με ενδιάμεσες αυλακώσεις κάθετου κρυφού φωτισμού.
Η μεγάλη πρόσοψη του καταστήματος αποτέλεσε σημαντικό στοιχείο προς εκμετάλλευση. Έτσι οι βιτρίνες σχεδιάστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνουν ελεύθερη οπτική επαφή με τις εσωτερικές εκθέσεις για τους πελάτες. Μαύροι, μεταλλικοί σκελετοί συνδυάστηκαν με ξύλο οξιάς και λευκή λάκα πάνω στο μαύρο φόντο του δαπέδου. Εξωτερικά επιλέχθηκε το λευκό χρώμα σε συνδυασμό με μαύρα γράμματα της επωνυμίας η οποία υπογραμμίζεται με τη βοήθεια ενός γραμμικού φωτισμού στην πρόσοψη. Τέλος γύψινα λευκά φωτιστικά σώματα μοιράζουν το φως στην εξωτερική οροφή.

Στα νότια περίχωρα της πόλης των Χανίων, σε ημιαστική περιοχή, βρίσκει ακόμη κανείς ό,τι απέμεινε από τα περιβόλια και τα μετόχια που άλλοτε κυριαρχούσαν στο τοπίο. Σε αυτή την αραιοκατοικημένη ζώνη ανεγέρθηκε σε ένα οικόπεδο, τμήμα παλιού περιβολιού, μια τετραώροφη οικοδομή με πυλωτή και φυτεμένο δώμα. Το κτίριο στεγάζει έξι διαμερίσματα και ένα γραφείο στο ισόγειο.
Η θέση και η επιμήκης μορφή του καθορίστηκε από το στενόμακρο σχήμα του οικοπέδου. Το κτίριο εφάπτεται στην ανατολική του πλευρά. Ο προσανατολισμός είναι
από βορρά προς νότο και προς τη θέα των Λευκών Ορέων. Μορφολογικά, αποτελείται από δύο όγκους που ενώνονται με τον κοινόχρηστο χώρο του κλιμακοστασίου, ο οποίος δημιουργεί δύο εσοχές, έναν ακάλυπτο χώρο ανατολικά και ένα διώροφο ημιυπαίθριο δυτικά.
Στο ισόγειο διαμορφώθηκε ένα γραφείο 50 m² με ανεξάρτητη είσοδο και πίσω αυλή. Στους δύο πρώτους ορόφους από δύο διαμερίσματα των 80 m² με άνετους εξώστες και ημιυπαίθριους. Στον τρίτο όροφο, ένα οροφοδιαμέρισμα των 126 m² αναπτύχθηκε γύρω από το κλιμακοστάσιο και χωρίστηκε σε χώρους διανυκτέρευσης και διημέρευσης, συνδεδεμένους από έναν διάδρομο-γέφυρα με χρήση γραφείου. Στο τέταρτο επίπεδο, μαζί με την απόληξη του κλιμακοστασίου, δημιουργήθηκε ένα μικρό διαμέρισμα 33 m² και φυτεμένο δώμα.
Η σκούρα ώχρα, το κυρίως χρώμα του κτιρίου Καλυκάς, συνομιλεί με το χρώμα του εδάφους. Το μπλε, το κεραμιδοκόκκινο και το εκρού, εφαρμόστηκαν σε επιμέρους επιφάνειες. Οι αναφορές τους, προέρχονται από τα χρώματα που χρησιμοποιούνται αιώνες στο νησί και συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας αρμονικής σύνθεσης και καλύτερης αντίληψης του σχεδιασμού.
Στο εσωτερικό του κτιρίου, οι μελετήτριες σχεδίασαν το κιγκλίδωμα του κλιμακοστασίου, καθώς και έπιπλα, κινητά και σταθερά. Στο εξωτερικό, σχεδίασαν, επίσης, όλες τις μεταλλικές κατασκευές. Έγινε επιμέλεια των δαπέδων, των φωτιστικών και των χρωμάτων σε όλους τους χώρους. Στον κοινόχρηστο χώρο τοποθετήθηκε το πράσινο τηνιακό μάρμαρο, με αδρή επιφάνεια, κομμένο με συρματοκοπή. Η περίφραξη κατασκευάστηκε από κεραμιδί κλώστρα, εμφανές σκυρόδεμα και μεταλλικό κιγκλίδωμα.
Η διαμπερότητα και ο φυσικός αερισμός των διαμερισμάτων από βορρά προς νότο, η φωτεινότητα μέσα από τα μεγάλα ενεργειακά κουφώματα και η ενισχυμένη θερμοπρόσοψη, η διάρθρωση των ημιυπαιθρίων και μέσω αυτών η σκίαση των ανοιγμάτων, και το φυτεμένο δώμα, συνιστούν βιοκλιματικές παραμέτρους που μειώνουν την κατανάλωση ενέργειας του κτιρίου και προσφέρουν μια άνετη διαβίωση στο εσωτερικό του.
Στο οικόπεδο διατηρήθηκαν τα ελαιόδεντρα και μια μουριά και ο περιβάλλων χώρος εμπλουτίστηκε με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπο και καλλωπιστικά φυτά. Το δώμα φυτεύτηκε με αγρωστώδεις θάμνους και έρπουσα εδαφοκάλυψη.

Το έργο αφορά τη νέα αρχιτεκτονική μελέτη ανακατασκευής πέτρινης κατοικίας και διαμόρφωση αυτής σε τρία διαμερίσματα ενός υπνοδωματίου με κοινόχρηστη αυλή και πισίνα , με την δυνατότητα εσωτερικής συνένωσης σε μια βίλα. Η κατοικία ευρίσκεται στις Άνω Αρχάνες στον Νομού Ηρακλείου. Η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτελεί και παραδοσιακός οικισμός οπότε ο σεβασμός στην αρχιτεκτονική του κτιρίου και στους χρωματισμούς αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα. 
Το κτίριο παλιότερα αποτελούσε πατητήρι σταφυλιών οπότε κρατώντας με σεβασμό την ιστορία του κτιρίου η κεντρική ιδέα της αρχιτεκτονικής διακόσμησης ήταν βασισμένη στο κρασί. Ξεκινώντας από την ονοματολογία του κτιρίου VinDimora (Αρχοντικό του κρασιού σε μετάφραση από τα λατινικά), το λογότυπο και μετέπειτα στους χρωματισμούς κάθε διαμερίσματος , όλα είναι βασισμένα σε αυτή την αρχή. Κάθε διαμέρισμα έχει την δική του ταυτότητα και  είναι εμπνευσμένο από μια χρωματική ποικιλία του κρασιού, η κόκκινη σουίτα, η ροζέ σουίτα και η λευκή σουίτα,(vino rosso suite, vino rose’, vino bianco).
Οι δυο σουίτες περιλαμβάνουν εσωτερικό πατάρι (οντάς) και η τρίτη σουίτα ξεχωριστό μεσοπάτωμα. 
Σε όλο το κτίριο έχει γίνει πλήρης ανακατασκευή από τα θεμέλια μέχρι την στέγη. Ο νέος στατικός φορέας των οντάδων και του μεσοπατώματος είναι από μεταλλική κατασκευή από κοιλοδοκούς στηριζόμενο σε πεδιλοδοκάρια , Το μετέπειτα πέτσωμα των πλακών γίνεται από ξύλινες δοκίδες και ξύλινο πάτωμα όπου έρχεται και παντρεύεται το ξύλο με το μέταλλο.
Ο στατικός φορέας του κτιρίου μας οδήγησε στην εσωτερική αισθητική ταυτότητα πηγαίνοντας σε μια αισθητική πιο βιομηχανική όπου έρχεται και παντρεύεται με το παραδοσιακό υλικό της πέτρας όπου αποτελεί το κύριο οικοδομικό στοιχείο της τοιχοποιίας του κτιρίου.
Σημειακά σε διάφορες γωνίες του κτιρίου εμφανίζεται σε διάφορα σημεία η εμφανής πέτρινη λιθοδομή που έρχεται σε αισθητική ισορροπία με τα υπόλοιπα υλικά όπως το ξύλο και το μέταλλο.
Κάθε διαμέρισμα χωροθετικά έχει ένα χώρο σαλονιού ,κουζίνας ,λουτρού ,τραπεζαρίας και υπνοδωματίου. Όλα τα διαμερίσματα έχουν μια κοινόχρηστη αυλή με πισίνα σε γήινες αποχρώσεις.
Όλες οι διακοσμήσεις και τα υφαντά αποτελούν και αυτά ένα πάντρεμα του παραδοσιακού με το πιο μοντέρνο και boho στυλ.
Έχει δοθεί μεγάλη βαρύτητα στο φωτισμό του κτιρίου εσωτερικά και εξωτερικά. Υπάρχει σαφής κλίση στον έμμεσο φωτισμό, καθώς ο φωτισμός πάνω στα διάφορα υλικά του κτιρίου όπως πέτρα ,ξύλο , μέταλλο προσδίδει μια πιο ζεστή ατμόσφαιρα στον χώρο και στον χρηστή του κτιρίου.
Οι εξωτερικοί χρωματισμοί είναι εμπνευσμένοι από την ιδιαίτερη γήινη ποικιλοχρωμία του χωριού οπού σε συνδυασμό με το πράσινο-λαδί χρώμα των κουφωμάτων συνθέτουν μια ιδιαίτερη χρωματική παλέτα.

Η Τάνια Κάτσιου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάουσα Ημαθίας. Ολοκλήρωσε το 2003 τις σπουδές της στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε από τότε, κατά κύριο λόγο, στο ελεύθερο επάγγελμα. Ασχολήθηκε τα πρώτα δώδεκα χρόνια, κυρίως, με τον σχεδιασμό σχολικών κτιρίων (μελέτη) και κατοικίας (μελέτη-επίβλεψη-διαχείριση). Το διάστημα 2006-2010 υπήρξε μέλος της δημιουργικής ομάδας αρχιτεκτόνων "ΆΚΡΟ". Από το 2017 έως τον Μάιο του 2023, συνεργάστηκε με το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης "Σχεδιασμός Αιχμής: Καινοτομία και Διεπιστημονικότητα στον Σχεδιασμό" σε διοικητική/γραμματειακή θέση. Από το 2014 το ενδιαφέρον της για ζητήματα περιβάλλοντος και πόλης ωρίμασε, μέσα από συνεχόμενη μάθηση και προσωπική εξέλιξη. Παρακολούθησε σχετικά σεμινάρια και ημερίδες καθώς και πρόγραμμα Δια Βίου Μάθησης για τις Αστικές Αναπλάσεις και τον Πράσινο Σχεδιασμό, ενώ το 2020 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο Πάτρας, στο πεδίο του Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού Πόλεων και Κτιρίων. Ενεργοποιήθηκε με την "Πράσινη Κοινότητα" (bottom up περιβαλλοντική ομάδα) σε δράσεις για την πόλη της Θεσσαλονίκης και το πράσινο και είναι μέλος της συλλογικότητας "Παραμικρό", ομάδας με σκοπό την προσωπική και συλλογική εξέλιξη των μελών του και τη θετική συμβολή του στην κοινωνία. Στο πλαίσιο των παραπάνω, έχει λάβει εκπαίδευση και ενδυνάμωση με εργαλεία και μεθοδολογίες αποτελεσματικής επικοινωνίας και λήψης αποφάσεων. Από τον Μάρτιο του 2022 απασχολείται και πάλι στο ελεύθερο επάγγελμα, με μια ανανεωμένη οπτική, που περιλαμβάνει το ενδιαφέρον της και την αγάπη της για τη δημιουργία, την αρχιτεκτονική, τη φύση και την πόλη. Αναζητά τρόπους ατομικής και συλλογικής έκφρασης που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής της και να φροντίζουν για το κοινό καλό, είτε αφορά στην αρχιτεκτονική εφαρμογή είτε σε άλλες εκφάνσεις της ζωής.

Το "Athens Capital Hotel MGallery Hotel Collection by Accor" στεγάζεται σε υφιστάμενο κτίριο του 1959 που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη.
Οι αρχικές προσόψεις του χαρακτηρίζονταν από τη ρυθμική επανάληψη των ανοιγμάτων επάνω σε έναν κάνναβο, ρηχά γείσα με μπαλκόνια και συνδυασμούς μοντέρνων κατασκευών και κλασικών στοιχείων. Με τη μετέπειτα ανακατασκευή του το 1986 για τη στέγαση γραφείων το κτίριο έχασε την αρχική του ταυτότητα.
Έτσι, οι προσόψεις του σχεδιάστηκαν με σεβασμό προς τις αρχικές όψεις και με στόχο την ένταξή τους στον εξελισσόμενο χαρακτήρα της πόλης με εκλεπτυσμένες, κλασικές αναφορές. Στην οργάνωση των όψεων προτάχθηκε ο τριμερής οριζόντιος διαχωρισμός: βάση - κορμός - στέψη, η συμμετρία, η αξονικότητα και η ρυθμική επαναληπτικότητα των ανοιγμάτων. Βασικό υλικό επένδυσης των όψεων είναι το υπόλευκο ασβεστολιθικό μάρμαρο Βράτσα, με επεξεργασία βούρτσας και αμμοβολής. Παράλληλα με την τυποποίηση αυτών των μορφολογικών στοιχείων αντιπαρατίθενται σύγχρονα στοιχεία, όπως τα κρυστάλλινα και μεταλλικά στηθαία και επενδύσεις με φύλλα αλουμινίου, τα οποία τοποθετούνται στον 7ο και στον 8ο όροφο και στο κεντρικό τμήμα της όψης επί της οδού Πανεπιστημίου.
Αρχιτεκτονική μελέτη: MTArchitects / Massouridis Theodoraki Architects
Φωτογραφία: Χρήστος Δράζος

Το πρόγραμμα Creative Europe και το ίδρυμα Mies van der Rohe ανακοίνωσαν τους νικητές των βραβείων EU Prize for Contemporary Architecture / Mies van der Rohe Awards στην κατηγορία νέων ταλέντων για το 2023.
Όπως επισήμανε η κριτική επιτροπή, η επιλογή των έργων αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, συνθέτει μια ομάδα με ποικιλομορφία στον τρόπο σκέψης, αναπαράστασης, ανάλυσης και μεταμόρφωσης της πραγματικότητας, εκμάθησης και κατανόησης της αρχιτεκτονικής. Ταυτόχρονα τονίζει τη σημασία της διατήρησης της σύνδεσης με την πραγματικότητα με συμμετοχές που αντιμετωπίζουν επίκαιρα ζητήματα.
Τα νικητήρια έργα είναι τα παρακάτω:
•"Peripheral Cartographies" της Laura Hurley.
Μέσω της χαρτογράφησης ως μεθόδου αναγνώρισης ενός τόπου, ένα αρχιτεκτονικό σύστημα ημιτελών αντικειμένων αναδύεται στο τοπίο και ανακτά τη χαμένη μνήμη του αρχικού τόπου. Η κριτική επιτροπή ανέδειξε αυτό το έργο ως ένα παράδειγμα απεριόριστης ελευθερίας στη διερευνητική προσέγγιση του αρχιτεκτονικού έργου στον ακαδημαϊκό τομέα.

•"Valter" του Dinko Jelecevic.
Αυτό το έργο ασχολείται με την κληρονομιά και τη μνήμη του τόπου μέσω της παρεμβολής μιας αρχιτεκτονικής πρότασης στο Σαράγεβο ως στρώματος ενεργοποίησης μέσα από την ποιητική του φωτός και της τεκτονικής. Αντιπροσωπεύει με εξαιρετικό τρόπο τις δυνατότητες της αρχιτεκτονικής ως συμβιβαστικού εργαλείου μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, δείχνοντας το μέλλον.

•"Eden Archipelago" της María de la O Molina Pérez-Tomé.
Η πρόταση προικίζει την πόλη με αυτάρκεια στην ανάπλαση και στη φροντίδα της χλωρίδας, παρέχοντας ένα μέρος για τη διατήρηση και την ανάπτυξη τοπικών ειδών. Η κριτική επιτροπή τονίζει το βάθος της έρευνας και τεκμηρίωσης του έργου και την άριστη τεχνική ανάπτυξη, αλλά και την αισιοδοξία και τη φρεσκάδα της πρότασης στο σημερινό πλαίσιο έκτακτης ανάγκης για το κλίμα.

Το παράλληλο βραβείο Young Talent Open έλαβε το έργο "Earth Bound" της Shaha Raphael, το οποίο προτείνει έναν σύγχρονο τρόπο ζωής σε μια κοινότητα σε αρμονία με το τοπίο με έξυπνη εφαρμογή νέων τεχνολογιών στην υπηρεσία του τόπου και σε ανθρώπινη κλίμακα.

Ο έξυπνος υαλοπίνακας εμποδίζει τη μετάδοση της θερμότητας στο εσωτερικό των κτιρίων, μειώνει τις ενεργειακές ανάγκες θέρμανσης και ψύξης, ενώ έχει βελτιωμένες ηχομονωτικές ιδιότητες σε σύγκριση με τους κοινούς υαλοπίνακες.
Λόγω της ευκολίας, με την οποία μεταδίδεται η θερμότητα μέσω του γυαλιού, τα παράθυρα αποτελούν συνήθως ένα από τα πιο ενεργοβόρα δομικά στοιχεία ενός κτιρίου. Αν και κυκλοφορούν στο εμπόριο πιο αποδοτικά συστήματα συγκριτικά με του παρελθόντος, όπως κουφώματα με τριπλούς υαλοπίνακες ή υαλοπίνακες χαμηλής εκπεμπτικότητας, τα κουφώματα, ακόμη και σήμερα, ευθύνονται συνήθως για τη μισή ενεργειακή κατανάλωση των κτιρίων σε θέρμανση, κλιματισμό και δροσισμό.


Αναζητώντας λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα, ερευνητές στο τεχνολογικό πανεπιστήμιο Νανιάνγκ της Σιγκαπούρης (Nanyang Technological University - NTU) ανέπτυξαν έναν έξυπνο υαλοπίνακα που εμποδίζει τη διείσδυση της ηλιακής ακτινοβολίας τις ζεστές ώρες της ημέρας, διατηρώντας το κτίριο δροσερό. Παράλληλα, η θερμότητα που απορροφάται, απελευθερώνεται σταδιακά, όταν πέσει η θερμοκρασία, μειώνοντας τις ενεργειακές καταναλώσεις του κτιρίου.


Το έξυπνο παράθυρο αποτελείται από δύο υαλοπίνακες, στο διάκενο των οποίων εγχέεται ένα υγρό μείγμα. Αυτό το ρευστό υλικό, που αποτελείται από υδρόπηκτη ουσία μεγέθους μικρόμετρου, νερό και έναν σταθεροποιητή, εξασφαλίζει την καλύτερη ανταπόκριση του παραθύρου στις αλλαγές της θερμοκρασίας. Όταν ο υαλοπίνακας εκτίθεται σε ζέστη γίνεται αδιαφανής μέσα σε διάστημα 30 λεπτών, εμποδίζοντας την ηλιακή ακτινοβολία να εισέλθει στο εσωτερικό, ενώ όταν η θερμοκρασία πέφτει, επιστρέφει στην αρχική διάφανη κατάστασή του. Την ίδια στιγμή η υψηλή θερμοχωρητικότητα του νερού επιτρέπει σε μια μεγάλη ποσότητα θερμικής ενέργειας να αποθηκεύεται αντί να μεταφέρεται στο εσωτερικό του κτιρίου και κατόπιν να απελευθερώνεται τη νύχτα, όταν πέφτει σταδιακά η θερμοκρασία.


Με βάση προσομοιώσεις σε διαφορετικές κλιματικές συνθήκες, η ομάδα διαπίστωσε πως το έξυπνο παράθυρο μπορεί να μειώσει έως και 45% τις ανάγκες ενός κτιρίου σε θέρμανση, δροσισμό και εξαερισμό, συγκριτικά με παραδοσιακούς υαλοπίνακες. Παράλληλα, είναι περίπου 30% πιο ενεργειακά αποδοτικό συγκριτικά με τα εμπορικά διαθέσιμα παράθυρα χαμηλής εκπεμπτικότητας, ενώ έχει μικρότερο κόστος κατασκευής. Επιπλέον, ο υαλοπίνακας λειτουργεί και ως μονωτής ήχου, με 15% μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα συγκριτικά με έναν διπλό υαλοπίνακα.

Το έξυπνο παράθυρο, που σύμφωνα με την ομάδα μπορεί να παραχθεί σε οποιοδήποτε σχήμα και μέγεθος, βρίσκεται τώρα στο στάδιο αναζήτησης συνεργατών για την εμπορική παραγωγή του.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ, ΟΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ.

Ιστορικά, οι πρώτες ενδείξεις χρήσης υδαρούς κονιάματος για την πλήρωση των ρωγμών τοιχοποιίας εντοπίζονται σε πολλά ρωμαϊκά μνημεία. Στη σύγχρονη εποχή, στις αρχές του 19ου αιώνα, Γάλλοι μηχανικοί χρησιμοποίησαν ενέματα για τη στερέωση λιθοδομών γεφυρών (γέφυρα της Tours) και λιμενικών έργων (λιμάνι της Dieppe). Το 1888 εφευρέθηκε η πρώτη μηχανή εισαγωγής ενεμάτων υπό πίεση από το Βρετανό μηχανικό James Greathead, γεγονός που διεύρυνε τη χρήση της μεθόδου για πρώτη φορά σε υφιστάμενες λιθοδομές παλαιών μνημείων. Μετά το 1960 η χρήση ενεμάτων, που εκείνη την εποχή αποτελούνταν κυρίως από τσιμέντο και νερό, καθιερώθηκε ως μια ευρέως διαδεδομένη τεχνική στατικής ενίσχυσης κτιρίων. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά σημειώθηκε εκτεταμένη χρήση τσιμεντενεμάτων και στην Ελλάδα.