Η πρόταση αφορά στο σχεδιασμό μίας κατοικίας στην Πεντέλη. To οικόπεδο είναι διαμπερές και χαρακτηρίζεται από έντονη κλίση και ψηλή φύτευση.
Η αρχιτεκτονική σύνθεση αφορμάται από την πανοραμική θέα της πόλης στο ψηλότερο σημείο του οικοπέδου και εστιάζει στον ογκοπλαστικό διαχωρισμό των λειτουργιών. Το κτίριο τοποθετείται στο ψηλότερο σημείο και αποτελείται από μία βάση πάνω στην οποία τοποθετείται ένας ορθογώνιος σε κάτοψη όγκος, που λειτουργεί σαν οθόνη προς τη θέα. Η βάση αποτελεί το ισόγειο του κτιρίου και στεγάζει τα υπνοδωμάτια, ενώ στον όγκο της οθόνης τοποθετούνται οι χώροι διημέρευσης.
Η σύνδεση των δύο όγκων πραγματοποιείται μέσω ενός τρίτου κατακόρυφου πρίσματος που αποκολλάται καθ’ ύψος και στεγάζει το κλιμακοστάσιο και την κεντρική είσοδο του κτιρίου από το ψηλότερο σημείο του οικοπέδου στο επίπεδο του ορόφου.
Οι ισόγειοι χώροι εκτονώνονται προς την αυλή με την κολυμβητική δεξαμενή η οποία περικλείεται από ψηλά δέντρα τα οποία της προσδίδουν ιδιωτικότητα από τον δρόμο. Η αυλή εισχωρεί κεντρικά στον όγκο του κτιρίου δημιουργώντας ένα αίθριο που στο επίπεδο του ορόφου αποτελεί συνέχεια της εισόδου.
Η όψη του ισογείου είναι επενδυμένη με ένα σύστημα κινουμένων ξύλινων περσίδων που ενισχύουν το σκιασμό των υπνοδωματίων και παράλληλα δίνουν τη δυνατότητα επέκτασης των εσωτερικών χώρων προς την αυλή. 
Στην απόληξη του κλιμακοστασίου σχεδιάζεται ένας χώρος παταριού-γραφείου που λειτουργεί σαν αναγνωστήριο και παρατηρητήριο της πόλης από ψηλά. 
Η ανάθεση ενός τέτοιου έργου ανάγει πάντοτε το πρωταρχικό ερώτημα της κατοίκησης. Στο ζήτημα του «κατοικείν» , η μελέτη αποσκοπεί στην στοχαστική προσέγγιση της επίλυσης του μέσα από την δημιουργία ενός υποβάθρου ζωής το οποίο θα καταφέρει να φιλοξενήσει με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο τους ανθρώπους του.  Για την ανάδειξη των αρετών της κατοίκησης είναι απαραίτητη η εφαρμογή ενός σχεδιασμού απλού και λειτουργικού, που διέπεται από μέτρο και καθαρότητα. Στην αναζήτηση αυτής της ισορροπίας συμμετέχει ενεργά η υλική έκφραση του κτιρίου, η οποία διαμορφώνεται στο σύνολο του κυρίως , από τη χρήση του εμφανούς οπλισμένου σκυροδέματος. Πρόκειται για ένα υλικό-εργαλείο που υπάγεται από τις απαρχές του μοντέρνου κινήματος σε ένα μεθοδολογικό σύστημα σχεδιασμού, το οποίο είναι συνυφασμένο με την κατασκευαστική απλότητα και ειλικρίνεια της κτιριακής δομής. Η επιλογή του, επομένως, αποτέλεσε βασική συνθετική απόφαση και λειτούργησε σαν «οδηγός» καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Το κτίριο αποκτά έναν μονολιθικό χαρακτήρα, ο οποίος αντιμετωπίζεται γλυπτικά σε αντίστιξη με τους  έντονους όγκους των ψηλών δέντρων και ταυτόχρονα γίνεται ένα με το οικόπεδο.

Το Suzhou είναι μια πολιτιστική πόλη με ιστορία άνω των 2500 ετών. Έχει τη φήμη του πιο μαγευτικού σκηνικού στη νοτιοανατολική Κίνα, επίσης η αρχιτεκτονική του χαρακτηρίζεται από "Κομψότητα και χάρη".
Η πρόσοψη του εκθεσιακού κέντρου σχεδιάστηκε ώστε να είναι να είναι ορατή με μια ματιά από τους επιβάτες του τρένου μπαίνοντας στον σιδηροδρομικό σταθμό, και να αποτελέσει τοπόσημο στην περιοχή. Η επένδυση της όψης με μια μεταλλική κατασκευή που μοιάζει με κουρτίνα που ανασηκώνεται, εξυπηρέτησε αυτόν τον σκοπό. Οι κατακόρυφες ορθογωνικής διατομής ράβδοι από αλουμίνιο δίνουν ένα κομψό και δυναμικό αποτέλεσμα. Το πάχος κάθε ράβδου είναι διαφορετικό στο μήκος της ώστε να δημιουργούνται οριζόντιες ζώνες. Η εικόνα της εξωτερικής εμφάνισης έχει συλληφθεί από ένα μουσικό όργανο που ονομάζεται Marimba. Το κτίριο είναι "στερεοποιημένη μουσική", όπως δηλώνουν οι αρχιτέκτονες.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Lacime Architects
Φωτογραφίες : Shengliang Su

Με περίπου 65m², αυτή η μικρή κατασκευή στη Βραζιλία σχεδιάστηκε ως ενιαίος χώρος, όπου το υπνοδωμάτιο, η κουζίνα και το σαλόνι ενσωματώνονται χωρίς χωρίσματα, δημιουργώντας ένα ευρύχωρο, καλά φωτισμένο και αεριζόμενο περιβάλλον, εξασφαλίζοντας ποιότητα και άνεση στο χώρο. Το έργο σχεδιάστηκε για να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις στο τοπίο. Η υλοποίηση σεβάστηκε το φυσικό προφίλ του εδάφους και για το σύστημα κατασκευής υιοθετήθηκε μεταλλικός σκελετόςμε ξύλινες επενδύσεις. Αυτή η λύση πρόσφερε μια ελαφριά, πολύ γρήγορη κατασκευή με ελάχιστη σπατάλη υλικών. Η καμπίνα διαθέτει μεγάλα ανοίγματα για φυσικό φως καισύνδεση με το τοπίο. Η κύρια πρόσοψη έχει μια μαρκίζα 2,5 μέτρων που προστατεύει από τον ήλιο και επιτρέπει την είσοδο του φυσικού φωτός, οι μεγάλες συρόμενες πόρτες επιτρέπουν στο δάσος να "εισέλθει" στην κατασκευή και να γίνει μέρος του περιβάλλοντος.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Pitta Arquitetura
Φωτογραφίες: João Paulo Soares de Oliveira

Η κατοικία "Pasqua House", έχει κάτοψη ισογείου, σε σχήμα "L", με άμεση πρόσβαση στον κήπο. Η λευκή περίφραξη έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του έργου, παρέχει ιδιωτικότητα χωρίς να εμποδίζει τη θέα του τοπίου και φέρνει συνεχείς εναλλαγές όλη την ημέρα, καθώς το πέρασμα του ήλιου η είσοδος του φωτός φτάνει με διαφορετικές εντάσεις και κάνει σχέδια φωτός και σκιάς στο πάτωμα.
Η κύρια πρόσβαση, διακριτική, είναι στο πλάι, και οριοθετείται από αυτήν την περίφραξη, που έχει κατασκευαστεί από κλώστρα (προκατασκευασμένα στοιχεία από σκυρόδεμα βαμμένα σε λευκό χρώμα), και ορίζει τη λεπτή σχέση μεταξύ εξωτερικού και εσωτερικού.
Επιπλέον, η ο τοίχος με τα κλώστρα προστατεύει τα δωμάτια από την επίδραση του ήλιου καιπροσφέρει θερμική άνεση στους χρήστες.

Αρχιτεκτονική μελέτη: studio mk27
Φωτογραφίες: Fernando Guerra 

Στον ίδιο χώρο
Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας
που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.
Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες:
με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.
Κι αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα.
Κωνσταντίνος Καβάφης [1929*]

Πώς μπορεί ένα σπίτι να εκφράζει ψυχικά τους κατοίκους του; Εμπλουτίζοντας την παράδοση του μοντερνισμού με σύγχρονες ψυχαναλυτικές θεωρίες, επιχειρώ να συσχετίσω τον σχεδιασμό της κατοικίας με βαθύτερες πτυχές του ψυχισμού των κατοίκων. Η κατεύθυνση που ακολουθώ, ο συγκινησιακός φονξιοναλισμός -emotional functionalism- βασίζεται σε μια επανερμηνεία των ονομαζόμενων "λειτουργιών" της κατοικίας. Αντιμετωπίζω τις λειτουργικές ανάγκες της κατοίκησης όχι ως στοιχειώδεις, τυπικές, κοινές για όλους πρακτικές, αλλά ως ένα σύνθετο, εξαιρετικά ενδιαφέρον πεδίο δράσεων και μαχών, το οποίο είναι ποιητικό, πολιτισμικά νοηματοδοτημένο, κοινωνικά προσανατολισμένο, και άμεσα συσχετισμένο με τον ψυχισμό των κατοίκων.

Το έργο στο Χαϊδάρι είναι μια προσθήκη νέας κατοικίας σε όροφο. Ένα ζευγάρι, που είχε μόλις παντρευτεί κατασκεύασε το σπίτι του πάνω από την κατοικία των γονιών του συζύγου και με την οικονομική τους αρωγή. Πρόκειται για μια παραδοσιακή ελληνική οικοδομική πρακτική, γνωστή σε όλους μας ως "πανωσήκωμα", μια συνθήκη που επιτρέπει στους νέους της μεσαίας τάξης να αποκτήσουν, με χαμηλό σχετικά αρχικό κεφάλαιο, ιδιόκτητη κατοικία. Οι νέοι κάτοικοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι με την προοπτική να κατασκευάσουν την κατοικία τους όπως εκείνοι θέλουν. Παράλληλα όμως η γειτνίαση με το σπίτι των γονιών τους φόβιζε. Το ερώτημα ήταν πώς θα μπορούσε να σχεδιαστεί το νέο σπίτι με τρόπο ώστε να μείνουν κοντά στους γονείς απολαμβάνοντας και οι μεν και οι δε τα οφέλη της αλληλοβοήθειας και ταυτόχρονα να μπορέσουν να αποσπαστούν ψυχικά από την πρώτη οικογένεια, έτσι ώστε να ζήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν.

Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια είναι ελεγκτική, με αδύναμες οριοθετήσεις ανάμεσα στα μέλη της. Η εξατομίκευση, η διαφοροποίηση, η αυτονομία συνήθως στιγματίζονται. Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες γονείς είναι συναισθηματικά παρόντες, δοτικοί, φιλόδοξοι και κάνουν συχνά τα πάντα προκειμένου τα παιδιά τους να προοδεύσουν. Η ελληνική κοινωνία από την άλλη είναι ιδιαίτερα επιτρεπτική. Χρησιμοποιεί ως βασικό ελεγκτικό μηχανισμό για τους πολίτες την οικογένεια ενώ έξω από τον κλοιό της, προσφέρει άφθονη ελευθερία έως του βαθμού της αναρχίας. Αυτές οι πολιτισμικές ιδιοτυπίες αποτυπώνονται με γοητευτικό τρόπο στην Αθήνα, μια πόλη υβρίδιο που μοιάζει με αχανές χωριό και σύγχρονη μητρόπολη μαζί.

Η είσοδος του νέου σπιτιού χωροθετήθηκε στην αντιδιαμετρική γωνία του οικοπέδου, δηλαδή όσο το δυνατόν πιο μακριά, από την είσοδο του υφιστάμενου σπιτιού. Το σπίτι των παιδιών πάνω από εκείνο των γονιών σχεδιάστηκε σαν ένας όγκος που μοιάζει με κλειστό κουτί. Τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο της νέας κατοικίας τοποθετήθηκαν πίσω από τους λευκούς αυτούς τυφλούς τοίχους. Ανάμεσα στα δωμάτια και το περιμετρικό φράγμα δημιουργήθηκαν γενναιόδωρες αυλές, στις οποίες εκτονώνονται οι χώροι. Από πίσω του, στην καρδιά της σύνθεσης, βρίσκεται σφηνωμένη μια σκάλα που μοιάζει με σπάραγμα αμφιθεάτρου. Οδηγεί από την είσοδο της κατοικίας θεατρικά προς τα πάνω, μισή έξω στο ύπαιθρο και μισή μέσα στο σπίτι. Στον δεύτερο όροφο, ένα μεγάλο άνοιγμα σαν αυλαία αποκαλύπτει γενναιόδωρα τη ζωή του ζευγαριού στη γειτονιά αμέσως μόλις πέσει ο ήλιος. Ο λευκός περιμετρικός τοίχος του νέου σπιτιού αποκολλήθηκε από το πατρικό σπίτι μέσω μιας σχισμής, η οποία διατρέχει τη βάση του. Ο όγκος της νέας κατοικίας ξεπροβάλει από πίσω του και με έντονη κλίση κορυφώνεται στο καθιστικό του δευτέρου ορόφου, που προσφέρει απλόχερα πανοραμική θέα της πόλης από ψηλά. Έτσι η καινούρια κατοικία μοιάζει να ίπταται, γίνεται "ένα κουτί που πετάει", προστατεύει τους νέους, ενώ ταυτόχρονα τους θυμίζει ότι μπορούν, όποτε θέλουν, να πετάξουν μακριά.

Το Casa Houlpoch είναι ένα παλιό αρχοντικό αποικιακού στιλ, από τα τέλη του περασμένου αιώνα. Είναι βαμμένο σε παστέλ τόνους, με μοντέρνα και παραδοσιακά έπιπλα.
Στο κεντρικό αίθριο, μια πισίνα "chukum" σε σχήμα Γ περιβάλλει τα πέτρινα υπολείμματα μιας παλιάς αποικιακής δομής, όπου μια μεγάλη λεύκα δημιουργεί ένα θεαματικό παιχνίδι φωτός και σκιάς με τα φύλλα της, δημιουργώντας την τέλεια ατμόσφαιρα για να φιλοξενήσει μια εξωτερική κουζίνα. Το "Chukum" είναι μια αρχαία τεχνική στόκου που ταιριάζει με τις σύγχρονες τάσεις του σχεδιασμού ενώ αναδεικνύει τη φύση και την απλότητα. Έχει υιοθετηθεί ευρέως στη μεξικανική αρχιτεκτονική, ειδικά στα νοτιοανατολικά της χώρας.
Η χρήση του στόκου σε μπεζ χρώμα, έχει τις ρίζες της στον πολιτισμό των Μάγια, που το χρησιμοποιούσαν για να χρωματίσουν τις επιφάνειες και τις τοιχογραφίες τους. Όντας πρακτικό, οικονομικό και αισθητικά ευχάριστο, έχει γίνει η ναυαρχίδα πολλών σχεδιαστών και κατασκευαστών.

Αρχιτέκτονική μελέτη: Workshop, Diseño y Construcción
Φωτογραφίες: Tamara Uribe

Πρόκειται για ένα συγκρότημα υπόσκαφων σουιτών, στο βόρειο τμήμα της Ζακύνθου, σε οικόπεδο με έντονη κλίση και δυτικό προσανατολισμό. Η πρόθεση ενσωμάτωσης των κτισμάτων στο τοπίο οδήγησε τη σύνθεση να αναπτυχθεί σε τέσσερις στάθμες: στην υψηλότερη, που βρίσκεται στην είσοδο του οικοπέδου, είναι χωροθετημένος ο χώρος υποδοχής του συγκροτήματος, ενώ στις υπόλοιπες τρεις αναπτύσσονται οι σουίτες.

Οι χαράξεις είναι τεθλασμένες και τα κτίρια έχουν πρισματοειδείς κατόψεις, χωρίς ορθές γωνίες, ενώ η τοποθέτησή τους στην πλαγιά έχει γίνει με τρόπο τέτοιο ώστε όλες οι κατοικίες να έχουν απρόσκοπτη θέα προς τη θάλασσα και παράλληλα να εξασφαλίζεται απόλυτη ιδιωτικότητα για κάθε κατοικία.

Το συγκρότημα αποτελείται από δύο superior σουίτες εσωτερικού χώρου 60 m² η κάθε μία με ιδιωτική βεράντα ξεπερνά τα 45 m², και τρεις junior σουίτες 42 m² εσωτερικού χώρου, ενώ η ιδιωτική τους βεράντα ξεπερνά τα 65 m². Όλες οι σουίτες διαθέτουν πισίνες με θέα στο Ιόνιο.

Οι σουίτες διαθέτουν ένα ή δύο υπνοδωμάτια με το δικό τους λουτρό, καθιστικό, κουζίνα και μικρούς χώρους εργασίας καθώς επίσης ιδιωτική πισίνα και βεράντα, που διαμορφώνεται

με πέργκολα. Το φυσικό φως επιτρέπεται σε όλους τους χώρους, χάρη στους φωταγωγούς στα πίσω τμήματα των υπόσκαφων κατοικιών.

Η ένταξη των κτιρίων στο οικόπεδο, επιτυγχάνεται φυσικά με την βύθιση τους στο έδαφος, αλλα και με την ενιαία ογκοπλαστική αντιμετώπιση των κτιρίων, των υπαίθριων χώρων τους και της διαμόρφωσης του συνόλου.

Η επιλογή των υλικών συνολικά έγινε με αφετηρία την ίδια τη χρωματική παλέτα της ελληνικής φύσης και βλάστησης, με τα χρώματα του χώματος, και της άμμου.

Το "Tree O'clock" ενσωματώνει εστιατόριο και μπαρ, γκαλερί, εργαστήριο, στούντιο υγείας, κήπους και νομικό γραφείο για τις κατοικίες "Villa Qabalah" στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης. Στο εσωτερικό, το κεντρικό τετράγωνο περιέχει μια γλυπτική σκάλα, που αναπαράγει εξωτερικές φόρμες και φωτίζεται από παράθυρα στο υψηλότερο επίπεδο, που βλέπουν στο φυτεμένο δώμα και έναν φεγγίτη οροφής.
Το μπαρ είναι κρυμμένο πίσω από αυτήν τη σκάλα, πλαισιωμένο από το αντίστροφο της κλιμακωτής της μορφής. Εκτός από την παροχή ενός αμφιθεατρικού καθιστικού, η κεντρική σκάλα οδηγεί σε μια βεράντα στον τελευταίο όροφο και ένα στούντιο γιόγκα, με θέα σε ένα κοντινό δάσος.
Από το άνοιγμα του, το "Tree O'clock" έχει γίνει ένα τοπικό ορόσημο, φιλοξενώντας εκθέσεις τέχνης, δραστηριότητες ευεξίας και εκδηλώσεις γευσιγνωσίας που απολαμβάνουν οι ντόπιοι και οι ταξιδιώτες.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Studio Locomotive
Φωτογραφίες: © Beer Singnoi

Το νέο ξενοδοχείο Mykonos Dove, 5 αστέρων δημιουργήθηκε βασισμένο σε μια κεντρική ιδέα, που συνδέει την ιστορία της Μυκόνου και του ιερού νησιού της Δήλου με το νεωτερισμό και τη σύγχρονη ελληνικότητα. Ο σχεδιασμός του νέου ξενοδοχείου διέπεται από τις αρχές της διαφάνειας, της αιώρησης, της κίνησης και της διάθλασης του φωτός μέσω του υδάτινου στοιχείου, το οποίο συναντάται σε όλους σχεδόν τους χώρους του ξενοδοχείου. Στον Α' όροφο του κεντρικού κτιρίου έγινε προσθήκη μεταλλικής κατασκευής, η οποία στηρίζεται σε 11 επικλινή μεταλλικά υποστυλώματα, διατομής Ø27 και η οποία φέρει πισίνα 150 κυβικών μέτρων νερού.

Αρχιτεκτονική Μελέτη, Interior Design: Πραξιτέλης Κονδύλης, A31 Architecture
Φωτογραφίες: Γιάννης Χατζηασλάνης, Νικηφόρος Σταμένης

Η εντυπωσιακή, εξωτερική, διάτρητη πρόσοψη της βιβλιοθήκης "Kanazawa Umimirai" καλύπτει το σύνολο της κατασκευής ως ένα κέλυφος, σχηματιζόμενο από 6.000 μικρά ανοίγματα, διαμέτρων 200, 250 και 300 mm, τα οποία επιτρέπουν την είσοδο ενός απαλού και ομοιόμορφου φωτισμού στο κτίριο. Το εξωτερικό κέλυφος συντίθεται από το μεταλλικό σκελετό στήριξης και δύο προκατασκευασμένα πετάσματα, εξωτερικό και εσωτερικό, διαφορετικής σύνθεσης, ώστε να καλύπτονται όλες οι απαιτήσεις της κατασκευής.
Το εξωτερικό πέτασμα αποτελείται από τσιμεντοκονίαμα, οπλισμένο με ίνες γυαλιού, οι οποίες επιτυγχάνουν το μικρό πάχος του πετάσματος. Επικαλύπτεται με κονίαμα τσιμέντου με περλίτη, το οποίο λόγω του αυξημένου πορώδους του δρα ως θερμομονωτική και ηχομονωτική στρώση. Κατόπιν χρωματίζεται με βαφή από φθοριούχα ρητίνη εξαιρετικά χαμηλής ρύπανσης, η οποία στερεοποιείται σε συνθήκες περιβάλλοντος και χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αντοχή.

Αρχιτεκτονική μελέτη: KAZUMI KUDO & HIROSHI HORIBA / COELACANTH K&H ARCHITECTS
Φωτογραφίες: SATOSHI ASAKAWA