Το Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια προχώρησε στην ανακαίνιση και αναβάθμιση των υφιστάμενων αιθουσών διδασκαλίας της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, βάσει του συγκεκριμένου υλοποιημένου παραδείγματος. Κύριος στόχος του έργου, κάτι το οποίο επηρέασε τη μελέτη σε όλα τα στάδια της, ήταν ο σχεδιασμός ενός χώρου κατάλληλου για τη φιλοξενία ευέλικτων μεθόδων διδασκαλίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προδιαγράφηκαν εγκαταστάσεις και εξοπλισμός, που επιτρέπουν τη διεξαγωγή μαθημάτων σε όλες τις πιθανές διατάξεις και με όλα τα πιθανά μέσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατασκευή του πίνακα της αίθουσας, ο οποίος καταλαμβάνει μεγάλο μέρος των κατακόρυφων επιφανειών του χώρου και παράλληλα "προσφέρει" πολλές περισσότερες υπηρεσίες από μία απλή συνήθη επιφάνεια γραφής. Αυτή η επιφάνεια αποτελείται από απλή μονή γυψοσανίδα με ειδική τελική διάφανη βαφή. Ένα συρόμενο τμήμα, το οποίο βάφεται με μαγνητική βαφή και κινείται σε ράγα χωνευτή σε πλαίσιο μασίφ ξυλείας, "κρύβει" μια οθόνη αναρτημένη σε μεταλλική βάση με διπλό βραχίονα, ο οποίος της επιτρέπει να περιστρέφεται.
Αρχιτεκτονική μελέτη: Θέμης Χατζηγιαννόπουλος & συνεργάτες αρχιτέκτονες
Φωτογραφίες: Αρχείο Αμερικάνικου Κολλεγίου Ανατόλια

Λόγω του αρκετά μεγάλου μεγέθους των ιδιωτικών χώρων της κατοικίας στην Κρήτη η μπανιέρα και οι πάγκοι νιπτήρων χωροθετούνται μέσα στον κυρίως χώρο, ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται τις νότιες θεάσεις.
Φωτογραφίες: Γιάννης Λούκης, Δημήτρης Καλαποδάς

Ο διαθέσιμος υπαίθριος χώρος της κατοικίας στη Λευκωσία αξιοποιείται στο μέγιστο δυνατό βαθμό, καθότι επιτελεί πολλαπλό ρόλο: υπόστεγη βεράντα και αυλή ταυτόχρονα σε συνέχεια με τον εσωτερικό χώρο και το καθιστικό. Με την πυκνή και κατάλληλη φύτευση στο πίσω μέρος της πισίνας εξασφαλίζεται η απαραίτητη ιδιωτικότητα για τους ενοίκους, με τη δημιουργία ενός τύπου "κλειστής αυλής" ή αιθρίου και την παροχή, ταυτόχρονα, σκίασης από τον ανεπιθύμητο δυτικό ήλιο του καλοκαιριού.
Φωτογραφίες: Χάρης Σολωμού

Η εξαρχής γλυπτική χειρονομία της κατοικίας στο Ηράκλειο προκύπτει από την ηλιόλουστη συνθήκη: επιδιώκεται μέσω μιας διπλής καμπυλότητας το κτίριο να καμπυλωθεί, να λυγίσει από τη δύναμη της πορείας του ήλιου από την ανατολή στη δύση. Ο κυρίως όγκος λειτουργεί όχι μόνο ως υποδοχέας των ιδιωτικών χώρων χαλάρωσης, αλλά και ως στέγαστρο, για την ημιυπαίθρια εκτόνωση της κατοικίας και τον κήπο.
Φωτογραφίες: Πέτρος Περάκης

Η διάτρηση στο λευκό περίβλημα της κατοικίας στο Ισραήλ επιτρέπει την αναπαραγωγή του φωτός και της σκιάς, δημιουργώντας σε έναν ήρεμο κατά τα άλλα χώρο μια λυρική και αρμονική κίνηση, που φαινομενικά "χορεύει" και αποπνέει ζωή στους σιωπηρούς τοίχους. Ο αρχιτέκτονας έκανε περαιτέρω χρήση αυτού του σχεδίου, χρησιμεύοντας ως διαχωριστικό ανάμεσα στην είσοδο και στην κουζίνα.
Φωτογραφίες: Amit Geron

ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΕΡΓΑ

Στα τέλη του 20ου αιώνα ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες για τον περιορισμό της επίπτωσης των δραστηριοτήτων του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον. Το 1987 η Παγκόσμια Επιτροπή Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης (WECD) διατύπωσε τον ορισμό της αειφόρου ανάπτυξης ως την "ανάπτυξη που ικανοποιεί τις ανάγκες των τωρινών γενεών δίχως να θέτει σε κίνδυνο τις ανάγκες των μελλοντικών γενεών" (WCED 1987). Ένας από τους κύριους παράγοντες υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος είναι η υποβέλτιστη δομή και λειτουργία των κτιριακών εγκαταστάσεων.

Τα χαρακτηριστικά του υπάρχοντος χώρου -τα οριακώς επαρκή τετραγωνικά μέτρα, η σχεδόν τετράγωνη αναλογία του καθώς και το μεγάλο του ελεύθερο ύψος- επηρέασαν άμεσα τις αρχές σχεδιασμού. Η βασική σχεδιαστική χειρονομία εκφράζεται χωρικά μέσα από τον επιμερισμό του τετραγώνου σε δύο δυναμικά οξυγώνια τρίγωνα, τα οποία ανταποκρίνονται στο προγραμματικό σενάριο του χώρου. Το πρώτο τρίγωνο αφορά στους επισκέπτες και στις ροές κινήσεων εισόδου και εξόδου. Η υλοποίηση αυτού του τριγώνου στο χώρο πραγματοποιείται μέσω της δημιουργίας μιας εσωτερικής στοάς από μεταλλικές κοίλες διατομές 30 Χ 30 mm, που λειτουργούν ως φωτιστικές γραμμές. Το δεύτερο εσωτερικό τρίγωνο υλοποιείται μέσω της δημιουργίας μιας εσωτερικής όψης πάγκου - ραφιέρας, η οποία διαχωρίζει το χώρο εργασίας και παρασκευαστηρίου από τον ελεύθερο χώρο των επισκεπτών. Οι παραπάνω χειρονομίες δημιουργούν την οπτική "ψευδαίσθηση" ενός μεγαλύτερου χώρου σε σχέση με την πραγματικότητα Τα βασικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν είναι ο σίδηρος σε λευκό χρωματισμό, το κόντρα πλακέ θαλάσσης σημύδα και η γκρι τεχνοτροπία ακανόνιστου σοβά, καθώς και ο τεχνητός φωτισμός, που στο συγκεκριμένο έργο αντιμετωπίστηκε ως το τέταρτο "υλικό" τονισμού των μεταλλικών σκελετών και έντασης της προοπτικής.
Η κίνηση του επισκέπτη καθοδηγείται από την υπό γωνία και παράλληλα στην κίνηση τοποθέτηση του πάγκου, καθώς και από τη γεωμετρία της εσωτερικής στοάς.
Ο πάγκος εργασίας καθώς και το επίμηκες ράφι άνωθεν αυτού διαμορφώνουν μια εσωτερική όψη, που ακολουθεί την πορεία κίνησης του επισκέπτη και διαμορφώνεται σε τρεις ζώνες καθ' ύψος. Το πρώτο τμήμα αναρτάται από την οροφή με στραντζαριστές διατομές Π 30 Χ 30 mm και εξυπηρετεί το λειτουργικό κομμάτι της αποθήκευσης του καφέ. Η δεύτερη ζώνη διαμορφώνεται ως κενό θέασης και εξυπηρέτησης και η τρίτη ζώνη αποτελείται από τον πάγκο εργασίας. Η πτυχοειδής λαμαρίνα - επένδυση του πάγκου τοποθετείται με τα νερά της κατακόρυφα και το ίδιο συμβαίνει με το σκελετό της ραφιέρας σε ανάρτηση.
Στο σκελετό της οροφής επιλέχθηκε η δομή του "ψαροκόκαλου", ραχοκοκαλιά του οποίου αποτελεί η κοινή πλευρά των δύο τριγώνων. Υλοποιείται από στραντζαριστές διατομές 30 Χ 30 mm σε ορθή γωνία μεταξύ τους. Η πλευρά άνωθεν του τριγώνου επισκεπτών λειτουργεί ως σκελετός για τον εγκιβωτισμό ταινίας led εντός θολού προφίλ αλουμινίου, ενώ φωτιστικές ράγες spot αναρτώνται εναλλάξ στα διάκενα του σκελετού παράλληλα ως προς αυτόν.
Ο διαχωρισμός των δύο τριγώνων σε κάτοψη αποτυπώνεται και σε διαφορετική επιλογή στο χρωματισμό της δαπεδόστρωσης με λευκό γρανιτοπλακάκι στο χώρο των επισκεπτών και μαύρο στο χώρο εργασίας και παρασκευής.
Ο φωτισμός εγκιβωτίζεται ως έμμεσος, ακολουθεί και αγκιστρώνεται ή αναρτάται παρακολουθώντας τη γεωμετρία του χώρου και των κατασκευών

Το ξενοδοχείο Sunrise Village Hotel βρίσκεται μέσα στον παραδοσιακό οικισμό της Σκοπέλου, με ανεμπόδιστη θέα προς τη θάλασσα, αφού εκτείνεται μπροστά στην παραλιακή ζώνη. Στο οικόπεδο προϋπήρχαν πέντε ανεξάρτητα κτίρια με την πισίνα να δεσπόζει στο κέντρο του συγκροτήματος.
Στόχος για την ανακατασκευή και επανασχεδίαση του εσωτερικού του ξενοδοχείου, ήταν αφενός να διατηρήσει το αποτύπωμα των υφιστάμενων κτιρίων στον περιβάλλοντα χώρο και στη μορφολογία των όψεων και αφετέρου να "χρωματίσει" δύο νέες σχεδιαστικές γραμμές, αυτή της κυριαρχίας του σκανδιναβικού λευκού και αυτή της επιρροής του "boho chic" στυλ.
Η αποκατάσταση αφορά σε πρώτη φάση τις τρεις από τις πέντε κτιριακές εγκαταστάσεις, οι οποίες αρθρώνονται βαθμιδωτά σε τρεις ορόφους. Εξωτερικά κλιμακοστάσια οδηγούν στις εισόδους των δωματίων. Οι ανανεωμένες προσόψεις με τις ξύλινες λευκές πέργκολες με καραβόπανο καδράρουν τη θέα προς την πισίνα και τη θάλασσα. Στα ανακατασκευασμένα κτίρια έμφαση δίνεται στην παράδοση μέσω των τοπικών υλικών και του λευκού χρώματος.
Το πρώτο κτίριο άλλαξε ριζικά όψη συνδυάζοντας στους ορόφους του στοιχεία σκανδιναβικού στυλ και σύγχρονης σχεδιαστικής αισθητικής. Οι λευκές αποχρώσεις επιφανειών σε συνδυασμό με το βινυλικό δάπεδο σε απόχρωση δρυς δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο για τα ειδικά κατασκευασμένα έπιπλα και τα φωτιστικά αναδεικνύοντάς τα ως πρωταγωνιστές του σκηνικού. Κεραμικά πλακίδια στο χώρο του λουτρού σε υφή πατητής τσιμεντοκονίας προσδίδουν μία νότα ζεστασιάς στο χώρο.
Στο ισόγειο του κτιρίου φιλοξενείται η αίθουσα πρωινού, που συνδυάζει φυσικά υλικά, μπαμπού ξύλο και υφές πατητής τσιμεντοκονίας σε γκρι και μπεζ αποχρώσεις.
Στο δεύτερο και τρίτο κτίριο έντονες είναι οι "bohemian" πινελιές. Οι υφές και οι γραμμές ειδικά κατασκευασμένα έπιπλα προσθέτουν εντάσεις, αντιθέσεις, ποιότητες με αναφορές στην τοπικότητα, αλλά και σε στοιχεία του σύγχρονου σχεδιασμού.
Ακανόνιστες και ανάγλυφες επιφάνειες φυσικής καστανιάς συνδυασμένες με ψάθα, καλαμωτή, φυσικά κλαδιά, τριχιές και βινυλικό δάπεδο δημιουργούν την αίσθηση της θαλπωρής και ηρεμίας.
Τα ιδιαίτερα φωτιστικά boho αισθητικής που επιλέχθηκαν συμβάλλουν στη δημιουργία μιας άκρως χαλαρωτικής για τον επισκέπτη ατμόσφαιρα, τονίζοντας την κομψότητα ενός interior design με έμφαση στις λεπτομέρειες. Η ανοιχτή ντουλάπα ακολουθώντας τη διαφάνεια και την χαλαρότητα του ελληνικού καλοκαιρού προσφέρει λειτουργικότητα και ιδιαίτερη αισθητική στο χώρο.
Τα λουτρά με τους ελεύθερους πάγκους νιπτήρα μέσα στα δωμάτια και τις καμπυλωτές επιφάνειες, επιχρισμένες με πατητή τσιμεντοκονία σε γκρι απόχρωση, επιτυγχάνουν το συνδυασμό απλότητας και ομοιομορφίας.

Οι στόχοι που τέθηκαν κατά το σχεδιασμό της κατοικίας F ήταν η λειτουργικότητα, η ροϊκότητα, η υγιεινή ατμόσφαιρα και η εσωστρέφεια που θα επιτρέπει στην οικογένεια των ιδιοκτητών να ζουν σε μια προστατευμένη μονοκατοικία με κήπο στο κέντρο της μεσσηνιακής κωμόπολης των Φιλιατρών.
Η κατοικία αποτελείται από την κύρια κατοικία δύο υπνοδωματίων στο ισόγειο και έναν αυτοτελή ξενώνα με καθιστικό στον όροφο. Λόγω της μικρής έκτασης του αστικού οικοπέδου, η κατοικία έχει σχεδιαστεί σε σχήμα Γ ώστε να αγκαλιάσει τον ακάλυπτο χώρο δημιουργώντας έτσι έναν κήπο ορατό και προσβάσιμο από όλους τους χώρους της κύριας κατοικίας. Δεδομένου ότι η περιοχή των Φιλιατρών απολαμβάνει καλοκαιρία τους περισσότερους μήνες, τα ανοίγματα προς τον κήπο έχουν πολύ μεγάλες διαστάσεις ώστε η κίνηση στους χώρους και τον κήπο να γίνεται ανεμπόδιστα. Αντίθετα η σχέση με το δρόμο είναι προστατευμένη.
Η αρχιτεκτονική του κτιρίου χαρακτηρίζεται από γεωμετρική απλότητα και αποτελείται από τρεις όγκους και μια κατασκευή προστεγάσματος που αγκαλιάζει τους υποκείμενους όγκους εντείνοντας της αίσθηση της εσωστρέφειας προς τον κήπο που πραγματοποιήθηκε και σε επίπεδο κάτοψης.
Όσον αφορά στην επιλογή των υλικών, χρησιμοποιήθηκε τοπική πέτρα, που συναντάται στην παραδοσιακή τοπική αρχιτεκτονική της περιοχής, σε συνδυασμό με διαπνέοντα ασβεστοκονιάματα και ξύλο που δρουν ευεργετικά στην υγιεινή ατμόσφαιρα των χώρων.
Έχουν εφαρμοστεί οι αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού για την ελαχιστοποίηση των ενεργειακών αναγκών, όπως το ενεργειακό κέλυφος, ο σχεδιασμός μηδενικών θερμογεφυρών και ο αερισμός με ανάκτηση ενέργειας. Στην ίδια λογική επιλέχθηκαν συστήματα που εξασφαλίζουν θερμική άνεση με μικρό ενεργειακό αποτύπωμα.

Η ομάδα ECUAL ιδρύθηκε το 2016 στην Αθήνα ως ένα ανοιχτό και συλλογικό εργαστήρι αρχιτεκτονικής, τοπίου, αστικού σχεδιασμού και αστικής αναζωογόνησης. Τα αρχικά ECUAL σημαίνουν Ecological Collaborative Urban Architecture Lab.
H δομή της ομάδας είναι αρκετά ανοιχτή αφού τα μέλη συνεργάζονται μεταξύ τους αλλά και με αρχιτέκτονες από άλλα γραφεία. Αυτό που ενώνει την ομάδα είναι ο κοινός τους στόχος να προσφέρουν πρωτοποριακές, οικολογικές, και οικονομικά προσιτές σχεδιαστικές λύσεις εξασφαλίζοντας την προσεγμένη υλοποίησή τους. Παράλληλα, τα μέλη της ομάδας συμμετέχουν σε διάφορα πρότζεκτ που άπτονται της μείωσης του οικολογικού αποτυπώματος στον ευρύτερο τομέα της κατασκευής.
Όλη η ομάδα και πολλά ακόμα μέλη δημιούργησαν από το 2020 το RECUAL, μια πρωτοβουλία που έχει ως στόχο την επανάχρηση και την ανακύκλωση (upcycling) οικοδομικών υλικών φινιρίσματος και την εισαγωγή οικολογικών τεχνικών και υλικών κατασκευής στο αστικό περιβάλλον. Το RECUAL είναι μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνεταιρισμού βιώσιμης ανάπτυξης που έχει ως στόχο την οικολογική αναγέννηση και την κυκλική οικονομία, το ΜΥΚΗΛΙΟ.
Tα μέλη της ομάδας:
Η Μαρία Πετεινάκη είναι αρχιτέκτων, απόφοιτη της Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ Αθηνών και δραστηριοποιείται επαγγελματικά από το 2004. Το ενδιαφέρον ήδη από τις σπουδές επικεντρωνόταν στην βιοκλιματική αρχιτεκτονική. Στο πλαίσιο αυτό, έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων που αφορούν την εξοικονόμηση ενέργειας; τον βιοκλιματικό σχεδιασμό κτιρίων, την περμακουλτούρα, την φυσική δόμηση, cob κ.λπ. Ενώ το 2021 ξεκίνησε μεταπτυχιακό για τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλης και κτιρίων. Το 2006 συν-ίδρυσε το γραφείο αρχιτεκτονικής oddworks, το 2012 το ATAthens, μια συλλογικότητα που επικεντρώθηκε στη δημιουργία νέων αφηγήσεων για την Αθήνα και στην ενδυνάμωση των τοπικών κοινοτήτων, ενώ το 2016 συν-ίδρυσε το εργαστήριο ECUAL. Αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς της στα κοινά και στην πόλη, οργανώνοντας αστικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, δράσεις, συμμετοχικά εργαστήρια σχεδιασμού, επανενεργοποίηση γειτονιών, ερευνώντας παραλληλα oικολογικές πολιτικές προς την κοινωνική οικολογία και την αποανάπτυξη.
Η Άνκα Αρβανιτίδη σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο Αρχιτεκτονικής Τοπίου από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας. Aπό τα φοιτητικά ακόμα χρόνια μελετά τα φυτά, ως ζωντανό εικαστικό μέσο αφήγησης, και το ρόλο τους στη βιοκλιματική αρχιτεκτονική. Στην Ινδονησία παρακολούθησε ετήσιο κύκλο σπουδών πάνω στις ιδιότητες και εφαρμογές του μπαμπού, ενώ στο Νεπάλ μαθήτευσε σε πρότυπη φυτεία φυσικής καλλιέργειας. Επαγγελματικά έχει ασχοληθεί με μουσειογραφικές μελέτες, κτηριακά και κηποτεχνικά έργα τόσο σε δημόσιους όσο και σε ιδιωτικούς φορείς και από το 2016 είναι στο ECUAL. Το 2020, μαζί με Σ.Ντόνα και Γ.Κουφάκη, διακρίθηκε με πρώτο βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό διαμόρφωσης τοπιου μπροστά στο κεντρικό νοσοκομείο του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας (Christian Doppler Klink). Το πάθος της είναι η εθνοβοτανική και τα ζώα ενώ οραματίζεται μια κοινωνία λιγότερο ανθρωποκεντρική αλλά περισσότερο ανθρώπινη. Είναι μέλος της πρωτοβουλίας RECUAL.
Η Ειρήνη Χριστοφάκη σπούδασε αρχιτέκτων μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και αποφοίτησε το 2004. Έχει μια μακρά εμπειρία σε αρχιτεκτονικά γραφεία ενώ από το 2006 εργάζεται ως ελεύθερη επαγγελματίας κυρίως σε ιδιωτικά κτιριακά έργα και ανακαινίσεις. Το ενδιαφέρον της για την οικολογία και τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική την οδήγησε στη παρακολούθηση διαφόρων σεμιναρίων και μαθημάτων όπως το εναλλακτικό σχολείο βιολογικής γεωργίας, σεμινάρια φυσικής δόμησης (cob) κλπ. Επιπλέον έχει εργαστεί για 3 χρόνια στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα σε συνεργασία με το Γαλλικό και το Ελβετικό τμήμα, στον τεχνικό τομέα ως τεχνικός συντονιστής αλλά και ως υπεύθυνη στο κατασκευαστικό τμήμα. Ασχολείται επιπλέον με τη μουσική, την τέχνη, ενώ το ενδιαφέρον της για τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής και δράσης την ώθησε στην συμμετοχή της σε σεμινάρια και σε ποικίλες δημιουργίες με υφάσματα και νήματα μέσω της χρήσης παραδοσιακού αργαλειού, ραπτομηχανής, κλπ. Είναι μέλος της ομάδας ECUAL από το 2018
H Μαρβίνα Σινιάρη δουλεύει ως αρχιτέκτονας στην Αθήνα με την ομάδα ECUAL από το 2019, ενώ παράλληλα σπουδάζει στο Centre for Alternative Technology στην Ουαλία, στο πρόγραμμα March Sustainable Architecture. Έχει εργαστεί ως γραφίστρια, έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις σύγχρονης τέχνης και συνεργαστεί με φορείς, όπως τον οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και την Documenta14. Επιπλέον, έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης και Αρχιτεκτονικής όπως το Open House Athens, από βοηθός στην παραγωγή έργων μέχρι και συντονίστρια ομάδας, αλλά και σε εργαστήρια αρχιτεκτονικής που εστιάζουν στην φυσική δόμηση, την αποκατάσταση και το περιβάλλον σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το 2019 συμμετείχε στο προγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στον φεστιβάλ Ξαρκής, στην Κύπρο. Το 2018 δούλευε στην Πορτογαλία, στο Montemor-o-Novo, στο Oficinas do Convento, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που προωθεί τις τέχνες και την πολιτιστική δραστηριότητα σε μη αστικό περιβάλλον, όπου ήταν βοηθός παραγωγής καλλιτεχνικών και αρχιτεκτονικών δράσεων, όπως εργαστήρια φυσικής δόμησης, ξυλουργίας, κεραμικής, μεταξοτυπίας κ.α.
Ο Μύρωνας Κόρσαβας είναι απόφοιτος της αρχιτεκτονικής σχολής του ΕΜΠ, με ενδιαφέροντα γύρω από την οικολογία και τις περιβαλλοντικές, πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις της αρχιτεκτονικής. Έχει ασχοληθεί στα πλαίσια της διπλωματικής του, με τη βιομηχανία των αστικών απορριμμάτων στην Αττική. Ο σχεδιασμός αφορούσε μια πιλοτική δημοτική εγκατάσταση διαχείρισης και επαναξιοποίησης απορριμμάτων στο δήμο Γαλατσίου, και διερευνούσε τις δυνατότητες πολιτικής οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης του συστήματος διαχείρισης μέσα από μια αρχιτεκτονική πρόταση. Επιπλέον στην ερευνητική του εργασία ασχολήθηκε με την συσχέτιση της αποανάπτυξης με την αρχιτεκτονική και το αστικό περιβάλλον. Το 2019 έκανε πρακτική άσκηση στο γραφείο Β612 Associates στο Βέλγιο και έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας και φυσικής δόμησης. Από το 2020 ειναι συν-ιδρυτικό μέλος της πρωτοβουλίας RECUAL καθώς και του συνεταιρισμού ΜΥΚΗΛΙΟ, ενώ απο το 2021 εντάχθηκε στην αρχιτεκτονική ομάδα του ECUAL.