Το "Poseidon" είναι ένα ελληνικό εστιατόριο, που βρίσκεται στην πόλη Augsburg στην περιοχή της Βαυαρίας στη Γερμανία. Οι μελετητές κλήθηκαν να κάνουν μια ριζική ανακαίνιση στο εσωτερικό του εστιατορίου, έκτασης 170 m2.
Πρωταρχικός στόχος ήταν να γίνει ανασχεδιασμός του υφιστάμενου χώρου, διατηρώντας το χαρακτήρα του και αξιοποιώντας στο έπακρο τη χαρακτηριστική κατασκευαστικά οροφή του, ώστε να δημιουργηθεί ένας ατμοσφαιρικός χώρος για τους επισκέπτες, που θα κάνει την επίσκεψή τους μοναδική οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.
Η βασική δομή σχεδιασμού ήταν η διατήρηση των βασικών αξόνων σε όλο το χώρο, κάτι που επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση των επίπλων και των σχεδίων σε ευθυγράμμιση με τους τοίχους, γεγονός που δημιούργησε ευκολία προσβασιμότητας και μία ενιαία δίοδο ουσιαστικά για πελάτες και προσωπικό.
Με τις ενέργειες αυτές επιτεύχθηκε το μέγιστο δυνατό ωφέλιμο και λειτουργικό αποτέλεσμα, ώστε να μη χαθεί περιττός χώρος. Χρησιμοποιήθηκαν υλικά όπως φυσική πέτρα, βελούδινα υφάσματα, ξύλο, χρυσές λεπτομέρειες, τα οποία υπογραμμίστηκαν με κρυφό φωτισμό και δημιούργησαν ένα πολύ ζεστό και ατμοσφαιρικό εσωτερικό εστιατορίου.

Ο χώρος, συνολικού εμβαδού 150 m2, εντοπίζεται σε παλιό λιθόκτιστο κτίριο επί της οδού Αγίου Τρύφωνος στην περιοχή της Κηφισιάς. Βασικό ζητούμενο αποτέλεσε ο επαναπροσδιορισμός τόσο της λειτουργικής δομής, όσο και της αισθητικής των χώρων και η τροποποίησή του από χώρο εστίασης σε επαγγελματικό χώρο ναυτιλιακής εταιρείας.
Αναφορικά με τη λειτουργικότητα, η χωρική οργάνωση των χρήσεων επαναπροσδιορίζεται ―με σκοπό να εξυπηρετηθεί ο νέος χαρακτήρας των γραφείων― με την ενοποίηση των χώρων υποδοχής και αναμονής και τη δημιουργία των απαραίτητων κλειστών χώρων συνεδριάσεων και των μετόχων - στελεχών. Οδηγός για τον περαιτέρω σχεδιασμό του χώρου στάθηκε η τοποθέτηση του χώρου συνεδριάσεων κεντρικά της κάτοψης (box in a box). Λειτουργώντας ως κεντρικό και σημαντικότερο σημείο, περιτριγυρισμένος από υαλοπίνακες, τονίζει τον διάφανο χαρακτήρα της εταιρείας, επιβλέπει και επιβλέπεται από όλους τους εργασιακούς χώρους. Ακολούθως, τα διευθυντικά γραφεία τοποθετούνται περιμετρικά στους εξωτερικούς τοίχους και ορίζονται από υαλοπίνακες που έχουν διπλό στόχο, καθώς επιτρέπουν στα στελέχη της εταιρείας να είναι σε άμεση οπτική επαφή, ενώ παράλληλα φέρνουν άπλετο φυσικό φωτισμό στο εσωτερικό του κτιρίου. Στο χώρο της υποδοχής η πέτρα της αρχικής κατασκευής ορίζει τη χρωματική παλέτα, ενώ υπάρχουσες εσοχές στις τοιχοποιίες αξιοποιούνται δημιουργώντας τα καθιστικά αναμονής. Οι υγροί και βοηθητικοί χώροι τοποθετούνται πίσω από τυφλά χωρίσματα και εξυπηρετούν χρήστες και επισκέπτες.
Πρωτεύων στόχος κατά το σχεδιασμό ήταν η δημιουργία χώρων με υψηλή αισθητική και ποιότητα, που αυξάνουν την παραγωγικότητα και βελτιώνουν την παραμονή του χρήστη. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στα υλικά, στο φωτισμό και στην επιλογή των επίπλων. Για το χώρο της υποδοχής σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε ειδικά ένα έπιπλο με φόντο την ταυτότητα της εταιρείας. Στο χώρο εργασίας έπιπλα σε λιτές γεωμετρίες, δάπεδα σε ουδέτερα χρώματα και πράσινα στοιχεία συνθέτουν ένα ροϊκό σύνολο και ταυτόχρονα την ανάλογη κάθε φορά αισθητική σύμφωνα με τις απαιτήσεις των χρηστών. Στους χώρους αναμονής και συνεδριάσεων αναπτύσσονται γήινα χρώματα σε κατακόρυφες και οριζόντιες επιφάνειες με τη μορφή βινυλικών πλακιδίων και πλακιδίων μοκέτας, ενώ τρισδιάστατα γεωμετρικά μοτίβα υπογραμμίζουν την εταιρική ταυτότητα και προσδίδουν χαρακτήρα. Τυφλά ή κρυστάλλινα διαχωριστικά τοποθετούνται ανάλογα με τις απαιτήσεις των εργαζομένων σε απομόνωση και ιδιωτικότητα.

Η "αποκόλληση" της νέας εσωτερικής διαμόρφωσης από τον παλαιό τοίχο εξασφαλίζει καλύτερο φυσικό φωτισμό και έναν ενδιαφέρων διάλογο μεταξύ του αρχικού κτιρίου και της νέας χρήσης.
Για έναν ιδιώτη επενδυτή, οι μελετητές μετέτρεψαν ένα τμήμα 215 m² μιας αποθήκης 120 ετών, η οποία βρίσκεται σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα λιμάνια του Ρότερνταμ.
Ο φτωχά φωτισμένος χώρος, ο οποίος διέθετε πρόσοψη με βορινό προσανατολισμό και μόνο λίγα παράθυρα, απαιτούσε από τον ιδιοκτήτη να είναι οραματιστής για να τον αντιληφθεί ως έναν φωτεινό και πρακτικό χώρο γραφείου. Αυτή η δυνατότητα σε συνδυασμό με τις ικανότητες των μελετητών οδήγησαν σε μια ισχυρή συνεργασία και έναν δημιουργικό σχεδιασμό.
Οι αρχιτέκτονες ξεκίνησαν το έργο τους ερευνώντας το μέγιστο αριθμό και το μέγεθος των πιθανών νέων ανοιγμάτων στην πρόσοψη, πάντα σε στενή επαφή με την επιτροπή μνημείων του δήμου. Μετά την εξασφάλιση του δικαιώματος επέκτασης των παλαιών ανοιγμάτων και της προσθήκης νέων παραθύρων και θυρών, αποκτήθηκε η δυνατότητα δημιουργίας ενός καλά φωτισμένου χώρου. Για την περαιτέρω βελτίωση της επίλυσης αποφασίστηκε η αποσύνδεση του νέου εσωτερικού από τους παλαιούς τοίχους. Αυτός ο χειρισμός έχει διπλό σκοπό: δημιουργεί αρχιτεκτονική αντίθεση και εξασφαλίζει ότι το ελάχιστο βορινό φυσικό φως θα ρέει και στο δύο επίπεδα, καθώς στο μισό μέτρο μεταξύ του εξωτερικού τοίχου και του εσωτερικού τοποθετήθηκε γυάλινο δάπεδο σε όλο το μήκος της πρόσοψης. Επιπλέον, προστέθηκαν καθρέφτες στους τοίχους και στα δύο επίπεδα, οι οποίοι ενισχύουν αυτό το αποτέλεσμα.
Στο εσωτερικά, ο σχεδιαστικός χειρισμός της αποκόλλησης του νέου τμήματος από το παλαιό δημιουργεί έναν εμπλουτισμένο διάλογο ανάμεσα στο αρχικό κτίριο και τη νέα λειτουργία του. Αυτό ενισχύεται από την επιλογή υλικών στο νέο εσωτερικό, όπως η επένδυση τοίχου από αλουμίνιο και η κουζίνα από ανοξείδωτο χάλυβα. Τα ξύλινα στοιχεία σχηματίζουν έναν όγκο, που αγκαλιάζει το μεγάλο κενό στο κέντρο και εξασφαλίζει εξαιρετική ακουστική για έναν χώρο γραφείου.

Το “G Architects Studio” βρίσκεται στην Αθήνα και σχεδιάστηκε από τον ιδρυτή του αρχιτεκτονικού γραφείου “G Architects & Associates”, Γεώργιο Γουγουλάκη, με σκοπό να στεγάσει την έδρα του γραφείου του.
Βασικός στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας χώρος για τον αρχιτέκτονα, ο οποίος θα χρησιμοποιείται όχι μόνο κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού του εκάστοτε project, αλλά και όπου θα μπορεί να πραγματοποιεί τις επαγγελματικές του συναντήσεις.
Καθώς εισέρχεται κανείς στο στούντιο, υπάρχει ένας κεντρικός διάδρομος που χωρίζει την κάτοψη στα δύο και που δημιουργήθηκε με τη χρήση κατακόρυφων μεταλλικών δοκαριών και του πιάνου του αρχιτέκτονα, έτσι ώστε τα γραφεία να βρίσκονται στα αριστερά και το καθιστικό όπου βρίσκεται και το meeting table στα δεξιά. 
Πιο συγκεκριμένα, για να διαχωριστούν οι χρήσεις στον κεντρικό χώρο του γραφείου, τοποθετήθηκε μια μεταλλική βάση τηλεόρασης με ράφια που περιστρέφεται, ώστε τα έργα που εμφανίζονται στην οθόνη να είναι ορατά τόσο από το καθιστικό, όσο κι από το meeting table.
Τα βασικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν μέταλλο (για τις κύριες κατασκευές), κεραμικές επιφάνειες για το meeting table και τα τραπεζάκια του καθιστικού και γυαλί.
Τέλος, η χρωματική παλέτα περιλαμβάνει λευκό του πάγου, απαλό γκρι και γκρι του γραφίτη, μιας κι αυτά τα χρώματα αντιπροσωπεύουν την εταιρική ταυτότητα του αρχιτεκτονικού γραφείου.

Το K69 Apartment αφορά την ριζική ανακαίνιση ενός ισόγειου διαμερίσματος 81 m2, σε Αθηναική πολυκατοικία του ’50, που βρίσκεται επί της Λ. Κηφησίας στην περιοχή των Αμπελοκήπων.
Το διαμέρισμα αναδιαμορφώνεται χωρικά και εννοιολογικά με στόχο τη δημιουργία ενός υβριδικού χώρου κατοίκησης όπου ενσωματώνει έναν ανεξάρτητο χώρο εργασίας ενώ ταυτόχρονα έχει εύκολα τη δυνατότητα να μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε επαγγελματικό χώρο δυναμικότητας 6-8 ατόμων.
Η αρχική διαρρύθμιση του χώρου, που σε κατα κύριο λόγο διατηρήθηκε και στη νέα διαμόρφωση, ακολουθούσε τα κλασικά πρότυπα οργάνωσης των διαμερισμάτων της μεταπολεμικής Αθηναϊκής πολυκατοικίας. Το διαμέρισμα ήταν κατακερματισμένο σε πολλά δωμάτια μεσαίου μεγέθους και χωριζόταν σε 3 ζώνες διαφορετικού επιπέδου ιδιωτικότητας και προσβασιμότητας. Στο κέντρο βρισκόταν η κουζίνα και η αποθήκη, που αποτελούσε τη ζώνη υπηρεσίας, μπροστά στο μέτωπο του κτιρίου βρισκόταν το καθιστικό και η τραπεζαρία, που αποτελούσαν τους χώρους κοινή χρήσης και επισκεπτών και πίσω στον ακάλυπτο η ιδιωτική ζώνη του υπνοδωματίου και του λουτρού. Ένα αρκετα μεγάλο χωλ στο κέντρο του διαμερίσματος παράλληλα με τη κουζίνα και την αποθήκη, διένεμε τη κυκλοφορία είτε προς το κοινόχρηστο χώρο του καθιστικού , είτε στον ιδιωτικό χώρο του υπνοδωματίου.
Η ανάγκη ενσωμάτωσης ενός νέου πιο ευέλικτου λειτουργικά πρόγραμματος στο χώρο και παράλληλα η επιθυμία ενίσχυσης του φυσικού φωτισμού στη κεντρική ζώνη του διαμερίσματος, οδήγησε στη κατάργηση της αποθήκης και την ενοποίησή της με το χώρο της κουζίνας καθώς και στη κατάργηση των τοίχων μεταξυ χωλ - κουζίνας και αποθήκης - τραπεζαρίας. Με αυτό το τρόπο η κουζίνα πλέον μεγαλώνει αρκετά ώστε να λειτουργεί και ως τραπεζαρία και ο χώρος της τραπεζαρίας πλέον διαμορφώνεται σε χώρο γραφείου. Οι δύο πλέον αυτοί χώροι οριοθετούνται μέσω μίας ειδικής μεταλλικής κατασκευής με γυάλινες επιφάνειες που διατηρούν την οπτική επαφή των δύο χώρων και παράλληλα εξασφαλίζουν τον απαραίτητο φυσικό φωτισμό. Με το ίδιο γυαλινο διαχωριστικό οριοθετείται και ο χώρος του καθιστικού με το χωλ, καταργώντας το περιορισμένο άνοιγμα της προϋπάρχουσας συρόμενης πόρτας και ενισχύοντας και εκεί τη διάχυση του φυσικού φωτός προς το εσωτερικό από το μπροστινό άνοιγμα του καθιστικού.
Το χωλ παρά το δυσανάλογα μεγάλο μέγεθός του σε σχέση με τους υπόλοιπους χώρους, διατηρείται στο μέγεθος και στην θέση της αρχικής κάτοψης, έτσι ώστε σε περίπτωση μετατροπής του διαμερίσματος εξολοκλήρου σε επαγγελματικό χώρο, να μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά ως χώρος υποδοχής και αναμονής.
Το υπνοδωμάτιο και το λουτρό και αυτά διατηρούνται στην αρχική τους θέση, στο πίσω μέρος του διαμερίσματος. Η πρόσβαση σε αυτά γίνεται μέσω μιας “κρυφής” πόρτας από το χώρο του χωλ, παρέχοντας έτσι την απαραίτητη ιδιωτικότητα στο χρήστη.
Η ευελιξία του χώρου ως προς τη λειτουργία του είτε ως χώρος κατοίκησης είτε ως χώρος γραφείου ενισχύεται επίσης και μέσω των ειδικών κατασκευών. Εκτός από τη δημιουργία πολλαπλών χώρων αποθήκευσης, που είναι απαραίτητη τόσο για έναν επαγγελματικό χώρο όσο και για ένα χώρο κατοικίας, η ειδική κατασκευή ενος ανακλινόμενου κρεβατιού στο υπνοδωματίου, το οποίο ενσωματώνεται στον τοίχο
και καμουφλάρεται ως συνέχεια της ντουλάπας, διευκολύνει ακόμη πιο πολύ τη μετατροπή του σε χώρο συνεδριάσεων ή επιπλέον γραφειακό χώρο.
Όλα τα δρύινα πατώματα, τα γύψινα στις οροφές και η καμάρα της εισόδου, διατηρούνται και αποκαθίστανται, ενισχύοντας την αισθητική του αρχιτεκτονικού διάκοσμου εκείνης της εποχής. Πολλά από τα έπιπλα έχουν σχεδιαστεί ειδικά για το χώρο χρησιμοποιώντας υλικά όπως το ξύλο, το μέταλλο και το μάρμαρο δίνοντας έμφαση στη λειτουργικότητα και τη διαχρονικότητα του χώρου.
Στον χώρο της κουζίνας, χαμηλώνει η οροφή και ακολουθείται ένας πιο μοντέρνος σχεδιασμός ώστε να δημιουργείται μία αντίθεση με τους ψηλοτάβανους χώρους του καθιστικού, του γραφείου και του χώλλ. Οι πράσινες κεραμικές επιφάνειες του πάγκου και της custom made τραπεζαρίας που προσομοιάζουν το πράσινο τηνιακό μάρμαρο, κυριαρχούν και δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στο χώρο ενώ παράλληλα γειτνιάζουν αρμονικά με την αυθεντικότητα των υλικών των υπόλοιπων κοινόχρηστων χώρων. Τέλος οι μεταλλικές ορειχάλκινες λεπτομέρειες σε έπιπλα και διακοσμητικά στοιχεία έρχονται να συμπληρώσουν τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο προσδίδοντας μια δόση λάμψης και πολυτέλειας.

Το έργο της ανακαίνισης αφορά διαμέρισμα πολυκατοικίας στου Παπάγου που φιλοξενεί μια πολυπολιτισμική οικογένεια με ρίζες στην Ευρώπη και την Ασία. Στόχος του έργου υπήρξε η ανάδειξη του πολιτισμικού πλούτου στον πυρήνα της οικογένειας με τρόπο ανάλαφρο και παιγνιώδη, απελευθερωμένο από τα όποια βάρη της καταγωγής. Επιδιώχτηκε επίσης η εξυγίανση των χώρων ώστε να αποσαφηνιστεί η εικόνα τους και να καταστούν οι φόρμες καθαρές και λειτουργικές, πρόσφορες για ηρεμία και δημιουργική συνύπαρξη.
Στο πλαίσιο του έργου αναδιαμορφώθηκαν οι χώροι της εισόδου, της κουζίνας και των δυο μπάνιων και άλλαξαν τα χρώματα σε όλους του κύριους χώρους του σπιτιού. Βασικοί άξονες της ανακαίνισης υπήρξαν ο διάλογος των υλικών και των υφών, ο εκσυγχρονισμός και η καθαρότητα της εικόνας και το άνοιγμα προς το φυσικό φως. Ο τεχνητός φωτισμός του διαμερίσματος, υποστηρίζει τα διαφορετικά σενάρια κατοίκησης της οικογένειας (δημιουργία ατμόσφαιρας, τονισμός αξόνων, υποστήριξη λειτουργιών, τονισμός μορφών και υλικοτήτων).
Κεντρική θέση στο έργο κατέχουν οι παρεμβάσεις στο εσωτερικό και περιμετρικά της κουζίνας. Στην προηγούμενη μορφή της, η κουζίνα του διαμερίσματος ήταν παλιομοδίτικη, βαριά και σκοτεινή. Η είσοδός της ήταν αμήχανη και η διαρρύθμισή της τέτοια που ο χώρος αδυνατούσε να στεγάσει επαρκώς τα αντικείμενα και τις ανάγκες της τετραμελούς οικογένειας. Στη νέα του εκδοχή, ο χώρος υποδέχεται ένα πάντρεμα υλικοτήτων και υφών που συνδιαλέγονται αρμονικά και ξεκούραστα και αποκτά ένα επιπλέον άνοιγμα προς τα έξω – ένα παράθυρο προς τη βεράντα – που ενισχύει το φως στο εσωτερικό της και δημιουργεί μια αίσθηση ελαφρότητας και άπλας. Η είσοδός της διαμορφώνεται εκ νέου: δύο τοίχοι γκρεμίζονται δίνοντας της θέση τους σε ένα εμβληματικό στοιχείο, τους κεραμικούς τοίχους που την περιβάλλουν, ορατό από όλους τους κύριους χώρους του διαμερίσματος, έντονα απτικό και ατμοσφαιρικό στην αλληλεπίδρασή του με το φως, που δίνει το υφολογικό στίγμα του έργου και του ίδιου του σπιτιού.
Η νέα οργάνωση του χώρου στο εσωτερικό της κουζίνας τον καθιστά μεγαλύτερο, τα έπιπλα απλώνονται και το τραπέζι, που χωράει πια με άνεση και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας, γίνεται ένας πόλος γύρω από τον οποίο εκτυλίσσεται όχι μόνο η καθημερινότητά της, αλλά και η δημιουργική και πνευματική ζωή της εφόσον λειτουργεί πλέον και ως γραφείο. Οι επιφάνειες δημιουργούνται από νέες υφές – μεταλλικά και ξύλινα στοιχεία συνδυάζονται και συνομιλούν σε ένα αποτέλεσμα γλυπτικό κι ωστόσο ανάλαφρο – αλλά και από την αποκάλυψη δομικών ή παλαιότερων υφών, όπως είναι το μωσαϊκό που μαρτυρά το παρελθόν του σπιτιού ή το απογυμνωμένο μπετόν στις κολώνες της εισόδου της, που μένει εκτεθειμένο για να πάρει τη θέση του στο αισθαντικό παιχνίδι των υλικών που συνθέτουν τον χώρο. Τσιμεντοπλακάκια συνδυάζονται με το μωσαϊκό του πατώματος στην έξοδο της κουζίνας προς το μπαλκόνι, ενώ χειροποίητο δάπεδο στρώνεται στην είσοδό της για να κρύψει ατέλειες, σηματοδοτώντας έτσι τα δύο κατώφλια του χώρου και δημιουργώντας δύο επιπλέον πόλους έλξης του βλέμματος.
Ο υπαινικτικός διάλογος των υλικών συνεχίζεται στα δύο μπάνια του σπιτιού, χώρους αρχικά ουδέτερους και οπτικά αδιάφορους. Στο μεγάλο μπάνιο, πλακάκια, μπετόν, τσιμεντοκονία και μέταλλο δημιουργούν έναν χαρακτήρα ανάλαφρης οικειότητας, ενώ το μικρό μπάνιο, που απευθύνεται στα νεότερα μέλη της οικογένειας – παιδιά στην εφηβεία τους – ντύνεται με έντονο χρώμα και φωτίζεται με νέον, υιοθετώντας έναν χαρακτήρα νεανικής, πανκ-ροκ φρεσκάδας.
Το έργο ολοκληρώνει η παρέμβαση στην είσοδο του διαμερίσματος, μια λευκή ανάερη μεταλλική κατασκευή-βιβλιοθήκη, χειροποίητη, διάτρητη, που εκτείνεται σε όλο το ύψος του χώρου ορίζοντάς τον με την κλίμακα και τις λιτές, καθαρές γραμμές της.

Το iy SYNAPSIS ARCHITECTS είναι το γραφείο που δημιουργήθηκε από την Ιωάννα Πολυμενέα και τον Γιάννη Στάμου με αντικείμενο την δημιουργία αρχιτεκτονικής που απευθύνεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής των χρηστών της.
Με εμπειρία σε μεγάλο φάσμα κτιριακών τυπολογιών, εξασφαλίζουμε μελέτες υψηλού επιπέδου που ικανοποιούν τις ανάγκες και τις προσδοκίες του έργου.
Βασικά χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής μας είναι η απλότητα των όγκων, η λειτουργικότητα των χώρων και η δημιουργία κτιρίων που σέβεται το περιβάλλον και την παράδοση.
Η Ιωάννα Πολυμενέα γεννήθηκε το 1985 και αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 2009.
O Γιάννης Στάμου γεννήθηκε το 1974, σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Πάτρας και εν συνεχεία σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων αποκτώντας bachelor από το Middlesex University του Λονδίνου.

Ο Γιάννης Κιτάνης σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Πατρών (2001-2006) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Harvard (2007-2009).
Από το 2015 έως το 2018 δίδαξε Αρχιτεκτονικό και Αστικό Σχεδιασμό στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστήμιο Πατρών.
Το 2017 ίδρυσε το αρχιτεκτονικό γραφείο ΟΚΤΑΝΑ στην Αθήνα αναλαμβάνοντας αναθέσεις ιδιωτικών έργων και συμμετέχοντας ενεργά σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς δημοσίων κτιρίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η ύψιστη τιμή της αρχιτεκτονικής, το βραβείο αρχιτεκτονικής Pritzker, απονεμήθηκε στον Sir David Alan Chipperfield για το 2023.
Η κριτική επιτροπή των βραβείων Pritzker 2023 είπε για την απόφασή της: "Ο Sir David Chipperfield αποφεύγει τις τάσεις και διατηρεί τη δέσμευσή του σε μια αρχιτεκτονική με διακριτική αλλά και μετασχηματιστική αστική παρουσία. Μια τέτοια ικανότητα εκτέλεσης είναι μια διάσταση της βιωσιμότητας που δεν ήταν προφανής τα τελευταία χρόνια".

Turner Contemporary ©Simon Menges

Eνα από τα πρώτα μεγάλα έργα του David Chipperfield Architects ήταν το Μουσείο Ποταμού και Κωπηλασίας στον ποταμό Τάμεση, το οποίο ολοκλήρωσε το 1997. Αυτό τον καθιέρωσε ως αρχιτέκτονα για πολιτικά και πολιτιστικά κτίρια και οδήγησε το στούντιο του στη δημιουργία κτιρίων-ορόσημων, όπως το Hepworth στο Wakefield το 2011, το Saint Louis Art Museum στο Μιζούρι το 2013, το Museo Jumex στην Πόλη του Μεξικού το 2013 και η James Simon Galerie στο Βερολίνο το 2018.

River and Rowing Museum ©Richard Bryant _ Arcaid

Saint Louis Art Museum ©Simon Menges

The Hepworth Wakefield ©Iwan Baan

Γεννημένος στο Λονδίνο το 1953, ο Chipperfield ξεκίνησε την καριέρα του μετά την αποφοίτησή του από το Kingston School of Art το 1976 και αργότερα από το Architectural Association το 1977. Εργάστηκε για τους επίσης βραβευμένους με το βραβείο Pritzker, Norman Foster και Richard Rogers, πριν ιδρύσει το ομώνυμο στούντιο David Chipperfield Architects στο Λονδίνο το 1985. Σήμερα, διαθέτει γραφεία στο Βερολίνο, το Μιλάνο, τη Σαγκάη και το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Απαντώντας στην είδηση της βράβευσής του, ο Sir David Chipperfield δήλωσε ότι είναι "τόσο συγκλονισμένος που λαμβάνει αυτή την εξαιρετική τιμή και που συνδέεται με τους προηγούμενους νικητές. Εκλαμβάνω αυτό το βραβείο ως ενθάρρυνση να συνεχίσω να στρέφω την προσοχή μου όχι μόνο στην ουσία της αρχιτεκτονικής και στο νόημά της, αλλά και στη συμβολή που μπορούμε να κάνουμε ως αρχιτέκτονες για την αντιμετώπιση των υπαρξιακών προκλήσεων της κλιματικής αλλαγής και της κοινωνικής ανισότητας".

Museo Jumex ©Simon Menges

Morland Mixité ©Simon Menges

Παράλληλα με το βραβείο αρχιτεκτονικής Pritzker, ο Chipperfield έχει λάβει πολλές άλλες διακρίσεις και τιμές, όπως το χρυσό βασιλικό μετάλλιο RIBA το 2010, το βραβείο Mies van der Rohe το 2011 και το Praemium Imperiale για την αρχιτεκτονική της Japan Art Association το 2013. Το 2004, διορίστηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αργότερα, χρίστηκε ιππότης το 2010, προτού διοριστεί στο Τάγμα των Companions of Honour το 2021.
Παράλληλα με την αρχιτεκτονική, ο Chipperfield είναι συγγραφέας και καθηγητής σε διάφορα ινστιτούτα, όπως η Κρατική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Στουτγκάρδης και το Πανεπιστήμιο Yale. Εχει επίσης επιμεληθεί την 13η Μπιενάλε Architettura το 2012. Το ότι το βραβείο θα του απονεμηθεί στην τελετή απονομής του βραβείου Pritzker 2023 στην Αθήνα τον Μάιο, είναι μια πράξη τυχαία, αλλά δεν στερείται παρόλα αυτά συμβολισμών αφού γίνεται στην πόλη που ανέλαβε την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της.
Φωτογραφίες: pritzkerprize.com

Κατά την αναμόρφωση του διατηρητέου πρώην πολυκαταστήματος "UK House" στην Oxford Street, προστέθηκε ένα λόμπι σε μπαρόκ στυλ με φουτουριστικά στοιχεία, σε άμεση επαφή με την ιστορία του κτιρίου. Χαρακτηριστικά στοιχεία του αποτελούν το ασπρόμαυρο μαρμάρινο δάπεδο που καλύπτει όλο τον εσωτερικό χώρο, αλλά και η διάτρητη μεταλλική οροφή σε μορφή πλέγματος, αντικατοπτρίζοντας το καρό σχέδιο του δαπέδου. Γραμμικά φωτιστικά στοιχεία ενισχύουν τις μορφές και τους σχηματισμούς στον χώρο.
Φωτογραφίες: Thomas Adank