Απορροές μπαλκονιού και ταράτσας

Απορροές ομβρίων από πολυπροπυλένιο για μπαλκόνια και ταράτσες του εργοστασίου VIEGA Γερμανίας. Διατίθενται με πλάγια και κάθετη έξοδο σε διαστάσεις από 50 mm έως 110 mm. Έχουν τη δυνατότητα προσαρμογής της μεμβράνης στεγάνωσης στο σώμα της απορροής, με ανοξείδωτο δακτύλιο που ασφαλίζει με βίδες. Μπορούν να τοποθετηθούν σε μη βατά δώματα με τη χρήση ανάστροφου καλαθιού συγκράτησης των φύλλων και σε προσβάσιμες περιοχές με τη χρήση επέκτασης με ανοξείδωτη σχάρα 100 Χ 100 mm ή 150 Χ 150 mm.

Σχεδόν κρυμμένη, αν και στην κορυφή του λόφου Αλεομάνδρα της Μυκόνου, η Villa Mandra βλέπει κατευθείαν στην θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα της Δήλου. Η εξοχική κατοικία με τα έξι υπνοδωμάτια, η οποία κτίστηκε για ένα νέο, δυναμικό ζευγάρι, ατενίζει την εντυπωσιακή θέα από έναν κήπο διαμορφωμένο με ευαισθησία και με έναν πέτρινο τοίχο, που την κρύβει από τον πίσω δρόμο.
Η κατοικία σχεδιάστηκε με το σκεπτικό της χαλαρής καλοκαιρινής ζωής και ενθαρρύνει τη σύνδεση με οικογένεια και φίλους και την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Η μορφή ακολουθεί περισσότερο το συναίσθημα, παρά τη λειτουργία, καθώς κάθε χώρος αποτελεί μια νέα ευκαιρία για ξεκούραση, περισυλλογή και εξερεύνηση.
Για να δώσουν τη δυνατότητα της απόλαυσης του εξωτερικού χώρου καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας, οι αρχιτέκτονες έπρεπε να φιλτράρουν την ένταση του κλίματος, προσφέροντας σκίαση και προστασία από τα στοιχεία της φύσης. Ταυτόχρονα, παρόλο που η κατοικία έπρεπε να φιλοξενεί μεγάλο αριθμό ατόμων, στόχος ήταν να μην κυριαρχήσει στο τοπίο με επιβλητικούς όγκους. Εμπνευσμένοι από την ταπεινή πολυπλοκότητα της παράδοσης του νησιού, η αρχιτεκτονική μειώθηκε σε δύο μικρούς παραδοσιακά ασβεστωμένους όγκους και έναν τρίτο με πέτρα από το νησί, οι οποίοι διατάσσονται γύρω από μια μεγάλη αυλή καλυμμένη από μια ελαφριά πέργκολα από καστανιά. Αυτή η αυλή, που γίνεται το επίκεντρο του σπιτιού, συνδέεται απρόσκοπτα με τους όγκους του καθιστικού και της κουζίνας, κοιτάζοντας τη θέα πάνω από την πισίνα και τους κήπους. Κάτω από τον κήπο της πισίνας βρίσκονται τα υπνοδωμάτια, τα οποία διαχωρίζονται από τους χώρους διημέρευσης για ιδιωτικότητα και απολαμβάνουν ξεχωριστά τη θέα.
Βασικό ρόλο στο χαρακτήρα της κατοικίας παίζει η παλέτα των υλικών που επιλέχθηκαν, όπως ο ασβέστης, η πέτρα και το ξύλο. Για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκαν σύγχρονες τεχνικές ώστε να δημιουργήσουν μια μη νοσταλγική αρχιτεκτονική, η οποία γεφυρώνει την κληρονομιά και την τοπικότητα με τη σύγχρονη ζωή. Οι χειροποίητοι πέτρινοι τοίχοι, επεξεργασμένοι παραδοσιακά, είναι επίπεδοι και λείοι. Η πέργκολα από καστανιά κατασκευάστηκε ώστε να ενισχυθεί η δομική της ακεραιότητα και κάθεται ελαφρά πάνω στους λευκούς όγκους, σκιάζοντας και προστατεύοντας την υποκείμενη αυλή.
Οι απλοί λευκοί όγκοι, οι ίσιοι πέτρινοι τοίχοι και η ελαφριά πέργκολα εναρμονίζονται με το κυκλαδίτικο τοπίο και η αποτελεσματικότητα της διάταξής τους, γύρω από την κεντρική αυλή, απλοποιεί την καθημερινή ζωή. Η Villa Mandra διαποτίζεται από την ταπεινή κυκλαδική παράδοση, εμπλουτίζεται από τη φυσική υλικότητα και εμπνέεται από τη σύγχρονη καλοκαιρινή ζωή.

Η βεράντα διαμορφώνεται ως μία εξέδρα με ξύλινο δάπεδο deck, που προσφέρει απρόσκοπτη θέα στον ωκεανό. Η χρήση του ξύλου στην πέργκολα αλλά και ως λεπτομέρεια στο χτιστό καθιστικό, προσδίδει ενιαίο ύφος στο χώρο και δημιουργεί ένα ουδέτερο, "γήινο" υπόβαθρο, που αναδεικνύει τη θέα. "La Belle Vue", κατοικία στο Κέιπ Τάουν. Φωτογραφία: Mickey Hoyle

Η διαμόρφωση του εξωτερικού καθιστικού διαμορφώνεται σε επίπεδο χαμηλότερο από εκείνο του εξωτερικού δαπέδου, ώστε να μην εμποδίζεται η θέα στη θάλασσα από το εσωτερικό. Η επιλογή των υλικών στο δάπεδο ενισχύει την αίσθηση της ενοποίησης του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου. Σουίτα σε πολυτελές ξενοδοχείο στη Μύκονο. Φωτογραφίες: Νικηφόρος Σταμενης, Γιάννης Χατζηασλάνης.

Ο εξωτερικός ημιυπαίθριος χώρος στην προέκταση της τραπεζαρίας, σε συνδυασμό με το μπάρμπεκιου κάτω από την πέργκολα, προσδίδουν μία ήρεμη και χαλαρή ατμόσφαιρα. Οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με τοπική πέτρα, χτισμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να παραπέμπουν ευθέως στις υπάρχουσες ξερολιθιές, εντάσσοντας ήπια την κατοικία στο περιβάλλον της. Φωτογραφίες: Παναγιώτης Βουμβάκης.

Η κουζίνα, ελεύθερη στο χώρο με κεντρική νησίδα, διαμορφώνεται με το ίδιο ξύλινο δάπεδο του ενιαίου χώρου καθιστικού. Στη μία πλευρά της, που φέρει επένδυση ξύλου, ενσωματώνεται κρυφή πόρτα, ώστε να επικοινωνεί άμεσα με τον παράπλευρο χώρο της αποθήκης / πλυντηρίου. Φωτογραφία: George Fakaros.

Μία διάτρητη τοιχοποιία από εμφανές σκυρόδεμα διαμορφώνεται στον εξωτερικό χώρο της κατοικίας, με στόχο τη διασφάλιση της ιδιωτικότητας των χρηστών από το δημόσιο δρόμο. Ταυτόχρονα, από την πλευρά του δρόμου, συντίθεται μια εμπειρική διαδρομή για τον επισκέπτη: καθώς διασχίζει το μονοπάτι για να εισέλθει στην κατοικία ανακαλύπτει σταδιακά τους εξωτερικούς χώρους, προκαλώντας του έτσι την περιέργεια για το πως θα συνεχιστεί αυτή η εξερεύνηση χώρων και στο εσωτερικό της κατοικίας. Κατοικία "Kai House" στη Λευκωσία. Φωτογραφία: Creative Photo Room.

Η κατοικία "Bukit Pantai" κτίστηκε τη δεκαετία του 1960 στα προάστια της Κουάλα Λουμπούρ, σε μια περιοχή, όπου κυριαρχούν βίλες του μοντέρνου κινήματος της αρχιτεκτονικής. Αποτελείται από τρεις κτιριακούς όγκους, που συνδέονται μεταξύ τους, αλλά διαμορφώνονται σε διαφορετικά επίπεδα χάρη στην κλίση του εδάφους. Η γυάλινη πρόσοψη του κτιρίου χαρίζει απρόσκοπτη θέα προς την πόλη, ενώ η πίσω όψη του συνορεύει με έναν ήσυχο προαστιακό δρόμο.
Το 2015 το αρχιτεκτονικό γραφείο "OOZN", με έδρα τη Σιγκαπούρη, ανέλαβε να δώσει νέα πνοή στην κατοικία. Ένα από τα προαπαιτούμενα του ιδιοκτήτη ήταν να μετατραπεί ο βόρειος κτιριακός όγκος, που αρχικά προοριζόταν για χώρο εργασίας, στο κυρίως υπνοδωμάτιο του σπιτιού, αυξάνοντας την ανάγκη για ιδιωτικότητα. Μια δεύτερη επιθυμία του ιδιοκτήτη, που είναι συλλέκτης μοντέρνων έργων τέχνης, ήταν το βόρειο τμήμα της κατοικίας, που βρίσκεται σε περίοπτη θέση, να λειτουργήσει ως επέκταση της συλλογής του, λαμβάνοντας υπόψη το φυσικό τοπίο και τον υφιστάμενο δρόμο.
Ακολουθώντας αυτές τις επιθυμίες, η σχεδιαστική ομάδα αποφάσισε να ανανεώσει την εικόνα του κτιρίου, προσθέτοντας στην όψη ένα ελαφρό διάτρητο κέλυφος αλουμινίου, που προσαρμόζεται στο φως και δίνει την εντύπωση της κίνησης.

Η ιδέα της διάτρητης όψης
Στόχος της αρχιτεκτονικής ομάδας ήταν η δημιουργία μιας ελαφριάς μοντέρνας κατασκευής, που θα δίνει την εντύπωση ότι το κτίριο αιωρείται επάνω από την κατάφυτη πλαγιά της πόλης. Γι’ αυτό το λόγο αποφασίστηκε ο κτιριακός όγκος να επενδυθεί με μια ελαφριά τρισδιάστατη "επιδερμίδα" αλουμινίου. Η κατασκευή προσομοιάζει σε μια απαλή κουρτίνα υπνοδωματίου, που μεταφέρεται στον εξωτερικό χώρο με τη μορφή ενός ρευστού κελύφους. Ο σχεδιασμός βασίζεται στην ιδέα του μετασχηματισμού ενός μεταλλικού υλικού, που θεωρείται σκληρό και ψυχρό, σε ένα ελαφρό υφασμάτινο περιτύλιγμα. Στην επιφάνεια της κατασκευής ανοίχθηκαν οπές, ώστε να επιτρέπεται η διέλευση του φυσικού φωτός στο εσωτερικό του κτιρίου, αλλά παράλληλα οι χώροι να προστατεύονται από το δυνατό τροπικό ήλιο και να επιτυγχάνεται η επιθυμητή ιδιωτικότητα. Η πυκνότητα του μοτίβου διάτρησης σχεδιάστηκε ακολουθώντας τη λογική των υφιστάμενων ανοιγμάτων. Το γεγονός ότι το κτίριο ήταν κατασκευασμένο 3,5 m επάνω από την επιφάνεια της αυλής, που καλύπτεται από γρασίδι και μια σειρά δέντρων, συντέλεσε στην καλύτερη θέαση της όψης από το δρόμο, ενώ σε συνδυασμό με τα υλικά και τη συνολική μορφή επιτεύχθηκε η εντύπωση ενός κτιρίου, που αιωρείται επάνω από το τοπίο. Αυτή η εικόνα ενισχύεται περαιτέρω κατά τη διάρκεια της νύχτας, με τη βοήθεια του εξωτερικού φωτισμού.

Σχεδιασμός και μοντελοποίηση
Το προφίλ της μεταλλικής κατασκευής σχεδιάστηκε στο πρόγραμμα Microstation, αρχικά σε δύο διαστάσεις και έπειτα με τη βοήθεια ενός τρισδιάστατου πλέγματος, ανυψώθηκε στο χώρο, προσαρμόστηκε στην υπάρχουσα κατασκευή και έλαβε το επιθυμητό κυματιστό αποτέλεσμα. Το μοτίβο διάτρησης μοντελοποιήθηκε με το Grasshopper του προγράμματος Rhino και ακολούθως, εισήχθη στο αρχικό μοντέλο. Οι φωτορεαλιστικές απεικονίσεις έγιναν με τη χρήση του 3DS max και υστέρα από αρκετές δοκιμές επιλέχθηκε το σχέδιο που ικανοποιούσε τον ιδιοκτήτη.

Από το σχεδιασμό στην κατασκευή
Για την κατασκευή της επιφάνειας αλουμινίου χρειάστηκε στενή συνεργασία της αρχιτεκτονικής ομάδας με εξειδικευμένους κατασκευαστές. Σε πρώτο στάδιο, το μέγεθος των πετασμάτων προσαρμόστηκε έτσι, ώστε τα πετάσματα να χωρέσουν στη μέγιστη διάσταση της πρέσας και παράλληλα να είναι εύκολος ο χειρισμός, η μεταφορά και η τοποθέτηση τους. Λαμβάνοντας υπόψη πως τα μηχανήματα είχαν δυνατότητα μέγιστης διάστασης πρεσαρίσματος τα 2,4 x 2,0 m, αποφασίστηκε το βασικό πέτασμα να διαστασιολογηθεί στα 2,4 x 1,2 m. Κατόπιν, το σχέδιο του μοτίβου διάτρησης διορθώθηκε, ώστε να εξασφαλιστεί ότι καμία οπή δεν θα συμπίπτει με τις ακμές των πετασμάτων. Μ΄ αυτή τη λογική, σχεδιάστηκαν τέσσερα πετάσματα, τρία από τα όποια ήταν πανομοιότυπα, για να μειωθεί η ανάγκη δημιουργίας διαφορετικών καλουπιών.
Σε δεύτερο στάδιο, το αναθεωρημένο σχέδιο δόθηκε στο ειδικό εργαστήριο "Dexone Aluminium" στην περιοχή Guangzhou της Κίνας, όπου κατασκευάστηκαν χειροποίητα καλούπια από πηλό, με τη βοήθεια ξύλινων σανίδων. Αυτά τα καλούπια χρησιμοποιήθηκαν για να πρεσαριστούν φύλλα αλουμινίου των 2,5 mm, να κοπούν και να πάρουν την τελική τρισδιάστατη μορφή τους. Ακολούθως, οι οπές ανοίχτηκαν με τεχνολογία λέιζερ με τη χρήση μηχανήματος CNC, ακολουθώντας το σχεδιασμένο μοτίβο και τα διαφορετικά πρεσαρισμένα διάτρητα κομμάτια συγκολλήθηκαν μεταξύ τους, ώστε να δημιουργηθεί το κάθε πέτασμα. Τέλος, τα πετάσματα αμμοβολήθηκαν και επιστρώθηκαν με επίχρισμα νανοτεχνολογίας, ώστε να διασφαλιστεί ότι θα απαιτείται ελάχιστη συντήρηση και καθαρισμός. Τα τελικά πετάσματα μεταφέρθηκαν στη Μαλαισία με κοντέινερ και αναρτήθηκαν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο πλαίσιο, από δοκούς γαλβανισμένου χάλυβα τετραγωνικής διατομής 50 x 50 (mm). Η διαδικασία κατασκευής διήρκησε συνολικά δώδεκα εβδομάδες, η μεταφορά δύο εβδομάδες, ενώ για την τοποθέτηση των πετασμάτων χρειάστηκαν μόνο δύο ημέρες.

To 2016 ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε λειτουργία ένα νέο κτίριο, το οποίο θα στεγάσει προσωρινά, μαζί με τα δύο υφιστάμενα κτίρια, το δικαστήριο Parnas-complex, στην οδό Parnassusweg στο Άμστερνταμ. Το νέο κτίριο, συνολικής δόμησης 5.400 m², συνιστά μία προσωρινή κατασκευή, η οποία δύναται να επαναχρησιμοποιηθεί σε διαφορετική χρήση μελλοντικά, ακολουθώντας τις αρχές της κυκλικής οικονομίας.
Η ανάγκη δημιουργίας μιας προσωρινής κατασκευής προέκυψε λόγω μεταφοράς του δικαστηρίου σε νέα κτίρια εντός του ίδιου οικοπέδου, τα οποία θα κατασκευαστούν στα επόμενα πέντε χρόνια. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, το προσωρινό οικοδόμημα μαζί με τα δύο προϋπάρχοντα κτίρια θα λειτουργούν ως ένα ενιαίο συγκρότημα δικαστηρίων μέχρι τη μερική κατεδάφισή τους.
Το έργο ανατέθηκε από την κυβερνητική υπηρεσία ακίνητης περιουσίας της Χάγης (Central Government Real Estate Agency) και υλοποιήθηκε από την κοινοπραξία της κατασκευαστικής εταιρείας Du Prie Bouw & Ontwikkeling και του αρχιτεκτονικού γραφείου architectenbureau cepezed. Οι τελευταίοι ανέλαβαν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και την εσωτερική διακόσμηση του κτιρίου.

Αρχές κυκλικής οικονομίας
Κατευθυντήρια γραμμή του σχεδιασμού ήταν το μοντέλο της κυκλικής οικονομίας, το οποίο δίνει έμφαση στις αρχές της μείωσης, της επαναχρησιμοποίησης, της επισκευής, της ανακύκλωσης και της ανάκτησης μέρους ή του συνόλου των δομικών υλικών και στοιχείων που απαρτίζουν μία κατασκευή, με διπλό σκοπό την εξοικονόμηση των φυσικών πόρων και τη μεγιστοποίηση της υπολειμματικής αξίας του ακινήτου μετά την αρχική του χρήση. Ως εκ τούτου, το κτίριο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από επί μέρους τμήματα και διατάξεις με τη δυνατότητα μετακίνησης και αναδιάταξης αυτών προς σχηματισμό νέων όγκων κτιρίου, που να εξυπηρετούν μελλοντικές χρήσεις σε διαφορετικές τοποθεσίες. Παράλληλα, η χρήση ανακυκλώσιμων υλικών κατά την κατασκευή συνέβαλε στη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος του κτιρίου, αυξάνοντας την ενεργειακή του απόδοση και κατ’ επέκταση την οικονομική του αξία.

Λειτουργικός αρχιτεκτονικός σχεδιασμός
Στο κτίριο G, το οποίο αποτελεί και την κύρια είσοδο στο συγκρότημα, στεγάζονται, πλέον του χώρου υποδοχής, οι αίθουσες ακροάσεων και οι χώροι αναμονής. Η σύνδεση του προσωρινού κτιρίου με τα υπόλοιπα τμήματα πραγματοποιείται μέσω μίας εναέριας κλειστής πεζογέφυρας, η οποία βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του κτιρίου, ενώ στη βόρεια πλευρά, στην οποία βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτιρίου, υπάρχει αύλειος χώρος που διαχωρίζει το κτίριο από τη δημοτική οδό.
Η πρόσοψη του κτιρίου χαρακτηρίζεται από καθαρές αρχιτεκτονικές γραμμές, οι οποίες, πλέον της απλότητας, προσδίδουν μία εικόνα αυστηρότητας στο χώρο, η οποία είναι ενδεικνυόμενη για τη συγκεκριμένη χρήση. Μεγάλο ποσοστό της επιφάνειας της πρόσοψης καταλαμβάνουν οι σειρές παραθύρων, που αναπτύσσονται περιμετρικά του κτιρίου, όπως και η γυάλινη πρόσοψη στο ισόγειο, οι οποίες εναλλάσσονται με την επενδυμένη σκουρόχρωμη επιφάνεια από συνθετικό ύφασμα. Τα υαλοπετάσματα αλουμινίου στερεώνονται σε ένα ξύλινο πλαίσιο, το οποίο αποτελεί το βασικό σκελετό της πρόσοψης. Το ξύλινο πλαίσιο δεν συνιστά μέρος του μεταλλικού φέροντος οργανισμού αλλά αναρτάται από αυτόν με ει δικές μηχανικές συνδέσεις.
Η δομή της κάτοψης, αν και καθόλου πολύπλοκη, εξυπηρετεί την κίνηση και τον αυστηρό διαχωρισμό των διαφορετικών χρηστών εντός του χώρου του δικαστηρίου (διοικητικό προσωπικό, κατηγορούμενοι, ακροατές κ.ά.). Η πύλη της εισόδου παρέχει πρόσβαση στη μπροστινή αίθουσα και στο γραφείο υποδοχής στο ισόγειο. Κατά μήκος της ανατολικής πρόσοψης αναπτύσσεται μία επιμήκης σκάλα, η οποία οδηγεί στους χώρους αναμονής και στις αίθουσες ακροάσεως στο δεύτερο και στον τρίτο όροφο. Παράλληλα, στην ανατολική πλευρά της οροφής έχει τοποθετηθεί φεγγίτης, στερεωμένος σε μεταλλικό πλαίσιο, με πλάτος ανοίγματος ίσο περίπου με αυτό του κλιμακοστασίου. Ο διαμήκης φωταγωγός συν-δέεται με τους χώρους αναμονής μέσω του κλιμακοστασίου, προσφέροντας σ' αυτούς φυσικό φωτισμό και αποδίδοντας παράλληλα την αίσθηση της διαφάνειας. Ο τρίτος όροφος έχει υπερυψωμένη οροφή και χωρίζεται σε δύο καθ’ ύψος επίπεδα, με το υψηλότερο εξ αυτών να αποτελεί αίθουσα καθήμενων για την παρακολούθηση της δικής.

Δομικά στοιχεία κατασκευής
Η απαίτηση δημιουργίας ενός προσωρινού οικοδομήματος, με ιδιαίτερες λειτουργικές προ-διαγραφές, όπως αυτές του δικαστηρίου, σε συνδυασμό με την ανάγκη επαναχρησιμοποίησης τμημάτων αυτού σε άλλες χρήσεις, κατηύθυνε την αρχιτεκτονική ομάδα στη σχεδιαστική λύση ενός πολυμορφικού κτιρίου από δομικά στοιχεία, τα οποία δύνανται να συναρμολογούνται, να αποσυναρμολογούνται και να επανασυναρμολογούνται. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η ομάδα μηχανικών ανέπτυξε ένα ειδικό μεταλλικό σύστημα στήριξης του φέροντος οργανισμού, επάνω στο οποίο "κουμπώνουν" προκατασκευασμένες πλάκες δαπέδου. Ειδικότερα, οι πλάκες δαπέδου είναι κυψελοειδούς διατομής και φέρουν αύλακες, στους οποίους εφαρμόζονται ειδικές αγκυρώσεις για τη στερέωση αυτών στις μεταλλικές πλατύπελμους δοκούς. Αυτό το σύστημα στερέωσης διευκολύνει την αποσύνδεση των πλακών και την επαναχρησιμοποίησή τους σε άλλες χρήσεις.
Ωστόσο, ο προσωρινός χαρακτήρας του κτιρίου δεν υποβαθμίζει την ποιότητα, τη στατικότητα και τη λειτουργικότητα της κατασκευής. Οι βασικές παράμετροι σχεδιασμού μιας συμβατικής και μόνιμης κατασκευής, όπως η ασφάλεια και η άνεση των χρηστών, η ηχομόνωση, η θερμομόνωση, η λειτουργική κάτοψη και η αισθητική του κτιρίου ελήφθησαν υπόψη από την αρχιτεκτονική ομάδα κατά την ανάπτυξη του έργου.

Η ιστορία του κτιρίου εκτυλίσσεται σε ένα βραχώδες και έντονα επικλινές οικόπεδο, με θέα ένα νησιωτικό σύμπλεγμα στο Νότιο Ευβοϊκό, τους Πεταλιούς. Το πέτρινο κτίριο που προϋπάρχει στο κτήμα και οι τοίχοι που το περιβάλλουν στέκουν, σχεδόν σαν απολιθώματα, που συνυπάρχουν με το φυσικό τοπίο.
Το πέτρινο υφιστάμενο κτίσμα ανακατασκευάζεται με σεβασμό στην αρχική του δομή, διατηρώντας τις ξύλινες οροφές και την αρμολόγηση των τοίχων, δίνοντας έμφαση στο ανάγλυφο. Παράλληλα, τροποποιούνται στοιχεία, όπως τα ανοίγματα, με σκοπό να υποδεχτούν τις νέες λειτουργίες των χώρων.
Η εσωτερικότητα του κτίσματος και τα μικρά ανοίγματα αυτοπροσδιορίζουν το υφιστάμενο κτίσμα ως τον ιδιωτικό χώρο και σε συνέχεια αυτού, χώροι υπνοδωματίων και ιδιωτικών λουτρών εντάσσονται σε αυτό.
Ταυτόχρονα, σχεδιάζεται εκ νέου ένα λευκό κουτί, που σχεδόν σαν ξένο αντικείμενο "προσγειώνεται" στο τοπίο και ισορροπεί στη μία άκρη, στο πιο απότομο σημείο του οικοπέδου, δημιουργώντας μία χαρακτηριστική αιώρηση. Μέσα του φιλοξενεί όλες τις καθημερινές λειτουργίες διημέρευσης, το καθιστικό, την τραπεζαρία και την κουζίνα σε ένα ενιαίο χώρο, ο οποίος προσδιορίζεται εσωτερικά μέσω των τριών μεγάλων ανοιγμάτων.
Τα τρία ανοίγματα, αυστηρά τοποθετημένα, καδράρουν τη θάλασσα και το βουνό, με μεγαλύτερη έμφαση, τον οικισμό, που καταλήγει στο πιο δραστήριο σκηνικό του τόπου, το λιμάνι.
Η πρόσβαση, αλλά και η σύνδεση μεταξύ παλαιού και νέου κτίσματος ορίζεται από ένα συνδετήριο γυάλινο και μεταλλικό διάτρητο "λαιμό", ο οποίος παίζει το ρόλο μιας ουδέτερης ζώνης, που σκοπός της είναι η σύνδεση μεταξύ υφιστάμενου - νέου να παραμένει σχεδόν αόρατη.
Το τοπίο έμεινε σχεδόν ανέγγιχτο, με μοναδικές επεμβάσεις τους πέτρινους χαμηλούς τοίχους που δημιουργούν εσωτερικά μονοπάτια και λειτουργούν κυρίως ως σύστημα κίνησης στο κτήμα, με ευρύτερο σκοπό να διατηρηθεί η υφιστάμενη τοπογραφία.