Το υπερυψωμένο δάπεδο είναι ένα σύστημα δαπέδου, το οποίο αποτελείται από πλάκες διαφόρων τύπων και υλικών, οι οποίες μέσω κατάλληλου συστήματος στήριξης τοποθετούνται σε ύψος από το έδαφος, διαμορφώνοντας διάκενο. Στο διάκενο χώρο μπορούν να τοποθετηθούν συστήματα θέρμανσης, κλιματισμού, συναγερμού, καλωδιώσεις ισχυρών και ασθενών ρευμάτων και άλλες εγκαταστάσεις.
Κατά την επιλογή ενός υπερυψωμένου δαπέδου, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη η απαιτούμενη μηχανική αντοχή, το τελικό ύψος, το είδος της τελικής επίστρωσης (ποιότητα, ειδικά χαρακτηριστικά, αισθητική), η ανθεκτικότητα σε φωτιά, η ηχομονωτική ικανότητα, οι ηλεκτρικές ιδιότητες του δαπέδου, η ανθεκτικότητα σε χημικούς παράγοντες.
Η τοποθέτηση του υπερυψωμένου δαπέδου γίνεται μετά το πέρας των επιχρισμάτων, της τοποθέτησης των υαλοστασίων και των δαπέδων όλων των υπόλοιπων χώρων. Οι αρμοί διαστολής του κτιρίου θα πρέπει να συνεχίζονται και να τοποθετούνται διπλοί ορθοστάτες εκατέρωθεν του αρμού διαστολής. Στον αρμό τοποθετούνται ειδικά, ελαστικά υλικά παρεμβύσματα ή ελαστικές μαστίχες. Αρμοί, οι οποίοι καλύπτονται με κατάλληλα αρμοκάλυπτρα προβλέπονται σε όλες τις περιοχές επαφής του δαπέδου με άλλους τύπους δαπέδων.

Τοποθετούνται σε δάπεδα τσιμεντοειδούς βάσης και καλύπτουν επιτυχώς τις αυξημένες απαιτήσεις σε μηχανικές και χημικές αντοχές των βιομηχανικών χώρων, παρέχοντας ταυτόχρονα όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα. Διατίθενται σε πλήθος χρωματισμών και η μείξη τους με έγχρωμα τεμαχίδια (νιφάδες και αδρανή) διαμορφώνει μία ιδιαίτερη διακοσμητική επιφάνεια, κατάλληλη για διάφορες εφαρμογές σε εσωτερικούς χώρους όχι μόνο βιομηχανικής χρήσης.
Η επιφάνεια, που θα δεχθεί την επίστρωση, θα πρέπει να είναι στεγνή (υγρασία <4%), απαλλαγμένη από σκόνες, σαθρά υλικά, λίπη κτλ. και να είναι προστατευμένη από την προσβολή υγρασίας, καθώς η ύπαρξη νερού και ρύπων επηρεάζει αρνητικά την πρόσφυση της επίστρωσης. Η προετοιμασία της επιφάνειας περιλαμβάνει τρίψιμο, αμμοβολή, υδροβολή, σφαιριδιοβολή, φρεζάρισμα, ώστε να ανοιχθούν καλά οι πόροι της υπόβασης, προκειμένου να διεισδύσει το αστάρι και να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη πρόσφυση της εποξειδικής επίστρωσης επάνω στο υπόστρωμα. Εάν πρόκειται να τοποθετηθεί επάνω σε παλαιά επιφάνεια με εποξειδική ή άλλου είδους επίστρωση, τότε η υφιστάμενη στρώση θα πρέπει να καθαριστεί καλά και να τριφθεί εξ ολοκλήρου. Η επιδιόρθωση τυχόν ρωγμών γίνεται με την τοποθέτηση συρρικνούμενου επισκευαστικού κονιάματος. Κατόπιν το υπόστρωμα καθαρίζεται επιμελώς με σκούπα υψηλής απορροφητικότητας.
Έπειτα, η επιφάνεια ασταρώνεται με το εποξειδικό αστάρι, ενώ για μεταλλικές επιφάνειες τοποθετείται ειδικό αστάρι σε δύο στρώσεις.
Σε περίπτωση που τα δάπεδα σκυροδέματος έχουν μεγάλο ποσοστό υγρασίας ή είναι νέα, χωρίς να έχει επέλθει ακόμη η επιθυμητή ξήρανση, χρειάζεται, εκτός της προαναφερόμενης προεργασίας, η απομάκρυνση των λιμναζόντων υδάτων και η χρήση ειδικού υδατοδιαλυτού ασταριού, που δεν επηρεάζεται από την ύπαρξη νερού στους πόρους του δαπέδου.
Η τελική επίστρωση με εποξειδική ρητίνη πραγματοποιείται συνήθως εντός μιας ημέρας από την τοποθέτηση του ασταριού. Η αυτοεπιπεδούμενη επίστρωση εφαρμόζεται τραβηχτά με οδοντωτή σπάτουλα και περνιέται με ειδικό ακιδωτό ρολό για την αποφυγή δημιουργίας φυσαλίδων αέρα. Για πρόσθετη αντιολισθηρότητα, όσο η ρητινούχα επίστρωση παραμένει ακόμη νωπή, ακολουθεί επίπαση, με χαλαζιακή άμμο κοκκομετρίας και ποσότητας ανάλογα με την επιθυμητή ποιότητα της επιφάνειας. Μετά τη σκλήρυνση, ακολουθεί σκούπισμα για την απομάκρυνση των κόκκων της χαλαζιακής άμμου και η σφραγιστική επάλειψη από το ίδιο υλικό. Οι αρμοί του δαπέδου θα πρέπει να συνεχίζονται στην τελική επίστρωση και να πληρώνονται με πολουουρεθανική ασφαλτική μαστίχη.

Στην κατοικία "Casa Zibu" στο Μεξικό οι μαύρες χαλύβδινες κολώνες δεν παρέχουν μόνο δομική στήριξη, αλλά δημιουργούν επίσης ένα παιχνίδι πλαισίωσης και ανάδειξης των βασικών στοιχείων της σύνθεσης.
Φωτογραφίες: Lorena Darquea

Κάθε module που συνθέτει την κατοικία "House 016" καλύπτεται από μια μονόριχτη στέγη επενδυμένη εσωτερικά με ξύλο και εξωτερικά με πράσινα κεραμικά πλακίδια, σχεδιασμένη να διοχετεύει το νερό της βροχής στον κεντρικό κήπο. Οι κεκλιμένες στέγες δημιουργούν σε κάθε module μια τριγωνική λωρίδα παραθύρων, τα οποία τοποθετούνται σε βαθιά πλαίσια για να ελαχιστοποιούν τη θάμβωση.
Φωτογραφίες: José Hevia

Το κτίριο γραφείων "El Jardín Anatole" στην Πόλη του Μεξικού είναι η μεγαλύτερη ξύλινη κατασκευή στη χώρα. Το τετραώροφο κτίριο 940 m² έχει μια δομή, που αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από επεξεργασμένη ξυλεία, που προέρχεται από βελανιδιές από το βόρειο Μεξικό, με εξαίρεση τις εντυπωσιακές χαλύβδινες δοκούς σε σχήμα V στο ισόγειο και το σκυρόδεμα που χρησιμοποιείται για τον ανελκυστήρα και τα κλιμακοστάσια.
Φωτογραφίες: Rafael Gamo

Το κτίριο βρίσκεται στο Chengdu της Κίνας και στεγάζει εστιατόριο, μπαρ, τεϊοπωλείο και μια πισίνα υπερχείλησης, ενώ στην κορυφή του υπάρχει ένα παρατησητήριο. Σχεδιάστηκε σε άμεση ανταπόκριση στο περιβάλλον φυσικό τοπίο. Οι κυματοειδείς μορφές του συνδέονται σε διάφορα ύψη, σχεδιασμένες να δημιουργούν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος της ανερχόμενης επιφάνειας του βουνού.
Φωτογραφίες: Schranimage

Η πολυκατοικία Κ3 βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην ιδιαίτερη συνοικία των Πετραλώνων και αφορά σε ένα επταώροφο κτίριο κατοικιών βραχυχρόνιας μίσθωσης. Το κτιριολογικό του πρόγραμμα περιλαμβάνει 8 μικρά διαμερίσματα των 53 m² και μία μεζονέτα 126 m² η οποία καταλαμβάνει τα δύο ανώτερα επίπεδα του κτιρίου.
Το έργο έρχεται να ενταχθεί σε μια ζωντανή, εναλλακτική γειτονιά της πόλης με τρόπο που ενισχύει τον πολυποίκιλο χαρακτήρα της, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει την εμπειρία από τους έντονους ρυθμούς και τον ανομοιόμορφο πυκνό ιστό της σύγχρονης Αθήνας.
Η επανάληψη των τυπικών διαμερισμάτων σε όλο το ύψος της πολυκατοικίας και η ανάγκη να δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη όψη για την πόλη, οδήγησε στην αντιμετώπιση της επιδερμίδας του κτιρίου ως ένα πλέγμα με κενά και πλήρη. Το λευκό αυτό πλέγμα, αλλού συμπληρώνεται με κλειστούς εσωστρεφείς χώρους, αλλού υποχωρεί δημιουργώντας επίπεδα και χώρους εκτόνωσης οι οποίοι μέσω μεγάλων ανοιγμάτων επικοινωνούν με τους εξωστρεφείς χώρους διημέρευσης.
Σημαντικό στοιχείο της όψης αποτελούν επίσης οι σταθερές λευκές περσίδες, που επιχειρούν να ρυθμίσουν την ιδιωτικότητα του κάθε διαμερίσματος και προσφέρουν κατάλληλες συνθήκες σκιασμού.
Εσωτερικά η διαμερισμάτωση των κατοικιών επιτυγχάνεται με το σχεδιασμό ενός ξύλινου όγκου που εγκιβωτίζει τους ιδιωτικούς χώρους (υπνοδωμάτιο – λουτρό) αφήνοντας τους χώρους διημέρευσης να οργανωθούν ελεύθερα έξω από αυτό (καθιστικό – κουζίνα).
Στη βελτίωση του μικροκλίματος της κάθε κατοικίας συνεισφέρει η ενσωμάτωση πρασίνου στα μπαλκόνια. Η φύτευση πραγματοποιείται κατά μήκος όλου του εξώστη με αγρωστώδη και αρωματικά φυτά βελτιώνοντας την εικόνα που έχει για την πόλη τόσο ο ένοικος που την παρατηρεί μέσα από την κατοικία του όσο και ο περαστικός που κινείται στη γειτονιά.

Το "Pilot Amphora Boutique Hotel" είναι μια ξενοδοχειακή μονάδα 5 αστέρων, κλασικού τύπου, εντός σχεδίου πόλης του οικισμού Γεωργιούπολης Χανίων, η οποία αποτελείται από 30 πολυτελή δωμάτια και κοινόχρηστους χώρους. Το σκεπτικό του σχεδιασμού βασίστηκε στη διατήρηση του επιπέδου φιλοξενίας, που παρέχει στις εγκαταστάσεις του ο όμιλος "Pilot Beach Resort", σε μια σύγχρονη και καλαίσθητη κατασκευή που θα προσφέρει στον επισκέπτη ποικιλία χώρων και μοναδικές εμπειρίες.
Με την έναρξη της κατασκευής βρέθηκαν αρχαίες κατασκευές στεγνώματος πηλού σε μορφή δαπέδων στρωμένων με θραύσματα κεράμων, τα οποία αποτελούσαν τμήματα ενός κεραμικού εργαστηρίου, παραγωγής κυρίως εμπορικών ρωμαϊκών αμφορέων του 1ου αιώνα π.Χ. Συνολικά βρέθηκαν τέσσερα τέτοια δάπεδα, από τα οποία κρίθηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ότι δύο πρέπει να διατηρηθούν στη θέση τους (in situ) και να αναδειχθούν κατόπιν συνεργασίας και υπό την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χανίων. Εκπονήθηκε μελέτη συντήρησης των αρχαιοτήτων και πραγματοποιήθηκαν εργασίες συντήρησής τους, μετά το πέρας των οικοδομικών εργασιών. Το genius loci ―το πνεύμα του τόπου― και η ανάδειξη των αρχαιοτήτων καθόρισαν τη διαμόρφωση του τελικού λειτουργικού προγράμματος, καθώς και της αισθητικής των χώρων και των όψεων.
Η μονάδα αποτελείται από τέσσερις όγκους που τοποθετούνται περιμετρικά, στα όρια της οικοδομικής γραμμής, σε ελεύθερη διάταξη σχήματος Π. Οι όγκοι διαχωρίζονται μεταξύ τους είτε από κλειστά κλιμακοστάσια, είτε από ανοιχτούς διαδρόμους για την πρόσβαση στα δωμάτια. Η κεντρική πρόσβαση επιτυγχάνεται από το μέσον της επιμήκους ανατολικής πλευράς, διαμέσου ενός όγκου δύο επιπέδων, που στεγάζει στο ισόγειο τους κοινόχρηστους χώρους υποδοχής και εστίασης, μέρος του οποίου διαθέτει διπλό ύψος και ένα μεγάλο φεγγίτη οροφής. Τη βασική επικοινωνία μεταξύ των ορόφων εξυπηρετεί μια περίτεχνη και άνετη μεταλλική σκάλα, που δίνει πρόσβαση σε μια ανοιχτή διαδρομή σε εξώστη, η οποία περικλείει την εσωτερική αυλή και οριοθετείται από μια σειρά κατακόρυφων πετασμάτων και ενός κιγκλιδώματος αλουμινίου ειδικής κατασκευής.
Στο εσωτερικό του οικοπέδου διαμορφώνεται ο υπαίθριος κοινόχρηστος χώρος. Σε συνέχεια του χώρου υποδοχής, αναπτύσσεται καθιστικό και ο χώρος του μπαρ. Μια πέργκολα με στοιχεία μεγάλης διατομής από ξύλο καστανιάς, με ενσωματωμένες περιστρεφόμενες περσίδες και φυτεμένα στοιχεία, διαμορφώνουν ένα σκιαζόμενο εξωτερικό χώρο εστίασης, παραπλεύρως της μεγάλης ορθογώνιας πισίνας. Η πισίνα βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της εσωτερικής αυλής, για να σκιάζεται το λιγότερο δυνατόν από τους κτιριακούς όγκους. Περιμετρικά έχουν προβλεφθεί καθιστικά, τα οποία εδράζονται σε φυτεμένες επιφάνειες με γκαζόν, ενώ περίοπτη θέση έχουν οι 4 ξαπλώστρες σε άμεση επαφή με το υδάτινο στοιχείο.
Βασικός στόχος της σύνθεσης, όπως προαναφέρθηκε, είναι η ανάδειξη των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν στο οικόπεδο. Στο βόρειο όγκο, με πρόσβαση από την εσωτερική αυλή, διαμορφώνεται εσοχή στο κτίριο, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η θέαση των αρχαίων δαπέδων. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποκτούν σημαντική θέση στον κοινόχρηστο χώρο της ξενοδοχειακής μονάδας, ταυτόχρονα όμως καθίστανται επισκέψιμα και από εξωτερικούς επισκέπτες χωρίς να διαταράζουν την ομαλή λειτουργία της. Επιπλέον της θέασης από τον αύλειο χώρο, παρέχεται η δυνατότητα προσέγγισης των ευρημάτων διαμέσου του εκθεσιακού/μικρού συνεδριακού χώρου, ο οποίος βρίσκεται στο υπόγειο. Σ’ αυτό το χώρο έχουν κατασκευαστεί προθήκες, στις οποίες εκτίθενται αντίγραφα των αμφορέων και λοιπών ευρημάτων της ανασκαφής. Επίσης, ενημερωτικές πινακίδες στις οποίες περιγράφεται η διαδικασία ανασκαφής και ανάδειξης, παρέχουν ενημέρωση σχετικά με το πώς λειτουργούσε το κεραμικό εργαστήριο παραγωγής αμφορέων κατά την αρχαιότητα και σχετικά με την ιστορία της περιοχής. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι στον οικισμό της Γεωργιούπολης, παρόλο που αυτός παρουσιάζει σημαντική ιστορία, δεν υπάρχουν αντίστοιχες υποδομές ανάδειξής της. Στο υπόγειο, πέραν του εκθεσιακού χώρου, ο οποίος διαθέτει και υποδομές συνεδριακού εξοπλισμού, έχουν προβλεφθεί γυμναστήριο, WC, χώρος στάθμευσης και λοιποί βοηθητικοί χώροι.
Από τα 30 δωμάτια, 9 διαμορφώνονται με εσωτερικό πατάρι, 2 είναι σουίτες με πισίνα, ενώ 5 από τα 19 τυπικά δωμάτια διαθέτουν ιδιωτικές πισίνες. Τα δωμάτια σχεδιάστηκαν σε ελεύθερη κάτοψη, όπου τα λουτρά είναι συνέχεια των χώρων διημέρευσης και μόνο το WC και η ντουζιέρα διαχωρίζονται σε ξεχωριστές καμπίνες για να επιτευχθεί η απαραίτητη ιδιωτικότητα. Το εσωτερικό του δωματίου ανοίγεται προς τον εκάστοτε ιδιωτικό εξωτερικό χώρο, μέσω μεγάλων ανοιγμάτων στην όψη, τα οποία σε συνδυασμό με την ανοιχτή διαρρύθμιση του εσωτερικού, επιτρέπουν στο φυσικό φως να διεισδύει. Σε επίπεδο design, επιλέχθηκαν απλές γεωμετρικές μορφές και μια παλέτα υλικών εμπνευσμένη από την κρητική ύπαιθρο και παράδοση. Κεραμικές λεπτομέρειες και μεταλλικά στοιχεία συνδυάζονται με ξύλινα στοιχεία διαφορετικής επεξεργασίας και τοίχους που δίνουν την αίσθηση του βράχου. Όλα αυτά έχουν ως φόντο άλλοτε το κρητικό τοπίο και τα Λευκά Όρη και άλλοτε τον κατάφυτο περιβάλλοντα χώρο.
Ένας σημαντικός αριθμός δωματίων έχει νότιο προσανατολισμό. Τα κυβικά μεταλλικά πλαίσια, επενδυμένα με κεραμικού χρώματος τσιμεντοκονίαμα, προστατεύουν από τα ανεπιθύμητα ηλιακά κέρδη το καλοκαίρι. Το κτίριο περικλείει τον αύλειο κοινόχρηστο χώρο, όχι μόνο για να προσφέρει ιδιωτικότητα, αλλά και για να προστατεύσει από τους επικρατέστερους ανέμους και να παρέχει σκιά σ’ αυτούς τους χώρους, προβλέποντας όμως, ο χώρος της πισίνας να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή ηλιοφάνεια. Το πράσινο στοιχείο και η προσοχή στη λεπτομέρεια διαμορφώνουν ένα μοναδικό περιβάλλον ηρεμίας στους εσωτερικούς χώρους, προσφέροντας ηχητική και οπτική προστασία, διαμορφώνοντας παράλληλα κατάλληλο μικροκλίμα για τους εξωτερικούς χώρους των δωματίων.

Tο ιατρείο βρίσκεται στο κέντρο της Λάρισας, σε μία τυπική πολυκατοικία της δεκαετίας του ’70. Βασικό ζητούμενο της αρχιτεκτονικής μελέτης αποτέλεσε, η διαμόρφωση ενός χώρου υψηλών λειτουργικών και αισθητικών προδιαγραφών. Με δεδομένο τον σχετικά περιορισμένο διατιθέμενο χώρο, η μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης, τόσο σε επίπεδο λειτουργικότητας όσο και σε επίπεδο αίσθησης, αποτέλεσαν επίσης κεντρική επιδίωξη του σχεδιασμού.
Το ιατρείο αποτελείται από δύο διακριτές λειτουργικές ζώνες. Tη ζώνη κοινού (υποδοχή, αναμονή και εξυπηρετήσεις κοινού) και την ζώνη των ιατρικών υπηρεσιών (εξεταστήρια, γραφεία, εξυπηρετήσεις ιατρικού προσωπικού). Η ζώνη του κοινού γίνεται αντιληπτή, ως το προσβάσιμο ''κενό'', ο ελεύθερος χώρος μέσω του οποίου, εισερχόμαστε και κινούμαστε ελεύθερα στις ενότητες του, ενώ η ζώνη των ιατρικών υπηρεσιών γίνεται αντιληπτή, ως το προστατευμένο, ιδιωτικό ''πλήρες'', που περιβάλει τη ζώνη του κοινού, καθιστώντας δυνατή την εσωτερική επικοινωνία μεταξύ των ενοτήτων του. Η διαμόρφωση του ορίου ανάμεσα στις δύο λειτουργικές ζώνες, διαμορφώνει την τελική ανάγνωση και τον χαρακτήρα του χώρου. Κεντρικό εργαλείο για την επίτευξη των επιδιώξεων της μελέτης, αποτέλεσε η χρήση της καμπύλης ως στοιχείο διαμόρφωσης ορίων και ροών, τοίχων, στοιχείων και φινιρισμάτων. Σημαντικά στοιχεία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του χώρου αποτελούν επίσης το παιχνίδι υφών σε επιφάνειες τοίχων και δαπέδων, τεχνοτροπίες επιχρισμάτων, βαφών και τσιμεντοκονίας, αλλά και ο ρόλος του φωτισμού, στην ανάδειξη των συνθετικών χειρονομιών και την αναγνωσιμότητα του χώρου. Το αρχιτεκτονικό σύνολο επιδιώκει μια ενιαία αφήγηση, με λιτά μέσα και σχεδιαστικές χειρονομίες, που υπηρετούν την λειτουργικότητας και εργονομία του χώρου παράλληλα με την αισθητική του.

Το έργο αφορά τον πλήρη επανασχεδιασμό μίας εταιρείας κατασκευών αλουμινίου στην Αθήνα. Η τοποθεσία του, επί της πολυσύχναστης λεωφόρου Κηφισίας, η ανανέωση της εταιρικής ταυτότητας αλλά και οι σύνθετες λειτουργικές ανάγκες του εκθεσιακού χώρου στο ισόγειο και των γραφείων στον ημιώροφο, αποτέλεσαν τις βασικές παραμέτρους και ζητούμενα του σχεδιασμού. Προκειμένου να ενισχυθεί η ταυτότητα της εταιρείας αλλά και η αναγνωρισιμότητα του κτιρίου από την οδό, ο όγκος αλλά και η πρόσοψη του κτιρίου σχεδιάστηκαν ως ένα φωτεινό διαφανές κουτί. Οι λευκές επιφάνειες των τοίχων και των δαπέδων χρησιμεύουν ως το υπόβαθρο πάνω στο οποίο παρουσιάζονται τα προϊόντα της εταιρείας. Βασικά στοιχεία του εξοπλισμού του καταστήματος κατασκευάστηκαν από την ίδια την εταιρεία. Η μεταλλική σκάλα, η βιβλιοθήκη, η πέργκολα, τα γραφεία κ.λπ.. είναι όλα λειτουργικά στοιχεία του χώρου και ταυτόχρονα δείγματα της τεχνικής ικανότητας της εταιρείας. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία σε αυτή την περίπτωση δεν είναι απλώς εργαλεία για την αντίληψη του χώρου, αλλά ένα σημαντικό στοιχείο στην εμπειρία των καταναλωτών και την περιήγηση τους στο χώρο.