Το κτίριο γραφείων "El Jardín Anatole" στην Πόλη του Μεξικού είναι η μεγαλύτερη ξύλινη κατασκευή στη χώρα. Το τετραώροφο κτίριο 940 m² έχει μια δομή, που αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από επεξεργασμένη ξυλεία, που προέρχεται από βελανιδιές από το βόρειο Μεξικό, με εξαίρεση τις εντυπωσιακές χαλύβδινες δοκούς σε σχήμα V στο ισόγειο και το σκυρόδεμα που χρησιμοποιείται για τον ανελκυστήρα και τα κλιμακοστάσια.
Φωτογραφίες: Rafael Gamo

Το κτίριο βρίσκεται στο Chengdu της Κίνας και στεγάζει εστιατόριο, μπαρ, τεϊοπωλείο και μια πισίνα υπερχείλησης, ενώ στην κορυφή του υπάρχει ένα παρατησητήριο. Σχεδιάστηκε σε άμεση ανταπόκριση στο περιβάλλον φυσικό τοπίο. Οι κυματοειδείς μορφές του συνδέονται σε διάφορα ύψη, σχεδιασμένες να δημιουργούν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος της ανερχόμενης επιφάνειας του βουνού.
Φωτογραφίες: Schranimage

Η πολυκατοικία Κ3 βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην ιδιαίτερη συνοικία των Πετραλώνων και αφορά σε ένα επταώροφο κτίριο κατοικιών βραχυχρόνιας μίσθωσης. Το κτιριολογικό του πρόγραμμα περιλαμβάνει 8 μικρά διαμερίσματα των 53 m² και μία μεζονέτα 126 m² η οποία καταλαμβάνει τα δύο ανώτερα επίπεδα του κτιρίου.
Το έργο έρχεται να ενταχθεί σε μια ζωντανή, εναλλακτική γειτονιά της πόλης με τρόπο που ενισχύει τον πολυποίκιλο χαρακτήρα της, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει την εμπειρία από τους έντονους ρυθμούς και τον ανομοιόμορφο πυκνό ιστό της σύγχρονης Αθήνας.
Η επανάληψη των τυπικών διαμερισμάτων σε όλο το ύψος της πολυκατοικίας και η ανάγκη να δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη όψη για την πόλη, οδήγησε στην αντιμετώπιση της επιδερμίδας του κτιρίου ως ένα πλέγμα με κενά και πλήρη. Το λευκό αυτό πλέγμα, αλλού συμπληρώνεται με κλειστούς εσωστρεφείς χώρους, αλλού υποχωρεί δημιουργώντας επίπεδα και χώρους εκτόνωσης οι οποίοι μέσω μεγάλων ανοιγμάτων επικοινωνούν με τους εξωστρεφείς χώρους διημέρευσης.
Σημαντικό στοιχείο της όψης αποτελούν επίσης οι σταθερές λευκές περσίδες, που επιχειρούν να ρυθμίσουν την ιδιωτικότητα του κάθε διαμερίσματος και προσφέρουν κατάλληλες συνθήκες σκιασμού.
Εσωτερικά η διαμερισμάτωση των κατοικιών επιτυγχάνεται με το σχεδιασμό ενός ξύλινου όγκου που εγκιβωτίζει τους ιδιωτικούς χώρους (υπνοδωμάτιο – λουτρό) αφήνοντας τους χώρους διημέρευσης να οργανωθούν ελεύθερα έξω από αυτό (καθιστικό – κουζίνα).
Στη βελτίωση του μικροκλίματος της κάθε κατοικίας συνεισφέρει η ενσωμάτωση πρασίνου στα μπαλκόνια. Η φύτευση πραγματοποιείται κατά μήκος όλου του εξώστη με αγρωστώδη και αρωματικά φυτά βελτιώνοντας την εικόνα που έχει για την πόλη τόσο ο ένοικος που την παρατηρεί μέσα από την κατοικία του όσο και ο περαστικός που κινείται στη γειτονιά.

Το "Pilot Amphora Boutique Hotel" είναι μια ξενοδοχειακή μονάδα 5 αστέρων, κλασικού τύπου, εντός σχεδίου πόλης του οικισμού Γεωργιούπολης Χανίων, η οποία αποτελείται από 30 πολυτελή δωμάτια και κοινόχρηστους χώρους. Το σκεπτικό του σχεδιασμού βασίστηκε στη διατήρηση του επιπέδου φιλοξενίας, που παρέχει στις εγκαταστάσεις του ο όμιλος "Pilot Beach Resort", σε μια σύγχρονη και καλαίσθητη κατασκευή που θα προσφέρει στον επισκέπτη ποικιλία χώρων και μοναδικές εμπειρίες.
Με την έναρξη της κατασκευής βρέθηκαν αρχαίες κατασκευές στεγνώματος πηλού σε μορφή δαπέδων στρωμένων με θραύσματα κεράμων, τα οποία αποτελούσαν τμήματα ενός κεραμικού εργαστηρίου, παραγωγής κυρίως εμπορικών ρωμαϊκών αμφορέων του 1ου αιώνα π.Χ. Συνολικά βρέθηκαν τέσσερα τέτοια δάπεδα, από τα οποία κρίθηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ότι δύο πρέπει να διατηρηθούν στη θέση τους (in situ) και να αναδειχθούν κατόπιν συνεργασίας και υπό την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χανίων. Εκπονήθηκε μελέτη συντήρησης των αρχαιοτήτων και πραγματοποιήθηκαν εργασίες συντήρησής τους, μετά το πέρας των οικοδομικών εργασιών. Το genius loci ―το πνεύμα του τόπου― και η ανάδειξη των αρχαιοτήτων καθόρισαν τη διαμόρφωση του τελικού λειτουργικού προγράμματος, καθώς και της αισθητικής των χώρων και των όψεων.
Η μονάδα αποτελείται από τέσσερις όγκους που τοποθετούνται περιμετρικά, στα όρια της οικοδομικής γραμμής, σε ελεύθερη διάταξη σχήματος Π. Οι όγκοι διαχωρίζονται μεταξύ τους είτε από κλειστά κλιμακοστάσια, είτε από ανοιχτούς διαδρόμους για την πρόσβαση στα δωμάτια. Η κεντρική πρόσβαση επιτυγχάνεται από το μέσον της επιμήκους ανατολικής πλευράς, διαμέσου ενός όγκου δύο επιπέδων, που στεγάζει στο ισόγειο τους κοινόχρηστους χώρους υποδοχής και εστίασης, μέρος του οποίου διαθέτει διπλό ύψος και ένα μεγάλο φεγγίτη οροφής. Τη βασική επικοινωνία μεταξύ των ορόφων εξυπηρετεί μια περίτεχνη και άνετη μεταλλική σκάλα, που δίνει πρόσβαση σε μια ανοιχτή διαδρομή σε εξώστη, η οποία περικλείει την εσωτερική αυλή και οριοθετείται από μια σειρά κατακόρυφων πετασμάτων και ενός κιγκλιδώματος αλουμινίου ειδικής κατασκευής.
Στο εσωτερικό του οικοπέδου διαμορφώνεται ο υπαίθριος κοινόχρηστος χώρος. Σε συνέχεια του χώρου υποδοχής, αναπτύσσεται καθιστικό και ο χώρος του μπαρ. Μια πέργκολα με στοιχεία μεγάλης διατομής από ξύλο καστανιάς, με ενσωματωμένες περιστρεφόμενες περσίδες και φυτεμένα στοιχεία, διαμορφώνουν ένα σκιαζόμενο εξωτερικό χώρο εστίασης, παραπλεύρως της μεγάλης ορθογώνιας πισίνας. Η πισίνα βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της εσωτερικής αυλής, για να σκιάζεται το λιγότερο δυνατόν από τους κτιριακούς όγκους. Περιμετρικά έχουν προβλεφθεί καθιστικά, τα οποία εδράζονται σε φυτεμένες επιφάνειες με γκαζόν, ενώ περίοπτη θέση έχουν οι 4 ξαπλώστρες σε άμεση επαφή με το υδάτινο στοιχείο.
Βασικός στόχος της σύνθεσης, όπως προαναφέρθηκε, είναι η ανάδειξη των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν στο οικόπεδο. Στο βόρειο όγκο, με πρόσβαση από την εσωτερική αυλή, διαμορφώνεται εσοχή στο κτίριο, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η θέαση των αρχαίων δαπέδων. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποκτούν σημαντική θέση στον κοινόχρηστο χώρο της ξενοδοχειακής μονάδας, ταυτόχρονα όμως καθίστανται επισκέψιμα και από εξωτερικούς επισκέπτες χωρίς να διαταράζουν την ομαλή λειτουργία της. Επιπλέον της θέασης από τον αύλειο χώρο, παρέχεται η δυνατότητα προσέγγισης των ευρημάτων διαμέσου του εκθεσιακού/μικρού συνεδριακού χώρου, ο οποίος βρίσκεται στο υπόγειο. Σ’ αυτό το χώρο έχουν κατασκευαστεί προθήκες, στις οποίες εκτίθενται αντίγραφα των αμφορέων και λοιπών ευρημάτων της ανασκαφής. Επίσης, ενημερωτικές πινακίδες στις οποίες περιγράφεται η διαδικασία ανασκαφής και ανάδειξης, παρέχουν ενημέρωση σχετικά με το πώς λειτουργούσε το κεραμικό εργαστήριο παραγωγής αμφορέων κατά την αρχαιότητα και σχετικά με την ιστορία της περιοχής. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι στον οικισμό της Γεωργιούπολης, παρόλο που αυτός παρουσιάζει σημαντική ιστορία, δεν υπάρχουν αντίστοιχες υποδομές ανάδειξής της. Στο υπόγειο, πέραν του εκθεσιακού χώρου, ο οποίος διαθέτει και υποδομές συνεδριακού εξοπλισμού, έχουν προβλεφθεί γυμναστήριο, WC, χώρος στάθμευσης και λοιποί βοηθητικοί χώροι.
Από τα 30 δωμάτια, 9 διαμορφώνονται με εσωτερικό πατάρι, 2 είναι σουίτες με πισίνα, ενώ 5 από τα 19 τυπικά δωμάτια διαθέτουν ιδιωτικές πισίνες. Τα δωμάτια σχεδιάστηκαν σε ελεύθερη κάτοψη, όπου τα λουτρά είναι συνέχεια των χώρων διημέρευσης και μόνο το WC και η ντουζιέρα διαχωρίζονται σε ξεχωριστές καμπίνες για να επιτευχθεί η απαραίτητη ιδιωτικότητα. Το εσωτερικό του δωματίου ανοίγεται προς τον εκάστοτε ιδιωτικό εξωτερικό χώρο, μέσω μεγάλων ανοιγμάτων στην όψη, τα οποία σε συνδυασμό με την ανοιχτή διαρρύθμιση του εσωτερικού, επιτρέπουν στο φυσικό φως να διεισδύει. Σε επίπεδο design, επιλέχθηκαν απλές γεωμετρικές μορφές και μια παλέτα υλικών εμπνευσμένη από την κρητική ύπαιθρο και παράδοση. Κεραμικές λεπτομέρειες και μεταλλικά στοιχεία συνδυάζονται με ξύλινα στοιχεία διαφορετικής επεξεργασίας και τοίχους που δίνουν την αίσθηση του βράχου. Όλα αυτά έχουν ως φόντο άλλοτε το κρητικό τοπίο και τα Λευκά Όρη και άλλοτε τον κατάφυτο περιβάλλοντα χώρο.
Ένας σημαντικός αριθμός δωματίων έχει νότιο προσανατολισμό. Τα κυβικά μεταλλικά πλαίσια, επενδυμένα με κεραμικού χρώματος τσιμεντοκονίαμα, προστατεύουν από τα ανεπιθύμητα ηλιακά κέρδη το καλοκαίρι. Το κτίριο περικλείει τον αύλειο κοινόχρηστο χώρο, όχι μόνο για να προσφέρει ιδιωτικότητα, αλλά και για να προστατεύσει από τους επικρατέστερους ανέμους και να παρέχει σκιά σ’ αυτούς τους χώρους, προβλέποντας όμως, ο χώρος της πισίνας να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή ηλιοφάνεια. Το πράσινο στοιχείο και η προσοχή στη λεπτομέρεια διαμορφώνουν ένα μοναδικό περιβάλλον ηρεμίας στους εσωτερικούς χώρους, προσφέροντας ηχητική και οπτική προστασία, διαμορφώνοντας παράλληλα κατάλληλο μικροκλίμα για τους εξωτερικούς χώρους των δωματίων.

Tο ιατρείο βρίσκεται στο κέντρο της Λάρισας, σε μία τυπική πολυκατοικία της δεκαετίας του ’70. Βασικό ζητούμενο της αρχιτεκτονικής μελέτης αποτέλεσε, η διαμόρφωση ενός χώρου υψηλών λειτουργικών και αισθητικών προδιαγραφών. Με δεδομένο τον σχετικά περιορισμένο διατιθέμενο χώρο, η μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης, τόσο σε επίπεδο λειτουργικότητας όσο και σε επίπεδο αίσθησης, αποτέλεσαν επίσης κεντρική επιδίωξη του σχεδιασμού.
Το ιατρείο αποτελείται από δύο διακριτές λειτουργικές ζώνες. Tη ζώνη κοινού (υποδοχή, αναμονή και εξυπηρετήσεις κοινού) και την ζώνη των ιατρικών υπηρεσιών (εξεταστήρια, γραφεία, εξυπηρετήσεις ιατρικού προσωπικού). Η ζώνη του κοινού γίνεται αντιληπτή, ως το προσβάσιμο ''κενό'', ο ελεύθερος χώρος μέσω του οποίου, εισερχόμαστε και κινούμαστε ελεύθερα στις ενότητες του, ενώ η ζώνη των ιατρικών υπηρεσιών γίνεται αντιληπτή, ως το προστατευμένο, ιδιωτικό ''πλήρες'', που περιβάλει τη ζώνη του κοινού, καθιστώντας δυνατή την εσωτερική επικοινωνία μεταξύ των ενοτήτων του. Η διαμόρφωση του ορίου ανάμεσα στις δύο λειτουργικές ζώνες, διαμορφώνει την τελική ανάγνωση και τον χαρακτήρα του χώρου. Κεντρικό εργαλείο για την επίτευξη των επιδιώξεων της μελέτης, αποτέλεσε η χρήση της καμπύλης ως στοιχείο διαμόρφωσης ορίων και ροών, τοίχων, στοιχείων και φινιρισμάτων. Σημαντικά στοιχεία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του χώρου αποτελούν επίσης το παιχνίδι υφών σε επιφάνειες τοίχων και δαπέδων, τεχνοτροπίες επιχρισμάτων, βαφών και τσιμεντοκονίας, αλλά και ο ρόλος του φωτισμού, στην ανάδειξη των συνθετικών χειρονομιών και την αναγνωσιμότητα του χώρου. Το αρχιτεκτονικό σύνολο επιδιώκει μια ενιαία αφήγηση, με λιτά μέσα και σχεδιαστικές χειρονομίες, που υπηρετούν την λειτουργικότητας και εργονομία του χώρου παράλληλα με την αισθητική του.

Το έργο αφορά τον πλήρη επανασχεδιασμό μίας εταιρείας κατασκευών αλουμινίου στην Αθήνα. Η τοποθεσία του, επί της πολυσύχναστης λεωφόρου Κηφισίας, η ανανέωση της εταιρικής ταυτότητας αλλά και οι σύνθετες λειτουργικές ανάγκες του εκθεσιακού χώρου στο ισόγειο και των γραφείων στον ημιώροφο, αποτέλεσαν τις βασικές παραμέτρους και ζητούμενα του σχεδιασμού. Προκειμένου να ενισχυθεί η ταυτότητα της εταιρείας αλλά και η αναγνωρισιμότητα του κτιρίου από την οδό, ο όγκος αλλά και η πρόσοψη του κτιρίου σχεδιάστηκαν ως ένα φωτεινό διαφανές κουτί. Οι λευκές επιφάνειες των τοίχων και των δαπέδων χρησιμεύουν ως το υπόβαθρο πάνω στο οποίο παρουσιάζονται τα προϊόντα της εταιρείας. Βασικά στοιχεία του εξοπλισμού του καταστήματος κατασκευάστηκαν από την ίδια την εταιρεία. Η μεταλλική σκάλα, η βιβλιοθήκη, η πέργκολα, τα γραφεία κ.λπ.. είναι όλα λειτουργικά στοιχεία του χώρου και ταυτόχρονα δείγματα της τεχνικής ικανότητας της εταιρείας. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία σε αυτή την περίπτωση δεν είναι απλώς εργαλεία για την αντίληψη του χώρου, αλλά ένα σημαντικό στοιχείο στην εμπειρία των καταναλωτών και την περιήγηση τους στο χώρο.

Το πρώτο έργο του αρχιτέκτονα μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο του Πειραιά και αφορά τη μετατροπή ενός κτιρίου γραφείων σε πολυτελές ξενοδοχείο 20 διαμερισμάτων - δωματίων.
Η υπάρχουσα όψη αποτέλεσε το κύριο σημείο ενδιαφέροντος κατά τη μελέτη, οδηγώντας σε μια νέα κατασκευή για την επένδυση της όψης, περιτυλίγοντας την με μια έμπνευση φιλοπεριβαντολογικη, προσομοιάζοντας με δέντρο που απλώνεται και τυλίγεται γύρω από το κτίριο, αναδεικνύοντας το. Με αυτόν τον τρόπο καθιερώνεται μια αρμονική συνύπαρξη του παρελθόντος με το μέλλον.
Το υπάρχον κτίριο υπήρξε επί σειρά ετών ένα επταώροφο κτίριο γραφείων. Οι ιδιοκτήτες θέλησαν να επενδύσουν στον τουριστικό κλάδο και οδηγήθηκαν στην απόφαση από κοινού με το αρχιτεκτονικό γραφείο, στη δημιουργία ενός boutique hotel - διαμερισμάτων με φουτουριστική σχεδίαση. Το μέγεθος των διαμερισμάτων κυμαίνεται από 40 έως 60 m², ενώ είναι πλήρως εξοπλισμένα, με κουζίνα, μπάνιο, χώρο καθιστικού και υπνοδωμάτιο. Στο δώμα δημιουργήθηκε ένας χώρος δροσιάς και πρασίνου, με μικρή πισίνα-τζακούζι.
Αυτή την περίοδο ολοκληρώνεται ο σχεδιασμός, ενώ στο προσεχές διάστημα πρόκειται να γίνει η έκδοση των οικοδομικών αδειών. Το ξενοδοχείο βρίσκεται επί της Βασιλέως Γεωργίου σε απόσταση 700 μέτρων από τον Πύργο του Πειραιά. Η συνολική επιφάνεια του κτιρίου είναι 1.000 m² σε οικόπεδο 230 m². Η ολοκλήρωση του έργου αναμένεται να διαρκέσει περίπου ένα έτος.

Κατά την ανακαίνιση του εσωτερικού του ισόγειου χώρου σε αυτήν τη μονοκατοικία στο Πανόραμα, σχεδιάστηκαν νέες ψευδοροφές, οι οποίες προσδίδουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον πολυχώρο, ενώ παράλληλα παρέχουν τη δυνατότητα επιλογής και ένταξης σε αυτές κατάλληλων φωτιστικών σωμάτων led, ώστε να επιτυγχάνεται ομοιόμορφη κατανομή φωτός καλύπτοντας τις ανάγκες των χρηστών της μονοκατοικίας για τεχνητό φωτισμό. Πέρα από τον λειτουργικό φωτισμό, μέγιστη σημασία δόθηκε και στον ατμοσφαιρικό φωτισμό με τη χρήση γραμμικών led φωτιστικών σωμάτων τόσο σε οροφές (κρυφοί φωτισμοί), όσο και σε ξύλινες ιδιοκατασκευές (custom made) δημιουργώντας ποικίλα φωτιστικά σενάρια, κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών.
Φωτογραφίες: Kim Powell Photography

Ο οικισμός βρίσκεται στην οροσειρά του Πάρνωνα, σε υψόμετρο 800 m, όπου οι οικοδομικές παρεμβάσεις της εποχής 1960 - 1980 –συνήθως χωρίς αξιόλογα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά– αποτελούν τη λειτουργική και μορφολογική συνέχεια των παλαιών λιθόκτιστων κτισμάτων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, μία επέκταση κατοικίας θεωρήθηκε αναγκαίο να διαφοροποιηθεί σημαντικά μορφολογικά, δίνοντας το στίγμα της εποχής που κατασκευάζεται και σεβόμενη παράλληλα το περιβάλλον, στο οποίο βρίσκεται.
Η στασιμότητα του συνθετικού λεξιλογίου τόσο των νέων, όσο και των πρόσθετων κατασκευών σε οικισμούς παρόμοιους με τα Βρέσθενα ανά την επικράτεια προκάλεσε την ανάγκη για μία αρχιτεκτονική δήλωση, που αφορά στην ενσωμάτωση νέων αρχιτεκτονικών παραδειγμάτων μέσα στο σώμα αυτών των οικισμών χωρίς μιμητική διάθεση.
Αξιοποιώντας αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του υφιστάμενου κτιρίου (λιθόκτιστη κατασκευή), αλλά και του οικισμού (την αμφιθεατρική ανάπτυξή του, πυκνή βλάστηση κ.ά.), διαμορφώθηκε μία μεταλλική προσθήκη με γυαλί, προκειμένου να φιλοξενήσει τις πιο εξωστρεφείς δραστηριότητες (φαγητό και διημέρευση).
Το υφιστάμενο κτίριο, αποτελούμενο από δύο ορθογώνιους όγκους δύο επιπέδων, ένα λιθόκτιστο των αρχών του 1900 και ένα δεύτερο, μικρότερο σε έκταση, κατασκευασμένο τη δεκαετία του 1970, ήταν ένα τυπικό εξοχικό σπίτι για χρήση μερικές ημέρες το χρόνο, ενώ το ισόγειο ήταν αδιαμόρφωτο. Η αρχική απαίτηση ήταν η δημιουργία μόνο ενός κλιμακοστασίου που να ενώνει τα δύο επίπεδα, οι ποιότητες όμως του περιβάλλοντος χώρου απαιτούσαν μία πολύ πιο άμεση σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου στο ισόγειο. Το κτιριολογικό πρόγραμμα μεταβλήθηκε με τη μεταφορά των κύριων χρήσεων στο επίπεδο του ισογείου, με τμήμα του υφιστάμενου κτιρίου να συνενώνεται με την επέκταση, δημιουργώντας έναν ενιαίο χώρο.
Στόχος ήταν το μέταλλο της επέκτασης να καθιστά ξεκάθαρα διακριτή τη σύγχρονη προσθήκη από το υφιστάμενο κτίριο στο εξωτερικό, όμως εσωτερικά να εμπλέκεται με τα στοιχεία της προσθήκης του 1970 (υποστυλώματα και δοκάρια από σκυρόδεμα). O κάνναβος που δημιουργεί η νέα κατασκευή σταδιακά μειώνεται σε ύψος, αφήνοντας το γυαλί να προσφέρει τη διαφάνεια προς τον οικισμό και τον περιβάλλοντα χώρο και διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα δώμα για τον όροφο.
Ο βορινός προσανατολισμός και οι χαμηλές θερμοκρασίες που
επικρατούν στον ορεινό οικισμό, αποτέλεσαν την ευκαιρία να δημιουργηθεί μία μεταλλική προσθήκη, τα ανοίγματα της οποίας θα αποτελούνται κατ’ αποκλειστικότητα από υαλοπίνακες, σταθερούς και επάλληλα ανοιγόμενους. Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική πρόταση, στα περισσότερα σημεία της Ελλάδας θα απαιτούσε σημαντική ενέργεια για ψύξη κατά τους θερινούς μήνες, όμως με τις συνθήκες προσανατολισμού και κλίματος στη συγκεκριμένο σημείο, οι απαιτήσεις ψύξης ήταν ελάχιστες. Οι μεγάλες επιφάνειες υαλοπινάκων όρισαν τη χρήση ενδοδαπέδιας θέρμανσης για ομοιόμορφη κατανομή της θερμότητας και για την αποφυγή συμπυκνώσεων στους υαλοπίνακες. Λόγω της ανακαίνισης σημαντικού ποσοστού του υφιστάμενου εξωτερικού κελύφους, υπήρχε απαίτηση η συνολική ενεργειακή κλάση μετά τις παρεμβάσεις να είναι Β+. Λόγω των μεγάλων ανοιγμάτων το τελικό διάκενο των υαλοπινάκων αυξήθηκε από 12 mm σε 15 mm, διαμορφώνοντας την τελική δομή των κουφωμάτων αλουμινίου με θερμοδιακοπή και τρίπλεξ υαλοπίνακες 4+4 - 15 - 4 με επίστρωση χαμηλής εκπομπής (low-e), βελτιώνοντας τις ελάχιστα απαιτούμενες θερμομονωτικές ιδιότητες παλαιού και νέου κτιρίου. Αν και υπάρχει υποδομή για τοποθέτηση εσωτερικών υφασμάτινων ρολών για σκίαση και ιδιωτικότητα, οι ιδιοκτήτες επιθυμούσαν το πλαίσιο της θέας να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο λιτό με τη μεταλλική κατασκευή να είναι εντελώς εμφανής και από το εσωτερικό.
Η θερμομόνωση της μεταλλικής κατασκευής ήταν επίσης μία μεγάλη πρόκληση. Τα εσωτερικά μεταλλικά στοιχεία έπρεπε να μην έχουν καμία επαφή με τα εξωτερικά, τόσο στις κατακόρυφες, όσο και στις οριζόντιες επιφάνειες. Το τελικό ύψος της άνω στάθμης της νέας κατασκευής, λόγω της χρήσης της ως εξώστη του υφιστάμενου ορόφου, περιόριζε σημαντικά τις διαθέσιμες λύσεις, ενώ η απαίτηση για στατική υποστήριξη της πέργκολας του δώματος από την ισόγεια μεταλλική κατασκευή, χωρίς να στηρίζεται στο υφιστάμενο κτίριο, δημιουργούσε στατικά ζητήματα και θερμογέφυρες σε πολλά σημεία.
Επιλέχθηκε να διαμορφωθούν δύο στατικά ανεξάρτητοι φορείς με ενδιάμεση θερμομόνωση, λύνοντας ταυτόχρονα και το ζήτημα της στατικής υποστήριξης και της θερμομόνωσης. Ως προς τους στατικούς φορείς, ο εξωτερικός υποστηρίζει τις πέργκολες του δώματος και ο εσωτερικός φέρει τη σύμμεικτη πλάκα. Η θερμομόνωση από εξηλασμένη πολυστερίνη έπρεπε να τοποθετηθεί επάνω από τη σύμμεικτη κατασκευή, να γίνει υγροπροστασία και έπειτα να τοποθετηθεί ο σκελετός για το deck, με τρόπο που να αντέχει τις έντονες συστολοδιαστολές. Ουσιαστικά το deck του δώματος μαζί με το σκελετό του αποτελούν πλωτά δάπεδα εξωτερικού χώρου, με διπλή στρώση υγρομόνωσης. Στις κατακόρυφες επιφάνειες μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού υποστυλώματος τοποθετήθηκε πετροβάμβακας.
Εκ του αποτελέσματος η χαμηλή κρέμαση που προσφέρει η μεταλλική κατασκευή ευνοεί την τοποθέτηση πολύ μεγάλων γυάλινων επιφανειών, ενώ οι σύγχρονες λύσεις κουφωμάτων και υαλοπινάκων μπορούν να διασφαλίσουν τις συνθήκες θερμικής άνεσης και την κάλυψη των απαιτούμενων ενεργειακών κλάσεων.

Το κέντρο προσχολικής αγωγής ''Μυστικό Κλειδί'' στην περιοχή Κάτω Νεοχωρόπουλο Ιωαννίνων εκτείνεται σε 5000 m², από τα όποια τα 500 m² είναι οι νεόδμητες κτιριακές εγκαταστάσεις με συνολικά 9 δημιουργικές αίθουσες απασχόλησης και τα υπόλοιπα είναι οι εξωτερικοί χώροι με τις παιδικές χαρές για βρέφη και νήπια, γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, λαχανόκηπος και 2 εξωτερικά κυκλικά θέατρα. Όλη η φιλοσοφία του στηρίζεται στο διεθνές αναγνωρισμένο σύστημα εκπαίδευσης ''Reggio Emilia'', το όποιο δημιουργεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα παιδιού, ικανού να συγκροτεί τις δικές του ικανότητες και σκέψεις μέσω της σύνθεσης όλων των εκφραστικών, επικοινωνιακών και γνωστικών ''γλωσσών''.
Concept και κατασκευή έργου
Η ιδέα ξεκίνησε με πρωταγωνιστή το παιδί, το οποίο από τη φύση του πρέπει να περάσει σταδιακά και ομαλά από διάφορες διαδρομές, οι όποιες εκδηλώνονται με τις πολύχρωμες θεματικές αίθουσες-atelier με πρώτο σταθμό τη γέφυρα των ευχών, όπου κάθε παιδί και γονιός αφήνει μια ευχή για την ατομική του εξέλιξη, αλλά και για την κοινωνία γενικώς.
Όλα τα atelier είναι προσεκτικά μελετημένα ανά ηλικία και ενότητα, όπου κάθε επιμέρους κομμάτι τους αποτελείται από ειδικές κατασκευές και συμπεριλαμβάνουν χρωματικές και ογκοπλαστικές λεπτομέρειες, με γνώμονα την ευαίσθητη και αθώα παιδική ψυχή. Κάθε atelier αποτελείται από 4 γωνιές δραστηριοτήτων, σχεδιασμένες εργονομικά, με την πιό χαρακτηριστική από αυτές, τη γωνιά του βιβλίου και της μουσικής, που σε όλα τα atelier ξεχωρίζει με το δέντρο της (διαφορετικό σε κάθε αίθουσα), γύρω και κάτω από το οποίο μαζεύονται τα παιδιά και για πρώτη φορά αφουγκράζονται με το λόγο και τις νότες της μουσικής, αλλά και της φύσης – μια που οι γωνιές αυτές βρίσκονται σε άμεση επαφή με τα μεγάλα ανοίγματα, τα οποία ενοποιούν το εξωτερικό περιβάλλον με τις παιδικές χαρές και τα δέντρα, με το εσωτερικό χώρο και το φυσικό φως ρέει άφθονο όλες τις ώρες της ημέρας. Οι 4 μικροί φεγγίτες πάνω από τα μεγάλα ανοίγματα είναι καλυμμένοι με ειδική διαφώτιστη μεμβράνη στα βασικά χρώματα, οι οποίοι δημιουργούν παραμυθένιες αντανακλάσεις μέσα στο εσωτερικό των atelier και ερεθίζουν τη φαντασία των παιδιών μέσω του παιχνιδιού <σκιάς – φωτός> και ταυτόχρονα διεγείρουν την ικανότητα του παιδιού να αντιλαμβάνεται από πολύ μικρή ηλικία τους όγκους και τις τρεις διαστάσεις των αντικειμένων στον χώρο που το περιβάλλει.
Όλες οι αίθουσες και οι δραστηριότητες καταλήγουν σε μια κεντρική πλατεία στο κέντρο του κτιρίου, η οποία γίνεται αντιληπτή αμέσως μόλις μπει κανείς στο εσωτερικό του. Η λεγόμενη Piazza ''Mandala'' αντιπροσωπεύει τον μικρόκοσμο, στον οποίον πρώτα κοινωνικοποιείται το κάθε παιδί με χαρακτηριστικό της στοιχείο το ειδικά σχεδιασμένο μεγάλο κυκλικό mandala, ένα κράμα από πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα, τα οποία ισορροπούν άψογα μεταξύ τους και εμπνέουν τα παιδιά για πολλά παιχνίδια και συλλογικές συζητήσεις. Η Piazza ''Mandala'' φωτίζεται από μια μεγάλη γυάλινη πυραμίδα, σχηματίζοντας ένα ευρύχωρο αίθριο, όπου η διείσδυση του ουρανού μέσα στο κτίριο είναι έντονη και το φως του ηλίου παίζει ανεπανάληπτα παιχνίδια σε όλη την εσωτερική δομή του. Αυτή η κυρίαρχη επίδραση του έσω και του έξω προσφέρει στα παιδιά τη δυνατότητα από πολύ μικρά να καταλάβουν ότι είναι μέρος ενός κόσμου που αποτελείται από άλλοτε μικρά και άλλοτε πιο μεγάλα σύνολα και η σχέση ''άνθρωπος – φύση'' είναι η βάση για την εξέλιξή τους γενικώς. Ο άξονας αυτός ήταν και η φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής άποψης, βάσει της οποίας σχεδιάστηκε και μελετήθηκε το έργο.
Οι όψεις του κτιρίου αποτελούνται από μάσκες με το πλέον οικείο για τα παιδιά σχήμα, του σπιτιού. Κατασκευάστηκαν από μεταλλικές δοκούς σε πυκνά διαστήματα, βαμμένες με διαφορετική γκάμα χρωμάτων, επιτυγχάνοντας έτσι την αίθηση ένος μόνιμου ουράνιου τόξου, σύμβολο της ευτυχίας και της ενέργειας του οράματος. Παρ’όλη την στιβαρότητα της κατασκευής, το αποτέλεσμα είναι τόσο ανάλαφρο, σχεδόν λεπτεπίλεπτο και η διαφορετικότητα των σκιών που ρίχνει κατα την διάρκεια της ημέρας στον περιβάλλοντα χώρο, θυμίζει έργο τέχνης, άλλοτε κυβιστικό και άλλοτε φουτουριστικό.