Σε εμπορικό κατάστημα στο Αμπού Ντάμπι, τα υποστυλώματα επενδύονται με ξύλο και εντάσσονται στην αρχιτεκτονική του καταστήματος, ενσωματώνοντας κρυφό φωτισμό. Το τσιμεντοκονίαμα στο δάπεδο προσδίδει βιομηχανική αισθητική, η οποία σε συνδυασμό με τις διακοσμητικές διατάξεις των ξύλινων επιφανειών, εμπλουτίζει την εικόνα του χώρου.
Φωτογραφίες: Adam Letch

Το διαχωριστικό επεμβαίνει στην αισθητική ποιότητα της διαμόρφωσης του χώρου, σε δωμάτιο ξενοδοχείου στην Κρήτη. Η σύνθεση από μαύρο μέταλλο συνδυάζει λεπτομέρειες από ξύλο και αποκτά επιπλέον λειτουργικό χαρακτήρα, ενσωματώνοντας την τηλεόραση.
Φωτογραφία: Παντελής Μαθιουδάκης

Στην παραθαλάσσια κατοικία Casa la Punta στο Μεξικό, το εξωτερικό καθιστικό - τραπεζαρία διαμορφώνεται ως ένας ανοικτός, αλλά ταυτόχρονα προστατευμένος, χώρος διημέρευσης. Η διάσπαση του όγκου από το κύριο σώμα της κατοικίας αναπτύσσει μια διαλεκτική σχέση με τη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου. 
Φωτογραφίες: Marcos Garcia

Ανακαίνιση διαμερίσματος στην Αθήνα για χρήση βραχυπρόθεσμης μίσθωσης. Το προσκέφαλο του κρεβατιού στο υπνοδωμάτιο διαμορφώθηκε με ξύλινα ανάγλυφα πλακίδια και κρυφό φωτισμό. Φωτογραφία: Γιώργος Σφακιανάκης

Ο χώρος εργασίας διαμορφώνεται με γυάλινα χωρίσματα, απελευθερωμένος από τοίχους, σε μία σύζευξη της διαφάνειας με την ιδιωτικότητα. Ταυτόχρονα, υπογραμμίζεται ο γεωμετρικός χαρακτήρας των επί μέρους στοιχείων, μέσω του κρυφού φωτισμού, της εναλλαγής χρωματισμών στο βινυλικό δάπεδο αλλά και της επίπλωσης.
Φωτογραφία: Voumvakis Architectural Photography

Στη μονοκατοικία της Φιλοθέης, το εσωτερικό έχει διαμορφωθεί με ενιαίο ύφος, εντείνοντας την οπτική συνέχεια του χώρου. Η στιλπνή, μαρμάρινη επένδυση του δαπέδου χρησιμοποιείται και στους τοίχους, ενώ τα μεγάλα ανοίγματα διευρύνουν την αίσθηση ότι τα όρια είναι ασαφή, ανάμεσα στον εσωτερικό και στον υπαίθριο χώρο.
Φωτογραφίες: Χάρρυ Κ. Μπουγαδέλλης

Στο εστιατόριο – παντοπωλείο του "Ergon House", στην καρδιά της Αθήνας, ένας τυφλός τοίχος μετατρέπεται σε κατακόρυφη νησίδα πρασίνου. Το αίθριο διαμορφώνεται μεταξύ της τετραώροφης προσθήκης της δεκαετίας του '90 και της διώροφης διατηρητέας πρόσοψης. Στην εσωτερική αυλή, που είναι πλακοστρωμένη με τσιμεντότουβλα, κυριαρχούν η κεντρική ελιά και ο κατακόρυφος κήπος με τα φρέσκα λαχανικά.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Ρουφοπούλου

Η κατοικία Casa Biblioteca χωροθετείται σε μια δασική περιοχή, στο Σάο Πάολο Βραζιλίας. Η οροφή της αποτελείται από μια ορθογωνική πλάκα σκυροδέματος, πάχους 15 cm, η οποία στηρίζεται σε 8 υποστυλώματα. Το δάπεδο του εξωτερικού χώρου διαμορφώνεται με λεπτές ξύλινες σανίδες, ενώ περιμετρικά οργανώνεται με υγρό στοιχείο. Οι αρχιτέκτονες αξιοποίησαν την έντονη κλίση του εδάφους, με αποτέλεσμα όταν πλησιάζει κανείς το σπίτι από τον κεντρικό δρόμο, το δώμα να δίνει την αίσθηση μιας πλατφόρμας, που λειτουργεί και ως υπαίθριο καθιστικό. Φωτογραφίες: Gleeson Paulino, Jaqueline Lessa

Οι περιφράξεις καλύπτουν ένα σύνολο πρακτικών αναγκών και παράλληλα ολοκληρώνουν την εξωτερική εμφάνιση των κτιρίων. Στο εμπόριο διατίθεται μια τεράστια ποικιλία σύγχρονων επιλογών ως προς τον τύπο και το υλικό μιας περίφραξης, κατάλληλων να ικανοποιήσουν όλες τις λειτουργικές αλλά και τις αισθητικές απαιτήσεις.

Το κτίριο CKK Jordanki βρίσκεται σε ένα πράσινο δακτύλιο γύρω από το κέντρο της μικρής πολωνικής πόλης Tόρουν, προστατευμένης από την UNESCO και συνορεύει με τη ζώνη επέκτασης της πόλης. Το έργο έχει σχεδιαστεί για να καλύψει το μισό της έκτασης του οικοπέδου και αυτό αποσκοπεί στο να δοθεί η υπόλοιπη περιοχή ως χώρος πράσινου. Το πράσινο αυτό ημικύκλιο έχει δημιουργηθεί για να δώσει όμορφη θεά από το εσωτερικό του αμφιθεάτρου, καθώς επίσης και για να φαίνεται το πάρκο μεγαλύτερο. Αντιθέτως, από τη μεριά του ποταμού το κτίριο διατηρείται στο μικρότερο δυνατό ύψος. Το χαμηλό ύψος εναρμονίζει το κτίριο με τη γειτονική τοποθεσία και το οπτικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται είναι σαν ένα φυσικό αντικείμενο να βρίσκεται τοποθετημένο στο χώρο, σαν ένας βράχος.
Το εξωτερικό του κτιρίου είναι κατασκευασμένο από ανοιχτόχρωμο εμφανές σκυρόδεμα. Στο σκυρόδεμα ενσωματώνονται κόκκινα τούβλα συντριμμένα, μια τεχνική που επινόησε ο αρχιτέκτονας. Σε επιλεγμένα σημεία, κυρίως όπου τοποθετούνται τα ανοίγματα του κελύφους, το σκυρόδεμα λαξεύεται και αποχρώσεις του κόκκινου τούβλου εμφανίζονται ως επένδυση σε αυτά τα ανοίγματα. Η χρήση των υλικών του κτιρίου είναι μια αναφορά στην παραδοσιακή χρήση του τούβλου στην ιστορική πόλη, και μια προσπάθεια ενσωμάτωσης στο τοπίο. Η αλληλεπίδραση των χρωμάτων, κόκκινο και λευκό, τονίζει τη διχοτόμηση μεταξύ της σύγχρονης και ιστορικής αρχιτεκτονικής, αφού σχεδόν όλες οι όψεις του ιστορικού κέντρου είναι ντυμένες από κόκκινο τούβλο.
Το εσωτερικό χαρακτηρίζεται κυρίως από την παρουσία του κόκκινου τούβλου, συντριμμένου και αναμειγμένου με το σκυρόδεμα.
Ενώ εξωτερικά το μέγαρο μουσικής παραμένει άκαμπτο, στο εσωτερικό, το κτίριο λειτουργεί σαν κάτι ρευστό, που συγκεντρώνει τις διάφορες λειτουργίες, τα ετερόμορφα συνυπάρχοντα στοιχεία του και τα συνδυάζει όλα μαζί παίζοντας μαζί τους. Το πρόγραμμα του κτιρίου χαρακτηρίζεται από μεγάλη ευελιξία σε τέτοιο βαθμό ώστε το κτίριο, το οποίο σύμφωνα με τον πελάτη ήταν προγραμματισμένο να γίνει μόνο μια αίθουσα συναυλιών, κατέληξε να είναι ένας χώρος για όλα τα είδη συναυλιών και εκδηλώσεων, εντός του ίδιου αρχικού προϋπολογισμού. Πρώτα απ 'όλα, ο χώρος του θεάτρου είναι σε θέση να προσαρμοστεί εύκολα και να αλλάξει από παράσταση σε παράσταση αλλά ακόμη και να υποστηρίξει ξεχωριστές ή παράλληλες εκδηλώσεις. Δεύτερον, χάρη στη δυναμική οροφή του, το κτίριο μπορεί να ρυθμίσει και να προσαρμόσει την ακουστική του χώρου με αποτέλεσμα να μπορούν να γίνουν εκδηλώσεις συμφωνικής ορχήστρας, θεάτρου, όπερας και κινηματογράφου. Τέλος, η αίθουσα συναυλιών μπορεί να ανοίξει προς τα έξω, επιτρέποντας στην εσωτερική σκηνή να συνδεθεί με το πάρκο για υπαίθριες παραστάσεις και εκδηλώσεις, όπως συναυλίες ροκ ή ποπ, καθώς και για άλλου είδους μαζικές συγκεντρώσεις. Η κυκλοφορία εντός του κτιρίου είναι ανοικτή και επιτρέπει στους επισκέπτες να περάσουν από το κτίριο, προς την πλατεία, παρέχοντάς τους μια πλήρη και συνεχή σύνδεση με το δημόσιο χώρο. Το κτίριο αν και δημιουργεί μια οικεία ατμόσφαιρα στο εσωτερικό, διατηρεί τη σύνδεση με τον έξω κόσμο και επιτρέπει στους χρήστες να φτάσουν εύκολα στην πλατεία, η οποία είναι και η καρδιά του οικόπεδου του κτιρίου.

Η καινοτόμος τεχνική: Picado
Η πρωτοποριακή τεχνική Picado, που χρησιμοποιείται σε ολόκληρο το κτίριο, επινοήθηκε από τον αρχιτέκτονα του έργου Fernando Menis. Εφαρμόζεται με την ανάμειξη σκυροδέματος με άλλα υλικά και στη συνεχεία με τη λάξευση της επιφάνειας ώστε να εμφανιστούν τα αναμειγμένα υλικά. Εκτός από την επίτευξη μιας πρωτοποριακής αισθητικής έκφρασης του σκυροδέματος, το Picado επιτρέπει και την άριστη ακουστική. Η πρώτη φορά που ο Fernando Menis χρησιμοποιείσαι αυτή τη ντεχνική, ήταν στο έργο Magma Art & Congress (Τενερίφη, Κανάριοι Νήσοι, 2005). Τώρα, στο Τόρουν, το Picado είναι το αποτέλεσμα της ανάμειξης σκυροδέματος με κόκκινα τούβλα και η έκφραση είναι πιο πειστική και ισχυρή.
Ο αρχιτέκτονας έχει δηλώσει ότι: "Ήθελα να κάνω ένα αμφιθέατρο που να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση, η οποία μπορεί να προσαρμοστεί σε διάφορες εκδηλώσεις και να είναι σε θέση να στεγάσει ανεξάρτητα γεγονότα ταυτόχρονα".
Το κτίριο έχει αποσπάσει το 1º βραβείο φουτουριστικού πολιτιστικού έργου στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Αρχιτεκτονικής (WAF) 2010.