O Παύλος Χατζηαγγελίδης δημιούργησε το αρχιτεκτονικό γραφείο 314 Architecture Studio το 2004. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο πολιτικός μηχανικός και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αρχιτέκτων μηχανικός. Επίσης έκανε ένα μεταπτυχιακό στην τέχνη. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε αρχιτεκτονικά βιβλία, τηλεοπτικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο κυρίως σε διεθνές αλλά και σε ελληνικό επίπεδο, ενώ έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και διαγωνισμούς.
Το έργο "h3 μονοκατοικία στη Αθήνα" διακρίθηκε στα 20 δημοφιλέστερα έργα στον κόσμο για το 2013 από τη μεγαλύτερη διεθνή αρχιτεκτονική εφημερίδα ARCH DAILY, ενώ παράλληλα επιλέχτηκε μεταξύ άλλων ώστε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά βραβεία Mies Van der Rohe 2015 και στα Piranesi Awards 2015.
Το όνομα 314 προέρχεται από τη μαθηματική σταθερά υπολογισμού της περιμέτρου του κύκλου π=3,14. Η αναφορά στην σταθερά π σχετίζεται με τη φιλοσοφική διάσταση της έννοιας του κύκλου. Βασικό χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής που παράγει το Studio 314 πέρα από το σεβασμό προς τις περιβαλλοντικές, κοινωνιολογικές και προγραμματικές παραμέτρους της σύνθεσης είναι η δημιουργία ενός κελύφους, το όποιο προτρέπει το χρήστη να αφεθεί σε διεργασίες ονειροπόλησης και αφαίρεσης.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της ξηράς δόμησης αποτελεί η επιλογή διαφορετικών υλικών και η εφαρμογή τους με γνώμονα τις ιδιότητες που τα διακρίνουν. Ο κατάλληλος συνδυασμός των υλικών επιτυγχάνει τη διαμόρφωση ελαφρών κατασκευών με ποικίλες μορφές. Η απόδοση καμπυλόμορφων σχημάτων σε εσωτερικούς τοίχους και οροφές συστημάτων ξηράς δόμησης ενισχύει την αισθητική των κατασκευών, χωρίς να επηρεάζει τη λειτουργία τους.
Οι καμπύλες μορφές δημιουργούνται με την τοποθέτηση προκατασκευασμένων καμπυλόμορφων τμημάτων, στα οποία έχει αποδοθεί το κατάλληλο, κατά περίπτωση, σχήμα. Ο βαθμός της καμπυλότητας εξαρτάται από το πάχος των πετασμάτων και από το υλικό κατασκευής τους. Σε γενικές γραμμές, μπορούν να κατασκευαστούν καμπύλα τμήματα με ακτίνα έως και 300 mm. Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες απαιτείται ενισχυμένη στιβαρότητα σε επιφάνειες εσωτερικών τοίχων με ποικίλα καμπύλα τμήματα, χρησιμοποιούνται συχνά πολλαπλές στρώσεις πετασμάτων σε επαφή μεταξύ τους.
Οι οροφές σφαιρικής ή κυλινδρικής μορφής και ο σκελετός στερέωσής τους κατασκευάζονται κατά κανόνα εργοστασιακά, στη μορφή και στις διαστάσεις που καθορίζει το εκάστοτε έργο. Ο μεταλλικός σκελετός παράγεται σε διάφορα τμήματα, τα οποία συναρμολογούνται επί τόπου. Η προκατασκευή εξασφαλίζει τη μείωση του συνολικού κόστους και τη διατήρηση των προκαθορισμένων χρονοδιαγραμμάτων.
Για την κατασκευή περίπλοκων σχημάτων, όπως θόλων, σφαιρών και ελεύθερων μορφών, χρησιμοποιούνται συχνά υλικά ενισχυμένα με υαλοΐνες. Στις κατασκευές ενσωματώνεται το σύνολο των υδραυλικών και ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, καθώς και συστήματα φωτισμού. Παράλληλα, η κατάλληλη διαμόρφωση των καμπύλων επιφανειών συμβάλλει άμεσα στην ακουστική των χώρων και, σε μικρότερο βαθμό, στο φωτισμό.

Οι λέβητες συμπύκνωσης αναπτύχθηκαν για την πρόσθετη εκμετάλλευση της θερμότητας (ενθαλπίας συμπύκνωσης των υδρατμών) των καυσαερίων, δηλαδή της ανώτερης θερμογόνου δύναμης του καυσίμου, και χρησιμοποιούνται για εφαρμογές παρόμοιες με αυτές των κοινών λεβήτων θερμού ύδατος. Πρόκειται ουσιαστικά για λέβητες αέριων καυσίμων, αλλά υπάρχουν και ορισμένοι λέβητες πετρελαίου. Σε ένα λέβητα συμπύκνωσης είναι δυνατό να αξιοποιηθεί περίπου το 50 έως 80% της λανθάνουσας θερμότητας των υδρατμών, επιτυγχάνοντας βαθμό απόδοσης μέχρι 107% περίπου. Από κατασκευαστική άποψη, υπάρχει η δυνατότητα της συμπύκνωσης των υδρατμών μέσα στον ίδιο το λέβητα, λύση που απαιτεί κατάλληλο σχεδιασμό του καυστήρα, του λέβητα και της καπνοδόχου ή της συμπύκνωσης των υδρατμών σε πρόσθετο εναλλάκτη θερμότητας, ο οποίος επιτρέπει τη χρήση ενός συμβατικού λέβητα.

Οι μπανιέρες και οι ντουζιέρες υδρομασάζ διαθέτουν οπές στα τοιχώματά τους, στις οποίες τοποθετούνται ειδικά ακροφύσια που ονομάζονται εκτοξευτήρες. Με τους εκτοξευτήρες διαβιβάζεται με πίεση ο αέρας ή το μείγμα νερού με αέρα. Οι εκτοξευτήρες μπορεί να ποικίλλουν σε αριθμό και να διαφέρουν σε σχήμα, ώστε η ροή του αέρα να μην είναι ευθεία ή να είναι υπό κλίση, με δυνατότητα προσαρμογής σε διάφορες κατευθύνσεις. Ανάλογα με την ποσότητα αέρα που εισρέει από τους εκτοξευτήρες στο νερό της μπανιέρας, δημιουργείται μια κατάσταση τύρβης του νερού, η οποία ασκεί το μασάζ στο σώμα του λουόμενου.
Στα σύγχρονα συστήματα υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης της ποσότητας του αέρα που εισρέει στο μπάνιο και κατά συνέπεια της έντασης της τύρβης του νερού. Ο αριθμός και η διάταξη των εκτοξευτήρων είναι μελετημένα ανάλογα με το σχήμα της μπανιέρας, έτσι ώστε να παρέχουν ολοκληρωμένο μασάζ στο σώμα. Κάθε εκτοξευτήρας είναι εφοδιασμένος με βαλβίδα αντεπιστροφής και τροφοδοτείται με αέρα μέσα από εύκαμπτους αγωγούς PVC από κεντρικό συλλέκτη αέρα. Το σύστημα μπορεί να περιλαμβάνει επίσης γεννήτρια όζοντος, που εμπλουτίζει με όζον τον αέρα που διοχετεύεται στη μπανιέρα, καθώς αυτό το στοιχείο έχει απολυμαντική και θεραπευτική δράση.
Οι σύγχρονες μπανιέρες υδρομασάζ μπορεί να είναι εξοπλισμένες με πίνακα ελέγχου, που λειτουργεί με πολύ χαμηλή τάση για λόγους ασφάλειας. Οι εκτοξευτήρες μπορεί εξάλλου να παρέχουν στο νερό της μπανιέρας μόνον αέρα υπό πίεση στην ίδια θερμοκρασία του νερού. Σε μερικά συστήματα υπάρχει επιλογή μεταξύ αέρα και μείγματος αέρα και νερού.
Η μορφή των εκτοξευτήρων μπορεί επίσης να ποικίλλει. Οι εκτοξευτήρες μπορεί να παρέχουν ροή προς μια ή περισσότερες κατευθύνσεις, οι οποίες συνήθως ρυθμίζονται με περιστροφή. Υπάρχουν όμως εκτοξευτές περιφερειακής ροής, οι οποίοι παρέχουν ομοιόμορφη ροή από οπές στην περιφέρειά τους. Το σύστημα μπορεί επιπλέον να περιλαμβάνει αυτόματο άδειασμα της μπανιέρας κατά ζώνες, με δυνατότητα διακοπής σε μια ορισμένη ζώνη.

Τα συστήματα βασίζονται συνήθως στους τυπικούς επίπεδους ηλιακούς συλλέκτες, οι οποίοι χρησιμοποιούνται και στα ηλιακά θερμοσιφωνικά συστήματα. Αντίστοιχα, η ηλιακή ενέργεια που συλλέγεται από τους ηλιακούς συλλέκτες αποθηκεύεται στο θερμοδοχείο και κατόπιν θερμαίνεται το νερό που θα χρησιμοποιηθεί στο σύστημα θέρμανσης χώρου.
Το σύστημα συμπληρώνεται από ενδοδαπέδια θέρμανση. Η χρήση του δαπέδου ως θερμαντικού σώματος είναι το χαρακτηριστικό που προσδίδει στη θέρμανση δαπέδου σημαντικά πλεονεκτήματα. Εξαιτίας της ομοιόμορφης κατανομής της θερμότητας, καθώς και των πολύ χαμηλών απωλειών του δαπέδου και της σωστής διαστρωμάτωσης της θερμοκρασίας καθ’ ύψος εξασφαλίζεται η δυνατότητα επίτευξης συνθηκών άνεσης με τη θερμοκρασία χώρου χαμηλότερη τουλάχιστον κατά 2°C. Ο συνδυασμός ηλιακού συστήματος και ενδοδαπέδιας θέρμανσης μπορεί να επιφέρει μείωση μέχρι και 50% συγκριτικά με ένα συμβατικό λέβητα με θερμαντικά σώματα. Σε περίπτωση ύπαρξης κολυμβητικής δεξαμενής το νερό μπορεί να θερμανθεί με τη χρήση πλακοειδούς εναλλάκτη.

Τα ζευκτά είναι δικτυωτοί φορείς, με μορφή που εξαρτάται από το άνοιγμα και τη μορφολογία της στέγης, καθώς και από τη θέση τους στην κάτοψη. Βασικά στοιχεία τους είναι:
• Οι αμείβοντες ή ψαλίδια. Είναι οι δύο ράβδοι που σχηματίζουν τις κλίσεις του ζευκτού.
• Ο ελκυστήρας ή  πέλμα ή φτέρνα. Είναι η οριζόντια ράβδος, η οποία παραλαμβάνει τις οριζόντιες τάσεις.
• Ο ορθοστάτης ή  "μπαμπάς". Είναι η κατακόρυφη ράβδος.
• Οι αντηρίδες. Είναι οι διαγώνιες ράβδοι.
Δευτερεύοντα στοιχεία είναι οι τεγίδες, οι επιτεγίδες, το σανίδωμα και τα αντιανέμια. Οι τεγίδες είναι ξύλινες δοκοί, μικρών συνήθως διαστάσεων (καδρόνια) που τοποθετούνται παράλληλα με τον άξονα της στέγης, συνδέοντας τα ζευκτά και φέρουν τις επιτεγίδες ή το σανίδωμα, όπου αυτό απαιτείται. Οι επιτεγίδες τοποθετούνται κάθετα στις τεγίδες, ακολουθούν την κλίση της στέγης και εδράζονται στις τεγίδες μέσω ηλώσεων. Τα αντιανέμια ή αντιανέμιοι σύνδεσμοι απαγορεύουν τη μετακίνηση, τον πλευρικό καμπτικό και στρεμπτοκαμπτικό λυγισμό εντός και εκτός επιπέδου των ζευκτών, εξασφαλίζοντας τη σταθεροποίησή τους. Τα πέλματα εδράζονται στα υποστυλώματα ή στις τοιχοποιίες με τα άκρα τους ή με ενδιάμεσες στηρίξεις. Σε περίπτωση που υπάρχει άνοιγμα μεγαλύτερο των 6,0 m χωρίς να υπάρχει στήριξη σε ενδιάμεσο σημείο, τότε το πέλμα κατασκευάζεται αναρτημένο σε ένα ή περισσότερα σημεία του.

Το σύστημα ανακύκλωσης του νερού της πισίνας περιλαμβάνει ένα σύστημα εξαγωγής του νερού προς απολύμανση και ένα σύστημα επιστροφής του στη δεξαμενή. Για την εξαγωγή του νερού, στις δημόσιες πισίνες, στις σύγχρονες πισίνες μεγάλου μεγέθους, καθώς και σε πισίνες με καμπύλα ή πολυγωνικά σχήματα χρησιμοποιούνται κανάλια περιμετρικής υπερχείλισης, ενώ στις μικρές χρησιμοποιούνται μηχανισμοί εξάφρισης (skimmer). Τα περιμετρικά κανάλια αποτελούν τις πλέον ενδεδειγμένες λύσεις, καθώς το εξερχόμενο νερό παρασύρει όλα τα επιπλέοντα αντικείμενα, διατηρώντας την επιφάνεια της πισίνας καθαρή. Συγχρόνως εξασφαλίζεται η άμεση απόσβεση των κυματισμών του νερού. Η εισαγωγή του νερού γίνεται συνήθως από τον πυθμένα, εξασφαλίζοντας συνθήκες καλής κυκλοφορίας. Η τοποθέτηση του συστήματος υπερχείλισης γίνεται είτε στο εσωτερικό των τοιχωμάτων της πισίνας (κατακόρυφη τοποθέτηση) είτε στο κράσπεδο της πισίνας, διατρέχοντας την περίμετρο (οριζόντια τοποθέτηση).
Στην πρώτη περίπτωση μπορούν να χρησιμοποιηθούν διακεκριμένα στόμια ή ενσωματωμένα ανοικτά κανάλια, τοποθετημένα κοντά στο άνω άκρο της δεξαμενής, σε όλη την περίμετρο. Το πλάτος του αυλακιού υπερχείλισης οριζόντιας τοποθέτησης κυμαίνεται μεταξύ 20 - 40 cm. Επί του συστήματος υπερχείλισης απαιτείται η προσαρμογή μιας σχάρας, συνήθως από PVC ή ανοξείδωτο χάλυβα, η οποία φέρει εγκοπές πάχους περίπου 25 mm.

Ο επαναπροσδιορισμός της διαδικασίας κατασκευής ενός κτιρίου μέσω της χρήσης προκατασκευασμένων συστημάτων μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικότερες λύσεις με παράλληλη ενίσχυση της ποιότητας και της απόδοσης.

Γενικά, το νερό της πισίνας πρέπει να είναι πόσιμο και να διατηρείται σ' αυτήν την κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της χρήσης της. H απαραίτητη επεξεργασία του νερού της πισίνας συνίσταται στην απαλλαγή του από σωματίδια και μικροοργανισμούς, καθώς και στον έλεγχο της χημικής συμπεριφοράς του (pH, ιόντα, άλατα κτλ.). Tο κύκλωμα επεξεργασίας βασίζεται στην ανακυκλοφορία του νερού της δεξαμενής και περιλαμβάνει το σύστημα αναρρόφησης (απαγωγής) του χρησιμοποιημένου νερού, την αντλία κυκλοφορίας του νερού με ή χωρίς προφίλτρο, το φίλτρο καθαρισμού, το σύστημα απολύμανσης, τον έλεγχο του pH και το σύστημα επιστροφής (προσαγωγής) του επεξεργασμένου νερού στη δεξαμενή. Tο νερό απομακρύνεται από τη δεξαμενή και εισάγεται στο κύκλωμα επεξεργασίας μέσω των καναλιών ή των στομίων υπερχείλισης και των στομίων εκκένωσης (πυθμένα). Aρκετοί επιπλέοντες ρύποι συγκρατούνται στα περιμετρικά κανάλια υπερχείλισης ή στα αντίστοιχα στόμια, χωρίς να επιβαρύνουν το κύκλωμα. Πριν από την αντλία συνήθως τοποθετείται φίλτρο για τη συγκράτηση στερεών που είναι πιθανόν να τη βλάψουν (προφίλτρο ή τριχοπαγίδα). Oι βασικοί τύποι φίλτρων είναι οι εξής:
• Φίλτρα άμμου
Tα σωματίδια που αιωρούνται στο νερό συγκρατούνται στο εσωτερικό της πορώδους μάζας της άμμου. Tο κύκλωμα πρέπει να διαθέτει σύστημα αναστροφής της κυκλοφορίας του νερού για την έκπλυση του φίλτρου για να μη φράσσεται από τα σωματίδια.
• Φίλτρα με γη διατόμων
H διήθηση γίνεται μέσα από πολύ λεπτόκοκκα υλικά, συνήθως πυριτικής σύστασης, που αντικαθίστανται περιοδικά.
• Φίλτρα με φυσίγγια
Tα σωματίδια συγκρατούνται από εκτεταμένες επιφάνειες υφασμάτων εμποτισμένων με ρητίνες. Αυτά τα φίλτρα μπορούν να αφαιρεθούν και να καθαρισθούν.

Σε επενδύσεις χρησιμοποιούνται σανίδες που προέρχονται από υγιή ξυλεία και δεν παρουσιάζουν σχισμές, στρεβλώσεις ή προσβολές από παράσιτα. H μέγιστη ανεκτή διάμετρος ρόζων είναι 45 mm, ενώ η υγρασία του ξύλου κατά την τοποθέτηση της επένδυσης δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το 14%. Στερεώνονται με καρφιά, βίδες ή στηρίγματα επάνω σε σκελετό από καδρόνια που τοποθετούνται σε απόσταση 30-60 cm μεταξύ τους. Tο διάκενο αερισμού που δημιουργείται από το σκελετό πρέπει να έχει πάχος τουλάχιστον 1,5 cm για τους μόνιμα υγρούς χώρους (κουζίνες, λουτρά κτλ.) και 1 cm για τους υπόλοιπους. Aν τα καδρόνια είναι οριζόντια, δεν επιτρέπεται να είναι συνεχή για να μην εμποδίζουν τα ρεύματα αέρα.
Στις απολήξεις της επένδυσης στο δάπεδο και στην οροφή πρέπει να αφήνονται μικρά περιθώρια, που κατόπιν καλύπτονται με περιμετρικό αρμοκάλυπτρο (σοβατεπί). Σε τοίχους απόλυτα επίπεδους και σταθερούς, μπορεί η επένδυση να καρφωθεί ή να επικολληθεί στην επιφάνειά τους. Στην περίμετρο αφήνεται περιθώριο 6 - 10 mm. Tα ξύλα δέχονται προστατευτικά βερνίκια για μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο. H επιλογή της φοράς τοποθέτησης των σανίδων εξαρτάται από το αισθητικό αποτέλεσμα που επιδιώκεται.