Για την κατασκευή καμπύλων τοίχων με τη χρήση γυψοσανίδων, χρησιμοποιούνται εύκαμπτοι μεταλλικοί στρωτήρες και ορθοστάτες, οι οποίοι τοποθετούνται σε μικρές αποστάσεις (συνήθως ανά 30 cm). Επάνω στο σκελετό στερεώνονται είτε ειδικές καμπύλες γυψοσανίδες είτε γυψοσανίδες μικρού πάχους (6,00 - 6,50 mm), που καμπυλώνονται απευθείας επάνω στο σκελετό, είτε γυψοσανίδες λίγο μεγαλύτερου πάχους (9,50 - 12,5 mm), που έχουν αυξημένη ελαστικότητα και αντοχή σε κάμψη και μπορούν να καμπυλωθούν με ειδική επεξεργασία (μέθοδος υγρής καμπύλωσης), διαμορφώνοντας ακόμη μικρότερες καμπύλες. Σε συνέχεια της καμπύλης επιφάνειας, μπορούν να τοποθετηθούν ευθύγραμμα τμήματα, ακολουθώντας τις αντίστοιχες προδιαγραφές.

Η κατοικία "Bukit Pantai" κτίστηκε τη δεκαετία του 1960 στα προάστια της Κουάλα Λουμπούρ, σε μια περιοχή, όπου κυριαρχούν βίλες του μοντέρνου κινήματος της αρχιτεκτονικής. Αποτελείται από τρεις κτιριακούς όγκους, που συνδέονται μεταξύ τους, αλλά διαμορφώνονται σε διαφορετικά επίπεδα χάρη στην κλίση του εδάφους. Η γυάλινη πρόσοψη του κτιρίου χαρίζει απρόσκοπτη θέα προς την πόλη, ενώ η πίσω όψη του συνορεύει με έναν ήσυχο προαστιακό δρόμο.
Το 2015 το αρχιτεκτονικό γραφείο "OOZN", με έδρα τη Σιγκαπούρη, ανέλαβε να δώσει νέα πνοή στην κατοικία. Ένα από τα προαπαιτούμενα του ιδιοκτήτη ήταν να μετατραπεί ο βόρειος κτιριακός όγκος, που αρχικά προοριζόταν για χώρο εργασίας, στο κυρίως υπνοδωμάτιο του σπιτιού, αυξάνοντας την ανάγκη για ιδιωτικότητα. Μια δεύτερη επιθυμία του ιδιοκτήτη, που είναι συλλέκτης μοντέρνων έργων τέχνης, ήταν το βόρειο τμήμα της κατοικίας, που βρίσκεται σε περίοπτη θέση, να λειτουργήσει ως επέκταση της συλλογής του, λαμβάνοντας υπόψη το φυσικό τοπίο και τον υφιστάμενο δρόμο.
Ακολουθώντας αυτές τις επιθυμίες, η σχεδιαστική ομάδα αποφάσισε να ανανεώσει την εικόνα του κτιρίου, προσθέτοντας στην όψη ένα ελαφρό διάτρητο κέλυφος αλουμινίου, που προσαρμόζεται στο φως και δίνει την εντύπωση της κίνησης.

Η ιδέα της διάτρητης όψης
Στόχος της αρχιτεκτονικής ομάδας ήταν η δημιουργία μιας ελαφριάς μοντέρνας κατασκευής, που θα δίνει την εντύπωση ότι το κτίριο αιωρείται επάνω από την κατάφυτη πλαγιά της πόλης. Γι’ αυτό το λόγο αποφασίστηκε ο κτιριακός όγκος να επενδυθεί με μια ελαφριά τρισδιάστατη "επιδερμίδα" αλουμινίου. Η κατασκευή προσομοιάζει σε μια απαλή κουρτίνα υπνοδωματίου, που μεταφέρεται στον εξωτερικό χώρο με τη μορφή ενός ρευστού κελύφους. Ο σχεδιασμός βασίζεται στην ιδέα του μετασχηματισμού ενός μεταλλικού υλικού, που θεωρείται σκληρό και ψυχρό, σε ένα ελαφρό υφασμάτινο περιτύλιγμα. Στην επιφάνεια της κατασκευής ανοίχθηκαν οπές, ώστε να επιτρέπεται η διέλευση του φυσικού φωτός στο εσωτερικό του κτιρίου, αλλά παράλληλα οι χώροι να προστατεύονται από το δυνατό τροπικό ήλιο και να επιτυγχάνεται η επιθυμητή ιδιωτικότητα. Η πυκνότητα του μοτίβου διάτρησης σχεδιάστηκε ακολουθώντας τη λογική των υφιστάμενων ανοιγμάτων. Το γεγονός ότι το κτίριο ήταν κατασκευασμένο 3,5 m επάνω από την επιφάνεια της αυλής, που καλύπτεται από γρασίδι και μια σειρά δέντρων, συντέλεσε στην καλύτερη θέαση της όψης από το δρόμο, ενώ σε συνδυασμό με τα υλικά και τη συνολική μορφή επιτεύχθηκε η εντύπωση ενός κτιρίου, που αιωρείται επάνω από το τοπίο. Αυτή η εικόνα ενισχύεται περαιτέρω κατά τη διάρκεια της νύχτας, με τη βοήθεια του εξωτερικού φωτισμού.

Σχεδιασμός και μοντελοποίηση
Το προφίλ της μεταλλικής κατασκευής σχεδιάστηκε στο πρόγραμμα Microstation, αρχικά σε δύο διαστάσεις και έπειτα με τη βοήθεια ενός τρισδιάστατου πλέγματος, ανυψώθηκε στο χώρο, προσαρμόστηκε στην υπάρχουσα κατασκευή και έλαβε το επιθυμητό κυματιστό αποτέλεσμα. Το μοτίβο διάτρησης μοντελοποιήθηκε με το Grasshopper του προγράμματος Rhino και ακολούθως, εισήχθη στο αρχικό μοντέλο. Οι φωτορεαλιστικές απεικονίσεις έγιναν με τη χρήση του 3DS max και υστέρα από αρκετές δοκιμές επιλέχθηκε το σχέδιο που ικανοποιούσε τον ιδιοκτήτη.

Από το σχεδιασμό στην κατασκευή
Για την κατασκευή της επιφάνειας αλουμινίου χρειάστηκε στενή συνεργασία της αρχιτεκτονικής ομάδας με εξειδικευμένους κατασκευαστές. Σε πρώτο στάδιο, το μέγεθος των πετασμάτων προσαρμόστηκε έτσι, ώστε τα πετάσματα να χωρέσουν στη μέγιστη διάσταση της πρέσας και παράλληλα να είναι εύκολος ο χειρισμός, η μεταφορά και η τοποθέτηση τους. Λαμβάνοντας υπόψη πως τα μηχανήματα είχαν δυνατότητα μέγιστης διάστασης πρεσαρίσματος τα 2,4 x 2,0 m, αποφασίστηκε το βασικό πέτασμα να διαστασιολογηθεί στα 2,4 x 1,2 m. Κατόπιν, το σχέδιο του μοτίβου διάτρησης διορθώθηκε, ώστε να εξασφαλιστεί ότι καμία οπή δεν θα συμπίπτει με τις ακμές των πετασμάτων. Μ΄ αυτή τη λογική, σχεδιάστηκαν τέσσερα πετάσματα, τρία από τα όποια ήταν πανομοιότυπα, για να μειωθεί η ανάγκη δημιουργίας διαφορετικών καλουπιών.
Σε δεύτερο στάδιο, το αναθεωρημένο σχέδιο δόθηκε στο ειδικό εργαστήριο "Dexone Aluminium" στην περιοχή Guangzhou της Κίνας, όπου κατασκευάστηκαν χειροποίητα καλούπια από πηλό, με τη βοήθεια ξύλινων σανίδων. Αυτά τα καλούπια χρησιμοποιήθηκαν για να πρεσαριστούν φύλλα αλουμινίου των 2,5 mm, να κοπούν και να πάρουν την τελική τρισδιάστατη μορφή τους. Ακολούθως, οι οπές ανοίχτηκαν με τεχνολογία λέιζερ με τη χρήση μηχανήματος CNC, ακολουθώντας το σχεδιασμένο μοτίβο και τα διαφορετικά πρεσαρισμένα διάτρητα κομμάτια συγκολλήθηκαν μεταξύ τους, ώστε να δημιουργηθεί το κάθε πέτασμα. Τέλος, τα πετάσματα αμμοβολήθηκαν και επιστρώθηκαν με επίχρισμα νανοτεχνολογίας, ώστε να διασφαλιστεί ότι θα απαιτείται ελάχιστη συντήρηση και καθαρισμός. Τα τελικά πετάσματα μεταφέρθηκαν στη Μαλαισία με κοντέινερ και αναρτήθηκαν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο πλαίσιο, από δοκούς γαλβανισμένου χάλυβα τετραγωνικής διατομής 50 x 50 (mm). Η διαδικασία κατασκευής διήρκησε συνολικά δώδεκα εβδομάδες, η μεταφορά δύο εβδομάδες, ενώ για την τοποθέτηση των πετασμάτων χρειάστηκαν μόνο δύο ημέρες.

To 2016 ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε λειτουργία ένα νέο κτίριο, το οποίο θα στεγάσει προσωρινά, μαζί με τα δύο υφιστάμενα κτίρια, το δικαστήριο Parnas-complex, στην οδό Parnassusweg στο Άμστερνταμ. Το νέο κτίριο, συνολικής δόμησης 5.400 m², συνιστά μία προσωρινή κατασκευή, η οποία δύναται να επαναχρησιμοποιηθεί σε διαφορετική χρήση μελλοντικά, ακολουθώντας τις αρχές της κυκλικής οικονομίας.
Η ανάγκη δημιουργίας μιας προσωρινής κατασκευής προέκυψε λόγω μεταφοράς του δικαστηρίου σε νέα κτίρια εντός του ίδιου οικοπέδου, τα οποία θα κατασκευαστούν στα επόμενα πέντε χρόνια. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, το προσωρινό οικοδόμημα μαζί με τα δύο προϋπάρχοντα κτίρια θα λειτουργούν ως ένα ενιαίο συγκρότημα δικαστηρίων μέχρι τη μερική κατεδάφισή τους.
Το έργο ανατέθηκε από την κυβερνητική υπηρεσία ακίνητης περιουσίας της Χάγης (Central Government Real Estate Agency) και υλοποιήθηκε από την κοινοπραξία της κατασκευαστικής εταιρείας Du Prie Bouw & Ontwikkeling και του αρχιτεκτονικού γραφείου architectenbureau cepezed. Οι τελευταίοι ανέλαβαν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και την εσωτερική διακόσμηση του κτιρίου.

Αρχές κυκλικής οικονομίας
Κατευθυντήρια γραμμή του σχεδιασμού ήταν το μοντέλο της κυκλικής οικονομίας, το οποίο δίνει έμφαση στις αρχές της μείωσης, της επαναχρησιμοποίησης, της επισκευής, της ανακύκλωσης και της ανάκτησης μέρους ή του συνόλου των δομικών υλικών και στοιχείων που απαρτίζουν μία κατασκευή, με διπλό σκοπό την εξοικονόμηση των φυσικών πόρων και τη μεγιστοποίηση της υπολειμματικής αξίας του ακινήτου μετά την αρχική του χρήση. Ως εκ τούτου, το κτίριο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από επί μέρους τμήματα και διατάξεις με τη δυνατότητα μετακίνησης και αναδιάταξης αυτών προς σχηματισμό νέων όγκων κτιρίου, που να εξυπηρετούν μελλοντικές χρήσεις σε διαφορετικές τοποθεσίες. Παράλληλα, η χρήση ανακυκλώσιμων υλικών κατά την κατασκευή συνέβαλε στη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος του κτιρίου, αυξάνοντας την ενεργειακή του απόδοση και κατ’ επέκταση την οικονομική του αξία.

Λειτουργικός αρχιτεκτονικός σχεδιασμός
Στο κτίριο G, το οποίο αποτελεί και την κύρια είσοδο στο συγκρότημα, στεγάζονται, πλέον του χώρου υποδοχής, οι αίθουσες ακροάσεων και οι χώροι αναμονής. Η σύνδεση του προσωρινού κτιρίου με τα υπόλοιπα τμήματα πραγματοποιείται μέσω μίας εναέριας κλειστής πεζογέφυρας, η οποία βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του κτιρίου, ενώ στη βόρεια πλευρά, στην οποία βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτιρίου, υπάρχει αύλειος χώρος που διαχωρίζει το κτίριο από τη δημοτική οδό.
Η πρόσοψη του κτιρίου χαρακτηρίζεται από καθαρές αρχιτεκτονικές γραμμές, οι οποίες, πλέον της απλότητας, προσδίδουν μία εικόνα αυστηρότητας στο χώρο, η οποία είναι ενδεικνυόμενη για τη συγκεκριμένη χρήση. Μεγάλο ποσοστό της επιφάνειας της πρόσοψης καταλαμβάνουν οι σειρές παραθύρων, που αναπτύσσονται περιμετρικά του κτιρίου, όπως και η γυάλινη πρόσοψη στο ισόγειο, οι οποίες εναλλάσσονται με την επενδυμένη σκουρόχρωμη επιφάνεια από συνθετικό ύφασμα. Τα υαλοπετάσματα αλουμινίου στερεώνονται σε ένα ξύλινο πλαίσιο, το οποίο αποτελεί το βασικό σκελετό της πρόσοψης. Το ξύλινο πλαίσιο δεν συνιστά μέρος του μεταλλικού φέροντος οργανισμού αλλά αναρτάται από αυτόν με ει δικές μηχανικές συνδέσεις.
Η δομή της κάτοψης, αν και καθόλου πολύπλοκη, εξυπηρετεί την κίνηση και τον αυστηρό διαχωρισμό των διαφορετικών χρηστών εντός του χώρου του δικαστηρίου (διοικητικό προσωπικό, κατηγορούμενοι, ακροατές κ.ά.). Η πύλη της εισόδου παρέχει πρόσβαση στη μπροστινή αίθουσα και στο γραφείο υποδοχής στο ισόγειο. Κατά μήκος της ανατολικής πρόσοψης αναπτύσσεται μία επιμήκης σκάλα, η οποία οδηγεί στους χώρους αναμονής και στις αίθουσες ακροάσεως στο δεύτερο και στον τρίτο όροφο. Παράλληλα, στην ανατολική πλευρά της οροφής έχει τοποθετηθεί φεγγίτης, στερεωμένος σε μεταλλικό πλαίσιο, με πλάτος ανοίγματος ίσο περίπου με αυτό του κλιμακοστασίου. Ο διαμήκης φωταγωγός συν-δέεται με τους χώρους αναμονής μέσω του κλιμακοστασίου, προσφέροντας σ' αυτούς φυσικό φωτισμό και αποδίδοντας παράλληλα την αίσθηση της διαφάνειας. Ο τρίτος όροφος έχει υπερυψωμένη οροφή και χωρίζεται σε δύο καθ’ ύψος επίπεδα, με το υψηλότερο εξ αυτών να αποτελεί αίθουσα καθήμενων για την παρακολούθηση της δικής.

Δομικά στοιχεία κατασκευής
Η απαίτηση δημιουργίας ενός προσωρινού οικοδομήματος, με ιδιαίτερες λειτουργικές προ-διαγραφές, όπως αυτές του δικαστηρίου, σε συνδυασμό με την ανάγκη επαναχρησιμοποίησης τμημάτων αυτού σε άλλες χρήσεις, κατηύθυνε την αρχιτεκτονική ομάδα στη σχεδιαστική λύση ενός πολυμορφικού κτιρίου από δομικά στοιχεία, τα οποία δύνανται να συναρμολογούνται, να αποσυναρμολογούνται και να επανασυναρμολογούνται. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η ομάδα μηχανικών ανέπτυξε ένα ειδικό μεταλλικό σύστημα στήριξης του φέροντος οργανισμού, επάνω στο οποίο "κουμπώνουν" προκατασκευασμένες πλάκες δαπέδου. Ειδικότερα, οι πλάκες δαπέδου είναι κυψελοειδούς διατομής και φέρουν αύλακες, στους οποίους εφαρμόζονται ειδικές αγκυρώσεις για τη στερέωση αυτών στις μεταλλικές πλατύπελμους δοκούς. Αυτό το σύστημα στερέωσης διευκολύνει την αποσύνδεση των πλακών και την επαναχρησιμοποίησή τους σε άλλες χρήσεις.
Ωστόσο, ο προσωρινός χαρακτήρας του κτιρίου δεν υποβαθμίζει την ποιότητα, τη στατικότητα και τη λειτουργικότητα της κατασκευής. Οι βασικές παράμετροι σχεδιασμού μιας συμβατικής και μόνιμης κατασκευής, όπως η ασφάλεια και η άνεση των χρηστών, η ηχομόνωση, η θερμομόνωση, η λειτουργική κάτοψη και η αισθητική του κτιρίου ελήφθησαν υπόψη από την αρχιτεκτονική ομάδα κατά την ανάπτυξη του έργου.

Η ιστορία του κτιρίου εκτυλίσσεται σε ένα βραχώδες και έντονα επικλινές οικόπεδο, με θέα ένα νησιωτικό σύμπλεγμα στο Νότιο Ευβοϊκό, τους Πεταλιούς. Το πέτρινο κτίριο που προϋπάρχει στο κτήμα και οι τοίχοι που το περιβάλλουν στέκουν, σχεδόν σαν απολιθώματα, που συνυπάρχουν με το φυσικό τοπίο.
Το πέτρινο υφιστάμενο κτίσμα ανακατασκευάζεται με σεβασμό στην αρχική του δομή, διατηρώντας τις ξύλινες οροφές και την αρμολόγηση των τοίχων, δίνοντας έμφαση στο ανάγλυφο. Παράλληλα, τροποποιούνται στοιχεία, όπως τα ανοίγματα, με σκοπό να υποδεχτούν τις νέες λειτουργίες των χώρων.
Η εσωτερικότητα του κτίσματος και τα μικρά ανοίγματα αυτοπροσδιορίζουν το υφιστάμενο κτίσμα ως τον ιδιωτικό χώρο και σε συνέχεια αυτού, χώροι υπνοδωματίων και ιδιωτικών λουτρών εντάσσονται σε αυτό.
Ταυτόχρονα, σχεδιάζεται εκ νέου ένα λευκό κουτί, που σχεδόν σαν ξένο αντικείμενο "προσγειώνεται" στο τοπίο και ισορροπεί στη μία άκρη, στο πιο απότομο σημείο του οικοπέδου, δημιουργώντας μία χαρακτηριστική αιώρηση. Μέσα του φιλοξενεί όλες τις καθημερινές λειτουργίες διημέρευσης, το καθιστικό, την τραπεζαρία και την κουζίνα σε ένα ενιαίο χώρο, ο οποίος προσδιορίζεται εσωτερικά μέσω των τριών μεγάλων ανοιγμάτων.
Τα τρία ανοίγματα, αυστηρά τοποθετημένα, καδράρουν τη θάλασσα και το βουνό, με μεγαλύτερη έμφαση, τον οικισμό, που καταλήγει στο πιο δραστήριο σκηνικό του τόπου, το λιμάνι.
Η πρόσβαση, αλλά και η σύνδεση μεταξύ παλαιού και νέου κτίσματος ορίζεται από ένα συνδετήριο γυάλινο και μεταλλικό διάτρητο "λαιμό", ο οποίος παίζει το ρόλο μιας ουδέτερης ζώνης, που σκοπός της είναι η σύνδεση μεταξύ υφιστάμενου - νέου να παραμένει σχεδόν αόρατη.
Το τοπίο έμεινε σχεδόν ανέγγιχτο, με μοναδικές επεμβάσεις τους πέτρινους χαμηλούς τοίχους που δημιουργούν εσωτερικά μονοπάτια και λειτουργούν κυρίως ως σύστημα κίνησης στο κτήμα, με ευρύτερο σκοπό να διατηρηθεί η υφιστάμενη τοπογραφία.

Πρόκειται για έναν πρωτοποριακό παιδικό σταθμό, από τους πρώτους που ιδρύθηκαν στην πόλη των Αθηνών και στεγάζεται από το 1978 σε ένα επιβλητικό κτίριο στη Φιλοθέη. Οι επικεφαλής αρχιτέκτονες, Ευγενία Μαντά και Μιχαήλ Προβελέγγιος, με σεβασμό στην αρχιτεκτονική του κτιρίου, ιδιαίτερο δείγμα του μεσοπολέμου σε σχέδια του Νίκου Ζουμπουλίδη, δημιούργησαν ένα χώρο υψηλών προδιαγραφών, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού κατά την προσχολική ηλικία. Ο σχεδιασμός, με γνώμονα την κλίμακα ενός μικρού παιδιού, αποτέλεσε ιδιαίτερη πρόκληση για τους μελετητές, οι οποίοι μέσα από μια σύγχρονη αρχιτεκτονική ματιά, θέλησαν να αναδείξουν τα ιδιαίτερα μορφολογικά στοιχεία του κτιρίου και να προσδώσουν στους εσωτερικούς όγκους του σταθμού μια αισθητική, που θα αποπνέει έναν νέο και σύγχρονο χαρακτήρα: φως και χρώμα σε συνδυασμό με την ευέλικτη διάταξη των ειδικών κατασκευών, συνέθεσαν μια συναρπαστική και εξατομικευμένη ατμόσφαιρα.
Βασικό σχεδιαστικό ερώτημα των αρχιτεκτόνων εξαρχής ήταν πώς θα δημιουργήσουν ένα λειτουργικό χώρο που θα επιτρέπει μεγάλη ελευθερία κινήσεων σε παιδιά ηλικίας 2 έως 5 χρονών και αφετέρου, πώς ο χώρος αυτός θα μπορεί να μεταλλάσσεται για να εξυπηρετεί τις εκάστοτε ανάγκες και δραστηριότητες των παιδιών. Με δεδομένο ότι τα παιδιά είναι δημιουργικά, ζωγραφίζουν και φτιάχνουν πολλές κατασκευές, οι αρχιτέκτονες διαχειρίστηκαν κάθε ελεύθερη επιφάνεια σαν έναν εν δυνάμει καμβά. Ακολούθως, οι ειδικά σχεδιασμένες κατασκευές, τα έπιπλα και οι αποθηκευτικοί χώροι μελετήθηκαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα παιδιά να μπορούν σε οριζόντιο ή σε κάθετο επίπεδο, είτε να ζωγραφίσουν πάνω τους, είτε να κρεμάσουν μια δημιουργία τους. Πέραν του λευκού χρώματος, που αποπνέει φως, χρησιμοποιήθηκαν και έντονα χρώματα, καθώς και εικαστικές παραστάσεις (όπως στην περίπτωση του ισόγειου χώρου του παιδικού σταθμού που χρησιμοποιήθηκαν παραστάσεις με ζώα), που θα διεγείρουν τη φαντασία των παιδιών και θα τους δώσουν ερεθίσματα για να πλάθουν δημιουργικές ιστορίες.
Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα είναι δύο βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στο σύνολό του και επιτυγχάνονται εν προκειμένω με τη χρήση συρόμενων επιφανειών και επίπλων που έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύονται, ώστε να μην καταλαμβάνουν ωφέλιμο χώρο. Ακολούθως, ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε και στο σχεδιασμό κάθε λεπτομέρειας, ώστε να αποφευχθούν ακμές και εν γένει η μελέτη στο σύνολό της να τηρεί όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές ασφάλειας και υγιεινής. Εξαρχής οι αρχιτέκτονες προσπάθησαν να αναγνωρίσουν τι θα μπορούσε να είναι λειτουργικό και ασφαλές για αυτές τις ηλικίες, μεταφράζοντάς το σε σχέδιο, χωρίς καμία έκπτωση εις βάρος της ποιότητας ή της αισθητικής. Το έργο προσεγγίστηκε στο σύνολό του με μεγάλη ευαισθησία και αποτελεί μια καινοτόμο πρόταση που σίγουρα εμπνέει μικρούς και μεγάλους.

Το έργο της ανακαίνισης έχει ένα κύκλο ζωής και η διαχείριση εφαρμόζεται σε όλα τα στάδια του έργου. Ο κύκλος ζωής των έργων περιλαμβάνει τη σύλληψη, το σχεδιασμό και την υλοποίηση του έργου. Η ολιστική διαχείριση του έργου είναι μια πρόσθετη υπηρεσία με το αντίστοιχο κόστος, η οποία όμως συνεπάγεται μείωση του χρόνου και του κόστους κατασκευής, αποτελεσματικότερη χρησιμοποίηση των πόρων, υψηλότερη ποιότητα και αξιοπιστία, καθώς και υψηλότερα περιθώρια κέρδους.

Ανεξάρτητα από τον τύπο δώματος που διαμορφώνεται (συμβατικό ή αντεστραμμένο), πρέπει σε κάθε περίπτωση τα ασφαλτικά φύλλα της στεγανοποιητικής στρώσης να μην τερματίζουν στο άκρο της οριζόντιας επιφάνειας, αλλά να γυρίζουν στο στηθαίο και να το επικαλύπτουν, σχηματίζοντας αμβλεία γωνία με την οριζόντια επιφάνεια.
Η στεγανοποιητική στρώση πρέπει να προστατεύεται από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία με κάποια επικάλυψη, για παράδειγμα ασφαλτόπανο με ψηφίδα, ή με γαλβανισμένα μεταλλικά ελάσματα που διατρέχουν το στηθαίο σ’ όλο του το μήκος. Στην απόληξη των στηθαίων χρησιμοποιούνται συνήθως πλάκες μαρμάρου, οι οποίες πρέπει να έχουν επαρκή κλίση προς το δώμα και την κατάλληλη εγκοπή (νεροσταλάκτη). Εναλλακτικά, το στηθαίο μπορεί να επικαλυφθεί με προκατασκευασμένες ειδικές μεταλλικές διατομές.

Το STK δίνει έμφαση στην απλότητα και την ποιότητα, τόσο στο φαγητό όσο και στον εσωτερικό του χώρο. Αντί να προσπαθεί να διαγράψει την κληρονομιά του κτιρίου ως καταστήματος επισκευής αυτοκινήτων το εστιατόριο του ενσωματώνει αυθεντικά στοιχεία του παρελθόντος. Αυτό είναι εμφανές στα υλικά, τα οποία περιλαμβάνουν ακατέργαστα μεταλλικά φύλλα και μαύρο χάλυβα. Επιπλέον, μια φαινομενικά προβληματική διάταξη μετατρέπεται σε πλεονέκτημα, διαμορφώνοντας τους τοίχους στο στενό μέρος σε κατακόρυφο κήπο με πλατφόρμα για μπάρμπεκιου.
Κυρίαρχα στοιχεία δύο τεράστιοι χαλύβδινοι ταύροι, οι οποίοι αποτελούν επιθυμία του ιδιοκτήτη και ένα σαφές μήνυμα στους επισκέπτες για τον τύπο της κουζίνας που θα πρέπει να περιμένουν. Στο εστιατόριο τα βαριά στοιχεία συνυπάρχουν με τη φύση. Τα κλαδιά ιτιάς τυλίγονται γύρω από τα τραπέζια και ανεβαίνουν στους τοίχους μέχρι την οροφή και πάνω από τα κεφάλια των ταύρων. Τα τραπέζια είναι κατασκευασμένα από μασίφ δρυ, έχουν τραχιά εμφάνιση και ακανόνιστα χαλύβδινα πόδια. Σε διάφορα σημεία τα φυτά αναδύονται από την οροφή και τους τοίχους, αλλάζοντας την εμφάνιση του εσωτερικού χώρου με κάθε νέο φύλλο που φυτρώνει.

Το Atelier Villa σχεδιάστηκε ως ιδιωτική κατοικία για τον επενδυτή και την οικογένειά του. Είναι μέρος ενός μικρού συγκροτήματος, που αποτελείται από τρεις βίλες και ένα περίπτερο πολλαπλών χρήσεων.
Φωλιασμένο σε μια απότομη πλαγιά, ο πρισματικός όγκος μήκους 26 μέτρων αιωρείται εν μέρει πάνω από την πλούσια τροπική βλάστηση. Κοιτάζοντας έξω, υπάρχει μόνο ο μακρινός ωκεανός ή οι καταπράσινοι λόφοι. Ο πίσω τοίχος, που βλέπει στο δρόμο και τις γειτονικές βίλες, είναι σκόπιμα τυφλός για τη διατήρηση της ιδιωτικότητας.
Η πρώτη και η κύρια προτεραιότητα δεν είναι μόνο η ιδέα της κατάργησης των ορίων μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, αλλά και η ανάδειξη της κατασκευαστικής απλότητας και των καθαρών γραμμών. Ο σκελετός αποτελείται από ατσάλινα πλαίσια μεγέθους 4x4 m.
Τα διακριτικά χρώματα των τοίχων σε συνδυασμό με την πράσινη οροφή επιτρέπουν στη βίλα να εναρμονίζεται πραγματικά με το περιβάλλον της. Οι προσόψεις με θέα προς τον ωκεανό και τη ζούγκλα αποτελούνται από διάτρητα τμήματα αλουμινίου μεγάλου μεγέθους, τα οποία δεν θερμαίνονται στον ήλιο και είναι ανθεκτικά στη σκουριά. Αν αναδιπλωθούν λειτουργούν ως στέγαστρα. Η κλίμακα και το μοτίβο της διάτρησης είναι διαφορετικό σε κάθε ένα από τα τμήματα, δημιουργώντας έτσι ένα συναρπαστικό παιχνίδι φωτός και σκιάς στο εσωτερικό. Ο πλήρης πίσω τοίχος διαθέτει επένδυση ξύλου Shou Sugi Ban, μιας παλιάς ιαπωνικής τεχνικής για την προστασία από τις καιρικές συνθήκες και την παλαίωση.
Οι βοηθητικοί χώροι αναπτύσσονται παράλληλα στον τυφλό τοίχο. Η διάταξη του υπόλοιπου σπιτιού είναι πολύ ανοιχτή και τα όρια μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού καταργούνται. Τα ελαφριά συρόμενα διαχωριστικά τοιχώματα μπορούν να χρησιμεύσουν ως εργαλείο για τη δημιουργία ιδιωτικών ζωνών και για την αναδιάταξη του χώρου ανάλογα με τις ανάγκες. Στη βεράντα βρίσκεται μια πισίνα υπερχείλισης, μερικώς στεγασμένη και ως εκ τούτου προστατευμένη από τον καυτό ήλιο. Όλα τα έπιπλα, εκτός από το σαλόνι και τις καρέκλες φαγητού, είναι ειδικά σχεδιασμένα γι’ αυτήν τη βίλα.

To project Hotel HO! αφορά στη μελέτη ξενοδοχειακής μονάδας, σχεδιασμένης με γνώμονα το μεσογειακό τοπίο και το σύγχρονο μοντέλο παραθερισμού, όπου απλοί κτιριακοί όγκοι αναμειγνύονται με το φυσικό τοπίο και η ζωή ισορροπεί ανάμεσα στο μέσα και το έξω.
Στo σχεδιασμό κυρίαρχο ρόλο παίζει το χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα και η ένταξη στο φυσικό περιβάλλον, τηρώντας βασικές αρχές της μεσογειακής αρχιτεκτονικής με μικρά ανοίγματα στο βορρά, σκιασμό με κατακόρυφες ή οριζόντιες περσίδες, αίθρια, στοές και πέργκολες. Η φύτευση διατηρείται πυκνή και αραιώνει όπου απαιτείται, δημιουργώντας ξέφωτα για δραστηριότητες. Όλα τα δώματα φυτεύονται με ποώδη και θαμνώδη φυτά, τα οποία δημιουργούν μικροκλίμα αποτρέποντας την υπερθέρμανση των χώρων και επιτρέποντας τη συνέχιση του φυσικού τοπίου για πουλιά και έντομα.
Οι χώροι του ΗΟ! οργανώνονται σε 3 ενότητες: το κέντρο, με την υποδοχή, το spa-γυμναστήριο, το cafe-εστιατόριο, γραφεία-αποθήκες και καταστήματα, μαζί με τους υπαίθριους χώρους στάθμευσης και άθλησης, τα συγκροτήματα δωματίων οργανωμένα γύρω από την κεντρική πισίνα και τα συγκροτήματα των bungalows, πιο απομονωμένα και με ιδιωτικές πισίνες. Η κίνηση προς τις διάφορες ενότητες και εντός αυτών πραγματοποιείται μέσα από ένα δίκτυο υπαίθριων διαδρομών, που ακολουθεί το ανάγλυφο του τοπίου.
Αναπτύσσονται δύο τύποι δωματίων: Τα μεγαλύτερα δωμάτια για 3 ή 4 άτομα με κήπους, τα οποία τοποθετούνται στο ισόγειο και στον όροφο και τα μικρότερα δωμάτια για 2 ή 3 άτομα, τα οποία διαθέτουν μπαλκόνια. Η σύνδεση των δωματίων γίνεται μέσω υπαίθριων κλιμακοστασίων, η άρθρωση των οποίων επιτρέπει την ένταξη τους σε διαφορετικά ανάγλυφα και προσανατολισμούς οικοπέδων. Τα bungalows οργανώνονται τοξωτά, πετυχαίνοντας καλύτερη ένταξη στο ανάγλυφο και μεγαλύτερο εύρος ελεύθερης θέας από τις ιδιωτικές αυλές, οι οποίες μπορεί να επεκτείνονται προς την αμμώδη παραλία ή να ακολουθούν με σκαλιά τα βράχια ή να καταλήγουν σε μια εξέδρα στο νερό σαν προκυμαία.
Τέλος, βασική παράμετρο στο συγκεκριμένο σχεδιασμό αποτέλεσε η δυνατότητα επαναπροσδιορισμού της κλίμακας της ξενοδοχειακής μονάδας, όπου οι μονάδες δωματίων λειτουργούν αυτόνομα και πολλαπλασιάζονται. Αυτή η παράμετρος, σε συνδυασμό με την ευελιξία τοποθέτησης των μονάδων σε διαφορετικά οικόπεδα, καθιστά το σχεδιασμό αυτό ως πρότυπο μοντέλο μονάδας Hotel HO!