Γραφεία στην Αθήνα

Αφορμή της μελέτης ήταν ένα τριώροφο τμήμα κτιρίου της δεκαετίας του 1970 στην περιοχή της Πλατείας Μαβίλη, προορισμένο να εξυπηρετήσει, μετά την επέμβαση, τους νέους χώρους του γραφείου "Ποτηρόπουλος Δ+Λ Αρχιτέκτονες". Η σύνθεση διαπραγματεύεται τις δυναμικές σχέσεις του "προγενέστερου" με το "νέο", τόσο σε επίπεδο κλίμακας κτιρίου, όσο και σε επίπεδο κλίμακας γειτονιάς, μέσα από ένα μη συμβατικό αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο.
Η κανονική και συμπαγής δομή του υπάρχοντος κελύφους αναιρείται μέσω των νέων χαράξεων και με την εκτεταμένη χρήση γυάλινων πετασμάτων που οργανώνουν τους επί μέρους χώρους, αντιστρέφοντας ταυτόχρονα την αντιληπτική βαρύτητα των υφιστάμενων δομικών στοιχείων. Μ' αυτό τον τρόπο η νέα επέμβαση βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με το παλαιό κέλυφος που υποχωρεί σε δεύτερο πλάνο. Διαμορφώνεται έτσι ένα σύνθετο περιβάλλον, αποτελούμενο από επάλληλα –είτε διαγώνια είτε καμπύλα είτε ορθοκανονικά– διάφανα διαφράγματα, που απελευθερώνουν οπτικές φυγές μεταξύ του "προγενέστερου" –κανονικού, στέρεου, φθαρμένου– και του "σύγχρονου" –ασύμβατου, διάφανου, νέου. Η ενδιάμεση κίνηση περιγράφει μια αλυσίδα συνεχόμενων προοπτικών αποκαλύψεων που ισχυροποιούνται με τα υλικά, τις υφές, τα χρώματα και τον τεχνητό φωτισμό. Επάνω στο μη αναμενόμενο χωρικό καμβά που προκύπτει υφαίνονται οι δύο χρόνοι του κτίσματος, οδηγώντας σε έναν, συντακτικά και αντιληπτικά, αμφίσημο αρχιτεκτονικό λόγο, ενόσω η συνεχής παρουσία των κρυσταλλικών επιφανειών αναδεικνύει συνολικά μια ανάλαφρη αρχιτεκτονική, που λειτουργεί σαν δοχείο φωτός.
Ο χώρος υποδοχής στο ισόγειο επίπεδο αποτελεί προϊόν πολλών γεωμετριών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, "σκηνοθετώντας" μια κομβική ζωτική περιοχή σύνδεσης, κίνησης και στάσης. Συντελώντας σε ένα ρευστό βίωμα διαδοχικών σχέσεων του χώρου και του φωτός, αυτός ο "θεατρικός" χώρος συνδέεται οπτικά και με τον κήπο που διαμορφώθηκε στο πίσω μέρος του κτιρίου, θυμίζοντας γυάλινο "πίνακα" που παρουσιάζει εικόνες της φύσης. Παράλληλα, η δυναμική σύνθεση της κύριας όψης –όπου εφαρμόζεται ένα "ακατάστατο" σύστημα ολισθημένων γραμμικών "κενών", σε τέτοιο ρυθμό, ώστε να μην παραβιάζεται η ιδιωτικότητα του εσωτερικού– και η μονολιθική χρήση του ξύλου στις επενδύσεις της δηλώνουν μια έντονη "διακοπή" του στερεοτυπικού κτιριακού μετώπου στο συγκεκριμένο σημείο της πόλης.
Τόσο η παρουσία του πράσινου στον ακάλυπτο χώρο του οικοπέδου, όσο και αντίστοιχα του ξύλου στην επιδερμίδα του γραφείου, μοιάζει να έλκουν το φυσικό στοιχείο στο πυκνοδομημένο αστικό συγκρότημα.