Κατοικία στην Εκάλη

Η  μονοκατοικία είναι διώροφη, σε ένα ενδιάμεσο οικόπεδο 867 m², στην Εκάλη. Περιλαμβάνει χώρους διημέρευσης στο ισόγειο και υπνοδωμάτια στον πρώτο όροφο.
Στο ισόγειο, ένα σημαντικό τμήμα του καθιστικού είναι χώρος διπλού ύψους. Τα υπνοδωμάτια βρίσκονται περιμετρικά στον πρώτο όροφο και αιωρούνται προς νότο, πάνω από το χώρο διημέρευσης, ως αυτόνομες ιδιωτικές μονάδες. Το υπόγειο περιλαμβάνει βοηθητικούς χώρους και δύο θέσεις στάθμευσης. Tο κτίριο τοποθετείται στο οικόπεδο διαμορφώνοντας έναv κύριο υπαίθριο χώρο στο νοτιοανατολικό τμήμα του, όπου τοποθετείται και η πισίνα, σε επαφή με το κτίριο. Στο εσωτερικό και στην περίμετρο του οικοπέδου υπάρχουν πολυάριθμα, μεγάλου ύψους πεύκα. Γι' αυτό το λόγο, στο ισόγειο οι όψεις του κτιρίου έχουν εκτεταμένα ανοίγματα προς νότο και ανατολή, τα οποία εξασφαλίζουν την είσοδο άφθονου φυσικού φωτός στους χώρους διημέρευσης και εποικοινωνία με τον υπαίθριο χώρο. Οι χώροι αυτοί σκιάζονται επαρκώς από προβαλλόμενους όγκους για την αποφυγή υπερθέρμανσης κατά τους θερινούς μήνες. Στον πρώτο όροφο, πιο περιορισμένα ανοίγματα εξασφαλίζουν ιδιωτικότητα.
Ο κύριος όγκος του κτιρίου στεγάζεται με μονόκλινη στέγη με κεραμίδια σε πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος, μη σταθερής εγκάρσιας διατομής, που παράγεται από μία επιφάνεια διπλής καμπύλωσης.
Η επιφάνεια της στέγης, στο υψηλότερο σημείο της φτάνει σε ύψος 9 m –το μέγιστο επιτρεπόμενο– επάνω από το διώροφο ανοικτό χώρο του ισογείου, παράγοντας ένα γενναιόδωρο και δυναμικό εσωτερικό, του οποίου οι λευκές επιφάνειες ζωντανεύουν από δέσμες φωτός από τη νότια όψη. Περσίδες από ξύλο iroco σκιάζουν το κεντρικό υαλοπέτασμα της όψης αυτής, συμβάλλοντας στο παιχνίδι του φωτός.
Η επένδυση των κεραμιδιών της στέγης συνεχίζεται και σε τμήμα της βόρειας όψης του κτιρίου και εξυπηρετεί τόσο λειτουργικά –αυξάνοντας τη θερμική προστασία– όσο και νοηματικά στην οπτική συνέχεια στέγης - βόρειου τοίχου ως ένα ενιαίο προστατευτικό κέλυφος.
Η σημαντική λειτουργία του στοιχείου αυτού, που παρέχει συνοχή στο σύνολο της αρχιτεκτονικής σύνθεσης επανερμηνεύοντας την παραδοσιακή στέγη της ελληνικής αρχιτεκτονικής, εκφράζεται με την προέκτασή του συμμετρικά στην ανατολική και δυτική όψη.
Στατικά η λύση αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι τα προεξέχοντα τοιχεία του κελύφους συμβάλλουν στην ακαμψία της κατασκευής χωρίς να διασπούν τον εσωτερικό χώρο της κατοικίας.
Η ιδιαιτερότητα του κελύφους εντάσσεται σε μια στρατηγική αναζήτησης κατάλληλης έκφρασης -υλικής και συνθετικής- μέσα στο προαστιακό περιβάλλον της περιοχής, το οποίο συγχέει την παραδοσιακή εικονογραφία με σύγχρονες επιθυμίες και φαντασιώσεις. Η πρόθεση αυτή οδήγησε και στη χρήση μιας συμβατικής και περιορισμένης παλέτας υλικών της ελληνικής προαστιακής αρχιτεκτονικής, με αντισυμβατικό ωστόσο τρόπο. Ο λευκός σοβάς και η επένδυση κεραμιδιών κυριαρχούν στις όψεις, με κάποια δευτερεύοντα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως ο κατακόρυφος όγκος του τζακιού με την καμινάδα του, τα οποία επενδύθηκαν με σκαπιτσαριστό πωρόλιθο.
Για τα εξωτερικά δάπεδα επιλέχθηκε η χρήση λευκού μαρμάρου Διονύσου ενώ τα εσωτερικά δάπεδα του καθιστικού και των υπνοδωματίων είναι από ισόβενη δρυ Αμερικής.