Κατοικία στην Αχαΐα

Η κατοικία "Ελιά και πέτρα" γεννήθηκε από το όνειρο.
Παιδικές μνήμες και άρωμα της γης έγιναν μια βασανιστική εμμονή για τον ιδιοκτήτη.
Έτσι ένα βράδυ μου το περιέγραψε, σαν άθροισμα εικόνων που τρέχουν μπροστά στα μάτια ενός παιδιού πίσω από ένα παράθυρο μιας παρηκμασμένης μικρής αγροικίας, τη νοσταλγία, μιας ζωής ανέμελης, πού μέσα στην απόλυτη ελευθερία ζούσε μια αλήθεια μοναδική. Το πεπερασμένο του δομημένου και το αχανές της υπαίθρου.
Σπίτι τους ήταν η αυλή, σαλόνι και υποδοχή μαζί, και καταφύγιο το δομημένο. Απλή παραλληλόγραμμη σύνθεση ενός μονοχώρου, που αγκάλιαζε και ξεκούραζε τους ανθρώπους και τα όνειρά τους. Μια προσέγγιση σχεδόν ασκητική.
Χρώματα, αρώματα, φωνές, και η γη χαλί που ξεκουράζεται η νοσταλγία.
Μέσα από μια κουβέντα μεστή νοημάτων και φορτισμένη από τη νοσταλγία ενός χρόνου που έζησε ο χρήστης, μπήκαν οι βάσεις της σύνθεσης .
Υπόκλιση στη φύση.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το στοίχημα ήταν να νοιώθεις τη βροχή από το άρωμα της γης. Γιατί οι εποχές δεν είναι μόνο κλίμα, αλλά και αρώματα και χρώματα. Όλες οι αισθήσεις διεγείρονται από τη μαγεία της φύσης.
Έτσι ξεκίνησα αναζητώντας υλικά φυσικά και μια σύνθεση που θα συνδιαλέγεται με το άμεσο περιβάλλον.
Ελαιώνας.
Δένδρα με ιστορία στοιχισμένα σε μια αυστηρή διάταξη, υπαγορεύουν το χρώμα και το υλικό. Πέτρα στο χρώμα των φύλλων της ελιάς. Ταξιδέψαμε μέχρι το Μαίναλο Όρος για να αντλήσουμε την πρώτη ύλη.
Έτσι σχεδιάστηκε, κλέβοντας από την αγροικία τον προσανατολισμό, πού έκρυβε σοφία, μια μεσογειακή κατοικία σε δύο ορόφους με αποθηκευτικό χώρο στο υπόγειο.
Μια στιβαρή κατασκευή λίθινη, με μεγάλα ανοίγματα και χαμηλωμένα τα πρέκια των παραθύρων. Η θέα απλώνεται σαν χαλί και κάθε πλάνο έχει γη, ορίζοντα και ουρανό.
Μια τριλογία σχεδόν ονειρική.
Σαν πίνακες της αναγέννησης.
Ακανόνιστα και ελεύθερα χτισμένη πέτρα με αρμούς και πελεκημένους στο χέρι λίθους για τις γωνίες.
Ο άνεμος αφήνεται τόσος όσος χρειάζεται για να καθαρίσει από την υγρασία τους χώρους, ενώ ένα εκτενές αίθριο φιλοξενείται μέσα στον όγκο του κτιρίου, για να προστατεύει και να ελευθερώνει ταυτόχρονα.
Στο ισόγειο η ζώνη ημέρας, υποδοχή, σαλόνι, τραπεζαρία, κουζίνα (διακριτές χρήσεις σε ένα χώρο ενιαίο) και ένας ξενώνας με μπάνιο.
Στον όροφο τρία υπνοδωμάτια, δύο μπάνια, γραφείο ανοιχτό στο κλιμακοστάσιο.
Στο ένα υπνοδωμάτιο μεγάλο άνοιγμα σε οδηγεί σε ένα μπαλκόνι μέσα στο αίθριο, στεγασμένο από περίτεχνη ξύλινη κατασκευή.
Ανηφορίζοντας από την κεντρική πύλη του κτήματος και φθάνοντας κοντά στο σπίτι από τη βορινή του πλευρά, περπατάει ο επισκέπτης ένα μονοπάτι, παράλληλο στην κατοικία, έχοντας την ευκαιρία να αφομοιώσει τα βασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία της σύνθεσης. Ανεβαίνοντας το κεντρικό κλιμακοστάσιο μέχρι την είσοδο ανακαλύπτει επίπεδα και μια οριζόντια διάταξη των χρήσεων. Η είσοδος δε βρίσκεται στην κύρια όψη του κτιρίου, τη βορινή, αλλά στη δυτική που σου επιτρέπει να περάσεις αθόρυβα από τη φύση στο δομημένο.
Στον περιβάλλοντα χώρο διαμορφώνεται με διακριτικότητα ελληνικός κήπος και πέρα από αυτόν το κτήμα ελαιώνας, που αγκαλιάζει το κτίσμα. Γύρω από το σπίτι μικροί προφυλαγμένοι από τον άνεμο χώροι πρασίνου με παγκάκια προσφέρουν τη δυνατότητα ξεκούρασης και περισυλλογής.
Τίποτα πια δε θυμίζει την παλιά αγροικία, χτισμένη με μέτρο, τη στοιχειώδη επάρκεια, χώρων - χρήσεων, όμως δεν είναι λίγο να καταλαβαίνεις τη φθινοπωρινή βροχή με κλειστά μάτια όπως τότε.
Γιατί η αρχιτεκτονική γεννιέται από τη νοσταλγία…και τ΄ όνειρο…