Ανακαίνιση διαμερίσματος ιστορικού, διατηρητέου κτιρίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Το διαμέρισμα βρίσκεται στον τρίτο όροφο ιστορικού, διατηρητέου κτιρίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το κτίριο συνολικά είχε αποκατασταθεί στις όψεις και εσωτερικά στους κοινόχρηστους χώρους λίγα χρόνια πριν την ανακαίνιση του διαμερίσματος. Στο συγκεκριμένο διαμέρισμα είχαν καθαιρεθεί εσωτερικά τα δάπεδα, τα εσωτερικά κουφώματα, κάθε είδους επένδυσης, καθώς και τα αυθεντικά γύψινα διακοσμητικά στοιχεία.
Η λειτουργικότητα καθορίστηκε σύμφωνα με τις ανάγκες τετραμελούς οικογένειας. Η βασική οργάνωση των χώρων διατηρήθηκε στο μεγαλύτερο βαθμό ως είχε και βελτιώθηκε με παρεμβάσεις μικρής κλίμακας. Βασικός στόχος της αισθητικής κατεύθυνσης του σχεδιασμού ήταν η αναβίωση κάποιων από τα αυθεντικά, κλασικά στοιχεία της οικοδομής, όπως τα εξωτερικά και εσωτερικά κουφώματα ή τα γύψινα διακοσμητικά στοιχεία οροφής και τοίχων, σε συνδυασμό με την προσαρμογή των χώρων τόσο λειτουργικά όσο και αισθητικά στις ανάγκες του σήμερα.
Οι αυξημένες ανάγκες αποθήκευσης των ιδιοκτητών καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την διαμόρφωση αποθηκευτικών χώρων σε κατάλληλα σημεία του διαμερίσματος. Ξεκινώντας από την ντουλάπα εισόδου και τη σύνθεση κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου, όπου μέσα από έναν διάλογο πλήρους και κενού, οργανώθηκαν οι βασικές χρήσεις αποθήκευσης σε ισορροπία με την κάλυψη λειτουργικών αναγκών όπως το βεστιάριο των επισκεπτών, ένα μικρό γραφείο και ένας πάγκος που εξυπηρετεί για να βγάλει ή να βάλει κάποιος τα παπούτσια του καθιστός. Στη συνέχεια, με την μεταφορά της εισόδου και του διαχωριστικού τοίχου των δύο υπνοδωματίων στο βάθος του κεντρικού διαδρόμου προέκυψε χώρος κατάλληλος για την δημιουργία δύο άνετων βεστιαρίων μέσα στα δωμάτια αυτά. Στο υπνοδωμάτιο με την τοξωτή προεξοχή «bow window» κρίθηκε σκόπιμο η ντουλάπα να τοποθετηθεί κατά μήκος του στενού τοίχου της εισόδου ώστε να παραμείνει η μεγαλύτερη επιφάνεια και κυρίως η στενή πλευρά του χώρου ελεύθερη. Τέλος, ο χώρος διημέρευσης οργανώθηκε κατάλληλα και διαχωρίστηκε σε επιμέρους ζώνες καθιστικού και τραπεζαρίας, μεταξύ τους διαχωρισμένους με ελαφριά μεταλλική βιβλιοθήκη, στην οποία εντάσσεται και η τηλεόραση, η οποία περιστροφικά μπορεί να καλύψει και τους δύο χώρους. Το μπάνιο και η τουαλέτα ξένων παρέμειναν στις ίδιες θέσεις, δίνοντας όμως λίγο περισσότερο χώρο στο μπάνιο και περιορίζοντας την τουαλέτα στις ελάχιστες λειτουργικές διαστάσεις. Η κουζίνα οργανώθηκε σε δύο βασικές ζώνες, κατά μήκος της μεγαλύτερης πλευράς του χώρου, έχοντας τον πάγκο εργασίας στη μια πλευρά και ερμάρια αποθήκευσης, ψυγείο και φούρνο από την άλλη. Για την πλευρά αυτή σχεδιάστηκε επίσης ένα μαύρο μεταλλικό τραπέζι καθημερινού φαγητού, το οποίο ακουμπά με την μικρή
του πλευρά σε έναν τοίχο-μαυροπίνακα, όπου κάποιος μπορεί να γράψει με κιμωλία.
Η παλέτα υλικών του διαμερίσματος βασίστηκε στην καθαρότητα του λευκού, τόσο στο μεγαλύτερο μέρος των τοίχων όσο και στα κουφώματα, στις οροφές και στις κουρτίνες. Στα δάπεδα, στο μεγαλύτερο μέρος κυριαρχεί το ξύλο, με δρύινες πλατιές σανίδες στην φυσική τους απόχρωση, εκτός από τις «υγρές» περιοχές της κουζίνας και των μπάνιων όπου τοποθετήθηκε κεραμικό πλακίδιο μεγάλων διαστάσεων και λευκό μάρμαρο (Βώλακας) αντίστοιχα. Τα δύο αυτά υλικά τοποθετήθηκαν επίσης τόσο ως επένδυση τοίχων, όσο και στον πάγκο εργασίας της κουζίνας και τους νιπτήρες των μπάνιων. Η χρήση του χρώματος περιορίστηκε σε δύο μόνο σημεία του διαμερίσματος και συνδυάστηκε με γύψινα διακοσμητικά πλαίσια, στον τοίχο πίσω από τον καναπέ στο σαλόνι και στον τοίχο που ακουμπάει το κρεβάτι στο master bedroom αντί για κεφαλάρι. Ταυτόχρονα, το χρώμα παίζει τον ρόλο του συμπληρωματικά και σε μικρότερη ποσότητα σε κάποια έπιπλα, όπως στις καρέκλες της τραπεζαρίας και της κουζίνας. Η χρωματική πρόταση διαβαθμίζεται μεταξύ θερμών (κόκκινων – ροζ) και ψυχρών (μπλε – πετρόλ) αποχρώσεων. Η μεγαλύτερη τονική ένταση ωστόσο των χώρων προκύπτει από τον «διάλογο» των εκτεταμένων λευκών επιφανειών και των μαύρων λεπτομερειών της επίπλωσης. Στοιχείο σημαντικό που συμπληρώνει την παλέτα των υλικών και προσδίδει πολυτέλεια και διαχρονικότητα στους χώρους είναι ο μπρούτζος, ο οποίος συναντάται τόσο στα μεταλλικά πόδια των beetle chairs και των κομοδίνων, όσο και στα πόμολα επώνυμων εταιριών, αλλά και στα μίνιμαλ – γεωμετρικά φωτιστικά του σχεδιαστή Μιχάλη Αναστασιάδη.