Κατοικία σε άμεση επαφή με το τοπίο

Σκοπός της μελέτης υπήρξε ο σχεδιασμός μία εντυπωσιακής κατοικίας που να εγκιβωτίζει την απέραντη θέα του οικοπέδου προς τη θάλασσα και το βουνό και να ισορροπεί με την αναγκαία διαφύλαξη της ιδιωτικότητας μίας κατοικίας. Γνώμονες της πρότασης αποτέλεσαν η επιλογή κάτοψης ανοικτού τύπου για τους χώρους διημέρευσης σε συνδυασμό με μία σύγχρονη, καθαρή και γλυπτική αρχιτεκτονική που επιτυγχάνεται μέσω της χρήσης ακατέργαστων υλικών. Η προσέγγιση περιελάμβανε τη διαχείριση ενός απότομου οικοπέδου που γειτνιάζει με εθνικό πάρκο της χώρας.
Οι δευτερεύοντες βοηθητικοί χώροι τοποθετούνται στο χαμηλότερο επίπεδο του οικοπέδου, με όσο το δυνατόν μικρότερη εκσκαφή στο ανάγλυφο. Η είσοδος στο κτίριο βρίσκεται στη στάθμη του υπόγειου χώρου στάθμευσης, ο οποίος λαμβάνει φυσικό φωτισμό μέσω μίας διάφανης επιφάνειας υγρού στοιχείου του ισόγειου επιπέδου. Οι κύριες χρήσεις του κτιρίου φιλοξενούνται σε δύο επίπεδα άνω της πλαγιάς με τα καθιστικά, την κουζίνα, την πισίνα  και τον κήπο στο πρώτο επίπεδο και τα υπνοδωμάτια να τοποθετούνται στο δεύτερο επίπεδο, όντας απομονωμένα από τις κύριες χρήσεις αλλά σε ένωση με το τοπίο, μέσω της επεκτατικής φύτευσης. Τα διάφορα στρώματα της κατοικίας επιτρέπουν διαφορετικές εμπειρίες στο χώρο.
Η είσοδος στο ισόγειο επίπεδο, διαμέσου της γραμμικότητας του χώρου του μπαρ, οδηγεί στην "καρδιά" της κατοικίας, δηλαδή στην κουζίνα. Η κουζίνα με τη σειρά της διαχωρίζεται στην τραπεζαρία και το θερινό καθιστικό. Το χειμερινό καθιστικό χωροθετείται ομοίως παραπλεύρως της κουζίνας, με τη διαφορά ότι η οροφή πλέον βρίσκεται χαμηλότερα, πλαισιώνοντας τη θέα και οριοθετώντας ένα χώρο ανεπίσημων συγκεντρώσεων γύρω από το τζάκι.
Τα όρια ανάμεσα στον εσωτερικό και των εξωτερικό χώρο είναι δυσδιάκριτα, με μόνιμο πρωταγωνιστή το περιβάλλον τοπίο. Παρ’ όλα αυτά, η οροφή από τσιμέντο με ραβδώσεις, τα ραφιναρισμένα τσιμεντένια δάπεδα των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων και η διαχρονικότητα των δρύινων δαπέδων των ιδιωτικών χώρων και της εσωτερικής ξυλουργικής ενδυναμώνουν την αίσθηση της συνέχειας. Ο προαύλιος χώρος γίνεται μέρος των χώρων διημέρευσης, ενώνεται όπως προαναφέρθηκε οπτικά με την υπόγεια στάθμη και προφυλάσσει την ιδιωτικότητα του τελευταίου επιπέδου μέσω μιας επιφάνειας Cor-Ten, η οποία επιτρέπει στις ακτίνες του ήλιου να εισέλθουν δημιουργώντας παιχνιδίσματα φωτός στους χώρους κυκλοφορίας. Οι δοκοί των δύο επιπέδων, με τη μονολιθική αισθητική τους, μοιάζουν να αιωρούνται  πάνω από τις φωτεινές και σχεδόν διαφανείς όψεις της κατοικίας. Η ανοικτή διάταξη με τα λιγοστά υποστυλώματα και τις λιγοστές τοιχοποιίες, καθώς και τα όσο το δυνατόν λιγότερα διαχωριστικά πλαίσια των υαλοστασίων παραχωρούν για άλλη μία φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θέα.