Σχεδιασμός ιταλικού εστιατορίου στο Χαλάνδρι

Σε μία τυπική μεταπολεμική μονοκατοικία του '50 των αθηναϊκών προαστίων, στο Χαλάνδρι, βρήκε στέγη η αστική εκδοχή του καλοκαιρινού ιταλικού εστιατορίου της Αντιπάρου, το Lollo’s Atene.
Σκοπός των μελετητών ήταν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον λιτό και "φρέσκο", όπως το ιταλικό μενού, που προσφέρεται, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι έχουν να αντιμετωπίσουν την πληθώρα των υλικών και την κατασκευαστική και μορφολογική πολυπλοκότητα των κτισμάτων της εποχής.
Το εσωτερικό του σπιτιού είχε δεχτεί πολλές επεμβάσεις μέσα στα χρόνια λόγω των αλλεπάλληλων αλλαγών στη χρήση και επακολούθως και των εσωτερικών διατάξεων.
Οι προσθήκες εσωτερικά απομακρύνθηκαν με σκοπό να αποκαλυφθεί η πιο ειλικρινής μορφή του, ο σκελετός του.
Οι τοίχοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί, είναι από πέτρα. Παλαιότερες καθαιρέσεις στο εσωτερικό του κτιρίου οδήγησαν στην ανάγκη της χρήσης μεταλλικών δοκών για υποστήριξη της οροφής, η οποία είναι κατασκευασμένη από μία αρκετά ασυνήθιστη, ταυτόχρονα μορφολογικά ενδιαφέρουσα κατασκευή από συμπαγή τούβλα και σκυρόδεμα.
Κεντρικός άξονας του σχεδιασμού ήταν, αντί να καλυφθεί και να κρυφτεί όλη αυτή η πολυπλοκότητα, να αποκαλυφθεί σε μία ήπια συνύπαρξη με τις νέες επεμβάσεις.
Στην κύρια αίθουσα οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από το περβάζι των παραθύρων είναι χρωματισμένο σε βαθύ πράσινο, σαν να είναι βουτηγμένο στο λάδι. Οι υφές είναι "δουλεμένες", για να είναι ομαλές και λείες, από λακαριστές επιφάνειες και γυαλιστερά βερνίκια.
Ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι από γυαλισμένο μωσαϊκό "γεμίζει" όλο τον ημικυκλικό χώρο με τα παράθυρα. Η επιφάνειά του κατασκευάστηκε επί τόπου, ακολουθώντας την παραδοσιακή μέθοδο κατασκευής μωσαϊκών της εποχής και έχει βάση από τσιμέντο χρωματισμένο στο πράσινο χρώμα της αίθουσας με λευκές, μαύρες και κόκκινες ψηφίδες.
Ό,τι βρίσκεται από εκεί και επάνω, τα δομικά στοιχεία από πέτρες και τούβλα, τα μέταλλα αλλά και οι νέες προσθήκες – αεραγωγοί, κανάλια φωτισμού, ηχεία – έχουν καλυφθεί με ένα πέπλο λευκού χρώματος, μέσα από τη χρωματική ομοιομορφία του οποίου εξομαλύνεται και εξομοιώνεται η πολυπλοκότητα των στοιχείων και η αδρότητα των υλικών.
Η αυστηρή διχρωμία του χώρου δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στους επισκέπτες και στην πολυχρωμία των πιάτων που σερβίρονται.
Η μεγάλη τζαμαρία που διαχωρίζει την κουζίνα και τα φωτιστικά, που σχεδιάστηκαν ειδικά για το εστιατόριο, προσθέτουν στη διχρωμία πινελιές από μεταλλικό σφυρήλατο χρώμα σκουριάς.
Η φωτεινή τζαμαρία λειτουργεί σαν οθόνη θεάτρου σκιών, στην οποία προβάλλεται η αδιάκοπη κίνηση της κουζίνας.
Τα φωτιστικά του χώρου, ο ψιλόλιγνος πολυέλαιος που αναπτύσσει περιστροφικά οριζόντια "μπράτσα" επάνω από το μωσαϊκό τραπέζι και τα αστεράκια στους πέτρινους τοίχους, έχουν σχεδιαστεί ειδικά για το χώρο από μεταλλικούς σωλήνες, που απολήγουν σε εμφανείς γλόμπους.
Μέσα από τις έντονες αντιθέσεις που δημιουργούνται με την ταυτόχρονη αποκάλυψη και κάλυψη της υφής των επιφανειών και της υλικότητας του υφισταμένου κτιρίου αντιπαραβάλλεται το λείο με το αδρό, το σκοτεινό με το φωτεινό, το γυαλιστερό με το ματ, τα παρόν με το παρελθόν.
Η εξωτερική σκεπαστή βεράντα και ο κατάφυτος κήπος παρέχουν επιπλέον χώρο για τον επισκέπτη, ο οποίος είναι περιτριγυρισμένος από έναν από τους λίγους εναπομείναντες αστικούς κήπους της Αθήνας.