''Bocas'' wine bar στα Εξάρχεια

Στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, μια γειτονιά που τα τελευταία χρόνια υπόκειται έναν συχνά βίαιο ‘εξευγενισμό’ (gentrification) μας ζητήθηκε να σχεδιάσουμε έναν χώρο φιλοξενίας μεσογειακού κρύου φαγητού και ποικιλιών βιολογικών κρασιών μικρών παραγωγών. Σε έναν low profile δρόμο που φιλοξενεί κυρίως παραδοσιακά μαγειρεία βασική αρχή σχεδιασμού αποτέλεσε η ομαλή ένταξη της πρότασης στην αυθεντικότητα της περιοχής και η ‘επέκταση’ του αστικού δημόσιου ιστού στο εσωτερικό του μπαρ. Στοιχεία όπως το κόκκινο χρώμα μιας πινακίδας ‘Ρεκτιφιέ’ στην απέναντι πολυκατοικία, ένα χτιστό παγκάκι-κάθισμα για τους επισκέπτες του χώρου καθώς και η ανάδειξη της αυθεντικότητας των υλικών του κτιρίου συνετέλεσαν στην ένωση του ιδιωτικού με το δημόσιο χώρο, που σε μια γειτονιά όπως τα Εξάρχεια κατέχει ιδιάζουσα ιστορική σημασία.
Έναυσμα της συνθετικής διαδικασίας υπήρξε η ανάγκη δημιουργίας μιας τρισδιάστατης προθήκης ετικετών και άλλων προϊόντων με σκοπό την ανάδειξή της μεσογειακότητας της πρωτοβουλίας του δημιουργού του χώρου που δεν είναι ένα συμβατικό μπαρ, αλλά ένας χώρος γευσιγνωσίας και κατάδυσης σε μεσογειακές μυρωδιές και εικόνες. Ένας τρισδιάστατος κάνναβος από άβαφο μαύρο σίδερο οργανώνει έναν μικρό χώρο μόλις 40 m², ενώ τα προϊόντα φοντάρονται από μία κουρτίνα στο βαθύ κόκκινο των κρασιών προσδίδοντας κάποια θεατρικότητα στον διπλού ύψους χώρο. Λόγω του ιδιαίτερα στενού
πλάτους του χώρου προτάθηκαν τραπεζάκια κινητά που τοποθετούνται επί του πάγκου-καθίσματος προς οικονομία χώρου και χάριν βελτιστοποίησης της κίνησης των χρηστών στο στενό διάδρομο. Η όψη του χώρου διατηρεί την υπάρχουσα επένδυση μαρμάρου και δε φέρει κάποια σήμανση προς σεβασμό της μη εμπορικότητας των δρόμων των Εξαρχείων και προς αποφυγή κανονικοποίησης της εμπορευματοποίησης των δρόμων μιας τόσο ευαίσθητης περιοχής. Το όνομα του μαγαζιού ‘Bocas’ σημαίνει στα ισπανικά ‘Στόματα’ και καλεί το χρήστη να γευτεί μεσογειακά αρώματα και να δημιουργήσει εικόνες από την Ισπανία, την Ελλάδα και άλλες χώρες της Μεσογείου. Στη φωτογράφιση του έργου έχει δοθεί επί τούτου μία θεατρικότητα με σκοπό να αναδειχθεί η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των εμπορικών χώρων αναψυχής σε χώρους που σέβονται το περιβάλλον που τους φιλοξενεί και που ο χρήστης μπορεί να τους οικειοποιηθεί διατηρώντας τη συνέχεια με το δημόσιο χώρο κατά το δυνατόν πιο ανέπαφη.
Το μαύρο σίδερο στην πρωτόλεια μορφή του συνοδεύεται από την ανάδειξη τον υποστυλωμάτων μιας πολυκατοικίας της δεκαετίας του ‘60 στο αυθεντικό τους υλικό, το εμφανές μπετόν, οι οποίες δίνουν παράλληλα έναν χωρικό ρυθμό. Ένα χειροποίητο ισπανικό πλακάκι με αδρή επιφάνεια επιλέχθηκε για την επένδυση τόσο του επίπλου μπαρ όσο και του παγκακιού - καθίσματος δίνοντας μια υλική συνοχή στο σύνολο της σύνθεσης. Το ξύλο τόσο του επίπλου μπαρ όσο και των ραφιών αποθήκευσης των μπουκαλιών έχει βαφτεί με βερνίκι στο ίδιο βαθύ κόκκινο αφήνοντας εμφανή τα νερά του ξύλου. Σημαντικό στοιχείο
της υλικότητας της πρότασης αποτέλεσε η αποκατάσταση του ενός τοίχου στο αρχικό υλικό πλήρωσής του, την πέτρα. Ο ανασχεδιασμός υπαρχόντων κτιρίων άλλωστε συνιστά έναν ζωντανό οργανισμό και παρότι ως αρχιτέκτονες δεν υπήρχε στην αρχική μας πρόθεση η φυσική πέτρα, η ανάδειξη του υλικού κατά τη φάση των καθαιρέσεων επανατροφοδότησε την αρχική αρχιτεκτονική πρόταση. Ανοξείδωτο σίδερο επιλέχθηκε για το εξωτερικό έπιπλο μπαρ ενώ ως στοιχείο πλήρωσης το υαλότουβλο σε ορθογώνια διατομή ως συνέχεια του ορθογώνιου καννάβου της μεταλλικής προθήκης, ενισχύοντας περαιτέρω τη συνέχεια εσωτερικού και εξωτερικού χώρου.