Σε εστιατόριο ασιατικής κουζίνας στη Λάρισα, ένα στέγαστρο από μπαμπού, σε συνδυασμό με διαχωριστικά από το ίδιο υλικό, καθορίζουν το χώρο του φαγητού. Με έμπνευση από στοιχεία της ιαπωνικής αρχιτεκτονικής, το στέγαστρο δημιουργείται ως μία κατασκευή από επάλληλα μπαμπού, που έρχεται σε πρώτο πλάνο και συνθέτει την ατμόσφαιρα του χώρου. Φωτογραφίες: Γιώργος Ακριβός.

Η κατοικία βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά στο κέντρο της πόλης Racine στο Γουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτειών, δίπλα σε μια λίμνη. Σχεδιάστηκε για μια νέα οικογένεια και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίον μια μικρή, βιοκλιματική κατοικία μέτριου προϋπολογισμού μπορεί να συμβάλει στην αισθητική και ενεργειακή αναβάθμιση του κτιριακού αποθεματικού μιας περιοχής, το οποίο επί δεκαετίες μαστίζει η οικονομική ύφεση. Είναι ένα από τα πρώτα σπίτια που χαρακτηρίστηκαν ως "LEED Platinum" σύμφωνα με το διεθνές σύστημα ενεργειακής πιστοποίησης, καθώς οι αρχιτέκτονες διαχειρίστηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια σειρά παραμέτρων, όπως το μικρόκλιμα της περιοχής, τον επαρκή αερισμό και ηλιασμό, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το βρόχινο νερό, τις φυτεύσεις κτλ.
Ο όγκος της κατοικίας είναι λιτός, ορθογωνικός με μια σειρά από εσοχές και εξοχές που δημιουργούν ημιυπαίθριους και στεγασμένους χώρους. Η διαφάνεια του ισογείου επιτρέπει την οπτική σύνδεση εκατέρωθεν της κατοικίας μεταξύ του δρόμου και της λίμνης, ενώ το ειδικό σύστημα εξωτερικής επένδυσης "rain screen", που χρησιμοποιήθηκε στον όροφο για την προστασία από τις συχνές καταιγίδες, δημιουργεί μια αεριζόμενη διπλή όψη ανάμεσα στα πετάσματα και το κέλυφος σκυροδέματος, με υψηλές ενεργειακές επιδόσεις. Aντανακλά την ηλιακή ακτινοβολία και λόγω του διακένου που αναπτύσσεται μεταξύ του εξωτερικού κελύφους και του εσωτερικού επιτρέπει την εκτόνωση των διαχεόμενων υδρατμών από τον εσωτερικό χώρο. Ως αποτέλεσμα αυτού, το εσωτερικό περίβλημα προστατεύεται από την άμεση έκθεση στον ήλιο και την υγρασία, βελτιώνοντας άμεσα τη θερμική άνεση των χρηστών. Αυτό το σύστημα μετασχηματίζεται σταδιακά, στο σημείο της βεράντας των υπνοδωματίων του ορόφου, σε ένα λεπτό πλέγμα ράβδων αλουμινίου, χωρίς όμως να παρεμποδίζει τη θέα. Το τοπικό κλίμα, με πολύ κρύους χειμώνες και ζεστά, υγρά καλοκαίρια απαιτούσε μια προσεκτική μελέτη για το συνδυασμό ενεργητικών συστημάτων και παθητικών στρατηγικών σχεδιασμού, για να διασφαλιστεί η σωστή θερμική άνεση στο εσωτερικό. Το μικρό μέγεθος της κατοικίας αποτέλεσε κλειδί για το μειωμένο ενεργειακό αποτύπωμά της και την ελαχιστοποίηση της εξάρτησής της από το τοπικό ενεργειακό δίκτυο. Οι αρχιτέκτονες, δημιουργώντας μια μακρόστενη κατοικία κατά μήκος του άξονα βορρά - νότου, εκμεταλλεύτηκαν στο έπαρκο τη μέγιστη ηλιακή έκθεση, καθώς και την αύρα της λίμνης, που παρέχει φυσικό, διαμπερή εξατμιστικό δροσισμό στους εσωτερικούς χώρους. Παράλληλα, τα χαμηλής εκπεμπτικότητας διπλά κρύσταλλα με διάκενο από αργό μειώνουν τις θερμικές απώλειες το χειμώνα και προστατεύουν από την υπερθέρμανση το καλοκαίρι. Το κεντρικό κλιμακοστάσιο λειτουργεί ως θερμική καμινάδα, επιτρέποντας την απαγωγή του θερμότερου αέρα προς τα επάνω και την εκτόνωσή του στο εξωτερικό περιβάλλον από τα ανοιγόμενα παράθυρα στο παρατηρητήριο του τελευταίου ορόφου. Η μεγάλη νότια προεξοχή του όγκου ελαχιστοποιεί τα ανεπιθύμητα ηλιακά κέρδη το καλοκαίρι καθότι αποτρέπει την είσοδο των ηλιακών ακτίνων, ενώ αντίστοιχα επιτρέπει την είσοδό τους και την αξιοποίηση της θερμικής ενέργειάς τους το χειμώνα, που ο ήλιος βρίσκεται χαμηλότερα. Ομοίως, το φύλλωμα από το παλαιό πλατάνι στον κήπο, που μετρά ήδη εκατό χρόνια, χρησιμεύει ως μια φυσική ομπρέλα για το σπίτι. Η βόρεια όψη, που εκτίθεται σε βίαιους βόρειους ανέμους το χειμώνα, σχεδιάστηκε σκοπίμως με τα λιγότερα δυνατά ανοίγματα.
Κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν ο φυσικός αερισμός δεν είναι εφικτός, το σπίτι υποστηρίζεται με τεχνητό σύστημα αερισμού, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό υποδαπέδιο σύστημα παροχής αέρα, που σε συνδυασμό με ένα σύστημα ανάκτησης θερμότητας παρέχει φρέσκο αέρα στους κατοίκους.
Για τη θέρμανση και την ψύξη της κατοικίας, αξιοποιήθηκε η γεωθερμία του εδάφους με εγκατάσταση κυκλώματος από γεωεναλλάκτες κατακόρυφης διάταξης κλειστού βρόχου με μια αντλία θερμότητας.
Το νερό χρήσης θερμαίνεται μέσω της ενέργειας που παράγεται από έναν ηλιακό συλλέκτη και συμπληρωματικά από τη γεωθερμική αντλία. Ανάλογα με τις ανάγκες της κατοικίας σε ζεστό νερό, το δίκτυο υποστηρίζεται και από ταχυθερμαντήρα ροής χωρίς δεξαμενή. Η απουσία δεξαμενής εξοικονομεί ενέργεια, καθώς δεν απαιτείται η συνεχής διατήρηση του νερού σε υψηλή θερμοκρασία. Οι σωλήνες του ζεστού νερού μονώθηκαν, ενώ στο δίκτυο εγκαταστάθηκε μια αντλία ανακυκλοφορίας, ελαχιστοποιώντας την άσκοπη ροή νερού. Μπαταρίες χαμηλής ροής συμβάλλουν στην εξοικονόμηση πόσιμου νερού. Η συνολική κατανάλωση νερού της κατοικίας περιορίζεται στα 53 m³/έτος.
Το βρόχινο νερό, που συλλέγεται από την οροφή, οδηγείται κατά 65% σε έναν ειδικά σχεδιασμένο υπόγειο χώρο, που επιτρέπει τη φυσική διήθησή του, ενώ το υπόλοιπο 35% συλλέγεται σε δυο δεξαμενές και χρησιμοποιείται για την άρδευση του κήπου. Για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας χρησιμοποιήθηκαν φωτοβολταϊκά συστήματα. Πιο συγκεκριμένα, η εξωτερική επίστρωση της οροφής καλύφθηκε από εύκαμπτα φωτοβολταϊκά φύλλα (PV laminates), ενώ μια επιπλέον σειρά τυπικών φωτοβολταϊκών πλαισίων εγκαταστάθηκε μακριά από την κατοικία, σ’ ένα κεκλιμένο τμήμα του οικοπέδου. Η ισχύς των φωτοβολταϊκών συστημάτων είναι 4,2 kW και καλύπτει περίπου το 70% της απαιτούμενης ενέργειας. Ο φωτισμός της κατοικίας επιτυγχάνεται με λαμπτήρες φθορισμού και φωτοδιόδους (LED). Επιπλέον, το ηλεκτρικό δίκτυο της κατοικίας συνδέθηκε στο δίκτυο της πόλης, ώστε να μπορεί να διοχετεύει ή να λαμβάνει ενέργεια ανάλογα με τις απαιτήσεις. Τέλος, τα υλικά επιλέχθηκαν προσεκτικά με βάση μια σειρά κριτηρίων, όπως της αντοχής, του χαμηλού κόστους συντήρησης, της τοξικότητας και των περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών (βιώσιμα, ανακυκλωμένα, ταχέως ανανεώσιμα). Προτεραιότητα δόθηκε στα υλικά με τοπική προέλευση και κατασκευή.

Το POLYTOPO είναι μια πρόταση παρέμβασης στο εσωτερικό των διαμερισμάτων πολυκατοικιών στην Ελλάδα με χαμηλό κόστος, βασισμένη σε ένα νέο σύστημα κατασκευής που στοχεύει στην αναβάθμιση απαξιωμένων ιδιοκτησιών.
Η πολυκατοικία αποτελεί τον κτιριολογικό τύπο κατοικίας του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού των ελληνικών πόλεων. Συνδυάζει ένα ευρωπαϊκό κατασκευαστικό σύστημα οργανωμένης δόμησης με την τοπικότητα, την παράδοση και την ελληνικότητα.
Σήμερα, από τις 6.384.353 κατοικίες της χώρας το 44,7% βρίσκονται σε πολυκατοικίες, εκ των οποίων το 96,1% είναι σε αστικά κέντρα. Από αυτές, το 64,7% κατοικούνται ενώ το 35,3% είναι κενές (το μεγαλύτερο ποσοστό κενών κτιρίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Με την πτώση της οικονομικής δραστηριότητος πρόεκυψε το φαινόμενο των κενών διαμερισμάτων κυρίως στα αστικά κέντρα.
Παρόλο που τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών δεν ανταποκρίνονται πλέον στο επιθυμητό επίπεδο ζωής του μέσου σημερινού κατοίκου, παραμένουν η μόνη διαθέσιμη λύση για μαζική κατοίκηση. Αναδύεται λοιπόν η αναγκαιότητα της εξεύρεσης λύσεων ώστε να αναβαθμιστεί και να επαναχρησιμοποιηθεί όλο το διαθέσιμο κτιριακό οικιστικό απόθεμα και συγχρόνως να ανανεωθεί και να εκσυγχρονιστεί η εικόνα του, δεδομένου ότι η χρήση του παραμένει η πιο οικονομική λύση στο θέμα της κατοικίας.
TOPOS είναι το πεδίο στο οποίο προτείνεται η παρέμβαση και αφορά κυρίως στο εσωτερικό των διαμερισμάτων και των φωταγωγών των πολυκατοικιών του ’55 -’75, καθώς είναι αυτά που χρήζουν άμεσης ανακαίνισης.
Διατηρώντας το κέλυφος του διαμερίσματος και κάποιες εσωτερικές τοιχοποιίες ο σκοπός είναι να γίνει ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση των υλικών του διαμερίσματος, εντάσσοντάς τα στο νέο σχεδιασμό. Οι χώροι που συνήθως χρειάζονται ανακαίνιση, δηλαδή η κουζίνα και το λουτρό, τοποθετούνται μαζί σε ένα σημείο κοντά στο φωταγωγό, που χρησιμοποιείται ως ο κύριος αγωγός των υποδομών, εξυπηρετώντας τις λειτουργικές διαμορφώσεις που γίνονται στα διαμερίσματα.
To POLYTOPO, μια αρθρωτή μεταλλική κατασκευή, τοποθετείται στο διαμέρισμα. Οργανώνει το χώρο και γίνεται φορέας των υποδομών του. Αυτή η κατασκευή έχει τη δυνατότητα να μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες του χρήστη.
Το TOPOS 1 είναι ένα διαμέρισμα 60 m2 σε πολυκατοικία του ’70, στον Κεραμεικό, στο οποίο έγινε η πρότυπη παρέμβαση προκειμένου να διατίθεται προς μίσθωση μικρής διάρκειας. Διατηρήθηκαν τα ίχνη των καθαιρεμένων τοίχων και ενσωματώθηκαν, ώστε η αρχική διάταξη του διαμερίσματος να είναι αναγνωρίσιμη. Στοιχεία που βρέθηκαν στο διαμέρισμα, όπως παλιά κατεστραμμένα κεντήματα και ένας τοίχος με εμφανή τα σημάδια μιας παλιάς πυρκαγιάς ενσωματώθηκαν στην κατασκευή υπενθυμίζοντας έτσι τη διαχρονικότητα του διαμερίσματος. Η κουζίνα μεταφέρθηκε δίπλα στο λουτρό σχηματίζοντας έτσι τον πυρήνα των χρήσεων. Τοποθετήθηκαν ενεργειακά κουφώματα και ατομικός λέβητας αερίου.
Το POLYTOPO, η μεταλλική κατασκευή, τοποθετήθηκε τμηματικά, δημιουργώντας τα χωρίσματα για το μπάνιο και το υπνοδωμάτιο και επεκτάθηκε για να δημιουργηθεί η υποδομή για το δίκτυο ρευματοδότησης, τα κρεβάτια, τους αποθηκευτικούς χώρους, την κουζίνα και τα οπτικοακουστικάσυστήματα.
Το POLYTOPO είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα στο τώρα με εκθέσεις και δράσεις, εμπλέκοντας
αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, φωτογράφους, δημοσιογράφους, κατασκευαστές, τεχνικές σχολές και φοιτητές, ώστε όλοι μαζί να ξαναδούμε την πολυκατοικία με νέα ματιά και να επαναπροσδιορίσουμε το μέλλον της.

Μέσα σε μία αμιγώς βιομηχανική περιοχή, στην Αττική, σχεδιάστηκε η επέκταση υπάρχουσας βιομηχανίας. Το κτιριολογικό πρόγραμμα αφορούσε σε χώρους παραγωγής, αποθηκευτικούς χώρους, χώρους γραφείων διοίκησης και βοηθητικούς χώρους των εργαζομένων. Η σύνδεση των δύο κτιριακών συγκροτημάτων, παλαιού και νέου, αποτέλεσε κομβικό σημείο για τη χωροθέτηση των λειτουργιών.
Οι ανάγκες του εργοστασίου απαιτούσαν ένα μεταλλικό κτίριο για χώρους παραγωγής με πολύ μεγάλο ύψος και ορθογωνική κάτοψη. Στόχος της αρχιτεκτονικής λύσης που δόθηκε ήταν να τοποθετηθούν οι χώροι γραφείων χαμηλότερου ύψους μπροστά, ώστε να δημιουργήσουν μια ομαλή μετάβαση τόσο στην προοπτική των όψεων, όσο και στη μετάβαση από τους δημόσιους χώρους στους περισσότερο ιδιωτικούς. Καταλυτικό στοιχείο στο σχεδιασμό του νέου κτιρίου ήταν να διαμορφωθεί ένα φιλικό εργασιακό περιβάλλον, παρόλο που το κτίριο βρίσκεται σε ένα άκρως βιομηχανοποιημένο τοπίο. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, καθώς και τους βασικούς κανόνες του βιοκλιματικού σχεδιασμού, διαμορφώθηκαν φυτεμένες επιφάνειες που λειτουργούν ως ασπίδα "προστασίας" σε σχέση με το ευρύτερο περιβάλλον. Φύση και κτίριο βρίσκονται σε μία συνεχή "χορογραφία". Άλλοτε "κινούνται" παράλληλα ως περιμετρικά οριοθετημένες φυτεύσεις, άλλοτε το ένα εισχωρεί στο άλλο με τη μορφή πράσινων νησίδων και άλλοτε το κτίριο περιβάλλει το πράσινο, δημιουργώντας αίθρια. Οι φυτεμένες επιφάνειες αξιοποιούνται και για την "ομαλή" διαχείριση του επικλινούς εδάφους. Οι γυάλινες επιφάνειες του κτιρίου παρέχουν φυσικό φωτισμό και αερισμό στους χώρους των εργαζομένων και θέα από το εσωτερικό προς φυτεμένες επιφάνειες, φράσσοντας επιλεκτικά την προοπτική. Για παράδειγμα, ο χώρος εστιατορίου του εργοστασίου βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αίθρια, προσφέροντας μια μικρή "όαση" κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Στη νότια όψη του κτιρίου έχει περιοριστεί η χρήση των γυάλινων επιφανειών και, όπου αυτές υπάρχουν, προστατεύονται είτε με περσίδες σκίασης είτε με προβόλους είτε με φύτευση. Ο σχεδιασμός για τη διαχείριση της κυκλοφορίας των οχημάτων από φορτηγά και ανυψωτικά οχήματα, οδήγησαν στη λύση της δημιουργίας δύο αξόνων. Ο ένας αφορά στην κίνηση και φορτοεκφόρτωση των οχημάτων, που διοχετεύεται εκατέρωθεν και περιφερειακά του γεωτεμαχίου. Ο δεύτερος ξεκινά από την κεντρική είσοδο και οδηγεί τον επισκέπτη προς τα κτίρια. Η κίνηση των πεζών παραμένει σε έναν κεντρικό άξονα, ο οποίος είναι η αυλή που δημιουργήθηκε από την ένωση των δύο εργοστασίων, παλαιού και νέου. Εδώ διαμορφώνεται ένα υπερυψωμένο "ασφαλές μονοπάτι", στην αρχή του οποίου υπάρχει μία μεγάλου μήκους κλίμακα, η οποία έχει περιστραφεί ως προς τον άξονα του κτιρίου και του δρόμου, προ-κειμένου να υποδεχτεί τον επισκέπτη από το χώρο στάθμευσης. Κατόπιν, ο επισκέπτης οδηγείται είτε στην κεντρική είσοδο των νέων γραφείων είτε στη συνέχεια του μονοπατιού, στο τέλος του οποίου είναι τα γραφεία του παλαιού κτιρίου. Ο εξωτερικός φωτισμός κατά μήκος των διαδρόμων λειτουργεί ως ένα είδος σηματοδότησης των εργαζομένων το βράδυ, ακολουθώντας τις χαράξεις του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Όσον αφορά στα υπάρχοντα κτίσματα, το φυλάκιο εισόδου κατασκευάστηκε εκ νέου, ενώ στο ηλεκτροστάσιο αναδιαμορφώθηκαν οι όψεις.

To Mediterraneo Fisrt Care είναι ιατρεία πρώτης φροντίδας και πρόληψης και όχι ένας χώρος παρεμβατικής ιατρικής. Σ' αυτό το πλαίσιο, η μελέτη του χώρου φαινομενικά είναι πολύ πιο απλή. Ωστόσο, ο σχεδιασμός εστιάζει την προσοχή του στην πολυπλοκότητα της απλότητας.
Δύο είναι οι άξονες, στους οποίους κινήθηκε η μελέτη του χώρου:
Ο πρώτος αφορά στην ατμόσφαιρα του χώρου, ώστε να μη θυμίζει κατά κανένα τρόπο νοσοκομείο, αλλά να παραπέμπει σε μία ατμόσφαιρα φιλική, ζεστή και οικεία, όπου οι άνθρωποι να αισθάνονται αμέσως καλύτερα. Ο χώρος έπρεπε να προδιαθέτει θετικά, να αποπνέει αισιοδοξία. Έτσι, τα χρώματα και τα υλικά που επιλέχθηκαν ζωντανεύουν το χώρο και το φυσικό φως ήταν κυρίαρχο στη λογική του σχεδιασμού.
Ο καταμερισμός του χώρου σε κλειστά ιατρεία ήταν απαραίτητος από το νόμο, οι μελετητές όμως αντιλήφθηκαν και δούλεψαν την έννοια του κλειστού και του ανοιχτού με το δικό τους τρόπο. Γυάλινα χωρίσματα οριοθετούν κλειστούς χώρους και ηχομονώνουν το κάθε ιατρείο από το διπλανό ή από το χώρο αναμονής. Στην πραγματικότητα όμως, δεν εξασφαλίζουν τις συνθήκες κλειστού χώρου, το οπτικό φράγμα που παρέχει την αναγκαία μόνιμη ιδιωτικότητα.
Η μεταβλητότητα είναι ο δεύτερος άξονας, στον οποίο βασίστηκε ο σχεδιασμός. Τα ιατρεία έπρεπε να διατηρούν την ιδιωτικότητά τους σε κάθε χρήση, αλλά παραμένουν εμφανή, όταν δεν είναι αναγκαία η ιδιωτικότητα ή όταν δεν χρησιμοποιούνται. Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση των κουρτινών, που έχουν τη δυνατότητα να μεταβάλλουν το χώρο από ανοικτό σε κλειστό, καθώς και να δημιουργούν μία οικεία αίσθηση παραπέμποντας στο καθιστικό μιας οικίας . Οι ίδιες οι κουρτίνες είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να δημιουργούν την αίσθηση του κλειστού εκεί που είναι αναγκαίο και να επιτρέπουν το ανοιχτό ή το ημιδιάφανο στο άνω τμήμα τους επιτρέποντας το φυσικό φως να εισέλθει στο χώρο αναμονής. Η αρχιτεκτονική δημιουργείται από το ύφασμα.
Το ψυχρό κατακόρυφο ανοικτό γυάλινο χώρισμα συμπληρώνεται και αντιδιαστέλλεται με τη ζεστή καμπύλη κλειστή κουρτίνα. Εύκολα δημιουργείται ένα αντιθετικό δίπολο σχεδιασμού, που συνθέτει όλο το χώρο.
Η μία επιφάνεια ανακλαστική, άκαμπτη, σκληρή, ενώ η κουρτίνα απορροφητική, μαλακή, ευμετάβλητη. Κάθε αίθουσα - ιατρείο συλλέγει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του δίπολου.
Η οροφή ηχοαπορροφητική, διάτρητη, ακολουθεί το περίβλημα των γραφείων σε απόσταση, αφήνοντας τα γυάλινα χωρίσματα να φτάσουν μέχρι την πλάκα ή τα δοκάρια. Οι επιφάνειες των τοίχων από γυψοσανίδα διαμορφώνονται με 2 υφές, ριπολίνη και πλαστικό χρώμα στην ίδια απόχρωση και ξεχωρίζουν, αντανακλώντας το φυσικό φως με διαφορετικό τρόπο. Τα έπιπλα, σχεδιασμένα από την Klab architecture, προσαρμόζουν λειτουργίες και ανάγκες, όπως αποθηκευτικό χώρο σε συνδυασμό με την τοποθέτηση κλιματιστικού σώματος. Τα γραφεία μετακινούνται επάνω σε τροχούς ανάλογα με τις ανάγκες των χρηστών. Η μεταβλητότητα ως κίνηση αλλά και ως αντίδραση στο φως.
Ο κλειστός χώρος μετατρέπεται πολύ εύκολα σε ανοικτό, σε ημίκλειστο και, τέλος, σε κλειστό, ανάλογα με τη θέση της κουρτίνας, ορίζοντας πού απαιτείται ιδιωτικότητα και πού όχι. Το παιχνίδι της κλιμάκωσης της διαφάνειας αλλάζει το επιτρεπτό φυσικό φως, που εισέρχεται στην αίθουσα αναμονής. Παρά τον ορθοκανονικό διαμερισμό με τα γυάλινα χωρίσματα, η ύπαρξη των καμπύλων κουρτινών δημιουργεί μία οργανική αίσθηση στο χώρο. Αυτό ενισχύεται με την οροφή του χώρου αναμονής και υποδοχής, όπου τα οργανικά ημιδιαφανή σχήματα από γαλακτώδες ακρυλικό γυαλί γίνονται μία φωτεινή ρευστή επιφάνεια. Το φως διαχέεται ομοιόμορφα. Το κεντρικό έπιπλο υποδοχής, καθώς και το δάπεδο, εντείνουν τη ροϊκότητα του χώρου.
Η είσοδος είναι φιλόξενη, φανερή, δίνοντας αμέσως μία πρώτη εικόνα του υπόλοιπου χώρου. Τα WC και οι βοηθητικοί χώροι δεν αντιμετωπίστηκαν ως δευτερεύοντες χώροι, αλλά με το δικό τους αυτόνομο χαρακτήρα. Υπάρχουν πάλι ημιδιαφανείς και αδιαφανείς επιφάνειες, ροζ οι ημιδιαφανείς γυάλινες θύρες και πράσινο ανοικτό οι επιφάνειες από γυψοσανίδα. Τα χρώματα που επιλέχθηκαν παραπέμπουν στη φροντίδα και στην υγιεινή.
Τα έπιπλα που δεν έχουν σχεδιαστεί εξαρχής έχουν επιλεγεί έτσι, ώστε να τονίζουν το οικείο του χώρου, εξασφαλίζοντας την άνεση, αλλά και την ενότητα στο σχεδιασμό. Το Mediterraneo First Care λειτουργεί ως ένα περιβάλλον σύγχρονο, οικείο, ζεστό, φωτεινό, που ανατρέπει τελικά την παγωμένη αισθητική των χώρων υγείας.

Η μονοκατοικία "Wedge" βρίσκεται στα ανατολικά προάστια της Αθήνας, στην ορεινή και γεμάτη πεύκα περιοχή του Πικερμίου, με το τοπωνύμιο Ντράφι. Το οικόπεδο είχε κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά, που δημιούργησαν ιδιαίτερες προκλήσεις. Συγκεκριμένα, υπήρχε υψομετρική διαφορά είκοσι μέτρων μεταξύ της εμπρόσθιας και της οπίσθιας όψης του οικοπέδου με σχεδόν κατακόρυφα πρανή σ' αυτές, που καθιστούσαν την πρόσβαση ιδιαίτερα δύσκολη. Η ύπαρξη μιας επιφάνειας με ήπια κλίση εντός του οικοπέδου καθόρισε την τοποθέτηση του κτιρίου σ' αυτή.
Ο σχεδιασμός επικεντρώθηκε στη δημιουργία ενός κτιρίου, που ενσωματώνεται πλήρως στο φυσικό του περιβάλλον, διατηρώντας τα περισσότερα από τα υφιστάμενα πεύκα. Αυτό το γεγονός οδήγησε στη σύλληψη ενός κτιρίου πολλών επιπέδων, τα οποία ακολουθούν την υφιστάμενη κλίση και τοπολογία του εδάφους. Σχηματίστηκαν έτσι δύο όγκοι σε διαφορετικές στάθμες, ένας με κατεύθυνση προς το βορρά και ένας προς τη δύση, που συνενώνονται μέσω ενός τρίτου όγκου σφηνοειδούς μορφής (wedge), που δημιουργεί την είσοδο και επιτρέπει την κατακόρυφη κυκλοφορία στους κύριους χώρους του κτιρίου. Ένα στενό εξωτερικό πέρασμα οδηγεί στην πόρτα της εισόδου, με το άνοιγμα της οποίας αποκαλύπτεται ο εσωτερικός χώρος του κτιρίου με ύψος εννέα μέτρων, δημιουργώντας αίσθημα έκπληξης στον επισκέπτη.
Οι κύριες όψεις των δύο όγκων αποτελούνται εξ ολοκλήρου από υαλοπετάσματα, έτσι ώστε να υπάρχει άπλετη θέα προς τα πεύκα και τους απέναντι λόφους, ενώ παράλληλα γίνονται ασαφή τα όρια του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου.
Το κτίριο διαθέτει σύμμεικτο στατικό φορέα από σκυρόδεμα και σιδηροδοκούς, που έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι όψεις των αρχιτεκτονικών τελειωμάτων να εμφανίζονται στη φυσική τους μορφή. Οι τέσσερις κύριοι τοίχοι επενδύθηκαν με πέτρα, ώστε να δημιουργούν την αίσθηση ότι εξέρχονται από τη γη, ενώ συνδέονται οπτικά με την εμφανή ξύλινη στέγη μόνο μέσω μιας σειράς τριγωνικών κουφωμάτων αλουμινίου. Η στέγη σχήματος πεταλούδας, η οποία αντιστρέφει την εικόνα της συμβατικής στέγης, αφήνει το φυσικό φως να εισέλθει εντός του χώρου από τα ψηλά παράθυρα της οπίσθιας όψης του κτιρίου.
Η "σφήνα" διαπερνά και την ξύλινη στέγη μέσω ενός κλειστού φωταγωγού ακριβώς επάνω από τη μεταλλική σκάλα, μέσω της οποίας δίνεται πρόσβαση προς το σαλόνι, την κουζίνα, την τραπεζαρία και το σύνολο των ισόγειων χώρων του όγκου με κατεύθυνση προς το βορρά. Μέσω αυτής γίνεται επίσης η πρόσβαση προς τα τρία υπνοδωμάτια, που βρίσκονται εντός του όγκου με δυτική κατεύθυνση.
Λόγω της απότομης κλίσης του οικοπέδου ο κλειστός χώρος στάθμευσης βρίσκεται δίπλα στην κύρια είσοδο, ακριβώς επάνω από τους χώρους διημέρευσης.
Στη χαμηλότερη πλευρά του οικοπέδου και πέρα από το δρόμο, υπάρχει ένα μικρό φαράγγι με ένα στενό ρέμα, που λόγω της υψομετρικής διαφοράς η ροή του δεν είναι ορατή, ακούγεται όμως ο ήχος του νερού. Γι΄ αυτό το λόγο η μακρόστενη πισίνα τοποθετήθηκε παράλληλα προς το ρέμα και σε πολύ υψηλότερη στάθμη, ώστε να αναπαράγει τον υφιστάμενο περιβάλλοντα χώρο.

Σε κεντρικό σημείο της πόλης των Βρυξελλών ένας μικρός χώρος, μόλις 45 m² αποτέλεσε πρόκληση για ένα ιδιαίτερο έργο. Το ίδιο το όνομα του καταστήματος, όσο και το όραμα των ιδιοκτητών για τη δημιουργία ενός χώρου ολοήμερης λειτουργίας, φιλόξενου, οικείου, αλλά ταυτόχρονα και κοσμοπολίτικου, που θα συγκεντρώνει κόσμο από διαφορετικά μέρη και κουλτούρες, καθόρισαν τις σχεδιαστικές επιλογές. Διαμορφώνεται έτσι ένα σκηνικό με ξεχωριστή ατμόσφαιρα, βασισμένο σε μια σύγχρονη ανάμειξη "αδρών" (στιβαρών - βιομηχανικών) στοιχείων, που παραπέμπουν στη βόρεια Ευρώπη, συνταιριασμένα με πιο "ζεστά" υλικά και υφές.
Το μπαρ και ο χώρος του καθιστικού επανασχεδιάστηκαν, προκειμένου να αξιοποιηθεί στο μέγιστο ο ήδη περιορισμένος χώρος του καταστήματος και να γίνει πιο εργονομικός τόσο για τους υπαλλήλους, όσο και για τους πελάτες. Η επιμήκης κάτοψη οδήγησε στο σχεδιασμό δύο διακριτών χώρων, αξιοποιώντας έντονα και το στοιχείο της προοπτικής. Το μπαρ επενδύεται με πλακίδια μωσαϊκού λευκού φόντου και το ίδιο υλικό συνεχίζεται και σε τμήμα του δαπέδου, οριοθετώντας το χώρο του μπαρ, την καρδιά του καταστήματος. Στο υπόλοιπο κατάστημα διατηρείται το υπάρχον ξύλινο δάπεδο, το οποίο τρίβεται και επεξεργάζεται έτσι, ώστε να δώσει την αίσθηση ενός παλαιού αλλά περιποιημένου δαπέδου.
Η κάβα κατασκευάζεται από μέταλλο σε μπρούντζινη απόχρωση με χαρακτηριστικά γραμμικά και κυκλικά στοιχεία, τα οποία επαναλαμβάνονται και στους άλλους δύο βασικούς τοίχους, στηρίζοντας τα φυτά, που "μαλακώνουν" τη συνολική εικόνα. Ο παλαιωμένος καθρέφτης στην κάβα, καθώς και όλα τα ξύλινα και τα μεταλλικά στοιχεία αναδεικνύονται μέσω των κατάλληλων επιλογών γραμμικού και κρυφού φωτισμού, με σκοπό να τονίσουν τη λειτουργία του κάθε χώρου.
Ο τοίχος απέναντι από το μπαρ επενδύεται με κόκκινο τουβλάκι, ενώ στη βάση του κατασκευάζεται μαύρη ταμπλαδωτή επιφάνεια, δημιουργώντας δύο ζώνες, που συνεχίζονται και στον πίσω χώρο του καθιστικού. Η ανάγλυφη ταπετσαρία με διακοσμητικά μοτίβα που επιλέγεται για το δεύτερο χώρο, σε συνδυασμό με το πράσινο χρώμα δίνουν την απαραίτητη ένταση, δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα που προσκαλεί στο εσωτερικό. Οι ιδιαίτεροι στρογγυλοί καθρέφτες και τα πολύγωνα φωτιστικά έρχονται να τονίσουν τα χρώματα και τις υφές των υλικών και να ολοκληρώσουν τη νέα αισθητική του χώρου. Το μπάνιο επενδύεται με μαύρα πλακίδια και μια έντονη ταπετσαρία με φυτικά μοτίβα, προσδίδοντας μια ζωηρή νότα σε ένα μικρό χώρο.
Την παλέτα των υλικών συμπληρώνουν το πατητό τσιμεντοκονίαμα γκρι απόχρωσης στους τοίχους και ο συνδυασμός ξύλου και μετάλλου στις λεπτομέρειες των φωτιστικών και των επίπλων. Η επιγραφή με νέον προσθέτει μια ευχάριστη πινελιά στο παιχνίδι της σύνθεσης, αντανακλώντας στην ουσία το μότο του καταστήματος.

Τα πετάσματα που τοποθετούνται στις γωνίες των εξωτερικών όψεων κόβονται με κατάλληλο εξοπλισμό, ώστε να επιτευχθεί σωστή εφαρμογή. Για την τοποθέτηση των πετασμάτων χρησιμοποιούνται ειδικά γωνιακά τεμάχια εσωτερικά της γωνίας, ενώ η ανάρτηση στο φέροντα οργανισμό γίνεται με αυτοδιατρητικές μεταλλικές βίδες. Στο σημείο ένωσης των πετασμάτων γίνεται πλήρωση με θερμομονωτικό υλικό (πολυουρεθάνη ή πετροβάμβακα) στο εργοτάξιο, ενώ εξωτερικά τοποθετείται ειδικό τεμάχιο για προστασία και κάλυψη των μεταλλικών στηριγμάτων.

Για την ανακυκλοφορία του νερού στις πισίνες μεγάλου μεγέθους ή πολύπλοκου σχήματος επιλέγονται συστήματα υπερχείλισης. Η εισαγωγή του νερού γίνεται συνήθως από τον πυθμένα, εξασφαλίζοντας συνθήκες καλής κυκλοφορίας, ενώ η εξαγωγή γίνεται μέσω συστήματος υπερχείλισης, που τοποθετείται είτε κατακόρυφα στο εσωτερικό των τοιχωμάτων της πισίνας με διακεκριμένα στόμια ή ενσωματωμένα ανοικτά κανάλια είτε οριζόντια περιμετρικά στο κράσπεδο της πισίνας με τη δημιουργία αυλακιών, καλυμμένων με σχάρα. Για να λειτουργήσει το σύστημα απαιτείται μια δεξαμενή υπερχείλισης, η οποία κατασκευάζεται υπόγεια, κοντά στο μηχανοστάσιο και πάντοτε χαμηλότερα από τη στάθμη υπερχείλισης.

Πέρα από τις κλασικές μεθόδους κατασκευής αρχιτεκτονικών προεξοχών, με πρέκια από οπλισμένο σκυρόδεμα, είναι εφικτή η χρήση ειδικών τεμαχίων εξωτερικής θερμομόνωσης. Πρόκειται για κορνίζες εξωτερικής θερμομόνωσης, που μπορούν να έχουν και πιο μονολιθική αισθητική, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κτιρίου.
Αυτή η λύση οδηγεί σε μειωμένους χρόνους κατασκευής, αλλά και στη δραστική μείωση των θερμογεφυρών, ενώ είναι εύκολη στην κατασκευή και με μικρότερο κόστος.