“Τεχνόπολις”

Το συγκρότημα “Τεχνόπολις” βρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης, στην περιοχή Αμμουδάρα, λίγα χιλιόμετρα δυτικά από το κέντρο της πόλης. Είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα κινηματογράφων που λειτουργεί στην Κρήτη. Καλύπτει 7.000 τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει πέντε αίθουσες κινηματογράφων και πολλαπλών χρήσεων, υπαίθριο θέατρο / θερινό κινηματογράφο, καφέ, εστιατόριο, μπαρ, περίπτερο και υπαίθριους χώρους.
Πρόκειται για τον επανασχεδιασμό ενός κτιριακού συγκροτήματος επάνω σε έναν υφιστάμενο ημιτελή φέροντα οργανισμό από σκυρόδεμα. Το οικόπεδο είναι μια στενομέτωπη λωρίδα ανάμεσα στον κεντρικό δρόμο και στην παραλία και ο υπάρχων σκελετός δυσχεραίνει αρκετά την ανάπτυξη του συγκροτήματος κατά τη φυσική επιμήκη κατεύθυνση του οικοπέδου.
Ο νέος σχεδιασμός, όπως προτάθηκε από τους αρχιτέκτονες, έχει ως σκοπό την ενοποίηση των υπαρχόντων επιμέρους κτισμάτων σε ένα ενιαίο χωρικό σύνολο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από αρχιτεκτονικούς χειρισμούς που προσδίδουν δημόσιο χαρακτήρα στο συγκρότημα, το οΙοίο έρχεται να λειτουργήσει ως φυσική σύνδεση του υφιστάμενου αστικού ιστού με το μέτωπο της παραλίας. Η νέα πρόταση εισάγει το στοιχείο της κίνησης / ροής. Επαναφέρει τη φυσική επιμήκη μορφή μέσα από το σχεδιασμό μιας βασικής πορείας τόσο υπαίθριας, όσο και εσωτερικής, περνώντας την μέσα από τους κτιριακούς όγκους, όπου είναι απαραίτητο  και εξασφαλίζοντας έτσι την κίνηση / περιήγηση του επισκέπτη σε όλες τις λειτουργικές ενότητες και στους υπαίθριους χώρους, πάντα σε άμεση σχέση με τον αστικό ιστό.
H μεταλλική στοά ‘Λ’
Βασικό στοιχείο ενοποίησης αποτελεί η μεταλλική κατασκευή που ξεκινάει από τους χαμηλούς όγκους της εισόδου και τον μπροστινό υπαίθριο χώρο στην πλευρά του δρόμου και καταλήγει στο υπαίθριο θέατρο στην πλευρά της παραλίας. Χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου, και αξιοποιεί την επιμήκη μορφή του οικοπέδου. Λειτουργεί ως στοιχείο αστικού σχεδιασμού που κατευθύνει το συγκρότημα προς τον αστικό ιστό και αντιστρόφως. Αποτελείται από υψηλούς επαναλαμβανόμενους φορείς μορφής “Λ”. Στο μέσο του συνολικού ύψους φέρει αναρτημένα περσιδωτά σκίαστρα που καλύπτουν τους ενδιάμεσους υπαίθριους χώρους. Στη δυτική πλευρά γίνεται φορέας ανάρτησης της ράμπας που παρέχει εξωτερική πρόσβαση στο κτίριο και στο υπαίθριο θέατρο, και στην ανατολική πλευρά λειτουργεί ως φυσικό όριο και υποδομή για την ανάπτυξη κατακόρυφων “πράσινων τοίχων” με αναρριχώμενα φυτά.
O εξωτερικός χώρος
Το σύστημα ραμπών της δυτικής όψης σε όλο το μήκος του οικοπέδου, εξασφαλίζει την απρόσκοπτη μετακίνηση του επισκέπτη στο σύνολο των χώρων. Οι εναέριοι διάδρομοι με μεταλλικό φορέα και ξύλινο δάπεδο παραπέμπουν σε κατάστρωμα πλοίου. Ράμπες και σκάλες αναπτύσσονται και στην ανατολική πλευρά του οικοπέδου όπου βρίσκονται οι έξοδοι των κινηματογραφικών αιθουσών. Δημιουργούνται δύο μεγάλοι υπαίθριοι χώροι / πλατείες, ενσωματωμένοι στο συγκρότημα, που έχουν άμεση επαφή με τους περιβάλλοντες δρόμους, παρέχοντας έτσι άμεση σύνδεση με τον αστικό ιστό. Παράλληλα, αξιοποιούνται οι ανοιχτοί χώροι σε υψηλότερη στάθμη (ταράτσες, ανοιχτό θέατρο) σε μια σχέση εξωστρέφειας προς την ευρύτερη περιοχή.
Οι κλειστοί κτιριακοί όγκοι διαιρούνται σε τρεις οριζόντιες ζώνες υλικών που διατρέχουν περιμετρικά όλα τα κτίρια. Η υψηλή ζώνη χαρακτηρίζεται από την επικάλυψη φύλλων γκρι ψευδαργύρου, η χαμηλή από επιχρισμένο τοίχο σε έντονους χρωματισμούς πράσινου και μπλε και η ενδιάμεση από φύλλα διάτρητου γκρι ψευδαργύρου, που αφήνει να προβάλλεται ο χρωματισμένος τοίχος. Η υπόγεια ή ημιυπόγεια ζώνη των κτιρίων έχει επενδυθεί με πέτρα, όπως και κάθε τοίχος που εντάσσεται στην υπαίθρια διαμόρφωση.
O εσωτερικός χώρος
Η βασική πορεία συναντά εσωτερικά τρεις κύριους χώρους εκτόνωσης / αναμονής, που αναπτύσσονται σε τρεις διαφορετικές στάθμες. Ημιυπόγειο (χώρος ανάΙαυσης με μΙαρ, μικρά καταστήματα, επαφή με το δρόμο), ισόγειο (κύρια είσοδος, πωλητήριο, μΙαρ αναψυκτήριο), όροφο (είσοδοι στις κινηματογραφικές αίθουσες, επαφή με τη μεγάλη εξωτερική ράμπα και τη μεταλλική στοά).
Στο εσωτερικό οι τεχνοτροπίες και τα υλικά (γυαλί, ξύλο, ανοξείδωτος χάλυβας, Ιλέξιγκλας, αγυάλιστος γρανίτης κτλ.) που χρησιμοποιούνται σε οροφές, τοίχους, πατώματα και σκάλες δημιουργούν μια αίσθηση γλυπτικής ρευστότητας από χώρο σε χώρο και ιδιαίτερα ανάμεσα στους τρεις χώρους αναμονής. Στη δυτική πλευρά τοποθετούνται σταθερά ημιδιαφανή υαλοπετάσματα με διαμορφωμένα προφίλ σε σχήμα U, δημιουργώντας ένα μεγάλο γυάλινο τοίχο. Αυτός επιτρέπει το φυσικό φωτισμό των τριών αιθουσών αναμονής την ημέρα, προσδίδει εσωτερική και εξωτερική ενότητα στο κτίριο και συγχρόνως αποτελεί κι ένα από τα βασικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του συγκροτήματος. Σε διάσπαρτα σημεία, αίθουσες, μπαρ, χώρους αναμονής κτλ., εισάγονται γραφιστικά στοιχεία, με στόχο να υποδηλώσουν τη σημασία του στιλιζαρίσματος, των μορφών, αλλά και του λόγου (π.χ. ατάκες των ηθοποιών) στον κινηματογράφο.
Φωτισμός
Ως φυσικός φωτισμός των τριών κύριων αιθουσών αναμονής επιλέγεται ο δυτικός με στόχο την αξιοποίηση / θεματοποίηση του «υβριδικού» φωτός του ηλιοβασιλέματος ως βαθμιαίου περάσματος στη νύχτα και συνεπώς εναύσματος της αρχής των κινηματογραφικών προβολών και του θεάματος. Το στοιχείο της κίνησης εισάγεται και στη γενική σύλληψη / σχεδιασμό του φωτισμού, κάτι που παραπέμπει στην κινούμενη κινηματογραφική εικόνα.
Στις αίθουσες αναμονής ισογείου και ορόφου και καθ’ όλο το μήκος του μεγάλου γυάλινου τοίχου τοποθετείται σύστημα φωτισμού εναλλασσόμενων χρωμάτων (RGB), δημιουργώντας ιδιαίτερο θεαματικό αποτέλεσμα, ορατό από μακριά και εμβληματικό για το συγκρότημα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Και στους τρεις χώρους κυριαρχεί ο έμμεσος ή «υβριδικός φωτισμός».
Δεν υπάρχουν ευδιάκριτα φωτιστικά σώματα· ο φωτισμός είναι ενσωματωμένος σε δομικά στοιχεία του κτιρίου. Στην αίθουσα αναμονής του ορόφου χρησιμοποιούνται ενδοδαπέδια έγχρωμα φωτιστικά σώματα και ήπιοι φωτιστικοί όγκοι που σηματοδοτούν τις εισόδους στις αίθουσες. Στην αίθουσα αναμονής του ισογείου κυριαρχεί έμμεσος “κρυφός” φωτισμός οροφής.
Ομοίως, στην αίθουσα αναμονής του ημιυπογείου επιτυγχάνεται έμμεσος “κρυφός” φωτισμός μέσα από πλευρικά ξύλινα Ιετάσματα, ενώ πολλά υποστυλώματα του κτιρίου περιβάλλονται με Ιλέξιγκλας και μετατρέπονται σε μεγάλα φωτιστικά σώματα με διαβαθμιζόμενη ένταση. Την ίδια λογική ακολουθεί και ο φωτισμός του υπαίθριου χώρου. Η μεγάλη μεταλλική στοά φέρει ένα “νυχτερινό”, διακριτικό και έμμεσο φωτισμό που προκύπτει από το φωτισμό των ίδιων των μεταλλικών στοιχείων “Λ” και των περσίδων. Αυτό προκύπτει μέσα από μια διάθεση σεβασμού και ανάδειξης της φυσικής σκοτεινής φωτιστικής συνθήκης της νύχτας και παράλληλα προετοιμασίας για την κινηματογραφική προβολή…. τα φώτα χαμηλώστε, το έργο αρχίζει!