Μονοκατοικία στην Κάτω Κηφισιά

Το κτίριο βρίσκεται σε ένα σύνηθες, προαστιακό, επίπεδο οικόπεδο, το οποίο είναι επιπλέον αρκετά μικρό, και με ένα γειτονικό κτίριο να φράσσει το νότο.
Αυτό που επιχειρήθηκε είναι το μεγαλύτερο δυνατό τμήμα του γηπέδου να παραμείνει ελεύθερο και να αποτελεί το ίδιο μέρος της κατοικίας. Ένα αυστηρό πρίσμα, κεντρικά υποστυλωμένο, αιωρείται επάνω από το ύπαιθρο, απελευθερώνοντας το ισόγειο.
Η πρώτη συνθετική χειρονομία ήταν ο ορισμός μιας περιοχής, μέσα στην οποία θα αναπτυσσόταν το σπίτι. Τρεις μεταλλικοί στύλοι εξαντλούν το μέγιστο ύψος και υποστηρίζουν ένα πλέγμα από συρματόσχοινα. Επάνω τους έχουν ήδη αρχίσει να αναρριχώνται φυτά, τα οποία θα δημιουργήσουν ένα στερεό, το ίδιο σημαντικό με τα πρίσματα της κατοικίας.
Η πρόθεση είναι η δημόσια προβολή της κατοικίας να υποχωρήσει πίσω από τα φυτά και ο χώρος κατοίκησης να διεκδικήσει όλο το πεδίο. Το έντονα αποσπασμένο πρίσμα αφήνει τον ήλιο να περάσει στο εσωτερικό και λειτουργεί ως στέγαστρο. Ο χώρος διημέρευσης βρίσκεται από κάτω του. Όταν τα γυάλινα πετάσματα υποχωρούν, η συγχώνευση με το ύπαιθρο είναι πλήρης.
Ο κεντρικός όγκος εδράζεται σε ένα υποστύλωμα, το οποίο αγκυρώνεται στο έδαφος μέσα από μια υδάτινη επιφάνεια. Η κυκλική λίμνη ανακλά το νοτιοδυτικό φως στην οροφή του πρίσματος.
Περιγραφή
Το ισόγειο αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα, το ένα σε υψηλότερη στάθμη και διαμπερές, ενώ το άλλο χαμηλότερα και προστατευμένο. Το καθιστικό βρίσκεται στο μεγάλο ύψος, σε επαφή με τον κήπο. Αντίθετα, ο χώρος φαγητού και προετοιμασίας του υποχωρεί, πίσω από ένα κυλιόμενο τραπέζι.
Ο όροφος είναι σχεδιασμένος ως ένα μονόχρωμο, ελάχιστο ησυχαστήριο. Η αναρτημένη μεταλλική σκάλα οδηγεί από έναν ενιαίο χώρο μεγάλης έκθεσης –σε συνέχεια με το ισόγειο - ύπαιθρο– σε τρεις μικρούς, ιδιωτικούς χώρους ύπνου.
Η υπόγεια στάθμη της κατοικίας έρχεται σε επαφή με το καθιστικό μέσα από ένα κενό στη θέση της σκάλας, που επιτρέπει στο ανατολικό φως να περάσει. Ο χώρος έχει έτσι ενσωματωθεί στην τομή με μια ελάχιστη χειρονομία, χωρίς την καταστροφή της σχέσης του ισογείου με το ύπαιθρο, που θα προκαλούσε η συνήθης υπερύψωσή του.
Το ανεπίχριστο σκυρόδεμα, έχει διάφανο σκούρο χρώμα, όπου απαιτούνταν να δοθεί μεγαλύτερο βάθος, μια αίσθηση οικειότητας, αγκύρωσης, όπως στα εσωτερικά ή στο κεντρικό υποστύλωμα. Η πράσινη όψη - όριο θα εμβολίζεται –κατά την πλήρη ανάπτυξη των φυτών– μόνο από το μαύρο υποστύλωμα του αιωρούμενου όγκου.
Το κέλυφος από σκυρόδεμα παραμένει άθικτο και τυφλό προς τη δημόσια πρόσοψη. Αντίθετα, ο εσωτερικός χώρος του ισογείου εκτείνεται μέχρι το δρόμο, ανοίγεται σ' αυτόν, μέσα από το προστατευτικό φίλτρο των αναρριχώμενων φυτών. Ο δρόμος, η πρασιά, το σπίτι –προς όφελός τους– συγχωνεύονται και πάλι.
Ο τρόπος διαχείρισης του τεχνητού φωτισμού, γίνεται με προσοχή, ώστε να μην ακυρώνεται η νύχτα και η οικειότητα που προσφέρει το ημί-φως. Το ηλεκτρικό φως είναι εδώ ένας τρόπος βύθισης της κατοικίας στο οικείο σκοτάδι και όχι μέσο ενοχλητικά φωταγωγημένης ή προκλητικής της ανάδειξης.
Ο χώρος που δημιουργεί το πρίσμα κατά την ανύψωσή του είναι η κυρίως συνθετική χειρονομία. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτή η υλική ανύψωση είναι καίριος. Είναι ο τρόπος με τον οποίο φέρεται το πρίσμα, μέσω του κεντρικού υποστυλώματος, αιωρούμενο επάνω από το ύπαιθρο. Υλοποιείται έτσι στο χώρο μία ήρεμη ένταση, ένας απλός αλλά σαφής συσχετισμός δυνάμεων. Η συνέργεια στατικής και αρχιτεκτονικής μελέτης δίνει μία κατοικία, στην οποία το κέλυφος δεν είναι πιο σημαντικό από το ύπαιθρό του. Αυτά αντιπαρατίθενται: ένα προς ένα.