Εξοχική κατοικία στη Μάνη

Η εξοχική κατοικια βρίσκεται σε κτήμα με λίγες ελιές και χαρουπιές στους λόφους πάνω από τον Άγιο Νικόλαο Εξω Μάνης, και είναι σπίτι διακοπών για μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων και τους φίλους της. Η αρχική μελέτη και η εκκίνηση της κατασκευής σταμάτησε για χρόνια στη φάση του σκελετού από μπετόν, αφήνοντας ένα ημιτελές γιαπί στην εξοχή.Το 2006 ζητήθηκε η ανασχεδίαση και η αποπεράτωση της κατασκευής. Στην αρχική ιδέα περιλαμβάνεται ήδη η διανομή των χώρων σε τρεις ενότητες, ισόγειο με τα καθημερινά (κουζίνα-καθιστικό), όροφος με τα ιδιωτικά των γονιών (ύπνος-μπάνιο), ξεχωριστό αυτόνομο ισόγειο με χώρο για τα παιδιά/φίλους. Τα δύο ισόγεια ενώνονται με έναν ημιυπαίθριο διαμπερή χώρο ο οποίος αποτελεί  το κεντρικό στοιχείο της κατοικίας, ένα κενό που γεμίζει με όλες τις λειτουργίες που το περιβάλλουν. Είναι ενα διαμπερές 'τούνελ' που δροσίζεται από το βορεινό ρεύμα των βουνών.

Η κουζίνα/καθιστικό και ο χώρος των παιδιών στρέφονται τελείως διάφανοι προς αυτόν τονίζοντας την ενότητα του ισογείου, κάνοντάς τον το καλοκαιρινό κεντρικό δωμάτιο. Μπορεί να λειτουργεί σαν καθιστικό, τραπεζαρία ή χώρος ύπνου. Το ξύλινο δάπεδό του επεκτείνεται και προβάλει έξω από το κτήριο, πάνω από την απότομη κλίση προς τον νότο και τη θέα. Σ’ αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο συμπυκνώνεται η σχέση με το τοπίο, τον προσανατολισμό και τον αέρα, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της παραδοσιακής ζωής έξω, στην αυλή, έναν χώρο συνεχώς δροσερό και κατοικήσιμο. Η σκάλα που βρίσκεται στην πλευρά του καθιστικού προς τον ημιυπαίθριο μετατρέπεται από ιδιαιτερότητα, που κληροδοτεί το γιαπί, σε λύση, αποκτώντας κεντρική θέση με την επεξεργασία της επιφάνειάς της (χτυπημένο μπετόν) και συνδυαζόμενη με έναν αμφιπρόσωπο πάγκο κουζίνας, που λειτουργεί προς τις δύο κατευθύνσεις, μέσα ή έξω, προς το εσωτερικό ή το ημιυπαίθριο καθιστικό. Ο χώρος των παιδιών πειραματίζεται με τους όρους κατοίκησης ενός εξοχικού. Με βάση την παλιά πρακτική διακοπών σ ένα μεγάλο δωμάτιο στην εξοχή, σχεδιάστηκε ένας χώρος ύπνου που φιλοξενεί πολλούς φίλους ταυτόχρονα κρατώντας μια ιδιωτικότητα. Στην περίμετρο ενός ενιαίου χώρου βρίσκονται κρεββάτια σε ξύλινα κουτιά σαν κουπέ τραίνου με τα παράθυρα τους στο ίδιο ύψος με τα στρώματα. Μια περιστρεφόμενη πολυ-πόρτα μοιράζει την πλήρη ανοιχτότητα του ενδιάμεσου σε ξεχωριστά τμήματα ή σε τελείως κλειστά.

Τα δυο κρεβάτια κουτιά-κουπέ προς το νότο εξωτερικά προβάλλουν από τον σκελετό του κτιρίου. Ο πέτρινος τοίχος ντύνει το σκελετό του γιαπιού περιμετρικά. Αφήνει τρύπες ή μεγάλα ανοίγματα βασισμένα σε μια λεπτομερή κίνηση του σημείου θέασης από το εσωτερικό προς το τοπίο. Αποκαλύπτει το σκελετό τμηματικά διατηρώντας την εικόνα του ως γιαπιού. Απομακρύνεται απ’ αυτόν δημιουργώντας ιδιωτικούς χώρους όπως η ανατολική αυλή των παιδιών.Το αφημένο γιαπί απ’ όπου ξεκινάει αυτή η σύνθεση, έγινε προσπάθεια τελικά να ξεφυτρώνει όσο το δυνατόν λιγότερο από το βράχο γύρω του, με αναλογίες παλιού πέτρινου κτίσματος από μακριά και κάτω και με σταδιακό ξεφλούδισμα του πέτρινου ντύματος του όπως ανεβαίνει και το πλησιάζει ο δρόμος, αποκαλύπτοντας τα τμήματα, τα υλικά και την ιστορία του.Η κατασκευή έγινε με αυτεπιστασία των αρχιτεκτόνων, και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2010.