Εξοχική κατοικία στην Άνδρο

Η εξοχική κατοικία φιλοξενεί μια τετραμελή οικογένεια με δύο μικρά παιδιά και βρίσκεται σε ένα οικόπεδο ιδιαίτερο, κρυμμένο από ψηλά κυπαρίσσια στο βορρά για να κόβουν τους δυνατούς ανέμους και βελανιδιές, φτιαγμένο από "εμασιές" - πλατώματα που καλλιεργούσαν λιόδεντρα και εσπερειδοειδή, με σχηματισμούς βράχων, πάνω σε μια πλαγιά που βλέπει τη χώρα της Άνδρου. Το κτιριολογικό πρόγραμμα αποτελείται από μία κατοικία 3 υπνοδωματίων με δυνατότητα λειτουργίας σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, έναν ξενώνα και κάποιους βοηθητικούς χώρους. Το κτίριο τοποθετήθηκε κάθετα με τις πεζούλες και την κλίση και παράλληλα με τον μικρό επαρχιακό δρόμο, εκμεταλλευόμενοι το άνοιγμα του οικοπέδου στο σημείο αυτό αλλά και την παρουσία της μεγάλης βελανιδιάς, κόβωντας όσο το δυνατό λιγότερα ελαιόδεντρα και κανένα κυπαρίσσι και διατηρώντας τους σχηματισμούς των βραχών που προυπήρχαν. Δημιουργήθηκε μια εσωτερική αυλή προστατευμένη από τους ανέμους, ορίζοντας προς το δρόμο έναν τοίχο - όριο . Το κτίριο πήρε τη μορφή του Π με το συνδετήριο λαιμό ανάμεσα στους δύο όγκους να αποτελεί το χώρο κυκλοφορίας, που επιτυγχάνεται με ένα συνδιασμό ράμπας και σκάλας.
Στο ισόγειο του πρώτου όγκου χωροθετήθηκε μια μεγάλη κουζίνα με τραπεζαρία και ένα WC και στον όροφο τα δύο παιδικά υπνοδωμάτια με τα μπάνια τους. Στο δεύτερο όγκο, το ισόγειο καταλαμβάνει το καθιστικό και στον όροφο φιλοξενείται το κυρίως υπνοδωμάτιο με το μπάνιο του. Ο ξενώνας υλοποιήθηκε σε απόσταση από το κυρίως κτίριο και σε χαμηλότερο επίπεδο ώστε να "χάνεται" ο όγκος του από το κυρίως σπίτι.  Η κατοικία σχεδιάστηκε χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο από τρεις αρχιτεκτονικές τυπολογίες: τη νεοκλασσική, την παραδοσιακή μεσαιωνική και την μοντέρνα. Στόχος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ήταν η ανάπτυξη οικίων μορφών που να εμπεριέχουν κάτι ανατρεπτικό.
Χρησιμοποιήθηκε ο τοπικός σχιστόλιθος και σοβάς σε μορφές ήπιες αλλά σύγχρονες. Η στέγη επιλέχθηκε να κρυφτεί, ενώ το παιχνίδι των όγκων του κυρίως σπιτιού με τα βοηθητικά κτίσματα διατήρησαν την κλίμακα της κατοικίας. Παραδοσιακά στοιχεία, όπως τα ανοίγματα των περιστεριώνων, χρησιμοποιήθηκαν με νέο τρόπο, δημιουργώντας διάλογο με την παράδοση.