"Wooden Cave", κατάλυμα στα Τρίκαλα Κορινθίας

Το έργο αφορά στη διαμόρφωση ενός υπάρχοντος κελύφους, που προορίζεται για ξενοδοχειακή χρήση, και τη δημιουργία μίας ξύλινης κατασκευής στο εσωτερικό του. Η σύνθεση του χώρου βασίστηκε στην αρχή της διαίρεσής του σε δύο βασικές ζώνες: το κυρίως δωμάτιο, που περιλαμβάνει τη συνεχή, καμπυλόμορφη ξύλινη κατασκευή, και τους δευτερεύοντες χώρους, που είναι τοποθετημένοι προς τη θέα και καλύπτονται από σκουρόχρωμη πέτρα. Ο διαχωρισμός αυτός είχε ως στόχο να δημιουργήσει μία σαφή διάκριση ανάμεσα στο "σκληρό" προστατευτικό κέλυφος, και το καμπυλόμορφο, "μαλακό" και φιλόξενο εσωτερικό, εμπνευσμένο από τη μορφή της σπηλιάς, που αποτέλεσε το πρωταρχικό ανθρώπινο καταφύγιο. Το κυρίως δωμάτιο περιλαμβάνει δύο χώρους ύπνου, που αποτελούνται από δύο κρεβάτια ενσωματωμένα στην ξύλινη κατασκευή και μία κουζίνα. Η εξωτερική ζώνη περιλαμβάνει ένα χώρο καθιστικού με τζάκι, την είσοδο και το μπάνιο.

Η επιλογή των υλικών έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στο σχεδιασμό του έργου, με το μεγαλύτερο μέρος του να αποτελείται από ξύλο και τους εξωτερικούς χώρους να καλύπτονται από πελοποννησιακή πέτρα. Η καμπυλόμορφη κατασκευή έγινε από πριστή ξυλεία ελάτης, ενώ οι υπόλοιπες ξύλινες επιφάνειες από κόντρα πλακέ πεύκης. Όλες οι ξύλινες κατασκευές του χώρου σχεδιάστηκαν με μία υποχώρηση από το κέλυφος από μπετόν, επιτρέποντας στον αέρα να ανακυκλώνεται ελεύθερα πίσω από το ξύλο. Ο συγκεκριμένος σχεδιαστικός χειρισμός είχε ως στόχο την προστασία του ξύλου αλλά και την εκμετάλλευση των ιδιοτήτων του, ως ρυθμιστή της θερμοκρασίας και της υγρασίας του χώρου. Αυτό το παθητικό σύστημα ελέγχου των συνθηκών του χώρου είχε καθοριστική σημασία για το έργο, δεδομένων των έντονων διακυμάνσεων των περιβαλλοντικών συνθηκών κατά τη διάρκεια του έτους στη συγκεκριμένη ορεινή τοποθεσία.

Η καμπυλόμορφη κατασκευή αποτελείται από 1112 κομμάτια, διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτά τα μεμονωμένα κομμάτια σχεδιάστηκαν και παράχθηκαν αλγοριθμικά, ώστε να συγκροτήσουν 55 μονάδες – τμήματα της οργανικής μορφής της κατασκευής. Η κατεργασία και η συναρμολόγηση των κομματιών, καθώς και η γλυπτική επεξεργασία της κάθε μονάδας, πραγματοποιήθηκαν επί τόπου από τους δύο αρχιτέκτονες χειρωνακτικά, πριν από την τελική συναρμολόγησή τους για τη δημιουργία της τελικής μορφής. Η απουσία κάθε ψηφιακού μέσου κατασκευής και παραγωγής προέκυψε από την υιοθέτηση μιας γλυπτικής αντιμετώπισης του έργου. Αυτή η ιδιαίτερα γλυπτική διαδικασία, σήμαινε και ότι η υλοποίηση της ξύλινης κατασκευής θα γινόταν από τους ίδιους τους αρχιτέκτονες, χωρίς τη μεσολάβηση ξυλουργών ή συνεργείων για τη δημιουργία της. Μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στην πορεία του έργου ήταν η "μετάφραση" των αλγοριθμικά παραγόμενων σχεδίων σε πρακτικές και σαφείς οδηγίες ξυλουργικής παραγωγής. Η ιδιαίτερη σύνδεση, που επιχειρήθηκε ανάμεσα στον ψηφιακό σχεδιασμό και στα παραδοσιακά μέσα κατασκευής, οδήγησε σε ένα αποτέλεσμα, που αποτελεί αμάλγαμα αλγοριθμικής λογικής και χειρωνακτικής υλοποίησης.