"Saint Ηotel" στην Οία

Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην άκρη του παραδοσιακού χωριού της Οίας, στην κορυφή των ηφαιστειακών βράχων της Καλντέρας. Το οικόπεδο έχει απότομη κλίση, νοτιοδυτικό προσανατολισμό και ανεμπόδιστη θέα προς τη θάλασσα και το ηφαίστειο. Μέσα στο οικόπεδο προϋπήρχαν ερειπωμένα σπήλαια, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες, αχυρώνας και κελάρια, και μια παλιά κυβιστική κατοικία στη βορειοανατολική γωνία του.
Στόχος του έργου ήταν η ανακατασκευή των υφιστάμενων κτιρίων και η προσθήκη νέων δωματίων - σπηλιών. Ως αποτέλεσμα, το ξενοδοχείο αποτελείται από μια μικρή υποδοχή, 16 δωμάτια, εστιατόριο, κοινόχρηστη πισίνα και γυμναστήριο – σπα. Αυτοί οι χώροι αρθρώνονται βαθμιδωτά στα 6 επίπεδα του συγκροτήματος, με το χώρο υποδοχής να βρίσκεται στο ψηλότερο επίπεδο, μαζί με έναν υπαίθριο χώρο. Μια κεντρική εξωτερική σκάλα οδηγεί από εκεί στο χώρο του εστιατορίου με την πισίνα υπερχείλισης, συνδέοντας τα 3 ενδιάμεσα επίπεδα των δωματίων με τις ιδιωτικές αυλές τους. Στο χαμηλότερο επίπεδο χωροθετούνται και οι άλλοι κοινόχρηστοι χώροι και μια ιδιωτική αυλή για χαλάρωση.
Κύριο στόχο της πρότασης αποτέλεσε η "ατημέλητη" αποκατάσταση των υφιστάμενων κτιρίων και η κατασκευή των νέων ως μιας αναδιατύπωσης της κυβιστικής μορφής του παλιού οικισμού, αλλά ταυτόχρονα ως μιας διακριτικής συνέχισης του τοπίου της Καλντέρας.
Η μορφή των νέων χώρων του ξενοδοχείου διατηρεί τη δομή του δωματίου-σπηλαίου, τα γεωμετρικά σχήματα, την ανθρώπινη κλίμακα, την υλικότητα και το λευκό χρώμα της παράδοσης. Αντιθέτως, η τυπολογία των κατόψεων και των ανοιγμάτων περιστρέφεται καδράροντας τη θέα. Αντίστοιχα, οι προσόψεις ακολουθούν τη ροή των τοπογραφικών καμπυλών σαν αναδιπλούμενα αναλημματικά τοιχία που ενσωματώνονται στο τοπίο. Η επικάλυψη αυτών των στρωμάτων διαμορφώνει την τελική μορφή του κτιρίου και την έντονη δυναμική της, με την κεντρική σκάλα να μοιάζει με μια "ρωγμή" στο "σώμα" του κτιρίου.
Ο εσωτερικός σχεδιασμός του ξενοδοχείου, ακολουθεί μια λιτή και μινιμαλιστική προσέγγιση, βασισμένη στα κυκλαδίτικα αρχιτεκτονικά πρότυπα. Ο εσωτερικός χώρος των υφιστάμενων σπηλαίων αποκτά μια συνολικά λευκή "διάθεση", με ελάχιστες πινελιές ιριδίζοντος χρυσού και πράσινου χρώματος, ενώ καμπύλες και ελεύθερα, αφηρημένα έπιπλα ενισχύουν τη γλυπτική τους πλαστικότητα. Οι νέοι χώροι χαρακτηρίζονται από μια μεσογειακή αισθητική με έντονο χρώμα, με αφηρημένες αναφορές στα κοσμοπολίτικα θέρετρα της Νότιας Μεσογείου, όμως πιο γεωμετρικά, συσχετίζοντας τα σχήματα και τους όγκους των εσωτερικών με τις μορφές της εξωτερικής σύνθεσης.