Δημαρχείο Κορυδαλλού

Ο αρχιτεκτονικός χειρισμός απορρέει από την ιδέα ενός ζεύγους παράλληλων πρισμάτων που στηρίζουν ένα, μεγάλου μήκους, εγκάρσιο όγκο, πλάθοντας μια αγκαλιά που υποδέχεται τον πολίτη. Βασικό πρόταγμα του σχεδιασμού ήταν η διάρθρωση του κτίσματος σε διακριτές ζώνες / λειτουργίες· οι πιο επίσημες και δημόσιες χωροθετήθηκαν στο διπλό ισόγειο όροφο, ενώ ο υπερκείμενος όγκος παρέλαβε τα επίπεδα των χώρων γραφείου. Παράλληλα, προβλέφθηκε η εσωτερική και εξωτερική οργάνωση να είναι ευέλικτη, ώστε να υποστηρίζει, όπως ήδη ειπώθηκε, και άλλου τύπου δραστηριότητες: πολιτιστικές, ψυχαγωγίας, ελεύθερου χρόνου κτλ. Σε διάταξη "Η", η κτιριακή μορφή φαίνεται σαν να "επιπλέει" επάνω στο αστικό τοπίο, ενόσω συμπίπτει στα άκρα της με τα όρια του οικοδομικού τετραγώνου. Από την άλλη αφήνει να διαμορφωθεί ένας μεγάλος χώρος πλατείας από την πλευρά της εισόδου, όπου εκτυλίσσονται οι εξωτερικές δράσεις. Το άνοιγμα του δημαρχείου προς τον υπαίθριο χώρο του σε τόσο μεγάλη έκταση προκαλεί μία νέα ανάγνωση του κτίσματος και της σχέσης του με τον αστικό ιστό. Επεκτείνει τη ζωή εκτός του δημόσιου κτιρίου, προτρέπει να υπάρξουν γεγονότα έξω από αυτό, καθιστώντας έμψυχη την πόλη. Η πλατεία είναι συνέχεια των υπαίθριων δημόσιων χώρων / χρήσεων, που την συναντούν περιμετρικά του δημαρχείου, παράγοντας μαζί τους ένα ρευστό σύστημα κινήσεων, στάσεων και δραστηριοτήτων. Το κενό / πύλη, που σχηματοποιεί η ανισοϋψής ογκοπλαστική ανάπτυξη, κατευθύνει την πεζή κίνηση προς το παρακείμενο αθλητικό κέντρο και την όμορη προς αυτό περιοχή κατοικίας στο πίσω μέρος του κτιρίου. Μέσω αυτής της "πολεοδομικής" παρέμβασης, το δημαρχείο συνδέει σαν "κρίκος" το εμπορικό κέντρο του δημοτικού διαμερίσματος με την ζώνη κατοικίας που απλώνεται στη βόρεια πλευρά του.
Τρία υλικά –εμφανές τούβλο, μέταλλο, γυαλί– μοιράζονται στην επιδερμίδα των όγκων, φανερώνοντας τη μετάβαση από το φυσικό στο χτισμένο στοιχείο, από το συμπαγές και βαρύ στο διαφανές και ελαφρό. Στην υπαίθρια περιοχή του δημαρχείου, όπου ξαναβρίσκεται στην έδρα του η χάραξη των γραμμικών μετατοπίσεων, "σκηνοθετείται" η παρουσία της "γης", έλκοντας τη φύση στο πυκνοδομημένο πολεοδομικό συγκρότημα. Εδώ, το ζεύγος των ισόγειων παράλληλων στερεών, επενδεδυμένο με εμφανή αδρά τούβλα, μοιάζει να αποτελεί συνέχεια του εδάφους, θυμίζοντας γήινους σχηματισμούς που ξεπροβάλλουν από το επίπεδο της βάσης. Επάνω τους ακουμπάει η αιωρούμενη μπάρα των γραφείων.