Πολυκατοικία στο Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης

Σε γωνιακό οικόπεδο εμβαδού 488 m² στο Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης, στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Κούσκουρα, με απεριόριστη θέα στη θάλασσα και το λιμάνι της πόλης, κατασκευάσθηκε εξαώροφη οικοδομή με pilotis και υπόγειο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων, συνολικού εμβαδού 1250 m². Το έργο χρηματοδοτήθηκε από τούς οικοπεδούχους, οι οποίοι συναισθηματικά δεμένοι με  το ακίνητο και την περιοχή, επέλεξαν να διαμορφώσουν τις κατοικίες τους στους τρεις τελευταίους ορόφους του.  Το γεγονός οδήγησε στο σχεδιασμό μίας “ιδιωτικής” πολυκατοικίας, επιτρέποντας τη χρήση ιδιαίτερων αρχιτεκτονικών στοιχείων και την υιοθέτηση σχεδιαστικών χειρισμών πρωτότυπων για κτίσμα αυτής της κατηγορίας.
Από κοινού με τους ιδιοκτήτες/χρήστες επιλέχθηκε η χρήση σύμμικτου φέροντος οργανισμού, έναντι του κλασσικού από οπλισμένο σκυρόδεμα, για λόγους που συνδέονται με την καλύτερη αντισεισμική συμπεριφορά, την ταχύτητα και την οικονομία στο συνολικό κόστος κατασκευής. Η υιοθέτηση μεταλλικού φορέα επέβαλε κανονικότητα και ορθολογισμό της κάτοψης, που προέκυψε άλλωστε και από τις δεσμεύσεις του οικοπέδου (μεγάλες περιμετρικές πρασιές και υποχρεωτικές αποστάσεις από τα όμορα οικόπεδα λόγω του πρώην ισχύοντος πανταχόθεν ελεύθερου συστήματος δόμησης), τους όρους δόμησης (συντελεστής, ύψος) και την ανάγκη για μέγιστη εκμετάλλευση. Τα δεδομένα αυτά οδήγησαν σε απόλυτα ορθογώνια κάτοψη και σε χαμηλό ανάγλυφο  των όψεων, με τοπική μόνο χρήση αρχιτεκτονικών προεξοχών και μικρές υποχωρήσεις των μετώπων για αύξηση του πλάτους των εξωστών.
Η εξαιρετική θέα του οικοπέδου προς το λιμάνι και τη δύση επέβαλε το σχεδιασμό ενός  “διαφανούς” κτιρίου  με μεγάλα υαλοστάσια προς τον προσανατολισμό αυτό, η ανάγκη σκιασμού των οποίων οδήγησε σε  εκτεταμένη χρήση κινητών μεταλλικών σκιάστρων. Συστήματα οριζόντιων περσίδων αλουμινίου και κατακόρυφα μεταλλικά πλέγματα (τέντες) παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διάρθρωση των όψεων και των όγκων του κτιρίου, καθώς διαμορφώνουν ένα δεύτερο κέλυφος μπροστά από υαλοστάσια και εξώστες, μεταβάλλοντας, ανάλογα με τη θέση τους (ανοικτά, εν μέρει ανοικτά, κλειστά), τη μορφή του κτίσματος και την ογκοπλαστική του. Στο κτίριο χρησιμοποιούνται ακόμη επενδύσεις με κεραμικά πλακίδια και μεταλλικά φύλλα, κουφώματα αλουμινίου, στηθαία από διάτρητα μεταλλικά φύλλα, ενώ εκτεταμένη χρήση ξύλου γίνεται στα δάπεδα και στις διαμορφώσεις του ισογείου.
Η λεπτομερής επεξεργασία της κατασκευής και των υλικών προσδίδει στο κτίριο σχεδόν την αίσθηση μηχανής. Το αποτέλεσμα είναι ένα αρχιτεκτονικά πρωτότυπο έργο που επιχειρεί να παρέμβει μεταμορφωτικά στην πόλη και ανανεωτικά στον τεχνολογικό τομέα της κατοικίας. Τα μεταλλικά κτίρια κατοικίας αποτελούν σήμερα μεμονωμένες καινοτόμες εφαρμογές στην ελληνική πραγματικότητα που ακόμα προκαλούν αμηχανία, πιστεύουμε όμως ότι προοιωνίζονται με βεβαιότητα το μέλλον, λόγω των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που παρουσιάζουν έναντι των συμβατικών κατασκευών.