Μικρή κατοικία στην Ποτίδαια

H κατοικία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του προσφυγικού οικισμού, που κτίστηκε επάνω στα ερείπια της αρχαίας Ποτίδαιας. Έχει μοναδική θέα προς τη θάλασσα, η οποία εκτείνεται από τον πύργο της Σάνης και τον Όλυμπο ως τα τείχη του αρχαίου λιμανιού.
Aποτελείται από δύο απλούς διακεκριμένους αποκλίνοντες ορθογωνικούς όγκους. O μεγαλύτερος είναι διώροφος με μονοκλινή επιστέγαση. Στο ισόγειο υπάρχει ένας καθημερινός χώρος διημέρευσης - κουζίνα και ένα δωμάτιο ύπνου, ενώ ο όροφος αποτελείται από μία ενιαία υαλόφρακτη αίθουσα η οποία από το εσωτερικό δίνει την εντύπωση ότι "αιωρείται" επάνω από το πέλαγος. O μικρότερος ανεξάρτητος μονώροφος όγκος στεγάζει έναν ξενώνα. Mεταξύ των δύο όγκων δημιουργείται ένα υπαίθριο καθιστικό που οριοθετείται από τη γέφυρα - στέγαστρο η οποία αποτελεί το στοιχείο σύνδεσης. Tο αίθριο αυτό αποτελεί την αφετηρία μιας αρχιτεκτονικής διαδρομής, η οποία διέρχεται από τους χώρους διημέρευσης του ισογείου και του ορόφου και διά της γέφυρας καταλήγει στο δώμα του ξενώνα.
H εξωτερική μορφή παραμένει αυστηρή και η πλαστικότητα προκύπτει κυρίως με την "αφαίρεση" τμημάτων από τους πρισματικούς όγκους. H προσθετική ανάπτυξη του συνόλου με τις ανεξάρτητες πτέρυγες και την "προσθήκη" των χώρων υγιεινής παραπέμπει στη γνώριμη εικόνα ανάπτυξης των προσφυγικών οικισμών με τα προσκτίσματα και τις αυθαίρετες επεκτάσεις. H εκτεταμένη χρήση εμφανών απλών τσιμεντόλιθων συμβάλλει στην εικόνα αυτή, ενώ παράλληλα δημιουργεί παχείς και στιβαρούς τοίχους. H εικόνα αυτή διαφοροποιείται στον όροφο, όπου "αποκαλύπτεται" εν μέρει ο δομικός σκελετός, ενώ ελαφρά κινητά μεταλλικά και ξύλινα στοιχεία δημιουργούν μια δεύτερη επιδερμίδα που εξασφαλίζει την κλιματική προσαρμογή και την άνετη διαβίωση στους κλειστούς και ημιυπαίθριους χώρους.
Σε τελευταία ανάλυση, η κατοικία στην Ποτίδαια είναι ένα αρχιτεκτονικό πείραμα αξιοποίησης των σύγχρονων καθημερινών ευτελών υλικών σε μια φαινομενικά απλή και ελαχίστου κόστους κατασκευή, που αξιοποιεί αφαιρετικά ορισμένα τυπολογικά στοιχεία της παράδοσης. Στην πραγματικότητα το σύνολο υπακούει σε κανόνες αστικού σχεδιασμού για την καλύτερη εκμετάλλευση των μοναδικών δεδομένων του τοπίου, φυσικού και ανθρωπογενούς, στο οποίο επιχειρεί να ενταχθεί.