Κατοικία στις Αχλαδιές Σκιάθου

Τοποθετημένη σε επικλινές τριγωνικό οικόπεδο με θέα στη θάλασσα, η κατοικία σχεδιάστηκε ως μια σειρά παράλληλων, γειτνιαζόντων όγκων. Οι τοίχοι αντιστήριξης που τους δημιουργούν αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό του γύρω Μεσογειακού τοπίου.
Κάθε όγκος είναι τοποθετημένος σε διαφορετικό υψόμετρο, ακολουθώντας την τοπογραφία του εδάφους και έχει διαφορετική λειτουργία. Η πρόσβαση στον όγκο εισόδου γίνεται στο υψηλότερο επίπεδο του οικοπέδου, με μια κλίμακα που επιτρέπει στην πλαγιά να διεισδύσει στο εσωτερικό της κατοικίας. Αυτός ο τρόπος εισόδου προσφέρει την πρώτη χωρική εμπειρία του κτιρίου, σαν ένα τηλεσκόπιο που βλέπει στη θάλασσα.
Οι κοινόχρηστοι χώροι της κατοικίας βρίσκονται στο κέντρο, με το κυρίως υπνοδωμάτιο και τους ξενώνες να καταλαμβάνουν τις δυο πλευρές. Κάθε όγκος χαρακτηρίζεται από δυο ανοίγματα, ένα μεγάλο που καταλαμβάνει όλη τη νότια πλευρά και ανοίγει σε εξωτερική βεράντα κι ένα μικρότερο στα βόρεια, με θέα στην πλαγιά. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ο διαμπερής αερισμός κάθε χώρου.
Οι όγκοι είναι σε διάτμηση, μια κατάσταση που εξασφαλίζει ότι κάθε εξωτερική βεράντα έχει ιδιωτικότητα, ακόμη και αν οι όγκοι γειτονεύουν. Οι συρόμενες πόρτες διαμέσου των διπλών τοίχων σηματοδοτούν το πέρασμα από τον ένα χώρο στον άλλο. Η έννοια της "κοπής" μέσα από τα συμπαγή τοιχώματα τονίζεται από το γκρίζο μάρμαρο στα κατώφλια. Οι τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από συμπαγές σκυρόδεμα και παρέχουν μεγάλη θερμική μάζα. Οι ανατολικές και δυτικές προσόψεις που βλέπουν στο δρόμο και τα γειτονικά κτίρια δεν έχουν ανοίγματα και προστατεύουν το εσωτερικό από τη θερμότητα του ήλιου. Αυτό δημιουργεί μια ελάχιστα ορατή διαμόρφωση χώρων, που μεταφέρουν την ιδιωτικότητα στο εσωτερικό της, αλλά με μέγιστη θέα προς τη θάλασσα.
Το concept του "aggregate", της συνάθροισης και της μείξης, αποτέλεσε δημιουργό της μορφής και της επιλογής των υλικών. Υπογραμμίζει τη συνάθροιση των όγκων, το μείγμα των αδρανών υλικών στο ανεπίχριστο σκυρόδεμα των τοίχων και στο μωσαϊκό των δαπέδων, στις στέγες με χαλίκι και φύτευση.
Επιλέχθηκαν υλικά πολύ οικεία σε παλιότερες ελληνικές κατοικίες, όπως το μωσαϊκό που διαστρώνει το σπίτι μέσα κι έξω, το μάρμαρο και η επίστρωση με σοβά, που όμως χρησιμοποιούνται σε χώρους, μορφές και συνδυασμούς ανοίκειους. Στο εσωτερικό των παρακείμενων τοίχων βρίσκονται ενσωματωμένα έπιπλα και αποθηκευτικοί χώροι. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνονται γραφεία, ένας νιπτήρας λουτρού, βιτρίνες για έργα τέχνης. Αυτά τα ειδικής κατασκευής κτιστά έπιπλα τοποθετούνται στον κεντρικό άξονα της κάτοψης, δημιουργώντας μια δυναμική αλληλουχία.