Δύο κατοικίες στον Σχινιά

Η περιοχή των δικαστικών στον Σχινιά αποτελεί ένα φυσικό κομμάτι του βραχώδους ελληνικού τοπίου, μοναδικό στην Αττική. Τα ιδιαίτερα τοπογραφικά χαρακτηριστικά του βρίθουν εναλλαγών των ήπιων διαβαθμίσεων των φυσικών πρανών, αλλά και εξάρσεων διάστικτων από τα χαμηλά στοιχεία της τοπικής χλωρίδας. Τα βράχια της περιοχής δεν ήταν κατοικημένα στο παρελθόν. Η περιοχή ρυμοτομήθηκε και άρχισε να οικοδομείται μετά το 1960. Ωστόσο, τμήματά της εξακολουθούν να παρέχουν την εικόνα του απείραχτου φυσικού τόπου, προσδίδοντας σε κάθε αρχιτεκτονική επέμβαση πρωτογενή χαρακτήρα στην επαφή της με αυτόν.
Σ' αυτό το περιβάλλον, το κτίριο οικοδομήθηκε με τρόπο τέτοιο, ώστε, μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, να μην επιφέρει καμιά απολύτως αλλοίωση στο φυσικό ανάγλυφο πέραν της κάλυψης του. Ωστόσο, η διάταξη της κτιριακής μάζας έγινε έκκεντρα στις υψομετρικές του πρανούς, με στόχο την ανάκτηση της βέλτιστης σχέσης με τους προσανατολισμούς και το παρεχόμενο πεδίο θέασης. Μια τέτοια επιλογή επέβαλε τη συμπαγή μονολιθική έδραση στο επικλινές έδαφος, καθορίζοντας τη σχέση της κατοικίας με το ύπαιθρο. Ο ζωτικός λειτουργικός υπαίθριος χώρος αναρτήθηκε έτσι στην ανώτερη στάθμη του κτίσματος και σε συνέχεια με τους χώρους διημέρευσης.
Η σύνθεση ανταποκρίνεται σε ένα σαφές και περιορισμένο κτιριολογικό πρόγραμμα, παρέχοντας τρεις εναλλακτικούς τρόπους διαβίωσης, όσες και οι στάθμες της κατασκευής.
Στη βάση στεγάζεται ένας ενιαίος εσωστρεφής χώρος, που έχει τη δυνατότητα αυτόνομης λειτουργίας ως ανεξάρτητη κατοικία, υπακούοντας στην τυπολογία του κλειστού μονόχωρου.
Το ενδιάμεσο επίπεδο των υπνοδωματίων διαθέτει τη δυνατότητα εναλλακτικών επιμερισμών σε δύο ή τρία δωμάτια, ώστε να καλύπτει διαφορετικές ανάγκες των χρηστών. Οι εσωτερικοί χώροι εκτονώνονται αμφίπλευρα σε νότιο υπόστεγο αλλά και περίκλειστο βορινό πλάτωμα, περιοχές που αμφότερες διατηρούν τα τυπολογικά χαρακτηριστικά στοιχεία της αυλής, όπως αναφέρονται στην κλίμακα, και την άμεση επαφή με το φυσικό περιβάλλον.
Η τρίτη στάθμη ενσωματώνει τις βασικές λειτουργίες διημέρευσης  και από αυτή γίνεται η προσπέλαση και η είσοδος στις  κατοικίες. Ενοποιείται με την εκτεταμένη νότια πλατφόρμα, που αποτελεί τον κύριο υπαίθριο χώρο των κατοικιών, όπως διανοίγεται στη διαβάθμιση των επιπέδων  θέασης του υδροβιότοπου, του δάσους και της παραλίας του Σχινιά.
Η εν λόγω τριμερής δομική οργάνωση εκφράζεται πλαστικά άμεσα, πρωτογενώς σε ένα κέλυφος από οπλισμένο σκυρόδεμα, που ενσωματώνεται στο κοίλωμα του βράχου ως καταφύγιο, ενώ αναδύεται παράλληλα από αυτόν ως παρατηρητήριο. Η φυσική φύτευση της στέψης του αποτελεί τη συνέχεια του υπεδάφους, καλύπτοντας το κτίσμα, που στην κίνηση του παρατηρητή γίνεται αντιληπτό είτε ως έξαρση, ως τεχνητή πτύχωση του εδάφους, είτε παραμένει πρακτικά αφανές.
Το έργο τιμήθηκε με έπαινο στην κατηγορία Νέων Αρχιτεκτόνων στα βραβεία Αρχιτεκτονικής 2010 στο πλαίσιο του 11ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Αρχιτεκτόνων.