Ανακατασκευή κάναβας στη Φοινικιά Σαντορίνης

Το οίκημα βρίσκεται στη Φοινικιά, έναν παραδοσιακό οικισμό στα βόρεια της Σαντορίνης, δίπλα στην Οία. Εδώ βρίσκονταν οι κάναβες των κατοίκων της Οίας, μεγάλα εντυπωσιακά υπόσκαφα, όπου έφτιαχναν κρασί και αποθήκευαν τα βαρέλια.
Τοποθετημένη ανάμεσα στα υπόσκαφα και στις δυο μικρές εκκλησίες του χωριού, η κατοικία έχει θέα στους αμπελώνες της πλαγιάς και στη θάλασσα. Κτίστηκε το 1870 από έμπορο της Οίας και αρχικά χρησίμευε ως κάναβα και κατοικία των εργατών του πατητηριού.
Μέσα σε μία περίοδο 5 μηνών, το παλαιό κτίσμα μετατράπηκε σε μια λειτουργική κατοικία, έχοντας ως βασικό στόχο το σεβασμό στην ιστορία του, αλλά και στην παραδοσιακή τυπολογία και αρχιτεκτονική.
Η παλιά ξύλινη θύρα οδηγεί από το μικρό σοκάκι στην πλακόστρωση αυλή και στην κύρια κατοικία. Η παλιά κάναβα, που βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο, ενώθηκε διακριτικά με τους παλιούς χώρους διημέρευσης. Η νέα διαρρύθμιση, ενώνοντας διαφορετικές χρήσεις, δημιούργησε νέες συνθέσεις και ενδιαφέροντες χώρους.
Η κάναβα μετατράπηκε σε ενιαίο χώρο καθιστικού, τραπεζαρίας και κουζίνας. Μία υπερύψωση του πίσω τμήματος της, διαχώρισε τις χρήσεις και συνέβαλε στην καλύτερη εκμετάλλευση του φωτός, ειδικά στο πίσω, υπόσκαφο τμήμα.
Δίπλα στο χώρο της κάναβας, δημιουργήθηκε ο προθάλαμος που οδηγεί στο λουτρό και στα δύο υπνοδωμάτια, τα οποία διαμορφώθηκαν στο τμήμα του κτίσματος, που κάποτε βρισκόταν οι χώροι διημέρευσης των κατοίκων. Στο κεντρικό υπνοδωμάτιο, συνενώθηκε το παλιό καθιστικό με μία μικρή αποθήκη και το εξωτερικό λουτρό, δημιουργώντας έτσι ένα νέο ευρύχωρο υπνοδωμάτιο με δικό του λουτρό και πρόσβαση στην αυλή. Το δεύτερο μικρότερο δωμάτιο δημιουργήθηκε από τη συνένωση της παλιάς κάμαρας και του μαγειρείου, αποκτώντας έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα με το μεγάλο ύψος του, την παλιά εστία που χρησιμεύει πια ως ερμάριο, και τον ατμοσφαιρικό φωτισμό από τα παράθυρα - φεγγίτες.
Η αυλή, καθώς βρίσκεται ψηλότερα από το επίπεδο του δρόμου του οικισμού, έχει άπλετη θέα στον οικισμό και στη θάλασσα.
Στο χαμηλότερο επίπεδο, εκεί που κάποτε υπήρχε το "ρακιδιό" και η "στέρνα", διαμορφώθηκε ένας ανεξάρτητος ξενώνας με καθιστικό, υπνοδωμάτιο, λουτρό και δική του πρόσβαση και ιδιωτικότητα.
Η μορφολογία του οικήματος και οι αναλογίες των χώρων του διατηρήθηκαν και δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στη συντήρηση των επί μέρους στοιχείων του, όπως οι θολωτές κατασκευές, τα μικρά ανοίγματα, οι εσοχές, τα "λινά", η εστία. Κάποιες μικρές παρεμβάσεις, όσο αφορά σε νέα ανοίγματα, έγιναν με σκοπό τον επαρκή αερισμό και φωτισμό των χώρων.
Υλικά και επίπλωση επιλέχτηκαν με γνώμονα την εναρμονισμένη συνύπαρξη παλαιού και νέου. Τίποτα δεν προστέθηκε που να αλλοιώνει τη μορφολογία της παραδοσιακής κάναβας.
Τα κουφώματα, διατηρώντας τις υπάρχουσες αναλογίες, επανασχεδιάστηκαν με πιο αφαιρετικό τρόπο, η αυλή στρώθηκε με την παραδοσιακή πέτρα, το κτίσμα επιχρίστηκε με τον παραδοσιακό σοβά.
Εσωτερικά, στο πάτωμα χρησιμοποιήθηκε η παραδοσιακή πατητή τσιμεντοκονία και στους τοίχους λευκός σοβάς. Ξύλινα και μεταλλικά έπιπλα συνδυάζονται με κτιστά καθιστικά και κρεβάτια από τσιμεντοκονία και δημιουργούν απλούς και λιτούς χώρους. Τα λουτρά κατασκευάστηκαν από πατητή τσιμεντοκονία με κτιστούς πάγκους και ντους.
Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε σε κατασκευαστικά ζητήματα. Έτσι, αφού προηγήθηκε η απαραίτητη ηλεκτρομηχανολογική υποδομή, το σύνολο του εσωτερικού καλύφθηκε με μεμβράνη στεγανοποίησης, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα της υγρασίας που αντιμετωπίζουν όλα τα υπόσκαφα κτίσματα της περιοχής.