Στην παραθαλάσσια κατοικία Casa la Punta στο Μεξικό, το εξωτερικό καθιστικό - τραπεζαρία διαμορφώνεται ως ένας ανοικτός, αλλά ταυτόχρονα προστατευμένος, χώρος διημέρευσης. Η διάσπαση του όγκου από το κύριο σώμα της κατοικίας αναπτύσσει μια διαλεκτική σχέση με τη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου. 
Φωτογραφίες: Marcos Garcia

Ανακαίνιση διαμερίσματος στην Αθήνα για χρήση βραχυπρόθεσμης μίσθωσης. Το προσκέφαλο του κρεβατιού στο υπνοδωμάτιο διαμορφώθηκε με ξύλινα ανάγλυφα πλακίδια και κρυφό φωτισμό. Φωτογραφία: Γιώργος Σφακιανάκης

Ο χώρος εργασίας διαμορφώνεται με γυάλινα χωρίσματα, απελευθερωμένος από τοίχους, σε μία σύζευξη της διαφάνειας με την ιδιωτικότητα. Ταυτόχρονα, υπογραμμίζεται ο γεωμετρικός χαρακτήρας των επί μέρους στοιχείων, μέσω του κρυφού φωτισμού, της εναλλαγής χρωματισμών στο βινυλικό δάπεδο αλλά και της επίπλωσης.
Φωτογραφία: Voumvakis Architectural Photography

Στη μονοκατοικία της Φιλοθέης, το εσωτερικό έχει διαμορφωθεί με ενιαίο ύφος, εντείνοντας την οπτική συνέχεια του χώρου. Η στιλπνή, μαρμάρινη επένδυση του δαπέδου χρησιμοποιείται και στους τοίχους, ενώ τα μεγάλα ανοίγματα διευρύνουν την αίσθηση ότι τα όρια είναι ασαφή, ανάμεσα στον εσωτερικό και στον υπαίθριο χώρο.
Φωτογραφίες: Χάρρυ Κ. Μπουγαδέλλης

Στο εστιατόριο – παντοπωλείο του "Ergon House", στην καρδιά της Αθήνας, ένας τυφλός τοίχος μετατρέπεται σε κατακόρυφη νησίδα πρασίνου. Το αίθριο διαμορφώνεται μεταξύ της τετραώροφης προσθήκης της δεκαετίας του '90 και της διώροφης διατηρητέας πρόσοψης. Στην εσωτερική αυλή, που είναι πλακοστρωμένη με τσιμεντότουβλα, κυριαρχούν η κεντρική ελιά και ο κατακόρυφος κήπος με τα φρέσκα λαχανικά.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Ρουφοπούλου

Η κατοικία Casa Biblioteca χωροθετείται σε μια δασική περιοχή, στο Σάο Πάολο Βραζιλίας. Η οροφή της αποτελείται από μια ορθογωνική πλάκα σκυροδέματος, πάχους 15 cm, η οποία στηρίζεται σε 8 υποστυλώματα. Το δάπεδο του εξωτερικού χώρου διαμορφώνεται με λεπτές ξύλινες σανίδες, ενώ περιμετρικά οργανώνεται με υγρό στοιχείο. Οι αρχιτέκτονες αξιοποίησαν την έντονη κλίση του εδάφους, με αποτέλεσμα όταν πλησιάζει κανείς το σπίτι από τον κεντρικό δρόμο, το δώμα να δίνει την αίσθηση μιας πλατφόρμας, που λειτουργεί και ως υπαίθριο καθιστικό. Φωτογραφίες: Gleeson Paulino, Jaqueline Lessa

Οι περιφράξεις καλύπτουν ένα σύνολο πρακτικών αναγκών και παράλληλα ολοκληρώνουν την εξωτερική εμφάνιση των κτιρίων. Στο εμπόριο διατίθεται μια τεράστια ποικιλία σύγχρονων επιλογών ως προς τον τύπο και το υλικό μιας περίφραξης, κατάλληλων να ικανοποιήσουν όλες τις λειτουργικές αλλά και τις αισθητικές απαιτήσεις.

Το κτίριο CKK Jordanki βρίσκεται σε ένα πράσινο δακτύλιο γύρω από το κέντρο της μικρής πολωνικής πόλης Tόρουν, προστατευμένης από την UNESCO και συνορεύει με τη ζώνη επέκτασης της πόλης. Το έργο έχει σχεδιαστεί για να καλύψει το μισό της έκτασης του οικοπέδου και αυτό αποσκοπεί στο να δοθεί η υπόλοιπη περιοχή ως χώρος πράσινου. Το πράσινο αυτό ημικύκλιο έχει δημιουργηθεί για να δώσει όμορφη θεά από το εσωτερικό του αμφιθεάτρου, καθώς επίσης και για να φαίνεται το πάρκο μεγαλύτερο. Αντιθέτως, από τη μεριά του ποταμού το κτίριο διατηρείται στο μικρότερο δυνατό ύψος. Το χαμηλό ύψος εναρμονίζει το κτίριο με τη γειτονική τοποθεσία και το οπτικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται είναι σαν ένα φυσικό αντικείμενο να βρίσκεται τοποθετημένο στο χώρο, σαν ένας βράχος.
Το εξωτερικό του κτιρίου είναι κατασκευασμένο από ανοιχτόχρωμο εμφανές σκυρόδεμα. Στο σκυρόδεμα ενσωματώνονται κόκκινα τούβλα συντριμμένα, μια τεχνική που επινόησε ο αρχιτέκτονας. Σε επιλεγμένα σημεία, κυρίως όπου τοποθετούνται τα ανοίγματα του κελύφους, το σκυρόδεμα λαξεύεται και αποχρώσεις του κόκκινου τούβλου εμφανίζονται ως επένδυση σε αυτά τα ανοίγματα. Η χρήση των υλικών του κτιρίου είναι μια αναφορά στην παραδοσιακή χρήση του τούβλου στην ιστορική πόλη, και μια προσπάθεια ενσωμάτωσης στο τοπίο. Η αλληλεπίδραση των χρωμάτων, κόκκινο και λευκό, τονίζει τη διχοτόμηση μεταξύ της σύγχρονης και ιστορικής αρχιτεκτονικής, αφού σχεδόν όλες οι όψεις του ιστορικού κέντρου είναι ντυμένες από κόκκινο τούβλο.
Το εσωτερικό χαρακτηρίζεται κυρίως από την παρουσία του κόκκινου τούβλου, συντριμμένου και αναμειγμένου με το σκυρόδεμα.
Ενώ εξωτερικά το μέγαρο μουσικής παραμένει άκαμπτο, στο εσωτερικό, το κτίριο λειτουργεί σαν κάτι ρευστό, που συγκεντρώνει τις διάφορες λειτουργίες, τα ετερόμορφα συνυπάρχοντα στοιχεία του και τα συνδυάζει όλα μαζί παίζοντας μαζί τους. Το πρόγραμμα του κτιρίου χαρακτηρίζεται από μεγάλη ευελιξία σε τέτοιο βαθμό ώστε το κτίριο, το οποίο σύμφωνα με τον πελάτη ήταν προγραμματισμένο να γίνει μόνο μια αίθουσα συναυλιών, κατέληξε να είναι ένας χώρος για όλα τα είδη συναυλιών και εκδηλώσεων, εντός του ίδιου αρχικού προϋπολογισμού. Πρώτα απ 'όλα, ο χώρος του θεάτρου είναι σε θέση να προσαρμοστεί εύκολα και να αλλάξει από παράσταση σε παράσταση αλλά ακόμη και να υποστηρίξει ξεχωριστές ή παράλληλες εκδηλώσεις. Δεύτερον, χάρη στη δυναμική οροφή του, το κτίριο μπορεί να ρυθμίσει και να προσαρμόσει την ακουστική του χώρου με αποτέλεσμα να μπορούν να γίνουν εκδηλώσεις συμφωνικής ορχήστρας, θεάτρου, όπερας και κινηματογράφου. Τέλος, η αίθουσα συναυλιών μπορεί να ανοίξει προς τα έξω, επιτρέποντας στην εσωτερική σκηνή να συνδεθεί με το πάρκο για υπαίθριες παραστάσεις και εκδηλώσεις, όπως συναυλίες ροκ ή ποπ, καθώς και για άλλου είδους μαζικές συγκεντρώσεις. Η κυκλοφορία εντός του κτιρίου είναι ανοικτή και επιτρέπει στους επισκέπτες να περάσουν από το κτίριο, προς την πλατεία, παρέχοντάς τους μια πλήρη και συνεχή σύνδεση με το δημόσιο χώρο. Το κτίριο αν και δημιουργεί μια οικεία ατμόσφαιρα στο εσωτερικό, διατηρεί τη σύνδεση με τον έξω κόσμο και επιτρέπει στους χρήστες να φτάσουν εύκολα στην πλατεία, η οποία είναι και η καρδιά του οικόπεδου του κτιρίου.

Η καινοτόμος τεχνική: Picado
Η πρωτοποριακή τεχνική Picado, που χρησιμοποιείται σε ολόκληρο το κτίριο, επινοήθηκε από τον αρχιτέκτονα του έργου Fernando Menis. Εφαρμόζεται με την ανάμειξη σκυροδέματος με άλλα υλικά και στη συνεχεία με τη λάξευση της επιφάνειας ώστε να εμφανιστούν τα αναμειγμένα υλικά. Εκτός από την επίτευξη μιας πρωτοποριακής αισθητικής έκφρασης του σκυροδέματος, το Picado επιτρέπει και την άριστη ακουστική. Η πρώτη φορά που ο Fernando Menis χρησιμοποιείσαι αυτή τη ντεχνική, ήταν στο έργο Magma Art & Congress (Τενερίφη, Κανάριοι Νήσοι, 2005). Τώρα, στο Τόρουν, το Picado είναι το αποτέλεσμα της ανάμειξης σκυροδέματος με κόκκινα τούβλα και η έκφραση είναι πιο πειστική και ισχυρή.
Ο αρχιτέκτονας έχει δηλώσει ότι: "Ήθελα να κάνω ένα αμφιθέατρο που να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση, η οποία μπορεί να προσαρμοστεί σε διάφορες εκδηλώσεις και να είναι σε θέση να στεγάσει ανεξάρτητα γεγονότα ταυτόχρονα".
Το κτίριο έχει αποσπάσει το 1º βραβείο φουτουριστικού πολιτιστικού έργου στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Αρχιτεκτονικής (WAF) 2010.

Το Μουσείο Αρχιτεκτονικού Σχεδίου βρίσκεται στη συνοικία Prenzlauer Berg του Βερολίνου, μια περιοχή με επιβλητικά ιστορικά κτίρια του 19ου αιώνα στα οποία φιλοξενούνται studio καλλιτεχνών, γκαλερί και άλλες πολιτιστικές χρήσεις. Συγκεκριμένα το κτίριο του Μουσείου βρίσκεται σε επαφή με το κτιριακό συγκρότημα της ιστορικής ζυθοποιίας Pfefferberg, που έχει μετατραπεί σε σύγχρονες κατοικίες.

Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός
Η αρχιτεκτονική μελέτη εκπονήθηκε από τους Sergei Tchoban και Sergey Kuznetsov, δημιουργώντας ένα κτίριο που αντανακλά τη χρήση του, δηλαδή τη φιλοξενία της συλλογής του Ιδρύματος Tchoban, που ίδρυσε ο ίδιος ο αρχιτέκτονας το 2009 και περιλαμβάνει αρχιτεκτονικά σχέδια από το 16ο αιώνα έως σήμερα. Το κτίριο αναπτύσσεται σε πέντε επίπεδα και επίσης διαθέτει υπόγειο για βοηθητικές χρήσεις. Η αρχιτεκτονική φόρμα του κτιρίου χαρακτηρίζεται από εσοχές και προεξοχές στοιχείων του κελύφους που αποκλίνουν από την ορθογωνική κάτοψη του ισογείου με διαφορετικό τρόπο σε κάθε επίπεδο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάθε όροφος είναι τυχαία τοποθετημένος σε σχέση με τον υποκείμενο. Το κτιριακό κέλυφος αποτελείται από εμφανές σκυρόδεμα και διαθέτει ελάχιστα ανοίγματα στα τέσσερα επίπεδα, σε αντιδιαστολή με τον τελευταίο όροφο, όπου οι τρεις ελεύθερες όψεις του χαρακτηρίζονται από πλήρη διαφάνεια. Η διαμόρφωση του κελύφους παρουσιάζει μεγάλη πρωτοτυπία και κατασκευαστική αρτιότητα καθώς όλες οι επιφάνειες φέρουν ανάγλυφες παραστάσεις εμπνευσμένες από τη συλλογή του Ιδρύματος Tchoban.
Εσωτερικά οι χρήσεις οργανώνονται κατά τον κατακόρυφο άξονα. Το ισόγειο χαρακτηρίζεται από ενιαίο χώρο που περιλαμβάνει το χώρο εισόδου, τη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος και το κατάστημα του Μουσείου, οι εκθεσιακοί χώροι φιλοξενούνται στον πρώτο και δεύτερο όροφο, το αρχείο στον τρίτο και στο ανώτερο επίπεδο χωροθετούνται τα γραφεία του Ιδρύματος καθώς και δύο υπαίθριοι χώροι με πανοραμική θέα της περιοχής.

Η κατασκευή του κελύφους
Το κέλυφος στο Μουσείο του Ιδρύματος Tchoban αποτελεί μια ενιαία μονολιθική κατασκευή από οπλισμένο σκυρόδεμα αυξημένου πάχους και θερμικής μάζας, που λειτουργεί ως ο φέροντας οργανισμός του κτιρίου. Αρχικά κατασκευάστηκε το κέλυφος και στη συνέχεια τοποθετήθηκαν τα επίπεδα των ορόφων. Το κέλυφος, συνολικού πάχους 50 cm, αποτελείται από τις εξής στρώσεις υλικών, ξεκινώντας από την εξωτερική επιφάνεια:
• Σκυρόδεμα που εμποδίζει τη διέλευση του νερού (27 cm) και σκυροδετήθηκε επί τόπου στο εργοτάξιο.
• Μόνωση κλειστών κυψελών υάλου (10 cm) που λειτουργεί και ως φράγμα υδρατμών.
• Τοιχοποιία από τούβλα άσβεστου-άμμου (11,50 cm) και
• Ασβεστο-τσιμεντοκονίαμα (1,50 cm).
Οι δύο τελευταίες στρώσεις απορροφούν, αποθηκεύουν και απελευθερώνουν την υγρασία, εξισορροπώντας τα επίπεδά της στους εσωτερικούς χώρους.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος κατασκευής των όψεων από εμφανές σκυρόδεμα και η επεξεργασία της τελικής επιφάνειας. Το κέλυφος εξωτερικά φέρει ανάγλυφες γραμμικές παραστάσεις, που αποτελούν ένα δείγμα της συλλογής που στεγάζεται στο Μουσείο. Η αποτύπωση αυτών των παραστάσεων πάνω στο εμφανές σκυρόδεμα έγινε παράλληλα με τη σκυροδέτηση του κελύφους μέσα από μια πολύπλοκη διαδικασία που χαρακτηρίζεται από τεχνική και αισθητική αρτιότητα.
Οι αρχιτέκτονες επέλεξαν μια σειρά αντιπροσωπευτικών σχεδίων από τη συλλογή του Ιδρύματος, στη συνέχεια τα ψηφιοποίησαν, τα οργάνωσαν και τα επεξεργάστηκαν γραφικά ώστε να συνθέσουν το τελικό μοτίβο που αποτυπώνεται στην όψη. Σε κάθε όροφο του κτιρίου έχει επιλεγεί διαφορετικό μοτίβο, που διατρέχει σε επανάληψη τις όψεις. Χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικό κοπτικό μηχάνημα CNC, τα μοτίβα αποτυπώθηκαν πάνω σε μοριοσανίδες και ακολούθησε επεξεργασία των ακμών των εγκοπών ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι παραστάσεις λαξεύτηκαν πάνω στο σκυρόδεμα. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε στις μοριοσανίδες χυτό ελαστομερές πολυουρεθάνης και δημιουργήθηκε ένα καλούπι που απεικονίζει το αρνητικό του μοτίβου. Το υλικό παρασκευής των καλουπιών επιλέχθηκε λόγω της υψηλής ελαστικότητας και ευελιξίας του, χαρακτηριστικά που εξασφαλίζουν την ακριβή απόδοση του σχεδίου καθώς και την εύκολη και ασφαλή απομάκρυνσή τους από το σκυρόδεμα μετά τη σκλήρυνση του.
Κατόπιν τα καλούπια τοποθετήθηκαν σε μοριοσανίδες που στερεώθηκαν στο εσωτερικό των ξυλοτύπων. Τα σημεία ένωσης και στερέωσης των καλουπιών μελετήθηκαν κατάλληλα ώστε να ενσωματώνονται στο μοτίβο και οι ακμές τους σφραγίστηκαν με σιλικόνη. Το σκυρόδεμα που εγχύθηκε στους ξυλότυπους φέρει ελαφρύ χρωματισμό στο χρώμα της περγαμηνής, σε αρμονία με το συμβολισμό του κελύφους. Κάθε επίπεδο του κτιρίου σκυροδετήθηκε ενιαία σε ιδανικές καιρικές συνθήκες ώστε να επιτευχθεί η ομοιόμορφη εμφάνιση. Μετά τη σκλήρυνση του σκυροδέματος αφαιρέθηκε ο ξυλότυπος με τα καλούπια και τα σημεία στερέωσής τους καλύφθηκαν από στοιχεία ινοπλισμένου σκυροδέματος ίδιου χρώματος. Τέλος, σε όλους τους εκτεθειμένους εξωτερικούς και εσωτερικούς τοίχους από εμφανές σκυρόδεμα εφαρμόστηκαν επιστρώσεις νανοτεχνολογίας για προστασία από ρύπους, ακαθαρσίες και γκράφιτι.

Η ενεργειακή συμπεριφορά του κελύφους
Οι προδιαγραφές κατασκευής του κελύφους ακολούθησαν τους πιο αυστηρούς κανονισμούς εξοικονόμησης ενέργειας με γνώμονα βέβαια την επίτευξη των ιδανικών συνθηκών στους εσωτερικούς χώρους για τη συντήρηση και προστασία των εκθεμάτων σύμφωνα με τα πρότυπα της ASHRAE. Ο συνδυασμός των υλικών και ο τρόπος κατασκευής του κελύφους, επιτυγχάνουν την εξισορρόπηση των διαφορών στη θερμοκρασία και την υγρασία των εσωτερικών χώρων, εξασφαλίζοντας ιδανικές συνθήκες με ένα περιορισμένο μηχανικό σύστημα θέρμανσης, αερισμού και κλιματισμού, με άμεση συνέπεια την ελαχιστοποίηση των ενεργειακών απαιτήσεων.
Στους εκθεσιακούς χώρους οι εξωτερικές συνθήκες δεν επιδρούν στα επίπεδα θερμοκρασίας και υγρασίας, τα οποία επηρεάζονται σχεδόν αποκλειστικά από εσωτερικές συνθήκες, όπως ο φωτισμός και η παρουσία των επισκεπτών, γεγονός που περιορίζει τη λειτουργία του κλιματισμού σε 3 έως 7 εναλλαγές αέρα, ενώ ο μέσος ρυθμός στα μουσεία είναι 8 έως 10. Για τις ώρες που το κτίριο είναι κλειστό, το σύστημα θέρμανσης και ψύξης οροφής που διαθέτει επαρκεί για τη διατήρηση των εσωτερικών συνθηκών χωρίς την ανάγκη λειτουργίας του κλιματισμού. Όλοι οι προαναφερθέντες χειρισμοί βελτίωσης της ενεργειακής συμπεριφοράς του Μουσείου αντανακλούν στις μειωμένες ενεργειακές απαιτήσεις λειτουργίας του, που υπολογίζονται στις 240 kWh ετησίως.

Εισερχόμενος στον προστατευόμενο υδροβιότοπο Al Wahtba στο Άμπου Ντάμπι ο επισκέπτης μεταβαίνει από ένα αστικό περιβάλλον σε ένα διαφορετικό φυσικό τοπίο, αποτελούμενο από λίμνες και χαμηλή έως μέτρια βλάστηση, το οποίο φιλοξενεί μεγάλο αριθμό διαφορετικών πτηνών. Ανάμεσα στα διάφορα μεταναστευτικά είδη πτηνών που επιλέγουν να δημιουργήσουν προσωρινά τις φωλιές τους στον υδροβιότοπο Al Wathba είναι και τα φλαμίνγκο.
Στόχος των δύο αρχιτεκτόνων ήταν η δημιουργία μιας βιώσιμης, οικολογικής κατασκευής εύκολα προσβάσιμης απ’ όλους, η οποία θα αποτελεί τοπόσημο, ενώ παράλληλα θα βρίσκεται σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και με την κουλτούρα του έθνους. Το κτίριο αποτελείται από εμφανή ξύλινα δομικά στοιχεία (modules) που μπορούν εύκολα να κατασκευαστούν εκτός της περιοχής και να μεταφερθούν στο χώρο, μειώνοντας έτσι το χρόνο εγκατάστασης και κατασκευής, το ενεργειακό αποτύπωμα και το βαθμό όχλησης προς την τοπική πανίδα. Ακολουθώντας παράλληλα την “Ανάλυση του συνολικού κύκλου ζωής” (LCA), η επιλογή του συγκεκριμένου δομικού στοιχείου είναι μια εξαιρετική επιλογή για να επιτευχθεί 100% ανακυκλωσιμότητα στο τέλος της ζωής του έργου. Επιπλέον, η τοποθέτηση της διάτρητης κυβικής κατασκευής επιλέχθηκε να γίνει στρατηγικά στο κέντρο των τριών υπαρχόντων λιμνών, έτσι ώστε οι παρατηρητές να έχουν τη μέγιστη δυνατή θέαση.
Πλησιάζοντας προς το παρατηρητήριο, ο επισκέπτης διακρίνει μια βαθιά υποχώρηση της πρόσοψης προς το εσωτερικό του όγκου, η οποία δημιουργεί τον κεντρικό χώρο εισόδου προς το κτίριο. Εσωτερικά ο θολωτός χώρος υποδοχής, ο οποίος παραπέμπει περισσότερο στο οργανικό εσωτερικό ενός σπηλαίου, έρχεται σε αντίθεση με την αυστηρότητα του κύβου εξωτερικά. Όπως και ο χώρος εισόδου, έτσι και οι υπόλοιποι χώροι εσωτερικά έχουν δημιουργηθεί με βάση την αφαίρεση “υλικού”, ακολουθώντας την ίδια λογική δημιουργίας οργανικών μορφών και αφήνοντας το υπόλοιπο κομμάτι της κατασκευής ως φέρον οργανισμό. Παράλληλα, η αποδόμηση του κύβου εσωτερικά σε μικρότερα κυβικά pixel, υποδηλώνει ότι ο κύβος αποτελεί όχι μόνο την κεντρική μορφή του παρατηρητηρίου, αλλά και δομικό στοιχείο της κατασκευής. Το κτίριο είναι δηλαδή ένα self-similar αντικείμενο.
Το κτίριο αποτελείται από τρία επίπεδα παρατήρησης, η θέση των οποίων προσφέρει πανοραμική θέαση 360 μοιρών στην περιοχή περιμετρικά του κτιρίου. Η κυκλοφορία εσωτερικά και η πρόσβαση στις πλατφόρμες επιτυγχάνεται μέσω ήπια κεκλιμένων διαδρόμων, οι οποίοι δημιουργούν μια συνεχή εσωτερική διαδρομή. Η διαδρομή ξεκινάει από το ισόγειο, όπου ο επισκέπτης μπορεί να βρει πληροφορίες σχετικά με την περιοχή και τα είδη των πουλιών που την επισκέπτονται, και καταλήγει στο υψηλότερο από τα τρία επίπεδα παρατήρησης, το οποίο βρίσκεται 6 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους.
Παραπέμποντας στη χρήση που έχει ένα κλουβί, έτσι και ο κύβος επιχειρεί να φέρει αυτή τη φορά τον επισκέπτη στη θέση του κρατουμένου, αντιστρέφοντας έτσι τους ρόλους. Ο τρισδιάστατος διάτρητος κάναβος της κατασκευής δημιουργεί αρκετές επιφάνειες με ανεμπόδιστη θέαση προς το τοπίο, ενώ παράλληλα ο σχεδιασμός των εσωτερικών χώρων προστατεύει από το δυνατό ήλιο και τις ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες της ερήμου και μειώνει τα επίπεδα όχλησης που δημιουργούν οι επισκέπτες.