Το αρχιτεκτονικό γραφείο “Plaini and Karahalios Architects” ιδρύθηκε το 2011 και αποτελεί τη συνεργασία της Ελισάβετ Πλαΐνη και του Γιάννη Καραχάλιου.
Η Ελισάβετ Πλαΐνη είναι απόφοιτος  του University of East London και του University of Westminster στο Λονδίνο.
Ο Γιάννης Καραχάλιος είναι απόφοιτος του ΕΜΠ με master από το Columbia University στη Νέα Υόρκη.
Ο κύριος όγκος της δουλειάς τους πραγματεύεται ιδιωτικά έργα σε διάφορες κλίμακες. Ο προβληματισμός τους επικεντρώνεται κυρίως στο λεπτό όριο της μετάβασης από το ιδιωτικό στο δημόσιο και στη σχέση προσωπικής έκφρασης και αστικής επίδρασης.
Έργα τους έχουν παρουσιαστεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.

Η τεχνολογία της πληροφορικής και των επικοινωνιών θα επηρεάσει σημαντικά το σχεδιασμό της κουζίνας. Ήδη αναπτύσσονται δεκάδες ριζοσπαστικές ιδέες, που θα αλλάξουν εντελώς τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την κουζίνα, όπως εικονικοί μάγειρες, συσκευές που συνδέονται στο Διαδίκτυο και φούρνοι που επιλέγουν τον ιδανικότερο τρόπο ψησίματος.

Η οικονομία της κατοικίας αποτελεί ένα σύνθετο ζήτημα, που εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, όπως από το αρχικό κόστος των υλικών και των εργατικών, από την κατανάλωση ενέργειας, από τα έξοδα συντήρησης και επισκευών, από τη διάρκεια ζωής του κτίσματος αλλά ακόμη και από μη ποσοτικά ζητήματα, όπως από την επίδραση του κτιρίου στην παραγωγικότητα και ευζωία των ενοίκων.

Ο κλάδος του τουρισμού αποτελεί ένα εύφορο πεδίο δραστηριότητας που συνεχίζει να ανθίζει μέσα στη σύγχρονη οικονομική συγκυρία. Το άνοιγμα των συνόρων κρατών με μεγάλους πληθυσμούς όπως της Τουρκίας και της Κίνας, η μείωση του κόστους μετακίνησης, καθώς και η αυξημένη κινητικότητα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αποτελούν παράγοντες που έχουν αυξήσει αισθητά την παγκόσμια τουριστική δραστηριότητα. Οι χώροι διημέρευσης, όπως ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα, βρίσκονται στο επίκεντρο του τουριστικού ενδιαφέροντος, καθώς η σύγχρονη ανάγκη των επισκεπτών για εξειδικευμένες παροχές και κάλυψη των ιδιαίτερων απαιτήσεων τους δύναται να επηρεάσει την επιλογή του τόπου επίσκεψης.

Η εγκατάσταση ενός επαρκούς, αξιόπιστου και χωρίς κακοτεχνίες συστήματος γείωσης είναι το βασικότερο εργαλείο για την ελαχιστοποίηση των κινδύνων που εγκυμονεί η χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας σε κτιριακές εγκαταστάσεις. Σ’ αυτό το άρθρο γίνεται ανάλυση των συστημάτων γείωσης για εγκαταστάσεις χαμηλής τάσης σε σχέση με τις απαιτήσεις της νομοθεσίας και των διεθνών προτύπων, όπως υπαγορεύει η ασφαλής χρήση των ηλεκτρικών δικτύων. Γίνεται αναφορά στα κύρια συστήματα γείωσης, στις μεθόδους μέτρησής τους, καθώς επίσης και στην υποχρεωτική εγκατάσταση διακοπτών διαρροής ηλεκτρικού ρεύματος που προστατεύουν από την ηλεκτροπληξία.

Ο Ελευθέριος Αμπατζής ξεκίνησε να δραστηριοποιείται στο χώρο του design το 2009, μετά την αποφοίτηση του από το  Architectural Association του Λονδίνου, όπου και εργάστηκε στα γραφεία του Norman Foster, Paul Davis και των Brisac-Gonzalez. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, και παράλληλα με την αρχιτεκτονική του σταδιοδρομία, ασχολήθηκε με το βιομηχανικό σχεδιασμό με προσωπικές συνεργασίες σε πόλεις του εξωτερικού (Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Πόρτο), όπως και με την παραγωγή μοναδικών κομματιών επίπλου. Έργα του έχουν προβληθεί κατά καιρούς από ελληνικό και διεθνή τύπο κι έχει παρουσιάσει project του σε συνέδρια και εκθέσεις (TEDxAthens 2012, GREEK DESIGN=GOOD DESIGN 2013, Athens Biennale, CREAID 2016 κλπ). Έπειτα από έξι χρόνια ενασχόλησης με την αρχιτεκτονική και το design με έδρα την Αθήνα, το γραφείο του έχει να επιδείξει ένα ευρύ πορτφόλιο όπως πολιτιστικούς χώρους, εστιατόρια, καταστήματα, ξενοδοχεία, διαμερίσματα, έπιπλα αλλά και διαδραστικά project, όπως την ανταλλακτική βιβλιοθήκη. Τα έργα του Ελευθέριου, ανεξαρτήτως κλίμακας ή χρήσης, αναδεικνύονται μέσω του αφηγηματικού σχεδιασμού τους, όπου υλικά, γεωμετρία και σύμβολα αλληλεπιδρούν δίνοντας στην κάθε δημιουργία τη δική της διακριτή ταυτότητα.

Η Ελίνα Δρόσου είναι αρχιτέκτων και από το 2006 ιδρύτρια και ηγετικό μέλος του dARCHstudio, μιας δημιουργικής ομάδας νέων αρχιτεκτόνων που με έδρα την Ρόδο δραστηριοποιείται στο ευρύ πεδίο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της κατασκευής. Η έρευνα και η πρακτική του γραφείου κυμαίνονται σε όλες τις κλίμακες, από την κλίμακα του αστικού χώρου στην κλίμακα του αντικειμένου και με κοινούς γνώμονες την αναζήτηση νέων χωρικών εμπειριών, τον πειραματισμό και την βιωσιμότητα  επικεντρώνονται στην απόδωση ταυτότητας σε κάθε έργο. Σημαντικό μέρος της δουλειάς έχει διακριθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς  παρουσιαστεί σε διεθνείς oμαδικές εκθέσεις  και δημοσιευτεί σε πολυάριθμα βιβλία και περιοδικά αρχιτεκτονικής και design. Η Ελίνα Δρόσου σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

 

Η μείωση των ψυκτικών φορτίων στα κτίρια τους θερινούς μήνες είναι ένα από τα σημαντικότερα βήματα για την εξοικονόμηση ενέργειας, ειδικότερα στο κλίμα της Ελλάδας. Το μικροέλασμα παρέχει περισσότερη σκίαση, όταν αυτή είναι πιο αναγκαία, ενώ συνδυάζει το πλεονέκτημα του ανεμπόδιστου φυσικού φωτισμού και της εξωτερικής θέας.

Η εξέλιξη των καυστήρων διασκορπισμού επέτρεψε την κατασκευή χαλύβδινων λεβήτων πετρελαίου με πιεστικό θάλαμο καύσης (λέβητες υπερπίεσης). Σ’ αυτούς τους λέβητες η καύση γίνεται σε πίεση μεγαλύτερη της ατμοσφαιρικής.
Η πίεση που επικρατεί στους θαλάμους των λεβήτων είναι απαραίτητη για την υπερνίκηση των αντιστάσεων (αντίθλιψη), που συναντούν τα καυσαέρια κατά τη διαδρομή τους προς την καμινάδα του λέβητα.
Αυτές οι αντιστάσεις δημιουργούνται από τους σχεδιαστές των λεβήτων, προκειμένου να επιβραδύνουν και να στροβιλίσουν τα καυσαέρια με σκοπό τη μεγαλύτερη μεταφορά θερμικής ενέργειας από τα καυσαέρια προς το νερό.
Αυτός ο στροβιλισμός επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση κατάλληλων επιβραδυντών στους αυλούς αερίου, οι οποίοι κατασκευάζονται από ανοξείδωτο χάλυβα και απαντώνται είτε σε ελικοειδή είτε σε πτερυγιοφόρο μορφή.
Μ' αυτό τον τρόπο αυξάνεται ο ρυθμός μετάδοσης θερμότητας στο θερμαινόμενο νερό μέσω των τοιχωμάτων των σωλήνων, ενώ μειώνονται οι θερμοκρασίες εξόδου των καυσαερίων, βελτιώνοντας το βαθμό απόδοσης του λέβητα.

Η χρήση ενεργειακά βελτιωμένων υαλοπινάκων οδηγεί σε μείωση των απαιτήσεων ψύξης και θέρμανσης στα κτίρια, μειώνοντας έτσι την ενεργειακή κατανάλωση και τις σχετικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.